Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2017 roku w G.-D.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 318,71 zł (trzysta osiemnaście złotych siedemdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 25 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że wysokość odsetek umownych nie może przekroczyć dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 133,84 zł (sto trzydzieści trzy złote osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu części kosztów procesu.

sędzia

Wioletta Łopatowska-Bąkiewicz

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł pozew o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko M. W. żądając zapłaty od niego kwoty 400,72 złote wraz z odsetkami umownymi i zwrotem kosztów procesu .

W uzasadnieniu powód podał, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym, poprzednik prawny powoda zawarł z pozwanym umowę w drodze elektronicznej udzielając pozwanemu pożyczki, której pozwany nie zwrócił w ustalonym terminie.

Postanowieniem z dnia 24 listopada 2016 roku sprawa została przekazana do rozpoznania do tutejszemu sądowi.

Pozwany na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2017 roku początkowo uznał dochodzone roszczenie do kwoty 283 złote, o następnie podał że uznaje finalnie dochodzone roszczenie do kwoty 316,72 złote. Pozostałego dochodzonego roszczenia pozwany nie uznał i podniósł, że powód źle wyliczył koszty windykacyjne dochodzone przedmiotowym roszczeniem. Pozwany podał, że otrzymał od pozwanego: 3 SMS-y, 3 maile oraz 1 list polecony z wezwaniem do zapłaty pożyczki, toteż nie zgadza się z żądanymi przez powoda kwotami za koszty wezwań do zapłaty, gdyż są one rozbieżne z umową co do wysokości jak i ci do ilości wysłanych wezwań o zapłatę.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 grudnia 2014 roku pozwany zawarł za pomocą środków porozumiewania się na odległość umowę pożyczki numer (...). Umowa pożyczki została zawarta ze spółką (...) sp. z o. o. w W., która to spółka udziela pożyczek osobom fizycznym w ramach prowadzonej przez siebie działalności świadczenia usług finansowych. Pozwany zarejestrował się na stronie internetowej, wpisał swoje dane osobowe – m. in. imię i nazwisko, adres zamieszkania, serię i numer dowodu osobistego, numer P. , adres email oraz numer telefonu komórkowego. Dane te zawarł w formularzu rejestracji oraz zaakceptował warunki umowy ramowej .

W wyniku dokonania powyższych czynności pozwany stworzył konto osobiste w systemie pożyczkodawcy o numerze (...). Po zarejestrowaniu pozwany zawnioskował o udzielenie pożyczki za pomocą konta osobistego na stronie internetowej pożyczkodawcy określając wysokość pożyczki oraz termin jej zwrotu.

(Dowód: umowa k. 16 – 20 akt, oświadczenie pozwanego nagranie z dnia 04.04.2017 roku 00:00:22 – 00:02:42 ).

Następnie M. W. w celu potwierdzenia rejestracji dokonał przelewu potwierdzającego rejestrację poprzez wpłatę w wysokości 0.01 złotego na rachunek firmy.

(Dowód: przelew k. 22 akt).

Jako tytuł przelewu wpisał „potwierdzam ID klienta i akceptuję warunki umowy VIA SMS PL”.

Płatność została dokonana z konta bankowego stanowiącego własność pozwanego. Powyższe zakończyło procedurę rejestracji.

Następnie pożyczkodawca przesłał pozwanemu droga mailową umowę pożyczki nr (...) na kwotę 200 złotych wraz z warunkami jej udzielania oraz terminem zwrotu.

(Dowód; wydruk z konta osobistego potwierdzenie przelewu pożyczki k . 23 akt , regulamin k. 19 – 20 akt, umowa j. w.).

Mocą przedmiotowej umowy pożyczkobiorca zobowiązał się do zwrotu pożyczkodawcy pożyczki na warunkach określonych w umowie. Umowa pożyczki przewidywała, że na całkowity koszt pożyczki składa się kwota pożyczki powiększona o odsetki równe czterokrotnej stopie kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego obliczone w stosunku rocznym od kwoty pożyczki. Wysokość tych odsetek wynosiła w dacie umowy 12 %. Całkowity koszt pożyczki wynosił 50 złotych, a więc kwota do spłaty stanowiła 250 złotych. Pożyczka udzielona została na 30 dni tj. do dnia 7 stycznia 2015 roku.

(Dowód; umowa j. w.).

W § 5 umowy pożyczki określone zostały koszty wywołane niewywiązaniem się lub nieterminowym wywiązaniem się z umowy.

I tak w przypadku powstania zaległości w spłacie pożyczkobiorca został zobowiązany do pokrycia kosztów czynności windykacyjnych i upominawczych oraz ewentualnych kosztów sądowych, egzekucyjnych i zastępstwa procesowego. Koszt czynności windykacyjnych i upominawczych określony w §5 pkt 3 tej umowy wynosił; koszt jednego upomnienia wysłanego w formie SMS – 2 złote, w formie e-mail – 1,50 złotych, upomnienie telefoniczne – 6 złotych , a koszt jednego monitu w formie listu zwykłego lub poleconego – 25 złotych.

Pismem z dnia 22.01.2015 roku pozwany został wezwany do uregulowania zaległości z tytułu pożyczki.

(Dowód: wezwanie do zapłaty k. 24 akt).

Przedmiotowa wierzytelność była przedmiotem transakcji pomiędzy trzema spółkami należącymi do jednej grupy kapitałowej. Wierzytelność została zbyta przez pożyczkodawcę na rzecz spółki (...) zgodnie z Umową Cesji Wierzytelności 3-1/31/03/2015 i 3-2/31/03/2015 z dnia 31.03.2015 roku.

(Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 41 – 46 akt).

