Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Miasta Ł. - Zarządu Lokali Miejskich w Ł.

przeciwko A. C.

o zapłatę kwoty 21.601,53 zł

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 404/16

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2009 roku powód Miasto Ł. – Zakład Gospodarki Mieszkaniowej W. (...) w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanym solidarnie A. G. (1), A. G. (2) i R. G. powództwo o zasądzenie kwoty 21.601,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 22 kwietnia 2002 roku zawarł z pozwaną A. G. (1) umowę najmu lokalu socjalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł.. W lokalu zamieszkuje także matka pozwanej A. G. (2) i brat R. G., którzy solidarnie odpowiadają za zapłatę czynszu i opłat. Pozwani nie uiszczali czynszu i opłat za świadczenia dodatkowe na rzecz powoda, a ich zadłużenie na dzień 31 stycznia 2009 roku wynosi kwotę 21.601,53 zł, w tym odsetki ustawowe 13.114,45 zł i koszty upomnienia 43,50 zł. (pozew k. 2-4)

W dniu 3 kwietnia 2009 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanym solidarnie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 1090/09), który następnie pozwana A. C. (poprzednio G.) zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia oraz jego nieudowodnienia co do zasady i wysokości, podkreśliła także, że nie była najemcą lokalu.

Pozwana dodała, że nie zamieszkiwała w spornym lokalu w okresie wytoczenia powództwa, wydania i doręczenia odpisu nakazu zapłaty, zatem odpis nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym nie był jej prawidłowo doręczony. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 17, sprzeciw k. 56-57, pismo procesowe k. 105)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Podniósł, że pozwana nie wykazała i nie uprawdopodobniła, że nie mieszkała w spornym lokalu w dacie 9 kwietnia 2009 roku, a była w nim zameldowana do 30 kwietnia 2009 roku. Powód podkreślił, że pozwana w spornym okresie zajmowała lokal, zaś podniesiony przez nią zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż z załączonego do akt sprawy konta zadłużenia lokalu wynika, że na dzień 31 marca 2003 roku wynosiło ono łącznie 16.810,21 zł, a w dalszych latach zwiększało się, jednocześnie wszystkie dokonywane przez najemcę wpłaty były zaliczane na poczet zadłużenia najdawniej wymagalnego, stąd każda wpłata najemcy dokonywana w spornym okresie w rzeczywistości doprowadzała do przerwania biegu terminu przedawnienia. (pismo procesowe k. 120-124)

W piśmie procesowym z dnia 16 października 2017 pełnomocnik pozwanej podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, w tym zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia za okres od dnia powstania tytułu prawnego do lokalu włącznie do dnia 24 marca 2006 roku, podkreślając, że powództwo zostało wytoczone dopiero w dniu 24 marca 2006 roku. Dodał także, że nawet jeśli znajdujące się w aktach sprawy pisma A. G. (1) można byłoby uznać za nieprawidłowe uznanie długu, a zatem skutkowałyby one przerwaniem biegu terminu przedawnienia wobec A. G. (1), konsekwencje te nie dotyczą pozwanej A. C., jako, że wszelkie skutki niekorzystnych działań współdłużników solidarnych nie mogą rozciągać się na pozostałych współdłużników. (pismo procesowe k. 215-216)

Na rozprawie w dniu 8 listopada 2017 roku pełnomocnika powoda nie stawił się, został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. (protokół rozprawy k. 227)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W piśmie z dnia 16 kwietnia 2002 roku skierowanym do kierownika ZGM przy ul. (...) A. G. (1) zobowiązała się „do spłaty długów w miesięcznych ratach w wysokości 100 zł przy bieżącym czynszu”. (kserokopia pisma k. 128)

W dniu 22 kwietnia 2002 roku A. G. (1) zawarła z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., na czas określony do dnia 22 kwietnia 2003 roku, przy czym w umowie wskazano, że łączna wysokość należności na lokal wynosi 69,17 zł miesięcznie (w tym czynsz najmu 22,12 zł miesięcznie, za zużycie wody 18,82 zł za 4 osoby, za odprowadzanie ścieków 11,71 zł za 4 osoby oraz za wywóz nieczystości stałych 16,52 zł za 4 osoby) i winny być one uiszczane z góry za dany miesiąc, bez uprzedniego wezwania, do 10-go dnia każdego miesiąca.

Umowę zawarto na podstawie skierowania nr (...) z dnia 18 kwietnia 2002 roku, w którym zaznaczono, że wraz z najemcą do zamieszkiwania w lokalu uprawnieni są: G. R. ur. (...) – brat, G. A. ur. (...) – matka, P. B. ur. 2001 – syn, a umowa winna być zawarta na czas oznaczony 12 miesięcy.

