Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 r. w Szczecinie

sprawy Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 marca 2013 r. sygn. akt VI U 2126/11

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 410/13

UZASADNIENIE

Decyzją z 10 listopada 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w S. odmówił ubezpieczonemu Z. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, ponieważ zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z 4 listopada 2011 r. wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy.

Odwołanie od decyzji złożył Z. B., kwestionując ocenę stanu zdrowia.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości.

Wyrokiem z 26 marca 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu Z. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 października 2011 roku do 30 września 2013 roku.

Sąd ustalił, że Z. B. urodzony (...), legitymujący się wykształceniem podstawowym, w czasie swojej aktywności zawodowej pracował jako kierowca ciągnika, traktorzysta, kombajnista oraz jako młynarz. W okresie od 1 stycznia 2004 roku do 30 września 2011 roku ubezpieczony pobierał nieprzerwanie rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z 30 września 2011 roku ubezpieczony został uznany za osobę zdolną do pracy. Komisja Lekarska ZUS po rozpatrzeniu sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego w 4 listopada 2011 roku, także uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Aktualnie u ubezpieczonego rozpoznano okresowo występujący zespól bólowy kręgosłupa bez objawów podrażnienia obwodowego układu nerwowego; przebytą 29 listopada 2011 roku niewydolność naczyń mózgowych z drobnym ogniskiem po mikroudarze strony lewej; cukrzycę typu 2 leczoną doustnym lekiem przeciwcukrzycowyni, wyrównaną; astmę oskrzelową przewlekle niewyrównaną, przewlekłą obturacyjną chorobę pluć, podejrzenie alergii wziewnej; czerwienicę wtórną; nadciśnienie tętnicze w II okresie W HO u chorego z podejrzeniem stenokardii wysiłkowej; hyperlipidemię mieszaną ( Ch+, TG ++). Powołani w sprawie biegli sądowi – lekarz specjalista z zakresu diabetologi, ortopedii, neurologi oraz dwóch niezależnych biegłych sądowych z zakresu kardiologii i pulmonologii uznali, że u ubezpieczonego nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia. Biegli uznali, że schorzeniami powodującymi częściową niezdolności do pracy są zmiany chorobowe dotyczące układu oddechowego oraz układu krążenia. Stan kardiologiczny w połączeniu ze stwierdzoną niewydolnością oddechową czyni ubezpieczonego niezdolnym do pracy. Zarówno nadciśnienie tętnicze, jak i choroba wieńcowa przy istnieniu czerwienicy wtórnej powoduje nadal po 30 września 2011 roku częściową niezdolność ubezpieczonego do pracy, zwłaszcza pracy fizycznej. Wobec aktualnego stanu zdrowia sad okręgowy uznał, że ubezpieczony jest nadal po 30 września 2011 roku częściowo niezdolny do pracy, okresowo do 30 września 2013 roku.

Apelację od wyroku wywiódł organ rentowy zarzucając naruszenie art.12 ust. 3 i art. 13 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U nr 162 poz.1118 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że wnioskodawca jest częściowo okresowo niezdolny do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że wnioskodawca jest częściowo okresowo niezdolny pracy, zgodnie z poziomem swoich kwalifikacji w sytuacji kiedy rodzaj stwierdzonych schorzeń u ubezpieczonego nie czyni go niezdolnym do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzuty skierowane przeciwko ustaleniu przesłanki niezdolności do pracy, w ocenie sądu odwoławczego pozbawione są merytorycznego uzasadnienia i stanowią jedynie polemikę z prawidłową oceną zgromadzonego materiału dowodowego. Nie może zaś stanowić uzasadnionej podstawy apelacyjnej polemika z wynikiem postępowania dowodowego i oceną dokonaną w granicach swobodnej oceny dowodów. Ocena ta może być swobodna, ale nie dowolna, aby nie naruszać granic zakreślonych treścią przepisu art. 233 § 1 k.p.c. W rozpoznawanej sprawie sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych – lekarza specjalisty diabetologa, ortopedy, neurologa oraz dwóch niezależnych biegłych sądowych z zakresu kardiologii i pulmonologii. Biegli sądowi, przy uwzględnieniu całokształtu zgormadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, w tym orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, a przede wszystkim badaniu podmiotowym jednoznacznie ocenili, że stwierdzone u Z. B. zmiany chorobowe nadal czynią go częściowo, okresowo niezdolnym do pracy. Biegli rozpoznali schorzenia występujące u badanego oraz przeanalizowali ich wpływ na funkcjonowanie ubezpieczonego. W uzasadnieniu wniosków opinii biegli jednoznacznie podali, że nie znajdują podstaw do twierdzenia, że w stanie zdrowia wnioskodawcy nastąpiła poprawa po badaniu ZUS z 25 września 2008 roku. Zdaniem biegłych ubezpieczony jest nadal (po 30 września 2011 roku) częściowo, niezdolny do pracy, na okres dwóch lat.

ZUS w istocie nie podważył dokonanego przez opiniujących rozpoznania. Po sporządzeniu opinii uzupełniającej przez biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu diabetologii H. F., ortopedii A. K., neurologii B. M., kardiologii J. S. oraz pulmonologii W. P. Komisji Lekarskich ZUS wniósł zastrzeżenia do opinii. W związku z powyższym sąd okręgowy postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu pulmonologii M. R. oraz diabetologii i kardiologii G. K.. W sporządzonej opinii biegli potwierdzili ustalenia i wnioski zawarte w opinii sporządzonej przez biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu pulmonologii W. W. oraz z zakresu kardiologii J. S.. Wprawdzie ZUS wniósł od opinii wydanej przez biegłych M. R. oraz G. K. zastrzeżenia, ale ich treść stanowiła powtórzenie wcześniej przywołanych argumentów, które biegli w sposób wystarczający uwzględnili przy sporządzaniu opinii.

W ocenie sądu apelacyjnego sporządzone w sprawie opinie biegłych nie budzą wątpliwości, są rzeczowe i przedstawiają dokładną analizę procesu chorobowego i stanu zdrowia ubezpieczonego, a w rezultacie pozwalają na miarodajne ustalenie, że stan zdrowia ubezpieczonego w dacie wydawania spornej decyzji nie uległ poprawie. Stan zdrowia nie pozwalał zatem na przyjęcie, że pozwany stał się zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Reasumując, stwierdzić zatem należy, że sąd okręgowy zasadnie uznał, że Z. B. nadal po 30 września 2011 roku jest częściowo niezdolny do pracy w związku ze schorzeniami natury pulmonologicznej i kardiologicznej, przy czym niezdolność ta ma charakter okresowy, to jest trwa do 30 września 2013 roku.

Mając na względzie powyższe, sąd apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego.