Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Barbara Stępień-Grabowska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Karolina Marcinkowska

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2017 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. N.

przeciwko A. R. (1)

o zapłatę

I. Uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 17 kwietnia 2015r. – sygnatura akt (...)

II. Zasądza od pozwanej A. R. (1) na rzecz powoda M. N. kwotę 15.532,86 zł (piętnaście tysięcy pięćset trzydzieści dwa złote osiemdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 22 grudnia 2015r do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia 1 stycznia 2016r do dnia zapłaty.

III. Oddala powództwo w pozostałej części.

IV. Zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 307,43 zł (trzysta siedem złotych czterdzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

V. Zasadza od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 777 zł (siedemset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem części opłaty sadowej od pozwu, od której powód został zwolniony; z zastrzeżeniem, że kwota ta została już od pozwanej wyegzekwowana na podstawie wymienionego w pkt I wyroku zaocznego.

VI. Nakazuje zwrócić pozwanej ze Skarbu Państwa kwotę 702 zł (siedemset dwa złote) tytułem części opłaty sądowej, która została wyegzekwowana na podstawie wymienionego w pkt I wyroku zaocznego.

VII. Kosztami pozostałej opłaty sądowej od pozwu w kwocie 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych), od której powód został zwolniony, obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE (...)

M. N. wystąpił przeciwko A. R. (1) z pozwem o zapłatę kwoty 29.874,28 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty oraz kwoty 414,54 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał , że w lutym 2012r. zawarta została pomiędzy nim a pozwaną ustna umowa spółki cichej , której przedmiotem było wspólne prowadzenie klubokawiarni (...) . Na mocy tej umowy powód zobowiązał się wnieść do firmy (...) A. R. (1)” , którą miała prowadzić jako przedsiębiorca pozwana , wkład finansowy wnoszony sukcesywnie na pokrycie przyszłych zobowiązań przedsiębiorstwa, a także osobisty wkład pracy i ruchomości służące do wystroju lokalu w zamian za połowę udziału w zyskach z prowadzonego lokalu. Pod koniec lutego 2012r. strony rozpoczęły prace związane z remontem lokalu wynajętego przez pozwaną od (...) Okręgowego w T., w którym miała zostać otwarta klubokawiarnia (...). Lokal wymagał

gruntownego remontu. Powód aktywnie uczestniczył we wszystkich pracach, które trwały prawie trzy miesiące.

Pozwana w dniu 11 kwietnia 2012r. formalnie rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej pod firmą ”Kawalerka A. R. (1)”. Powód brał udział w licznych spotkaniach z dostawcami piw , kaw, herbat oraz napojów, celem których było ustalenie najkorzystniejszych warunków dostawy towarów znajdujących się w ofercie klubokawiarni (...). Po otwarciu lokalu powód odpowiedzialny był za organizację imprez kulturalnych w lokalu, m.in. wystaw , koncertów , spotkań , wieczorków poetyckich. Oprócz tego powód robił codziennie zakupy związane z bieżącą działalnością klubokawiarni , prowadził rozmowy o prace , pracował za barem , a także zajmował się promocją lokalu. Wartość osobistego wkładu pracy poniesionego przez powoda na rzecz firmy, powód wycenił na co najmniej 562,59 zł , przyjmując ilość przepracowanych godzin ( 93,5 h ) i średnią stawkę wynagrodzenia ( 6,50 zł ) oraz odejmując kwotę 45,16 zł wypłaconą mu przez pozwaną w trakcie współpracy.

Powód podał , że oprócz wymienionego nakładu pracy wniósł również znaczny wkład finansowy w realizację przedsięwzięcia. Środki pieniężne przelewane były przez powoda przede wszystkim na rachunek pozwanej , który to rachunek stał się z czasem kontem firmowym klubokawiarni (...). Łączna kwota przelewów wyniosła 24.514,74 zł. Kwota ta przeznaczona została na zakup elementów wyposażenia lokalu , jego remont oraz zakup towaru. Pozostały wkład powoda w łącznej wysokości 5.062,49 zł sprowadzał się do pokrywania bieżących rachunków obciążających firmę pozwanej.

W połowie maja 2013r. strony pokłóciły się ; pozwana powiedziała , że nie chce dalej współpracować z powodem , na co powód zgodził się. Powód odebrał z lokalu wniesione rzeczy ruchome i zażądał od pozwanej zwrotu tytułem wniesionego wkładu finansowego, osobistego wkładu pracy i innych wydatków na rzecz firmy pozwanej kwoty 31.874,28 zł. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

Postanowieniem z dnia 16 października 2014r. sąd na wniosek powoda zwolnił go od kosztów sądowych.

Odpis pozwu wysłany został pozwanej pod wskazany w pozwie adres : T. , ul. (...). Przesyłka zawierająca odpis pozwu została zwrócona z adnotacją doręczyciela pocztowego o niezastaniu adresata pod wskazanym adresem i niepodjęcia przez niego przesyłki z placówki pocztowej pomimo pozostawienia adresatowi w dniach 21 i 29.10.2014r. pisemnego zawiadomienia o jej nadejściu. Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie stawiła się na rozprawę. Powód oświadczył na rozprawie , że ogranicza żądanie do kwoty 29.577,23 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej pozwu.

Wobec zaistnienia przesłanek określonych art. 339 § 1 i 2 k.p.c. sąd wydał w niniejszej sprawie w dniu 17 kwietnia 2015r. wyrok zaoczny , w którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda w całości dochodzone roszczenie łącznie z odsetkami i kosztami procesu. Sąd umorzył postępowanie w zakresie objętym ograniczeniem powództwa. Nadto sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.479,- zł tytułem części opłaty sądowej od pozwu , od której powód został zwolniony.

Odpis w/w wyroku zaocznego wysłany został pozwanej pod wskazy wyżej adres. Wobec niezastania pozwanej po tym adresem przesyłka była dwukrotnie awizowana ( w dniach : 20 i 28.04.2015r. ) , a po upływie terminu do odebrania przesyłki zwrócona do sądu. Termin do zaskarżenia wyroku upłynął bezskutecznie z dniem 19 maja 2015r. , wobec czego stwierdzone zostało , że wyrok ten uprawomocnił się z dniem 20 maja 2015r.

W dniu 14 października 2015r. pozwana złożyła sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 17 kwietnia 2015r. , z ewentualnym wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu. W uzasadnieniu wniosku pozwana wskazała , że o wydanym przeciwko niej wyroku zaocznym dowiedziała się w toku prowadzonego przeciwko niej postępowania egzekucyjnego dotyczącego zasądzonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Pozwana stwierdziła podczas analizy akt sądowych , że wysyłana do niej przez sąd korespondencja kierowana była pod nieaktualny adres jej zamieszkania ; pozwana bowiem od sierpnia 2014r. zamieszkuje na stałe w W. , zawarła tam umowę o pracę i wynajmuje lokal. Pozwana przedstawiła zaświadczenie z miejsca pracy ( Szpital (...) w W. ) , potwierdzające świadczenie przez pozwaną pracy od dnia 15.07.2014r. , oświadczenie pracownika na potrzeby zakładu pracy , wskazujące , iż pozwana zamieszkuje pod adresem : W. , ul. (...) oraz umowę najmu domu znajdującego się pod w/w adresem z dnia 25 lipca 2014r. , w której pozwana została wskazana jako osoba uprawniona do stałego przebywania w lokalu od dnia 1 sierpnia 2014r. Z pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z 29.09.2015r. wynika , iż zawiadomienie o wszczęciu egzekucji wysłane zostało pozwanej pod adres : W. , ul. (...).

Wobec powyższego sąd stwierdził , że wyrok zaoczny wysłany został pozwanej na nieaktualny adres zamieszkania. Nieodebranie przez pozwaną skierowanej do niej korespondencji nie dawało podstaw do uznania jej za doręczoną na podstawie art. 139 § 1 k.p.c. Podstawowym warunkiem skuteczności doręczenia zastępczego o jakim mowa w w/w przepisie , jest prawidłowy adres osoby , do której pismo jest adresowane. Doręczenie dokonane pod adresem , pod którym adresat nie mieszka jest bezskuteczne. Zachodziła zatem konieczność zarządzenia ponownego wysłania wyroku zaocznego wraz z odpisem pozwu i pouczeniem o sprzeciwie – pod aktualny adres zamieszkania pozwanej. Uznając , iż termin do wniesienia sprzeciwu nie rozpoczął jeszcze swego biegu sąd postanowieniem z dnia 7 grudnia 2015r. odrzucił wniosek pozwanej o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego jako bezprzedmiotowy.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwana wniosła o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa w całości. Pozwana przyznała , że współpracowała z powodem w celu wspólnego prowadzenia klubokawiarni (...) w T.. Strony ustaliły , że podejmą wspólne działania , po pierwsze poprzez wniesienie w razie potrzeby określonych między stronami wkładów na poczet działalności, wspólne prowadzenie spraw, ponoszenie wspólnego ryzyka i strat. Strony ustaliły , że wkłady będą równe i wspólnie będą dofinansowywać działalność. Pozwany nie był podmiotem , który tylko partycypował w zyskach, lecz podjął także z pełną świadomością ryzyko prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia. Każda ze stron miała dostęp do konta , samodzielnie wpłacała i wypłacała uzyskane środki. Kwoty wpłacane na rachunek bankowy wynikały również z uzyskanych dochodów ze wspólnie prowadzonej działalności. Pozwana przyznała , że powód czynnie uczestniczył w funkcjonowaniu „przedsięwzięcia” ; negocjował umowy , organizował spotkania. Dodała , że powód był zatrudniony u niej na podstawie umowy zlecenia i otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie.

Pozwana wskazała , że działalność za rok 2012 i 2013 przynosiła straty. W maju 2013 roku , kiedy strony postanowiły zakończyć działalność pozwana zamierzała zgodnie z ustaleniami rozliczyć wspólną działalność poprzez obliczenie wartości „przedsiębiorstwa” i dokonanie podziału majątku ( działalność generowała straty , a jedynym majątkiem były zakupione sprzęty do prowadzenia działalności ). Powód , jak stwierdziła pozwana , nie chciał się jednak rozliczyć polubownie. Pozwana ostatecznie zakończyła działalność w T. i wyprowadziła się do W..

Pozwana zarzuciła , że powód nie wykazał , że dochodzona pozwem kwota jest uzasadniona ani nie wskazał podstawy prawnej swoich roszczeń.

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016r. sąd na wniosek pozwanej zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności

W odpowiedzi na sprzeciw powód zaprzeczył , by zgodnie z łączącą strony umową powód miał uczestniczyć również w stratach firmy pozwanej oraz że otrzymał od pozwanej jakiekolwiek kwoty z tytułu podziału dochodów ze wspólnie prowadzonej działalności. Powód zaprzeczył także , by wpłacone przez powoda na rachunek pozwanej tytułem wkładu finansowego do spółki oraz przelewy z rachunku powoda na pokrycie bieżących rachunków obciążających firmę pozwanej miały pochodzić z konta firmowego pozwanej lub być później rekompensowane powodowi. Wszystkie kwoty dochodzone pozwem pochodziły z własnych środków finansowych powoda. Powód stwierdził , że nieprawdą jest , iż pozwana chciała się z nim rozliczyć. W odpowiedzi na żądanie zwrotu pieniędzy pozwana oświadczyła , że wszystkie roszczenia powoda są bezzasadne.

Powód zwrócił uwagę , że pozwana nie przedstawiła wyniku finansowego firmy na dzień zakończenia współpracy z powodem , tj. na połowę maja 2013r. , a przedstawiony w tym zakresie wynik na koniec 2013 roku nie może być uznany za niemiarodajny. Także wynik finansowy na koniec 2012 roku powód uznał za niemiarodajny , bowiem , jak stwierdził , w kawiarni pozwanej dochodziło często do zaniżania przychodów, w szczególności poprzez niewydawanie klientom paragonów z kasy fiskalnej , co stwierdziła kilkakrotnie kontrola skarbowa , nakładając mandaty na pracowników.

