Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Leon Miroszewski

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2017 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko J. W., P. W. P.H. (...) spółce jawnej z siedzibą

w S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 123.101,75 (sto dwadzieścia trzy tysiące sto jeden 75/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 21 maja 2017 roku;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 11.573,00 (jedenaście tysięcy pięćset siedemdziesiąt trzy) złotych tytułem kosztów procesu.

Leon Miroszewski

Sygnatura akt VIII GC 280/17

UZASADNIENIE

Pozwem datowanym na dzień 1 czerwca 2017 roku, nadanym pocztą, który wpłynął do tutejszego Sądu w dniu 5 czerwca 2017 roku, powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 123.101,75 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 21 maja 2017 roku oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że sprzedała pozwanej rzeczy, wydała je i wystawiła fakturę nr (...), jednak pozwana nie dokonała zapłaty ceny. Nie ustosunkowała się także do wezwania powódki z dnia 10 maja 2017 roku.

Tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w dniu 12 czerwca 2017 roku.

Od tego nakazu pozwana wniosła sprzeciw domagając się oddalenia powództwa. Podniosła, że powódka naprowadziła jedynie dowody na okoliczność zawarcia umowy sprzedaży, dostarczenia towaru oraz niezapłacenia ceny, jednakże te dowody świadczą jedynie o wystawieniu przez powódkę faktur VAT. Nie można stwierdzić, kto dokonał ich podpisania w imieniu pozwanej i czy osoba ta była uprawniona do dokonywania czynności księgowych w imieniu pozwanej. Zaznaczyła, że podpisanie faktury jest dowodem jedynie na otrzymanie faktury, a nie na dostarczenie towaru i odebranie go przez pozwaną. Faktura jest przy tym dokumentem prywatnym, stanowiącym jedynie dowód żądania zapłaty od danej osoby, nie są natomiast dowodem wykazania umowy sprzedaży i nie potwierdzają jej zawarcia.

Ustalenia faktyczne i wskazanie dowodów.

W dniu 31 marca 2017 roku powódka wystawiła pozwanej, w związku ze sprzedażą artykułów spożywczych, fakturę VAT nr (...) na kwotę 123.101,75 złotych brutto (117.239,76 złotych netto) z terminem zapłaty w dniu 20 maja 2017 roku. Sprzedaż objęła produkty warzywne oraz owoce, w porcjach o określonych w fakturze wagach oraz mieszanki porcjowane: warzywa (brokuł, cukinia, dynia, fasola, groszek W dniu 10 maja 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty łącznie 373.974,73 złotych w terminie do dnia 16 maja 2017 roku.

Dowody: - faktura VAT nr (...) z dnia 31 marca 2017 roku (k. 9),

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 10 maja 2017 roku z dowodem

doręczenia (k. 10-11) .

Ustaleń powyższych dokonano na podstawie dowodów przedstawionych przez powódkę. Pozwana nie przedstawiła żadnych wniosków dowodowych, a przy tym nie podważyła dowodów załączonych do pozwu. Dokonała jedynie ich własnej oceny w kontekście art. 6 k.c. Tutejszemu Sądowi z urzędu jest wiadomym, że powódka wystąpiła przeciwko pozwanej także z innym roszczeniem na podstawie faktury sprzedaży.

Sąd zważył co następuje.

Postępowanie w niniejszej sprawie dotyczyło roszczenia wynikającego z jednej faktury sprzedaży powódki na rzecz pozwanej, obejmującej wyszczególnione w tej fakturze artykuły spożywcze w postaci różnych warzyw i owoców, w porcjach oraz mieszankach. Powódka dochodziła zapłaty ceny, co znajduje podstawę w treści art. 535 k.c., definiującego umowę sprzedaży.

Pozwana nie zaprzeczyła, że towaru tego nie otrzymała. Jej obrona ograniczyła się do powołania się na ciężar dowodowy po stronie powódki. Pozwana ma rację, że to na powódce spoczywał ciężar wykazania, że do sprzedaży doszło oraz wysokości ceny sprzedaży, jednakże powódka, twierdząc w pozwie, że strony zawarły umowę sprzedaży, przedstawiła w tym zakresie dowód, który wskazuje na spełnienie przez powódkę świadczenia sprzedawcy, a tym samym prawo do żądania od pozwanej, jako kupującego, zapłaty ceny. Trzeba pamiętać, że umowa sprzedaży nie wymaga dla swojej skuteczności zachowania szczególnej formy, a w stałych stosunkach, co można zakładać pomiędzy stronami, skoro toczą się także inne postępowania o cenę sprzedaży, naturalne jest składanie zamówień w formie ustnej, bezpośrednio lub telefonicznie.

