Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze M. K. del. do Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2017 r.

sprawy M. Ł. ur. (...) w J., c. R. i G. z domu K.

oskarżonej z art. 300 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 16 marca 2017 r. sygn. akt II K 967/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej M. Ł.,

II.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych.

Sygn. akt VI Ka 300/17

UZASADNIENIE

M. Ł. oskarżona została o to że:

w okresie od dnia 7 czerwca 2013 r. do dnia 3 września 2013 r. w J. woj. (...) działając w celu uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela G. Ł. i wykonania prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 7 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt I C 1617/12 w grożącej niewypłacalności udaremniła zaspokojenie swojego wierzyciela G. Ł. przez to że za kwotę 30.000,00 zł. zbyła D. M. w formie notarialnej umowy sprzedaży Rep. A 3572/2013 zagrożony zajęciem w związku z zabezpieczeniem roszczenia wierzyciela G. Ł. składnik swojego majątku w postaci udziału 80/100 prawa własności niezabudowanej działki gruntu nr (...) obręb (...) o powierzchni 0,3000 ha i rynkowej wartości tego udziału 78.969,60 zł. położonej w S. dla której Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze prowadzi księgę wieczystą nr KW (...)

tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 16 marca 2017 r. w sprawie II K 967/16:

I.oskarżoną M. Ł. uznał za winną tego że 3 września 2013 r. w J. w celu udaremnienia wykonania wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 7 czerwca 2013 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I C 1617/12 udaremniła zaspokojenie wierzyciela G. Ł. zbywając D. M. działkę gruntu o nr (...) położoną w S. tj. występku z art. 300 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art.37a k.k. wymierzył jej karę roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

II. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. Ł. kwotę 1.536 zł. tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika;

III. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonej zarzucając:

- obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 300 § 2 k.k. wyrażającą się w błędnym zakwalifikowaniu czynu popełnionego przez M. Ł. jako przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. podczas gdy zachowanie oskarżonej nie wyczerpało znamion tegoż przestępstwa;

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez nierozpoznanie wątpliwości na korzyść oskarżonej;

- obrazę przepisów postępowania która miała wpływ na treść orzeczenia a to:

a. art. 7 w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art.4 oraz art. 410 i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez naruszenie zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów polegające na dokonaniu przez Sąd Rejonowy dowolnej oceny dowodów z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przez: jednostronną analizę materiału dowodowego, nielogiczne uzasadnienie swojego stanowiska, niezgodnego przede wszystkim ze wszystkimi dowodami zebranymi w sprawie w zakresie sposobu rozliczeń oskarżonej z G. Ł.; odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej; sprzeczne z zasadami logicznego myślenia uzasadnienie poglądu że oskarżona miała pełną świadomość pokrzywdzenia wierzyciela, całkowicie dowolnej i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego, a tym samym przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, którą powinien kierować się Sąd orzekający oraz do przyjęcia, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu, mimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie takiego stanowiska;

b. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niezastosowanie podstawowej zasady kodeksu karnego polegającej na dokonaniu przez Sąd Rejonowy dowolnej oceny dowodów z naruszeniem wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez jednostronną analizę materiału dowodowego, rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego w sytuacji kiedy jednoznaczne oraz konsekwentne wyjaśnienia oskarżonej M. Ł. pozostają w zasadniczej i przekonywującej opozycji do mało wiarygodnych i pewnych zeznań świadka G. Ł.;

- błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegającego na bezkrytycznym przyjęciu wyjaśnień świadków będących we wzajemnych powiązaniach oraz wewnętrznej sprzeczności uzasadnienia.