Sąd ustalił, co następuje :

Z początkiem 2012r. M. N. i A. R. (1) podjęli rozmowy w przedmiocie wspólnego prowadzenia klubokawiarni w T.. Początkowo rozważali zawiązanie w tym celu spółki cywilnej. W związku ze zbliżającymi się mistrzostwami w piłce nożnej EURO 2012 stronom zależało na szybkim otwarciu lokalu , aby pozyskać jak najwięcej klientów. Ponieważ formalności związane z zarejestrowaniem przez powoda działalności gospodarczej wymagały zbyt dużo czasu , strony postanowiły , iż zawarcie spółki cywilnej odłożą na później, a do tego czasu działalność związaną z klubokawiarnią prowadzona będzie formalnie przez pozwaną , która zarejestrowana została jako przedsiębiorca działający pod firmą : Kawalerka A. R. (1). Od początku planowania wspólnej działalności strony były zgodne , że będą ponosiły wszelkie koszty po połowie i w taki sam sposób będą dzieliły się zyskami.

Strony uzgodniły , iż działalność związana z prowadzeniem lokalu będzie finansowana z ich własnych środków finansowych , przy jednoczesnym osobistym zaangażowaniu w prace związane z przystosowaniem najętego lokalu do potrzeb klubokawiarni , a następnie w obsługę klientów , zaopatrzenie w towary , organizowanie imprez kulturalnych. Strony postanowiły , iż każda z nich zaangażuje w działalność własne środki pieniężne w kwocie po 30.000,- zł.

Powód realizując to zobowiązanie wpłacił na rachunek bankowy pozwanej , który z czasem stał się rachunkiem firmowym klubokawiarni (...), łącznie kwotę 24.514,74 zł. W okresie od czerwca 2012r. do kwietnia 2013r. powód przeznaczył z własnych zasobów kwotę 5.062,49 zł na pokrycie bieżących rachunków związanych z prowadzeniem klubokawiarni. Łącznie kwota przeznaczonych przez powoda środków pieniężnych na działalność związaną z uruchomieniem i prowadzeniem klubokawiarni wyniosła 29.577,23 zł. Pozwana również zaangażowała w działalność lokalu środki pieniężne w kwocie około 30.000,- zł. Część pieniędzy przeznaczona została na pokrycie kosztów remontu najętego przez nią lokalu ; w tym założenie nowej instalacji elektrycznej i wentylacyjnej , położenie nowych tynków , malowanie ścian , wyremontowanie drzwi i schodów. Powód aktywnie uczestniczył w pracach remontowych. Zakupione zostały także sprzęty stanowiące wyposażenie lokalu. Prace remontowe oraz związane z wystrojem lokalu trwały od końca lutego 2012r. Z wniesionych przez strony wkładów pieniężnych zakupione zostały towary na potrzeby klubokawiarni. Lokal został otwarty 11 kwietnia 2012r.

Powód w znacznym stopniu angażował się w prowadzenie klubokawiarni; organizował imprezy kulturalne, negocjował warunki związanych z tym umów, omawiał z pozwaną kierunki rozwoju lokalu , współdecydując, na co mają być wydawane wypracowane dochody , nierzadko osobiście pracował za barem, organizował zakup towaru na potrzeby lokalu, zajmował się promocją lokalu. Z tytułu świadczonej pracy powód otrzymywał od pozwanej niewielkie kwoty (100,- zł miesięcznie) , wypłacane mu na podstawie umów – zlecenia zawieranych w okresie od sierpnia 2012r. do kwietnia 2013r.

Stroną zawieranych z kontrahentami umów związanych z działalnością klubokawiarni była tylko pozwana ; powód nie miał umocowania do zawierania umów w jej imieniu. Pozwana zajmowała się stroną finansowo – biurową związaną z lokalem. Strony spotykały się co jakiś czas w celu omówienia spraw finansowych związanych z prowadzeniem lokalu.