Jak już była mowa, pozwana, nie twierdząc, że towaru nie otrzymała, podniosła jedynie brak przedstawienia na to dowodu. Samo wskazanie na brak potwierdzenia odebrania towaru przez osobę, która była do tego uprawniona, nie świadczy o tym, że do sprzedaży nie doszło. Pozwana w ogóle nie odniosła się do twierdzenia powódki o dokonaniu sprzedaży na podstawie umowy stron, a jedynie skoncentrowała się na twierdzeniu, że powódka nie wykazała roszczenia. Sama przy tym przyznała, że dowody powódki wskazują na zawarcie umowy sprzedaży.

Pozwana nie przedstawiła także swojego stanowiska co do wysokości żądanej ceny, ani nie twierdziła, że cenę tą zapłaciła. Treść sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazuje, że jego sporządzenie nastąpiło niezależnie od treści dowodów przedstawionych przez powódkę, jakby chodziło równie dobrze o inną sprawę z umowy kupna-sprzedaży

Powyższe pozwala przyjąć, że pozwana nie zaprzeczyła faktom sprzedaży jej przez powódkę towarów wymienionych w załączonej do pozwu fakturze, ani wysokości ceny, toteż okoliczności te, na podstawie art. 230 k.p.c., należało uznać za przyznane.

W niniejszej sprawie stronami są przedsiębiorcy, a więc wystawianie dokumentów rozliczeniowych wiąże się z obowiązkami dokumentowania operacji finansowych, zarówno w zgodności z wymogami prowadzenia odpowiednich ewidencji sprzedaży i zakupów, jak i wypełniania obowiązków podatkowych. Przy bierności pozwanej w zakresie merytorycznego odniesienia się do roszczenia powódki w niniejszej sprawie nie sposób zakładać, że wystawienie przez powódkę dokumentu rozliczeniowego w postaci załączonej do pozwu faktury nastąpiło bez świadczenia sprzedawcy, którego odzwierciedleniem jest treść faktury co do przedmiotu sprzedaży, czy wysokości ceny.

Należy także zauważyć, że pozwana nie odpowiedziała na żądanie powódki, czy to w postaci faktury załączonej do pozwu, czy wezwania do zapłaty. Niczego nie zmienia fakt, że wezwanie przedsądowe było przedwczesne w stosunku do terminu wymagalności zapłaty z faktury. Poza wszystkim było wyrażeniem roszczenia przez powódkę, do którego pozwana nie odniosła się w żaden sposób.

Zważywszy na brak wniosków dowodowych wymagających wyznaczenia rozprawy w niniejszej sprawie, a także z uwagi na całokształt przytoczonych twierdzeń, zaistniały podstawy do uznania, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne (art. 148 ¹ § 1 k.p.c.), zwłaszcza, że żadna ze stron nie złożyła wniosku o przeprowadzenie rozprawy (art. 148 ¹ § 3 k.p.c.).

W związku z tym, po wydaniu postanowienia dowodowego (art. 148 ¹ § 2 k.p.c.), rozstrzygając sprawę z uwzględnieniem przedstawionych ustaleń i wniosków, należało uwzględnić powództwo w całości, zasądzając dochodzoną przez powódkę od pozwanej cenę sprzedaży na podstawie art. 535 k.c. Odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych zostały zasądzone na podstawie art. 4 pkt 3 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, zgodnie z żądaniem pozwu, wskazując jako początek biegu odsetek datę dnia następnego po terminie wynikającym z załączonej do pozwu faktury.

Orzekając o kosztach należało uwzględnić zasadę odpowiedzialności stron za wynik sprawy. Sprawa została rozpoznana w postepowaniu zwyczajnym, toteż powódce należy się zwrot uiszczonej opłaty sądowej oraz kosztów adwokackich obejmujących wynagrodzenia adwokata na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat adwokackich oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Leon Miroszewski