Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Magdalena Marczyńska, SSO Mariola Mastalerz (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa J. Ś. (1)

przeciwko D. D. (1)

o wynagrodzenie

na skutek apelacji pozwanego D. D. (1) od wyroku Sądu Rejonowego

w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 czerwca 2013r. sygn. IV P 120/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. pozostawiając mu rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 147/13

UZASADNIENIE

J. Ś. (1) pozwem z dnia 4 stycznia 2013 żądał zasądzenia od D. D. (1) kwoty 19.000,00 zł. tytułem wypłaty zaległego wynagrodzenia i należności z tytułu delegacji.

Pozwany D. D. (1) nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie sygn. akt IVP 120/13 zasądził od D. D. (1) na rzecz J. Ś. (2) kwotę 19.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 13 marca 2013 roku oraz wyrokowi w punkcie pierwszym do kwoty 5.000 złotych nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwany D. D. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. D. (1). Powód J. Ś. (1) został zatrudniony przez pozwanego od dnia 18 października 2004 r. na stanowisku kierowcy- mechanika. Umowa o pracę została rozwiązana w drodze wypowiedzenia przez pracodawcę dokonanego dnia 9 listopada 2011r. Przyczyną była likwidacja stanowiska pracy.

Powód pracował jako kierowca na trasach krajowych, a następnie międzynarodowych. Z tytułu swej pracy otrzymywał wynagrodzenie oraz delegacje.

W chwili rozwiązania umowy o pracę pozwany był winny powodowi 25.635,42zł. Powód otrzymał od pracownika pozwanego A. J. rozliczenie zaległości płacowych swego pracodawcy. Pozwany przez pewien okres czasu wypłacał powodowi kwoty po 1.000,00zł, ale zaprzestał wypłat od października 2012r. Powód nie otrzymał od pozwanego kwoty 19.000,00zł.

Sąd Rejonowy dał wiarę twierdzeniom powoda o nierozliczeniu przez pozwanego wszystkich należności z tytułu zatrudnienia na stanowisku kierowcy w transporcie międzynarodowym. Za niesporne w sprawie uznał, że powód był zatrudniony, oraz iż na datę rozwiązania stosunku pracy powód nie otrzymał wszystkich należności od pracodawcy. W takiej sytuacji wyjaśnienia powoda, że pracodawca jest mu nadal winny pieniądze były dla Sądu rejonowego wiarygodne.

Natomiast za niewiarygodne Sąd Rejonowy uznał twierdzenia pozwanego, że jest z powodem rozliczony. Pozwany przyznał, że powód nie otrzymał wszystkich należności na datę rozwiązania stosunku pracy. Tak więc pozwany nie wykonywał w sposób właściwy swych obowiązków pracodawcy. Twierdzenia zaś, że czym innym są należności z tytułu umowy o pracę, a czym innym należności z delegacji nie mogły, w ocenie Sądu Rejonowego stanowić przeciwwagi dla twierdzeń powoda. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w sytuacji pracownika kierowcy wynagrodzenie z umowy o pracę i delegacje są składnikami wynagrodzenia kierowcy wynikającymi z jego umowy oaz uregulowań prawnych. Obowiązki kierowcy pracownika i pracodawcy jak wskazał Sąd Rejonowy, określają kodeks pracy oraz ustawa z dnia 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92 poz. 879 ze zm.). A zgodnie z art.80 kp za pracę wykonaną przysługuje pracownikowi wynagrodzenie, a winno ono być wypłacane co najmniej raz w miesiącu w stałym i ustalonym z góry terminie (art.85§ 1 kp). W myśl art.21a ust. 1 ustawy o czasie pracy kierowców kierowcy w podróży służbowej przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art.77 ⁵ § 3-5 kp. Oznaczało to dla Sądu Rejonowego, że kierowca za czas podróży ma prawo do delegacji, diet itp.

W tej sytuacji Sąd Rejonowy uznał, iż twierdzenia pozwanego, że czym innym są należności z umowy o pracę, a czym innym należności z delegacji, są niezasadne. Zarówno wynagrodzenie zasadnicze, jak i prawo do diet itp. są obowiązującymi składnikami wynagrodzenia pracownika kierowcy, wynikają z jego umowy o pracę.

Z tych względów Sąd pierwszej instancji uznając twierdzenia powoda za wiarygodne przyjął że pozwany D. D. nie wypłacił mu kwoty 19.000,00zł należnej z tytułu wykonywanej pracy na stanowisku kierowcy w transporcie międzynarodowym. Dlatego zasądził na rzecz powoda wskazaną wyżej kwotę.

