Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak

Sędziowie:SSA Ewa Naze (spr.)

SSA Iwona Szybka

Protokolant: sekr. sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2012 r. w Łodzi

sprawy J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o wysokość emerytury,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi

z dnia 29 grudnia 2011 r., sygn. akt: VIII U 2078/10;

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 436/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi oddalił odwołanie J. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z 29 września 2010 r., którą odmówiono mu prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Wnioskodawca składając powyższy wniosek chciał uwzględnienia wynagrodzenia za 1971 r. w oparciu o wynagrodzenie urlopowe za sierpień 1972 r., wypłacone we wrześniu 1972 r. w wysokości 4 412 zł.

Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego zapadło w następującym stanie faktycznym:

J. W. od 1maja 2007 r. ma przyznaną emeryturę. Do ustalenia podstawy jej wymiaru przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, to jest z lat 1967-1970, 1972-1975, 1977-1980,1982, 1985-1988, 1991, 1993, 1994. Organ za rok 1971 przyjął wynagrodzenie wnioskodawcy wynikające z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 30 kwietnia 2003 r. wystawionego przez (...). Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 157,15%, przyjęto kwotę bazową 2.059,92 zł.

W spornym okresie wnioskodawca pracował na stanowisku asystenta projektanta od 1stycznia 1971 r. z wynagrodzeniem 2 100 zł, od 1 stycznia 1971 r. z wynagrodzeniem 2 300 zł a od 1 sierpnia 1972 r. na stanowisku starszego asystenta z wynagrodzeniem 2 700 zł. Oprócz wynagrodzenia wnioskodawcy była wypłacana premia, z tym, że w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wykazano za 1971 r. wynagrodzenie w wysokości 27 600 zł.

Wnioskodawca przebywał na urlopie wypoczynkowym w okresie od 1 do 30 sierpnia 1971 r. i od 1 do 31 sierpnia 1972 r., we wrześniu 1972 r. zostało mu wypłacone wynagrodzenie za ten urlop w kwocie 4 412 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego stan faktyczny ustalony na podstawie dokumentacji osobowej wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) oraz pasków wynagrodzeń załączonych przez wnioskodawcę nie budzi wątpliwości. Spornymi nie są bowiem poczynione ustalenia a jedynie kwestia jakie ewentualnie wynagrodzenie, w tym premię w jakiej wysokości należy przyjąć za 1971 r., za który (oprócz grudnia – paski wypłat ) nie zachowała się dokumentacja płacowa, a za który organ rentowy przyjął roczną kwotę wynagrodzenia zasadniczego.

Sąd Okręgowy stwierdził, że brak jest możliwości ustalenia wynagrodzenia wnioskodawcy za poszczególne lata w oparciu o średnią wypłacaną premię, skoro premia ta była wypłacana częściowo w 1971 r. i częściowo w 1972 r. a brak jest wysokości poszczególnych wypłat. Nie wiadomo jaka kwota, stanowiąca podstawę obliczenia średniej, była wypłacona w 1971 r. a jaka w 1972 r., ustalić natomiast należy wysokość wynagrodzenia za poszczególne lata.

Wnioskodawca określił wysokość wynagrodzenia rocznego za 1971 r. na 54 125 zł. Sąd Okręgowy uznał, że wskazany sposób wyliczenia tego wynagrodzenia, to jest przyjęcie ponad wynagrodzenie zasadnicze premii, wyliczonej w oparciu o wysokość wynagrodzenia urlopowego za sierpień 1972 r. nie znajduje żadnego uzasadnienia. Przy dopuszczeniu schematu obliczania wynagrodzenia za 12 miesięcy poprzedzających wypłatę wynagrodzenia urlopowego, wnioskodawca nie wykazał wynagrodzeń przeciętnych za ten okres, nadto na gruncie obowiązujących regulacji prawnych oraz ugruntowanego orzecznictwa brak jest podstaw do przyjęcia wynagrodzenia średniego, czy przeciętnego, jako wynagrodzenia niewątpliwie wypłacanego wnioskodawcy w poszczególnych okresach.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do ponownego obliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy na podstawie art.111 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.jedn.Dz.U.z 2009r.,Nr.153,poz.1227 ze zm.).

W apelacji od powyższego wyroku J. W. zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 114 ust. 1 w związku z art. 111 u. 1 w związku z art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z rozdziału 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń, poprzez nieuwzględnienie wyliczeń wysokości wynagrodzeń z 1971 r. z uwzględnieniem premii urlopowej za 1971 r., legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawcy z wpisanymi wysokościami zarobków za 1969 r. w kwocie łącznej 39.355,00 zł, za 1970 r. w wysokości 50.167,00 zł i niedopuszczenie wnioskowanego dowodu z opinii biegłego ds. wynagrodzeń,

2. naruszenie przepisów postępowania art. 233 k.p.c. – poprzez przyjęcie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności poprzez pominiecie dowodów z pasków wynagrodzeń wnioskodawcy, z zeznań świadków oraz nieuwzględniania wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. płac i wynagrodzeń.

Wskazując na powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i decyzji organu rentowego poprzez przeliczenie emerytury z uwzględnieniem jego rzeczywistego wynagrodzenia za 1971 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z zobowiązaniem do uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw płac i wynagrodzeń w celu właściwego skorygowania wyliczeń wnioskodawcy i wyliczenia faktycznych wynagrodzeń w 1971r.. Ostrożności procesowej apelujący wnosił o załączenie str. 84-85 książeczki ubezpieczeniowej w której wpisane są wysokości wynagrodzeń za 1969 i 1970 r.

Organ rentowy wnosił o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona.

Wskaźnik wysokości podstawy emerytury wnioskodawcy został wyliczony na 157,15% w oparciu o wynagrodzenie z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, wśród których nie ma roku 1971, ponieważ nie był on korzystny gdyż akurat co do tego roku w przedłożonym zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu nie ma żadnych danych na temat premii i wyliczenie zostało dokonane tylko w oparciu o wynagrodzenie zasadnicze. W toku niniejszego postępowania nic się nie zmieniło – nadal nie ma jakichkolwiek dowodów, potwierdzających wysokość faktycznie wypłaconych wnioskodawcy za ten rok premii.

Sąd Okręgowy słusznie nie przeprowadzał wnioskowanego dowodu z opinii biegłego do spraw księgowości (k.58) na okoliczność potwierdzenia, że wnioskodawca w 1971 r. uzyskiwał wynagrodzenie w kwocie 54 125 zł z uwagi na to, że przyjęte i wskazane przez wnioskodawcę założenia, które legły u podstaw własnego wyliczenia, nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym.

Przedstawienie dodatkowo danych o zarobkach za 1969 r. i 1970 r. niczego w tej kwestii nie wnosi nowego, skoro nadal należy uznać za nieuprawnione wyliczanie premii za 1971 r. w oparciu o wynagrodzenia zasadnicze i premie uzyskane w innych, nawet sąsiadujących z 1971r. latach. Wyliczenie musi być bowiem nie hipotetyczne, a oparte na pewnych danych, których nie ma.

Z tych też względów nie można przystać na założenia, które legły u podstaw wyliczenia wnioskodawcy, ponieważ - w uproszczeniu, przy dokonywaniu obliczeń wynagrodzenia za 1971 r. wnioskodawca powołał się na to, że wynagrodzenie urlopowe za 1972 r. było obliczone z przeciętnego wynagrodzenia za poprzedzające 12 miesięcy, czyli obejmowało część wynagrodzeń za 1971 r.

Sąd Okręgowy, jak już wyżej wykazano, wbrew zarzutom zawartym w apelacji, nie dopuścił się zarzucanej mu obrazy art.233 k.p.c. Dodatkowo przy tym podnieść należy, że z tzw. pasków wynagrodzeń wynika wynagrodzenia wnioskodawcy z 1971r. tylko za grudzień i to w wysokości płacy zasadniczej.

Reasumując - Sąd Okręgowy dopuszczając możliwość ponownego ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy na podstawie art.114 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.jedn.Dz.U. z 2009r., Nr.153, poz.1227 ze zm.) w pełni zasadnie uznał, że materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do skutecznego uwzględnienia zgłoszonego w tym przedmiocie wniosku i obliczenia ponownie wysokości emerytury wnioskodawcy przy zastosowaniu art.111 tej ustawy.

Wychodząc zatem z wszystkich wyżej podanych założeń Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.