Działalność klubokawiarni na koniec 2012 roku zamknęła się stratą w wysokości 28.0888,75 zł.

W maju 2013r. między stronami doszło do konfliktu , w wyniku którego pozwana oświadczyła powodowi , że kończy z nim współpracę. Powód zabrał z lokalu swoje rzeczy , które wniósł do korzystania. Jednocześnie powód zażądał od pozwanej zwrotu wniesionego wkładu pieniężnego. Pozwana uznała , że powodowi nie przysługuje takie prawo , zwłaszcza , że działalność klubokawiarni przynosiła straty. Pozwana stwierdziła , że jest gotowa rozliczyć się z powodem jedynie z pozostałego w lokalu majątku. Strony nie doszły do porozumienia. Pozwana w dalszym ciągu kontynuowała działalność w lokalu ,już bez udziału powoda.

DOWODY

- odpis z (...) k. 58

- potwierdzenie przelewów – k. 16 -22

- wezwanie do zapłaty – pismo z 15.07.2013r. – k. 60

- zeznania podatkowe za 2012 rok – PIT – 36 – k. 179

- informacja o wysokości dochodu za 2012r. – PIT/B – k. 182

- umowy zlecenia i rachunki , k. 184 – 193

- odpis z podatkowej księgo przychodów i rozchodów – k. 345 – 373

- zeznania świadków : A. A. – k. 273 , S. K. - k. 275 , Ł. M. – 274 ,A. M. – k. 274 v. – 275 , J. K. – k. 292 , A. R. (2) – k. 292 v. i 293 , J. A. – k. 293 v. , P. D. – k. 338 , A. P. – k. 339 i K. R. – k. 339 v – 340

- zeznania stron – k. 380 – 381

- akta sprawy egzekucyjnej (...)– K. 37/15

Sąd zważył, co następuje :

Zgodnie z obowiązującą zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 (1) k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania , byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości ( naturze ) stosunku , ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony były zgodne co do tego , iż wbrew pierwotnym zamierzeniom nie doszło pomiędzy nimi do zawarcia umowy spółki cywilnej. Przeszkodą na drodze do przyjęcia tej formy współpracy był fakt , iż tylko pozwana uzyskała status przedsiębiorcy , podejmując się wykonywania we własnym imieniu działalności gospodarczej, tj. prowadzenia klubokawiarni. W ewidencji działalności gospodarczej pozwana wskazana została jako przedsiębiorca działający pod firmą : (...) A. R. (1). Pozwany nie zarejestrował własnej działalności gospodarczej. W stosunkach zewnętrznych klubokawiarnia reprezentowana była wyłącznie przez pozwaną. To pozwana była stroną wszelkich umów związanych z działalnością klubokawiarni i to ją obciążały wynikające z tych umów zobowiązania ; ona również nabywała związane z tymi umowami prawa. Strony uzgodniły pomiędzy sobą , że ich współpraca w zakresie prowadzenia klubokawiarni będzie polegać na osobistym zaangażowaniu w prace związane z przygotowaniem lokalu do otwarcia ( prace remontowe, wyposażenie lokalu ) i właściwym już funkcjonowaniem tego lokalu ( zaopatrzenie lokalu w towary , obsługa klientów , promocja lokalu , organizowanie imprez ) oraz na przeznaczeniu własnych środków pieniężnych na przygotowanie lokalu do otwarcia. Powód podjął się ponadto organizowania imprez kulturalnych i promocji lokalu , zaś pozwana przyjęła na siebie obowiązek prowadzenia spraw związanych z księgowością i zatrudnianiem pracowników. Strony postanowiły , iż każda z nich zaangażuje w działalność lokalu własne środki pieniężne w kwocie po 30.000,- zł. Powód wykazał , iż wniósł na własność pozwanej tytułem wkładu pieniężnego łącznie kwotę 29.577,23 zł. Wprawdzie pozwana twierdziła , że część wpłat mogła pochodzić z zasobów konta firmowego klubokawiarni , do którego powód miał dostęp , jednakże okoliczność ta nie została udowodniona. Poza sporem było , iż pozwana także przeznaczyła z własnych środków kwotę około 30.000,- zł na działalność klubokawiarni.

