Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2017 r. w Tomaszowie Mazowieckim

na rozprawie

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko J. C., A. C.,

z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. T.

o eksmisję

1.nakazuje pozwanym J. C. i A. C., aby opuścili i opróżnili lokal mieszkalny Nr (...) położony w budynku przy ulicy (...) w T. i wydali go powódce M. R.;

2.orzeka o uprawnieniu pozwanego J. C. do lokalu socjalnego i uzależnia skuteczność wykonania punktu 1 (pierwszego) wyroku od zaoferowania mu lokalu socjalnego przez Gminę M. T.;

3.zasądza od pozwanych ad.1 i ad.2 zobowiązanych solidarnie kwotę 200 zł (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

4.wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) w odniesieniu do pozwanego A. C. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Podpisała Sędzia (-) J. S..

UZASADNIENIE

Powódka M. R. pozwem z dnia 5 maja 2016 roku wniosła o nakazanie pozwanemu J. C. opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku mieszkalnym oznaczonym nr (...) przy ul. (...) w T.. Ponadto wniosła o zasądzenie kosztów postępowania sądowego na swoją rzecz.

W uzasadnieniu podano, iż strona pozwana zajmuje przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Na skutek nie płacenia przez pozwanego czynszu powódka wypowiedziała pozwanemu dnia 30 kwietnia 2016 r. umowę najmu lokalu mieszkalnego.

Pismem z dnia 28 października 2016 r. powódka sprecyzowała pozew wskazując, że wnosi o opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku mieszkalnym oznaczonym nr (...) przy ul. (...) w T. przeciwko dwóm pozwanym – J. C. i A. C..

Na rozprawie w dniu 27 lutego 2017 roku pozwany A. C. uznał powództwo, natomiast pozwany J. C. wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd zawiadomił Gminę M. T. o toczącym się postępowaniu między stronami oraz umożliwił wstąpienie Gminie M. T. do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego.

Gmina M. T. wstąpiła do sprawy jako interwenient uboczny po stornie powoda oraz wniosła o orzeczenie, iż pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonym w budynku przy ul. (...) w T. była powódka - M. R..

/dowód : okoliczność bezsporna, odpis zwykły księgi wieczystej – k. 4-4v/

Pozwani J. C. i A. C. zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego z dnia 1 marca 2006 r.

/dowód : okoliczność bezsporna/

Z uwagi na brak terminowego regulowania przez pozwanych czynszu, powódka dwukrotnie wezwała pozwanych, J. C. i A. C., do zapłaty zaległych należności. Pierwsze wezwanie do zapłaty dotyczyło okresu od grudnia 2014 r. do kwietnia 2015 roku, drugie obejmowało okres od czerwca 2015 roku do marca 2016 r.

/ dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 2.04.2016 r. – k. 7, wezwanie do zapłaty z dnia 12.05.2015 r. – k. 10/

Z uwagi na nieuregulowanie zaległości czynszowych pozwanych względem powódki, M. R. wypowiedziała A. C. i J. C. umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku mieszkalnym oznaczonym nr (...) przy ul. (...) w T..

/dowód : wypowiedzenie umowy najmu z dnia 30.04.2016 r. – k.6/,

Pozwany A. C. uznał powództwo o eksmisję, twierdząc równocześnie, że od 6 lat nie zamieszkuje w przedmiotowej nieruchomości. Pozwany J. C. oświadczył, iż jest osobą bezrobotną, która utrzymuje się z pieniędzy przekazywanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w T.. Wskazał również, że mieszka w przedmiotowym mieszkaniu od urodzenia i chciałaby w nim pozostać. J. C. przyznał, że nie opłacał terminowo czynszu, a jego zaległość względem powódki wynosi ok. 9 000 zł.

/ dowód: protokół z rozprawy z dnia 27.02.2017 r. – k. 29, pismo z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. – k. 33, pismo z dnia Powiatowego Urzędu Miasta w T. – k. 35/

Z uwagi na pobieranie przez pozwanego, J. C., środków finansowych z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T., do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego po stornie powoda przystąpiła Gmina M. T.. Interwenient uboczny wniósł o orzeczenie, iż pozwanemu J. C. nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego.

/ dowód: interwencja uboczna z dnia 28.06.2017 r. – k. 42/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne.

W pierwszej kolejności stwierdzić należało, iż Sąd poczynił ustalenia faktyczne na podstawie opisanych wyżej dowodów z dokumentów, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, a ponadto na podstawie niespornych faktów przedstawionych przez strony w pozwie i dalszych pismach procesowych.

Powódka M. R. wniosła o orzeczenie eksmisji pozwanych. Podstawą prawną tak sformowanego roszczenia był przepis art. 222 § 1 k.c., który stanowi, że właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Roszczenie windykacyjne (rei vindicatio), zwane też roszczeniem wydobywczym, określane jest też jako roszczenie „nieposiadającego właściciela" przeciw „posiadającemu niewłaścicielowi". Oddaje to istotę tego roszczenia i wskazuje, że - w zasadzie - legitymowany czynnie jest właściciel rzeczy, a legitymowaną biernie jest osoba władająca cudzą rzeczą bez tytułu prawnego. Treścią przewidzianego w art. 222 § 1 roszczenia windykacyjnego jest przyznane właścicielowi żądanie wydania oznaczonej rzeczy przez osobę, która włada jego rzeczą. Służy przywróceniu właścicielowi władztwa nad rzeczą, a więc ochronie jednego z podstawowych atrybutów prawa własności. Koniecznymi przesłankami roszczenia windykacyjnego jest status właściciela, fakt, że nie włada on swoją rzeczą, oraz fakt, że rzeczą włada osoba do tego nieuprawniona.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż żadna ze stron nie kwestionowała uprawnień właścicielskich powódki do spornego lokalu, a także okoliczności, iż najemcami tego lokalu byli J. C. oraz A. C., jak również faktu, że na skutek wypowiedzenia umowy najmu pozwani zajmowali przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego.

Wskazać należało, iż zgodnie z treścią przepisu art. 11 ust. 1 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 31 poz. 266 z późn. zm.) jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie i określać przyczynę wypowiedzenia. Powyższej przywołany przepis miał zastosowanie do sytuacji prawnej pozwanych, ponieważ pozwani zajmowali sporny lokal na podstawie umowy najmu i byli z tego tytułu zobowiązani do opłacania czynszu na rzecz powoda. Zgodnie z treścią przepisu art. 11 ust. 2 Ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, m.in. jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Sąd uznał, iż wszystkie przesłanki, o jakich mowa w przepisie art. 11 ust. 2 Ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zostały spełnione w stosunku do pozwanych. W związku z powyższym uznać należało, iż stosunek najmu przedmiotowego lokalu pomiędzy powodem a pozwanymi ustał z dniem 30 kwietnia 2016r. W tej sytuacji pozwanym A. C. i J. C. nie przysługiwało uprawnienie do władania rzeczą, zaś żądanie powódki nakazania pozwanym opuszczenia przedmiotowego lokalu i wydania go powódce było uzasadnione w świetle normy prawnej wyrażonej w art. 222 § 1 k.c., o czym orzekł Sąd w pkt 1 wyroku.

Nie sposób uznać, by żądanie zgłoszone przez powódkę stanowiło nadużycie prawa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony można uznać obecnie pogląd, zgodnie z którym możliwość nieuwzględnienia roszczenia windykacyjnego/powództwa o eksmisję z najmowanego lokalu na podstawie art. 5 k.c. może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych. Oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznacza bowiem pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa własności, którego ochrona jest zasadą konstytucyjną (por: wyrok SN z dnia 22 listopada 1994 r. II CRN 127/94 LexPolonica nr 309213; wyrok SN z dnia 27 stycznia 1999 r. II CKN 151/98, wyrok SN z dnia 22 marca 2000 r. I CKN 440/98). Klauzula społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa wynikająca z art. 5 k.c. podlega interpretacji zwężającej i stosowana jest jedynie w sytuacjach wyjątkowych oraz uzasadnionych szczególnym stanem faktycznym. W ocenie Sądu te przesłanki nie zostały spełnione w niniejszej sprawie. Sytuacja życiowa, w jakiej znalazł się pozwany była bez wątpienia trudna, lecz nie szczególna i niezmiernie wyjątkowa.

Konsekwencją uwzględnienia żądania eksmisji była wynikająca z art. 14 ust. 1 Ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego konieczność orzeczenia o istnieniu po stronie pozwanych uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, względnie o braku takiego uprawnienia. Z przepisu art. 14 ust. 3 Ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wynika, iż Sąd badając z urzędu przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu tym wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez te osoby z lokalu oraz ich szczególną sytuację majątkową i rodzinną.

Zgodnie z art. 14 ustęp 4 Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego wobec kobiet w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego oraz osób spełniających przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały.

Wobec tego, iż pozwany J. C. jako osoba bezrobotna, zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w T. spełniał przesłanki wynikające z art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, Sąd zobowiązany był do ustalenia dla pozwanego uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, o czym orzekł w pkt 2 wyroku.

Podstawę orzeczenia o kosztach stanowiło uregulowanie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym pozwany, jako przegrywający spór obowiązany jest do zwrotu na rzecz strony powodowej poniesionych przez nią kosztów, które w niniejszym procesie obejmowały kwotę 200 zł opłaty od pozwu. Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt 3 wyroku.

Sąd nadał wyrokowi w odniesieniu do pozwanego A. C. na podstawie art. 333 § 1 ust. 2 k.p.c. rygor natychmiastowej wykonalności, co znajdowało odzwierciedlenie w punkcie 4 wyroku /roszczenie uznane przez pozwanego/.

J. S.