Następnie wierzytelność została zbyta pomiędzy spółką (...) na rzecz powoda Umową Cesji Wierzytelności 3-03/2015 z dnia 31.03.2015 roku.

(Dowód: umowa cesji k. 38 – 39 akt, odpisy KRS k. 27 – 37 akt).

W niniejszej sprawie wątpliwości nie budziło istnienie zobowiązania przysługującego powodowi.

Niewątpliwie z inicjatywy pozwanego pomiędzy stronami doszło do zawarcia w drodze elektronicznej umowy regulowanej przez ustawę z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczenie usług drogą elektroniczną (Dz. U. 2013.1422).

Zawarta pomiędzy stronami umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 roku, Nr 126, poz. 715) oraz art. 6 i następne ustawy z dnia 2 marca 2000 roku o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz. U. 2012.1225). Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13).

Przedmiotowa umowa pożyczki spełnia powyższe przesłanki, wobec czego stosuje się do niej przepisy przytoczonej ustawy.

Umowa o kredyt konsumencki winna zostać zawarta w formie pisemnej. Umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (art. 29 ust. 1 i 3). Treść umowy o kredyt konsumencki została uregulowana w art. 30 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym umowa powinna określać m. in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7), informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy oraz warunki na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10), skutki braku płatności (pkt 12), sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje (pkt 14).

Zawarta pomiędzy stronami umowa pożyczki nakładała na pożyczkobiorcę obowiązek zwrotu pożyczonej kwoty.

Pozwany nie kwestionował w przedmiotowej sprawie faktu zawarcia umowy pożyczki w kwocie i na warunkach wynikających z umowy. Ponadto nie kwestionowany był przez niego również fakt iż jako pożyczkobiorca nie wywiązał się z warunków umowy, nie spłacił żadnej kwoty na poczet udzielonej pożyczki.

Umowa pożyczki przewidywała, że na całkowity koszt pożyczki składa się kwota pożyczki powiększona o odsetki równe czterokrotnej stopie kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego obliczone w stosunku rocznym od kwoty pożyczki, opłata za udzielenie pożyczki w wysokości 50 złotych oraz ewentualne koszty windykacyjne w przypadku braku spłaty pożyczki w terminie, przy czym umowa przewidywała jednostkowy koszt każdej z tych czynności.

Zgodnie zatem z umową koszt czynności windykacyjnych, które pozwany podał, że zostały wykonane wynosił 35,50 złotych (3 SMS, 3 e-maile i 1 list polecony). Kwota udzielonej i niespłaconej pożyczki wraz z odsetkami wynosiła natomiast 283 złote.

Powód podał, że dokonywał ośmiokrotnych prób kontaktu telefonicznego z pozwanym oraz sześciokrotnych (...) i pięciokrotnie wysyłał wiadomości drogą mailową co łącznie stanowiło koszt 117,50 złotych tytułem kosztów tych działań. Sąd nie dał wiary temu wyliczeniu gdyż brak było dowodów na to, że istotnie taka ilość upomnień została wysłana pozwanemu. Ponadto koszt tych działań windykacyjnych (nawet przy przyjęciu, że taka ilość upomnień została pozwanemu wysłana) wyniósł by 44,50 złotych zgodnie ze stawkami określonymi w umowie za każdą jednostkową czynność, a nie jak to żądał powód 117.50 zł.

Pozew wniesiony został w dniu 25 sierpnia 2016 roku. Z tytułu skapitalizowanych odsetek umownych za opóźnienie w wysokości określonej w umowie pożyczki czterokrotności stopy lombardowej kredytu NBP od dnia następującego po dniu w którym pożyczka stała się wymagalna, od kwoty pożyczki 200 złotych do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu odsetki skapitalizowane stanowiły kwotę 33,21 złote.

Łącznie zatem zadłużenie pozwanego z tytułu udzielonej pożyczki wynosiło na dzień wniesienia pozwu kwotę 283,21 złote plus dalsze odsetki umowne od daty wniesienia pozwu oraz kwotę z tytułu kosztów windykacyjnych wynoszącą 35,50 złotych co daje zasądzoną od pozwanego kwotę 318,71 złotych.

Należało zatem odmówić zasadności żądaniu w zakresie kwoty ponad 318,71 złotych gdyż powód nie wykazał że wykonał większą ilość czynności windykacyjnych niż te, których otrzymanie powód potwierdził, a ponadto naliczone przez powoda jednostkowe opłaty za każdorazowe wezwanie do zapłaty były zawyżone i niezgodne ze stawkami przyjętymi w zawartej umowie.

Mając powyższe na względzie oraz fakt, że M. W. nie uregulował zadłużenia w żadnej części, na uwzględnienie zasługiwało roszczenie do wysokości kwoty 318,71 złotych. Sąd oddalił natomiast powództwo w pozostałym zakresie.

O odsetkach należało orzec zgodnie z umową wyznaczając ich bieg od dnia następnego po wyznaczonym dniu zwrotu pożyczki z mocy art. 455 k.c. i art. 481 k.c. Zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W myśl przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c. maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne).

Z uwagi na fakt, iż odsetki zostały przez powoda skapitalizowane do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, należało zasądzić dalsze odsetki umowne od dnia jego wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zostało oparte o treść przepisu art. 98 §1 i § 2 k. p. c. i rozliczyć je stosownie do wyniku rozstrzygnięcia. Koszty procesu wynosiły łącznie kwotę 167,30 złotych i złożyły się na nie; opłata sądowa w wysokości 30 ,- zł, koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika powoda w kwocie 120 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa wynosząca 17 zł i prowizja 0,30 złote. Powód wygrał sprawę w 80 %, a zatem należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 133,84 złote z tytułu kosztów procesu.

Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji.

Sędzia

Wioletta Łopatowska-Bąkiewicz