Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2017 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...)

przeciwko B. Z.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1220/17

UZASADNIENIE

Powód Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w (...)w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko B. Z. domagał się zapłaty kwoty 3.107,17 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na skutek umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 października 2016 roku zawartej z poprzednim wierzycielem – (...) Sp. z o.o. w (...), zaś podstawą wierzytelności dochodzonej przez niego w przedmiotowym postępowaniu była umowa pożyczki zawarta przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem w dniu 31 sierpnia 2015 roku. Zgodnie z umową całkowita należność z tytułu pożyczki, którą pozwany zobowiązał się zwrócić wynosi 3.107,17 zł, w tym: 1.500 zł - kapitał pożyczki, 1.487,18 zł - prowizja za udzielenie pożyczki oraz 120 zł - opłata dodatkowa za monity telefoniczne i pisemne. Jednocześnie pozwana zobowiązała się do zwrotu pożyczki do dnia 30 sierpnia 2016 roku.

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2017 roku w sprawie(...) (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Szczytnie jako sądowi właściwości ogólnej pozwanej.

Pozwana B. Z. zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy, nie usprawiedliwiła swoje nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 31 sierpnia 2015 roku B. Z. zawarła umowę ramową pożyczki o nr (...) z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w(...)

(dowód: umowa pożyczki k. 16-20)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl przepisu art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W sytuacji gdy wierzytelność została stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności również powinien być pismem stwierdzony (art. 511 k.c.)

Na skutek zawarcia umowy cesji wierzytelności stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Tym samym legitymacja procesowa czynna przysługująca do tej pory cedentowi przechodzi na cesjonariusza, który zyskuje szczególne uprawnienie do występowania w charakterze strony w konkretnym procesie w stosunku do konkretnego podmiotu. Warunkiem uzyskania tego uprawnienia jest wykazanie przez cesjonariusza skuteczności cesji konkretnej wierzytelności.

W uzasadnieniu pozwu powód powołał się na umowę przelewu wierzytelności jaką zawrzeć miał z K. Polska Sp.. z o.o. z siedzibą w (...) w dniu 24 października 2016 roku i na podstawie której nabyć miał wierzytelność, jaka przysługiwał cedentowi wobec pozwanej z tytułu zawartej umowy pożyczki. Do pozwu załączona została wprawdzie kserokopia umowy cesji wierzytelności jednakże nie została ona poświadczona za zgodność z oryginałem w sposób przewidziany w przepisie art. 129 § 2 k.p.c., nie stanowi zatem dowodu z dokumentu (uchwała SN z dnia 29 marca 1994 roku, III CZP 37/94).

Sąd wskazuje, iż dowodem w postępowaniu cywilnym mogą być dokumenty urzędowe i prywatne. Dokumentem jest utrwalone, wyłącznie w formie pisemnej (niezależnie od materiału, na którym zostało sporządzone), uzewnętrznienie wszelkiego rodzaju spostrzeżeń, myśli, oświadczeń ludzkich, nadające się do wielokrotnego wykorzystania. Zgodnie z art. 244 k.p.c., dokumenty urzędowe sporządzone w odpowiedniej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej w zakresie ich działania lub przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje pozarządowe w zakresie powierzonych im przez przepisy ustawy spraw z dziedziny administracji publicznej, korzystają z domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone oraz z domniemania prawdziwości (autentyczności pochodzenia takiego dokumentu od jego wystawcy). Z dokumentem prywatnym przepis art. 245 k.p.c. wiąże wzruszalne domniemanie jego autentyczności pochodzenia zawartego w nim oświadczenia od wystawcy, który go własnoręcznie podpisał.