Apelację od powyższego wyroku w całości wniósł pozwany wnosząc
o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie
o przekazanie do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł, iż wszystkie należności wobec powoda zostały uregulowane. Ponadto w apelacji podniósł, iż jego nieobecność na rozprawie spowodowana była chorobą, i nie miał możliwości przedstawienia posiadanych dowodów na tą okoliczność. Podniósł również, iż Sąd nie uwzględnił jego wniosku dowodowego i nie wystąpił do banku (...) w P. o wykazanie historii subkonta firmy pozwanego, przypisanego imiennie powodowi.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i jako taka skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania .

Należy bowiem podnieść, przy uwzględnieniu treści art. 386 § 4 k.p.c. , że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy. Pojęcie „istoty sprawy” dotyczy jej aspektu materialnego, a więc nie rozpoznanie istoty sprawy zachodzi wówczas, gdy sąd nie zbadał podstawy materialnej pozwu, jak też skierowanych do niego zarzutów merytorycznych i w swoim rozstrzygnięciu nie odniósł się do tego, co jest przedmiotem sprawy (por. wyr. Sądu najwyższego z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1298/00, lex nr 80271).

Wskazać również należy, że granice procesu cywilnego zakreśla nie tylko strona powodowa poddając pod osąd określone fakty, z których wywodzi skutki prawne, ale także przeciwnik procesowy, zwalczając zaistnienie tych okoliczności lub przedstawiając zdarzenia niwelujące konsekwencje udowodnionych przez powoda faktów. W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest też pogląd, że nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą powództwa i zachodzi, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego (zob. w szczególności wyrok SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; wyrok SN z dnia 14 maja 2002 r., V CKN 357/00, Lex, nr 55513).

Nierozpoznanie istoty sprawy w niniejszej sprawie polegało na braku odniesienia się przez Sąd Rejonowy do merytorycznych zarzutów i twierdzeń pozwanego jak też nie przeprowadzeniu zgłoszonego przez niego dowodu.

Wskazać należy, iż pozwany zarówno w odpowiedzi na pozew, jak też w toku informacyjnego wysłuchania twierdził kategorycznie, iż żądanie powoda jest nieuzasadnione, gdyż po ustaniu zatrudnienia uregulował wszystkie należności z tytułu wynagrodzenia za pracę oraz delegacji. Utrzymywał przy tym, iż posiada dowody wypłat poszczególnych kwot, ze wskazaniem z jakiego tytułu zostały dokonane. Przede wszystkim zaś domagał się sprecyzowania powództwa poprzez wskazanie jakich kwot i z jakiego tytułu powód żąda. Na rozprawie w dniu 22 marca 2013 r. powód wniósł ponadto o zwrócenie się przez Sąd do banku (...) o wskazanie subkonta powoda za sporny okres.

Sąd Rejonowy nie odniósł się do zgłoszonego przez powoda wniosku dotyczącego sprecyzowania żądania, gdyż odraczając rozprawę w dniu 22 marca 2013 r. udzielił powodowi terminu jedynie na zgłoszenie wniosków dowodowych. Powód w zakreślonym terminie nie wskazał wniosków dowodowych. Sąd Rejonowy nie zajął również stanowiska w przedmiocie zgłoszonego przez pozwanego wniosku dowodowego ( o uzyskanie informacji z właściwego banku).

Stwierdzone powyżej uchybienia sądu czynią apelację zasadną i wskazują na konieczność zastosowania art. 386§ 4 k.p.c.

Ponownie rozpoznając, Sąd Rejonowy dokona ustaleń faktycznych w zakresie niezbędnym dla oceny zasadności powództwa, zobowiązując uprzednio powoda do sprecyzowania żądania zgodnie z wnioskiem pozwanego. Ustaleń faktycznych Sąd dokona po przeprowadzeniu zgłoszonych przez strony dowodów, respektując zasady procesowe wynikające m.in. z art. 212 k.p.c. oraz art. 217§3 k.p.c. , jak też to, iż dowód z przesłuchania stron jest dowodem uzupełniającym, który może być przeprowadzony w warunkach określonych w art. 299 k.p.c. Następnie Sąd rozstrzygnie w przedmiocie zasadności roszczenia powoda w świetle majach w sprawie zastosowanie przepisów Kodeksu pracy oraz ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92 poz. 879 ze zm.).