Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Ś. w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Zaganiacz

Protokolant Barbara Lesiak

po rozpoznaniu dnia 20 czerwca 2017 roku sprawy karnej

S. K.

urodzonego (...) w J., syna Z. i T. z domu N.

oskarżonego o to, że:

w dniu 9 lutego 2017 roku w Ś., woj. (...), prowadząc pojazd mechaniczny marki V. (...) o nr rej. (...), naruszył orzeczony wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w D. z dnia 18.07.2014 roku w sprawie o sygn. II K 22/14 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat,

tj. o czyn z art. 244 kk

I.  oskarżonego S. K. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 244 kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych i zobowiązuje go do uiszczenia 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lipca 2014 roku oskarżony S. K. został skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w D. w sprawie o sygn. akt II K 22/14, na mocy którego wymierzono mu kary łączne roku i 4 miesięcy oraz roku pozbawienia wolności, a nadto łączny środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Wyrok uprawomocnił się w dniu 7 listopada 2014 roku.

Dowód:

Dane o karalności – k. 5 - 8

Odpis wyroku – k. 10 - 12

W dniu 9 lutego 2017 roku oskarżony ok. godz. 08:45 został zatrzymany w Ś. przez patrol zmotoryzowany Policji w okolicy ulicy (...) w momencie gdy wyjeżdżał samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), z ulicy (...), z odcinka drogi, na której obowiązywał zakaz ruchu w obu kierunkach.

W trakcie kontroli okazało się, że oskarżony nie posiada prawa jazdy, a wobec niego orzeczony jest zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Dowody:

notatka urzędowa – k. 1

wyjaśnienia oskarżonego – k. 53, 35-36

Oskarżony S. K. ma 43 lata, jest żonaty, posiada 3 dzieci, ma wykształcenie podstawowe, utrzymuje się z prac dorywczych, był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa z art. 178a§1 kk, 178 a § 4 kk oraz z art. 244 kk.

Dowody:

dane o karalności – k. 5 – 8

Oskarżony S. K. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując , iż pomimo orzeczonego zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi, kierował samochodem osobowym po drodze publicznej.

Na rozprawie przed Sądem ponownie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż był przekonany, że zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi nie obowiązuje, bo wcześniej odbywał karę pozbawienia wolności, a nadto był zatrzymany przez policje w Z. „ i nie było mowy o tym zakazie”.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego – k. 19, 31

Nadto Sąd zważył:

Dowody zgromadzone w toku przeprowadzonego postępowania dają podstawę do przypisania oskarżonemu S. K. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oskarżony przyznał, że krytycznego dnia, tj. 09 lutego 2017, kierował samochodem pomimo, iż wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w D. z dnia 18 lipca 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 22/14, na mocy którego orzeczono wobec niego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Okoliczności powyższe dokumentuje notatka urzędowa sporządzona przez funkcjonariusza policji w dniu zdarzenia roku, z której wynika, iż oskarżony został zatrzymany w chwili, gdy prowadził samochód, a nadto odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego w D. w sprawie o sygn. akt II K 22/14 i informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, z których wynika, iż sytuacja ta miała miejsce w okresie obowiązywania wskazanego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Co więcej okoliczności te znajdują również potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego.

Dowodom powyższym Sąd dał wiarę w całości, ponieważ nie budzi żadnych wątpliwości, iż odzwierciedlają rzeczywisty stan rzeczy.

Z uwagi na ustalony stan faktyczny, Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego wypełniało dyspozycję występku z art. 244 k.k., ponieważ swoim zachowaniem oskarżony naruszył obowiązujący go zakaz prowadzenia pojazdów.

Za przypisane oskarżonemu przestępstwo Sąd orzekł wobec niego karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 miesięcy (pkt I wyroku). Przy orzekaniu o karze Sąd miał na uwadze wszystkie dyrektywy jej wymiaru określone w art. 53 k.k., bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego pozostaje w pełni adekwatny do stopnia jego zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a przy tym spełni swoje funkcje w zakresie prewencji ogólnej oraz w zakresie oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego w odniesieniu do samego sprawcy. Nie bez znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego pod kątem wymiaru kary była jego postawa w toku postępowania, a to fakt, iż przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Była to jedyna okoliczność mogące wpłynąć łagodząco na wymiar kary. Sąd nie mógł natomiast stracić z pola widzenia faktu, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną sądownie za różnego rodzaju przestępstwa, w tym po raz kolejny za występek z art. 244 kk. Aktualnie przypisany oskarżonemu czyn zabroniony to kolejne naruszenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z jego strony. Fakt, iż oskarżony po raz kolejny dopuścił się omawianego przestępstwa wskazuje na jego niepoprawność, faktyczne ignorowanie orzeczonego wobec niego środka karnego, a jednocześnie na nieskuteczność dotychczas orzekanych wobec niego kar wolnościowych. W tych okolicznościach Sąd doszedł do wniosku, że jedynie kara pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej będzie w stanie zrealizować wobec oskarżonego swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze, stanowiąc adekwatną reakcję prawnokarną na powtarzające się naruszenia porządku prawnego po stronie oskarżonego. Z uwagi na fakt, że oskarżony był uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności, nie może mieć do niego zastosowania dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. oraz art. 627 k.p.k., Sąd orzekł o kosztach sądowych nakładając na oskarżonego obowiązek ich poniesienia