W umowie zastrzeżono, że wszelkie zmiany warunków niniejszej umowy wymagają formy pisemnej, zaś za zapłatę czynszu i innych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, przy czym odpowiedzialność tych osób ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat za okres ich stałego zamieszkiwania. (kserokopia umowy najmu lokalu socjalnego k. 6-10, kserokopia skierowania k. 126)

W dniu 13 maja 2003 roku A. G. (1) zwróciła się do powoda z prośbą o przedłużenie umowy najmu lokalu socjalnego i zobowiązała się płacić zaległy czynsz w wysokości 50 zł miesięcznie plus bieżący. (kserokopia pisma k. 127

W dniu 29 czerwca 2004 roku skierowano do A. G. (1) wezwanie do zapłaty, w którym wskazano, że na dzień 31 maja 2004 roku zadłużenie za lokal wynosi 18.692,80 zł, w tym zaległość 9.563,52 zł, odsetki 9.085,78 zł i koszty upomnień 43,50 zł. (kserokopia wezwani do zapłaty k. 142)

W dniu 18 sierpnia 2004 roku A. G. (1) zwróciła się do powoda z prośbą o ponowne rozpatrzenie podania o przyznanie lokalu socjalnego. (kserokopia pisma k. 135)

W dniu 2 marca 2007 roku powód skierował do A. G. (1) wezwanie do zapłaty zaległości czynszowych w terminie miesiąca od daty otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, w którym to wezwaniu wskazał, że wysokość zadłużenia z tytułu najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w Ł. wynosi na dzień 31 stycznia 2007 roku 18.673,14 zł, w tym 7.282,73 zł należności głównej, 11.346,91 zł odsetek, 43,50 zł kosztów upomnień. (kserokopia wezwania do zapłaty k. 11)

W piśmie z dnia 28 maja 2007 roku sporządzonym przez kierownika ZGM W. – Księży Młyn i skierowanym do kierownika Referatu Budynków i lokali (...) wskazano, że w wyniku przeprowadzonego wywiadu środowiskowego ustalono, że w lokalu zamieszkuje A. G. (1) wraz z rodziną, w tym A. G. (2), na koncie lokalu na dzień 30 kwietnia 2007 roku widnieją zaległości czynszowe w wysokości 18.995,45 zł, zaś kierownik ZGM popiera prośbę o przedłużenie umowy o najem lokalu socjalnego. (kserokopia pisma k. 140, k. 141)

W wydruku za grudzień 2007 roku wskazano, że za lokal winno być uiszczane odszkodowanie w wysokości 117,21 zł i inne opłaty dodatkowe w łącznej wysokości 161,90 zł miesięcznie. (wydruk k. 136)

W wyciągu ze stanu finansowego konta lokalu sporządzonym w dniu 19 marca 2009 roku wskazano, że zaległość za lokal na koniec stycznia 2009 roku wynosiła: z tytułu czynszu 8.443,58 zł, z tytułu odsetek 13.114,45 zł i z tytułu kosztów upomnień 43,50 zł, przy czym wyciąg ten obejmuje okres od 1 stycznia 2009 roku do 19 marca 2009 roku i nie rozpoczyna się do stanu zerowego, lecz w bilansie otwarcia wskazano zaległy czynsz 8.244,08 zł, zaległe odsetki 13.021,93 zł i zaległe koszty upomnień 43,50 zł, wskazano także, że wysokość miesięcznego przypisu za styczeń 2009 roku wyniosła 199,52 zł. (stan finansowy konta k. 15)

W wyciągu ze stanu finansowego konta lokalu sporządzonym w dniu 27 kwietnia 2015 roku wskazano, że zaległość za lokal na koniec grudnia 2009 roku wynosiła: z tytułu czynszu 9.288,90 zł, z tytułu odsetek 14.078,25 zł i z tytułu kosztów upomnień 43,50 zł, przy czym wyciąg ten obejmuje okres od 1 stycznia 2004 roku do 31 grudnia 2009 roku i nie rozpoczyna się do stanu zerowego, lecz w bilansie otwarcia wskazano zaległy czynsz 9.433,58 zł, zaległe odsetki 8.621,11 zł i zaległe koszty upomnień 43,50 zł, wskazano także, że wysokość miesięcznych przypisów bez poparcia jej żadnymi dokumentami źródłowymi. (stan finansowy konta k. 143-189)

A. G. (1) zalegała z zapłatą pewnych należności za zamieszkiwanie w przedmiotowym lokalu. (okoliczności bezsporne)

Przedmiotowym powództwem powód dochodził zapłaty od pozwanych solidarnie kwoty 21.601,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, przy czym powód wskazał, że na dochodzoną kwotę składa się zaległość z tytułu czynszu i opłat za świadczenia dodatkowe według stanu na dzień 31 stycznia 2009 roku, w tym odsetki 13.114,45 zł i koszty upomnień 43,50 zł. Jako podstawę solidarnej odpowiedzialności pozwanej A. C. za zadłużenie dochodzone w przedmiotowej sprawie powód wskazał przepis art. 688 ¹ k.c. Powód nie wskazał za jaki okres dochodzi zapłaty należności czynszowych w przedmiotowej sprawie – nie wskazał od jakiej daty początkowej dochodzi zapłaty zadłużenia, ograniczając się jedynie do wskazania, że zadłużenie zostało wyliczone na dzień 31 stycznia 2009 roku. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, a w pozostałym zakresie na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia – na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy niemożliwe było ustalenie w jakiej wysokości pozwani, w tym A. C., winni uiszczać czynsz i inne opłaty za korzystanie z lokalu mieszkalnego za poszczególne miesiące w okresie od którego dochodzone było zadłużenie (nie wiadomo jakim) do dnia 31 stycznia 2009 roku, jakich wpłat dokonywali w tymże okresie i w jaki sposób były one księgowane przez powoda, od jakich należności, za jaki okres i w jakiej wysokości powód naliczył pozwanym odsetki ustawowe za opóźnienie w płatności czynszu i innych należności za lokal.