Stawiając te zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej M. Ł. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi i instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu obrazę prawa materialnego tj. art. 300 § 2 k.k. na wstępie wskazać należy że zarzut naruszenia prawa materialnego może być skuteczny tylko wtedy gdy skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, podnosi natomiast nieprawidłową wykładnię, błędne zastosowanie lub niezastosowanie przepisów materialnoprawnych. W niniejszej sprawie skarżący kwestionuje ustalenia faktyczne na podstawie których Sąd I instancji przyjął sprawstwo i winę oskarżonej, zarzuca dowolną a nie swobodną ocenę dowodów i rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej, o czym świadczy treść kolejnych zarzutów zawartych w apelacji. Ponadto skarżący w żaden sposób w lakonicznym uzasadnieniu apelacji nie uzasadnił zarzutu obrazy art. 300 § 2 k.k., nie wskazał które z ustawowych znamion tego przepisu jego zdaniem nie zostały w niniejszej sprawie wypełnione. Powołać się w tej sytuacji jedynie należy na rozważania dotyczące kwalifikacji prawnej czynu oskarżonej zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ( str. 3 uzasadnienia, k. 680 akt ) które Sąd Okręgowy uznaje za dostateczne i przekonywujące i stwierdzić że zarzut obrazy przepisów prawa materialnego nie znajduje uzasadnienia.

Niezasadne są także zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych. W kontekście zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochrona prawa procesowego a wiec mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2.stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. w. SN z 9.11.1990 r. WRN 149/90 OSNKW 7- 9/1991,poz.41 ). W sprawie niniejszej Sąd I instancji sprostał powyższym wymaganiom i dokonana przez niego ocena dowodów znajduje akceptację Sądu Odwoławczego. Dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości, opierając się na zasadzie swobodnej oceny dowodów Sąd I instancji władny był dać wiarę dowodom w postaci zeznań świadka G. Ł., dowodom z dokumentów , z opinii biegłego wyceniającego wartość działki (...), częściowo dowodom z wyjaśnień oskarżonej M. Ł. i z zeznań M. D., odmówić zaś wiarygodności dowodom przeciwnym, w szczególności zeznaniom D. M. i wyjaśnieniom oskarżonej w pozostałej części „w której starała się przedstawić siebie jako niczego nieświadomą zbywczynię nieruchomości której nie dotyczą konsekwencje w postaci obowiązku zapłaty kwoty 33.000 zł G. Ł.…” czy też w zakresie w jakiej kwestionowała wycenę działki przez biegłego na kwotę 98.712 zł. Swoje stanowisko w tym zakresie Sąd I instancji przekonywująco argumentował w pisemnym uzasadnieniu wyroku ( str. 2 – 3 uzasadnienia , k. 679 odwrót – 680 akt ). Skarżący w apelacji nie przedstawia natomiast dostatecznych argumentów dla skutecznego zakwestionowania tej oceny. Tłumaczenie zbycia wymienionej wyżej działki gruntu swojemu konkubentowi D. M. za kwotę 30.000 zł. ( kilkakrotnie niższą od wyceny biegłego ) niemożnością jej zbycia na rynku wtórnym ze względu na brak ofert jest gołosłowne i nie dotyczy istoty sprawy którą jest udaremnienie zaspokojenia wierzyciela poprzez pospieszne – niespełna trzy miesiące po wydaniu wyroku stanowiącego tytuł wykonawczy - sprzedanie nieruchomości na rzecz bliskiej osoby. Oczywistym jest że z otrzymanych pieniędzy oskarżona zobowiązana była spłacać także zobowiązania podatkowe i inne publicznoprawne, nie zmienia to jednak faktu że poprzez zbycie nieruchomości za tak niską cenę oskarżona uniemożliwiła spłatę wierzytelności G. Ł.. Sąd I instancji ustalił że po zbyciu wyżej wymienionej nieruchomości postępowanie egzekucyjne wszczęte na wniosek pokrzywdzonego zostało umorzone nie było bowiem innych składników majątku oskarżonej mogących pozwolić na zaspokojenie roszczenia G. Ł. ( str. 3 uzasadnienia, k. 680 akt ) i tego ustalenia skarżący skutecznie nie podważył. Wszystkie powyższe okoliczności pozwalają na jednoznaczne ustalenie że oskarżona zbywając nieruchomość działała w celu uniemożliwienia wykonania wyroku sądu zasądzającego od niej na rzecz pokrzywdzonego kwotę 33.000 zł. W sprawie nie zachodziły więc wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonej w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. , nie może więc być mowy o naruszeniu tego przepisu jak i innych przepisów procesowych wskazywanych przez skarżącego.

W tym stanie rzeczy, zważywszy ponadto że wymierzona oskarżonej kara ograniczenia wolności nie jest rażąco surowa, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej M. Ł..

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 zł. ( 180 zł. oplata + 20 zł. ryczałt za doręczenia ).