Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Starosta

Sędziowie: SO Wojciech Borodziuk

SO Irena Dobosiewicz (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2013 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: R. W.

przeciwko: (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w przedmiocie kosztów procesu zawarte w punkcie 2 wyroku z dnia 30 lipca 2013 r., sygn. akt I C 3847/12

postanawia:

I  sprostować oczywistą omyłkę w oznaczeniu kwoty zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda w punkcie 2 sentencji oraz uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 30 lipca 2013 r., poprzez wpisanie w miejsce kwoty: „1.300,67 zł (tysiąc trzysta złotych sześćdziesiąt siedem groszy)”, prawidłowej kwoty: „1.299,67 zł (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy)”,

II  oddalić zażalenie.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Cz 750/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 30 lipca 2013 r. zawartym w punkcie 2 wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy, sygn. akt I C 3847/12, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.300,67 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż podstawą rozstrzygnięcia o kosztach był art. 98 k.p.c., § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490). Na koszty te składają się opłata od pozwu w kwocie 95 zł, wynagrodzenie pełnomocnika z opłatą skarbową w kwocie 617 zł, zaliczka na biegłego w kwocie 375,67 zł, opłata od rozszerzonego powództwa w kwocie 212 zł, łącznie – 1.300,67 zł.

Zażalenie na postanowienie złożył powód, zaskarżając je w całości oraz wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie na jego rzecz kwoty 1.600,67 zł, a także zasądzenie kosztów postępowania w II instancji.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie:

1.  art. 98 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż strona przegrywająca sprawę nie jest zobowiązana do zwrotu wszystkich kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw strony wygrywającej, ewentualnie:

2.  art. 102 k.p.c. poprzez jego wadliwe zastosowanie i uznanie, że w sprawie nie zachodzi obowiązek nałożenia na pozwanego obowiązku zwrotu pełnej kwoty kosztów procesu w sytuacji, gdy powód wygrał proces w całości,

3.  art. 316 § 1 k.p.c. poprzez uwzględnienie jako podstawy orzeczenia pierwotnej wysokości roszczenia wskazanego w pozwie.

W uzasadnieniu wskazał, że po rozszerzeniu powództwa wartość przedmiotu sporu przekroczyła kwotę 5.000 zł, stąd też Sąd Rejonowy powinien był zasądzić tytułem wynagrodzenia pełnomocnika kwotę 1.200 zł zgodnie z § 6 pkt 4 w związku z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, nie zaś 600 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się bezzasadne.

Zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Stosownie zaś do art. 99 k.p.c., stronom reprezentowanym przez radcę prawnego lub rzecznika patentowego oraz Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

Odrębne przepisy, do których odsyła art. 98 § 3 k.p.c. to, w stosunku do pełnomocnika będącego radcą prawnym, rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490, określanego dalej jako: rozporządzenie). W § 4 ust. 1 przywołanego aktu wykonawczego została ustatuowana ogólna zasada, zgodnie z którą wysokość stawki minimalnej zależy od wartości przedmiotu sprawy lub jej rodzaju, a w postępowaniu egzekucyjnym – od wartości egzekwowanego roszczenia. Ustawodawca przyjął zatem dwa sposoby określania wysokości stawek minimalnych. Pierwszy polega na kwotowym wskazywaniu wysokości opłat w poszczególnych rodzajach spraw albo kryterium przedmiotowe wynikające z rodzaju czynności lub sprawy. Drugi odsyła do obliczenia stawki z zachowaniem zasad określonych w § 6 rozporządzenia, a więc uzależnia jej wysokość od wartości przedmiotu sporu. Należy mieć przy tym na uwadze, iż zgodnie z art. 19 k.p.c., w sprawach o roszczenia pieniężne, zgłoszone choćby w zamian innego przedmiotu, podana kwota pieniężna stanowi wartość przedmiotu sporu. W innych sprawach majątkowych powód obowiązany jest oznaczyć w pozwie wartość przedmiotu sporu kwotą pieniężną.

Nie ulega wątpliwości, że podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, pomimo braku jego przywołania wprost w uzasadnieniu, był § 4 ust. 2 rozporządzenia, zgodnie z którym w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat, bierze się pod uwagę wartość zmienioną, poczynając od następnej instancji.

Powód początkowo domagał się zasądzenia kwoty 1.896,33 zł (mieszczącej się w zakresie przewidzianym w § 6 ust. 3 rozporządzenia), w toku postępowania rozszerzył powództwo do kwoty 6.130,17 zł (mieszczącej się w zakresie przewidzianym w § 6 ust. 4 rozporządzenia).

Mając na uwadze treść przywołanych powyżej przepisów Sąd I instancji słusznie zasądził tytułem kosztów zastępstwa procesowego kwotę 600 zł.

W konsekwencji przyjęcia, że Sąd Rejonowy trafnie zastosował § 4 ust. 2 rozporządzenia, należało uznać zarzuty skarżącego za bezzasadne.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy oddalił zażalenie w myśl art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

W punkcie 2 sentencji oraz uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, na skutek błędu rachunkowego zamiast prawidłowej kwoty: „1.299,67 zł (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy)”, wpisano kwotę: „1.300,67 zł (tysiąc trzysta złotych sześćdziesiąt siedem groszy)”. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że na kwotę zasądzoną tytułem zwrotu kosztów procesu składają się: opłata od pozwu – 95 zł, wynagrodzenie pełnomocnika z opłatą skarbową – 617 zł, zaliczka na biegłego – 375,67 zł, opłata od rozszerzonego powództwa – 212 zł, jednakże suma tych kwot daje wynik 1.299,67 zł, nie zaś 1.300,67 zł. Omyłka ta ma charakter oczywisty.

Z tego też względu na mocy art. 350 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. należało z urzędu sprostować ten wyżej opisany błąd rachunkowy w sposób wskazany w punkcie I sentencji postanowienia.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność z oryginałem