Kwoty powyższe zostały przeznaczone na remont lokalu , zakup wyposażenia do lokalu , zakup towarów oraz pokrycie innych kosztów działalności lokalu ( m.in. czynsz , opłaty za media , wynagrodzenia pracowników , wpłaty do ZUS )

Współpraca stron przybrała formę zbliżona do tzw. spółki cichej , która w obowiązującym polskim prawie nie posiada uregulowania ( regulowały ją przepisy Kodeksu handlowego z 1934r. ) , a która funkcjonuje w obrocie gospodarczym jako umowa nienazwana. Stroną takiej umowy jest przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą i wspólnik cichy. Celem spółki cichej jest osiągnięcie zysku , a przejawem dążenia przez wspólnika cichego do jego osiągnięcia jest wniesienie wkładu. Wspólnik cichy wnosi na własność drugiego wspólnika wkład majątkowy , a w zamian uzyskuje udział w zyskach prowadzonej przez tego wspólnika działalności gospodarczej. Wspólnik cichy nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania powstałe w związku z działalnością wspólnika „jawnego”. Co do zasady wspólnik cichy uczestniczy w stratach do wysokości wniesionego wkładu; straty są pokrywane z wkładu. W takim przypadku wspólnik cichy może żądać zwrotu wkładu pomniejszonego o udział w stratach.

Strony były co do zasady zgodne , że ukształtowane pomiędzy nimi stosunki zobowiązaniowe przybrały opisaną formę tzw. spółki cichej. Spór dotyczył jedynie kwestii udziału powoda w ewentualnych stratach prowadzonego przedsięwzięcia. Co do podziału zysków była zgoda , iż strony miały się nimi dzielić po połowie. Co do strat powód twierdził , że nie godził się na udział w stratach , a w każdym razie , że nie było o nich mowy , natomiast pozwana utrzymywała , że uzgodnione zostało , iż oboje w równym stopniu ponosić będą ryzyko działalności i wszystkim dzielą się po połowie.

Z kontekstu prowadzonych przez strony rozmów poprzedzających rozpoczęcie współpracy w klubokawiarni wynika , że powód miał mieć udział nie tylko w zyskach , ale także w ewentualnych stratach związanych z działalnością lokalu. Strony podkreślały nieraz , że chcą prowadzić działalność wspólnie na równych prawach , ponosząc wspólnie ryzyko tej działalności. Nie mówiły wprost o rozliczaniu strat , zakładając optymistycznie , że działalność będzie przynosić tylko zyski. Za przyjęciem , iż intencją stron było uczestniczenie obojga w ponoszeniu ewentualnych strat przemawia choćby to , że obie strony angażowały się w porównywalnym stopniu w prace związane z przygotowaniem lokalu do działalności , jak również w samo prowadzenie klubokawiarni. Oboje mieli wpływ na planowanie zakupów na potrzeby funkcjonowania lokalu czy organizowanych w lokalu imprez. Podkreślenia wymaga , że strony pierwotnie planowały zawarcie umowy spółki cywilnej , w której co do zasady wspólnicy mają równy udział w zyskach i stratach. Do zawarcia tej umowy nie doszło tylko z tego względu , że załatwienie przez powoda wszystkich formalności związanych z uzyskaniem statusu przedsiębiorcy wymagało dłuższego czasu , a stronom zależało na jak najszybszym otwarciu lokalu ze względu na mistrzostwa EURO 2012.

Ze wskazanych wyżej okoliczności wynikało zdaniem sądu , że powód wnosząc wkład pieniężny godził się z tym , że będzie mógł on być przeznaczony , podobnie jak środki pieniężne zaangażowane przez pozwaną, na pokrycie ewentualnych strat z działalności.