Kserokopia umowy cesji z dnia 24 października 2016, wyciągu z Załącznika nr 1 oraz wezwania do zapłaty nie stanowi dokumentu, gdyż nie zawiera ani podpisu osoby poświadczającej, która odbitkę sporządziła, ani oryginalnego podpisu wystawcy dokumentu kopiowanego, ponieważ podpis oryginalny został tu odwzorowany metodą kopiowania elektrostatycznego, tj. kserograficznie. Dokumenty oryginalne mogą być – w przypadkach wskazanych w ustawie zastąpione odpisami, gdy ustawa na to zezwala. Brak jest natomiast przepisu pozwalającego na zastąpienie dokumentu (oryginalnego) jego niepoświadczonym odpisem, w tym przede wszystkim odbitką ksero. Dopuszczalny jest jedynie odpis dokumentu prywatnego, który również jest dokumentem i stanowi dowód istnienia oryginału dokumentu. Zatem kopie dokumentów, niepoświadczone za zgodność z oryginałem nie są dokumentem w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego a jako takie nie mogą stanowić źródła dowodzenia określonego faktu ( uchwała SN z dnia 29 marca 1994 roku III CZP 37/94, wyrok SN z dnia 27 lutego 1997 roku, III CKN 7/97, postanowienie SN z dnia 27 sierpnia 1998 roku III CZ 107/98, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 stycznia 2008 roku, V ACa 816/07). Kserokopie te są co najwyżej środkiem uprawdopodobnienia za pomocą pisma, pozwalającym na dopuszczenie dowodu z zeznań świadków i dowodu z przesłuchania stron (art. 74 § 2 k.c.), jednakże powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie przedstawił stosowanej inicjatywy w tym zakresie.

Jeżeli zatem odbitka ksero (kserokopia) nie jest – jak w niniejszej sprawie - odpowiednio poświadczona, to nie stanowi ona dokumentu, a sądowi nie wolno przeprowadzać w tej sytuacji dowodu z dokumentu. Mając powyższe na uwadze, Sąd pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z wyżej wskazanej kserokopii: umowy cesji wraz z wyciągiem z załącznika oraz wezwania do zapłaty

Reasumując, powód nie sprostał ciążącemu na nim na podstawie art. 6 k.c. obowiązkowi udowodnienia twierdzeń, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne, w tym zwłaszcza istnienia po jego stronie legitymacji procesowej czynnej.

Ponadto w niniejszej sprawie strona powodowa w żaden sposób nie wykazała by (...) Sp. z o.o. w (...) tj. poprzednik prawny powoda, skutecznie zawarł z pozwaną B. Z. umowę pożyczki. Co prawda, strona powodowa przedstawiła dokument zatytułowany umowa ramowa pożyczki nr (...), która miała być źródłem przedmiotowego zobowiązania. Na powyższym dokumencie pomimo wskazania danych osobowych pozwanej, nie widniał jednak jej podpis. Ponadto nie zamieszczono w niej nawet danych odnośnie kwoty pożyczki, wysokości kosztów dodatkowych, terminów spłaty pożyczki. W związku z tym, nie można przypisać pozwanej złożenia oświadczenia woli, objętego treścią wskazanej umowy, a wiec umowa ta nie jest źródłem zobowiązania pozwanej. Nie można bowiem traktować niepodpisanej umowy przez pozwaną jako dokumentu potwierdzającego istnienie wymagalnej wierzytelności po jej stronie. Powód nie przedstawił także, żadnych innych dowodów, które by potwierdzały, że pozwana złożyła chociażby konkludentnie oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki. Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z postanowieniem pkt 3.4 umowy, dokonanie przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł lub 0,50 zł, z rachunku bankowego pożyczkodawcy na rachunek pożyczkobiorcy, jest akceptacją przez pożyczkobiorcę warunków umowy pożyczki ramowej, jednakże do akt sprawy nie dołączono dokumentu przelewu tzw. opłaty rejestracyjnej, który ewentualnie mógłby potwierdzać wolę zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki. W konsekwencji Sąd uznał, że wobec nieprzedstawienia dowodów potwierdzających złożenie przez pozwaną oświadczenia woli akceptującego treść umowy pożyczki, strona powodowa nie udowodniła, że jej poprzednik prawny zawarł taką umowę z pozwaną B. Z..

Pozwana została zawiadomiona o terminie rozprawy, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie wyraziła swego stanowiska w sprawie. W tych warunkach sąd wydał wyrok zaoczny.

W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane powyżej domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważanie czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądanie pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i tylko wtedy, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Nie zwalnia ono powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę twierdzenia strony powodowej nie uzasadniają żądania pozwu. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem. Wobec braku dowodów na istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, a zwłaszcza dowodów wskazujących na dokonanie jej skutecznego przelewu, Sąd na podstawie art. 6 k.c. powództwo oddalił.

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...)

3.  (...)

S.,(...)