Sąd co do zasady dał wiarę zeznaniom przesłuchanych świadków , którzy zgodnie podawali , iż zarówno powód jak i pozwana mocno angażowali się w działalność klubokawiarni , dzielili się obowiązkami , sprawiali wrażenie wspólników na równych prawach. Świadkowie potwierdzili , że powód zajmował się głównie stroną organizacyjno – artystyczną , promocją lokalu, zaopatrzeniem lokalu w towary , a pozwana finansami i dokumentacją oraz sprawami pracowniczymi. Żaden z przesłuchanych przez sąd świadków nie uczestniczył w bezpośrednich rozmowach stron co do rozliczania zysków i strat ze wspólnej działalności. Ich relacje wynikały raczej z zasłyszanych fragmentów rozmów , obserwowania , czym na co dzień zajmują się strony w lokalu. Jedynie świadek A. P. twierdził, że raz uczestniczył bezpośrednio w rozmowach stron odnośnie zasad współpracy. Według jego relacji strony mówiły , że chcą współpracować na równych warunkach , jak współwłaściciele. Świadek odniósł wówczas wrażenie , że obie strony miały ponosić ryzyko strat.

Strony postanowiły , że w połowie maja 2013r. kończą wspólną działalność w klubokawiarni. Wprawdzie inicjatywa zakończenia współpracy wyszła od pozwanej , która – jak twierdziła - straciła zaufanie do powoda, jednakże powód zgodził się na rozwiązanie współpracy.

W związku z zakończeniem wspólnej działalności powód zażądał od pozwanej zwrotu w całości wniesionego wkładu pieniężnego. Pozwana odmówiła , twierdząc , że działalność przynosiła jedynie straty , wszystkie zaangażowane środki pieniężne , w tym wkład powoda zostały przeznaczone na pokrycie kosztów działalności. Pozwana zaproponowała powodowi sprzedaż przedmiotów ruchomych związanych z lokalem i podział uzyskanej kwoty. Powód nie zgodził się na takie rozliczenie, zwłaszcza , że pozwana w oparciu o te przedmioty , po odejściu powoda , kontynuowała działalność w lokalu. Przedmioty te stanowiły zresztą własność pozwanej , a nie współwłasność stron. Powód wniósł wkład pieniężny na własność pozwanej i wkład ten przeznaczany był podobnie jak środki zaangażowane przez pozwaną na pokrywanie obciążających pozwaną zobowiązań z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej związanej z lokalem. Jak wskazano wyżej powód nie był stroną umów , będących źródłem zobowiązań związanych z lokalem , jak choćby czynszu za najem lokalu , ceny zakupowanych do lokalu towarów , opłat za media.

Skoro pozwana zrezygnowała ze wspólnej działalności z powodem , pozbawiając go tym samym prawa do udziału w przyszłych zyskach z funkcjonowania klubokawiarni , to powodowi przysługiwało zgodnie z umową prawo żądania zwrotu wniesionego wkładu pieniężnego , pomniejszonego o udział w stratach z prowadzonej działalności.

Pozwana twierdziła , że działalność przez cały okres współdziałania z pozwanym przynosiła straty , wobec czego wniesiony przez powoda wkład winien być przeznaczony na pokrycie w połowie tych strat.

Z przedstawionej przez pozwaną dokumentacji księgowo – podatkowej za 2012 rok wynika , że działalność lokalu na koniec tego roku zamknęła się stratą w wysokości 28.088,75 zł. Twierdzenia powoda , iż wynik ten jest nieprawdziwy , bowiem w kawiarni często dochodziło do zaniżania przychodów poprzez niewydawanie klientom paragonów z kasy fiskalnej , nie został poparty wiarygodnymi dowodami , które pozwoliłyby na ustalenie , że wskazany wynik finansowy działalności był inny.

Pozwana była zobowiązania do przestawienia bilansu prowadzonej działalności na dzień zakończenia współpracy , który przypadał na połowę maja 2013r. Pozwana nie przedstawiła takiego bilansu. Złożone przez pozwaną dowody księgowe dotyczące 2013 roku były niepełne i nie pozwoliły na ustalenie , że na dzień zakończenia współpracy z powodem odnotowano stratę. Wynik finansowy na koniec 2013 roku nie mógł być w tym względzie miarodajny. Z załączonych niepełnych dowodów księgowych nie można było uzyskać pełnych informacji o wartości towaru zakupionego w tym okresie na potrzeby działalności lokalu. Przedstawione przez pozwaną zestawienie kwot nazwane „kosztami na dzień zamknięcia spółki” nie zostało poparte żadnymi źródłowymi dowodami z dokumentów. Wobec tego sąd ustalając wartość wkładu do zwrotu uwzględnił jedynie wynik finansowy działalności klubokawiarni na koniec 2012 roku. Biorąc pod uwagę , iż strony miały w równych częściach uczestniczyć zarówno w zyskach , jak i stratach prowadzonej klubokawiarni , wkład pieniężny , którego zwrotu domagał się powód winien być pomniejszony o udział w stratach , tj. o kwotę 14.044,37 zł ( połowa z kwoty 28.088,75 zł ). Do zwrotu powodowi z tytułu wniesionego wkładu pozostała zatem kwota 15.532,86 zł. Sąd zasądził od pozwanej na rzec powoda powyższą kwotę , uznając , iż zobowiązanie pozwanej znajduje oparcie w zawartej przez strony umowie , której treść i cel nie sprzeciwiały się ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

O odsetkach za opóźnienie w zapłacie zasądzonej kwoty sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. , zgodnie z żądaniem pozwu. Powód domagał się zasądzenia odsetek od dnia doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty. Doręczenie pozwanej pozwu nastąpiło w dniu 22 grudnia 2015r. ( dowód doręczenia na k. 237 akt ). Powód skierował do pozwanej żądanie zwrotu wkładu pieniężnego w piśmie z dnia 15 lipca 2013r. , zatem w dniu , od którego powód żądał zasądzenia odsetek roszczenie było już wymagalne.

W pozostałej części sąd powództwo oddalił jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art.98 i 100 k.p.c. Roszczenie powoda zostało uwzględnione w 51,28% . Powód poniósł koszty procesu w łącznej kwocie 2.417,- zł, na które złożyły się : koszty zastępstwa procesowego – 2.400,- zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,- zł. Zważywszy na wynik procesu pozwana zobowiązana była zwrócić powodowi z tego tytułu kwotę 1.239,43 zł , stanowiącą 51,28% poniesionych przez powoda kosztów procesu. Powód natomiast zobowiązany był zwrócić pozwanej z tytułu poniesionych przez nią kosztów procesu kwotę 1.546,86 zł , stanowiącą 48,72% poniesionych przez nią kosztów procesu , na które złożyły się : koszty zastępstwa procesowego – 2.400,- zł , opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,- zł i opłata sądowa od sprzeciwu - 758,- zł. Po skompensowaniu wzajemnie należnych kosztów sąd orzekł jak w punkcie czwartym wyroku.

Pozwana wniosła o zwrot wyegzekwowanego od niej przez Skarb Państwa świadczenia w postaci zasądzonej wyrokiem zaocznym opłaty sądowej, od uiszczenia której powód został zwolniony.

Pozwaną , zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu , należało obciążyć kwotą 777,- zł z tytułu części opłaty sądowej od pozwu ( 48,72% całej opłaty ) , od której powód został zwolniony. Kwotę tę sąd zasądził od pozwanej na rzec Skarbu Państwa – na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, orzekając jednocześnie , iż kwota ta została już od pozwanej wyegzekwowana na podstawie uchylonego następnie wyroku zaocznego. Wobec uchylenia wyroku zaocznego i orzeczenia o należnych od powódki kosztach sądowych jak w punkcie piątym wyroku , sąd orzekł o zwrocie pozwanej ze Skarbu Państwa kwoty 702,- zł , wyegzekwowanej tytułem części opłaty sądowej ( ponad kwotę 777,- zł ) jako nienależnej Skarbowi Państwa.