Nie wiadomo nawet było czy dochodzone w sprawie roszczenie obejmuje należności za czas od podpisania umowy najmu lokalu socjalnego, czy też za okres wcześniejszy (skoro w piśmie z dnia 16 kwietnia 2002 roku skierowanym do kierownika ZGM przy ul. (...) A. G. (1) zobowiązała się „do spłaty długów w miesięcznych ratach w wysokości 100 zł przy bieżącym czynszu”, a w dniu 22 kwietnia 2002 roku A. G. (1) zawarła z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., na czas określony do dnia 22 kwietnia 2003 roku).

Nie sposób było ustalić czy dochodzone w sprawie roszczenie obejmuje należności z tytułu czynszu najmu, czy też może z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie lokalu, skoro do pozwu załączono tylko jedną umowę najmu lokalu socjalnego zawartą na czas określony od 22 kwietnia 2002 roku do 22 kwietnia 2003 roku. Nie można było także zweryfikować wysokości miesięcznych opłat za korzystnie ze spornego lokalu mieszkalnego wobec braku dokumentów źródłowych w tym zakresie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie wobec pozwanej A. C..

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 r., I CSK 653/09, Lex nr 741022). Zarzut ten okazał się w pełni zasadny co do roszczenia za marzec 2006 roku i za okres wcześniejszy.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321), Sąd bada zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli zostanie zgłoszony przez stronę (jak w przedmiotowej sprawie).

W myśl przepisu art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie o zapłatę czynszu najmu i innych opłat dochodzone niniejszym powództwem (podobnie jak roszczenie o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, jeżeli takie było dochodzone w przedmiotowej sprawie) jest bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym, a nadto okresowym, zatem zgodnie z art. 118 k.c. przedawnia się ono z upływem trzech lat od dnia jego wymagalności (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Przedmiotowe należności winny być płacone z góry do 10-go dnia każdego miesiąca (podobnie jak ewentualne odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu), w tym też terminie były one wymagalne. Od 10-go dnia każdego miesiąca rozpoczął swój bieg termin przedawnienia roszczenia o zapłatę należności za kolejne miesiące najmu/bezumownego korzystania z lokalu.

Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 §1 pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a wszczęty ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Natomiast w świetle przepisów regulujących przerwanie i zawieszenie biegu terminu przedawnienia, stwierdzić należy, że roszczenie o zapłatę należności z tytułu najmu/odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za marzec 2006 roku i okres wcześniejszy (nie wiadomo dokładnie jaki, gdyż powód go nie sprecyzował) uległo przedawnieniu w stosunku do pozwanej A. C.. W tym zakresie należy uznać, że powód wytoczył powództwo przeciwko pozwanej A. C. po upływie terminu przedawnienia – należność za marzec 2006 roku była bowiem wymagalna 10 marca 2006 roku, podobnie należności za okres wcześniejszy były wymagalne 10-go dnia każdego miesiąca, którego dotyczą (np. za styczeń 2006 roku – w dniu 10 stycznia 2006 roku), a zatem przedawniły się z upływem lat trzech od wskazanych dat. Powód wytoczył powództwo dopiero w dniu 25 marca 2009 roku, a zatem bezsprzecznie już po upływie terminu przedawnienia tych należności. Ponadto wskazać należy, że powód dochodził przedmiotowym pozwem także należności z tytułu odsetek w wysokości 13.114,45 zł nie wiadomo za jaki dokładnie okres, natomiast naliczonych do dnia 31 stycznia 2009 roku. Świadczenie uboczne przedawniają się jednak najpóźniej z chwilą przedawnienia świadczenia głównego i wobec tego pozwana mogła skutecznie uchylić się od zaspokojenia dochodzonego roszczenia na podstawie art. 117 § 2 k.c. także w zakresie odsetek za okres marca 2006 roku i wcześniejszy.

Odnosząc się do zarzutu strony powodowej, jakoby doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia poprzez dokonywanie przez najemcę wpłat na poczet zadłużenia oraz także poprzez wystosowane do powoda pisma z zobowiązaniami najemcy do spłaty długu w ratach, należy wskazać, jak podniósł sam powód, że czynności tych dokonywał najemca lokalu A. G. (1), a powód nie twierdził i nie wykazał by dokonywała ich pozwana A. C.. Należy zauważyć, że uznanie długu jest czynnością osobistą dłużnika, nie wpływającą na sytuację współdłużników solidarnych, a zatem nawet gdyby uznać, iż to drugi z dłużników dokonywał wpłat, pozostawałoby to bez związku z zobowiązaniem pozwanej A. C., wobec której doszło do przedawnienia roszczenia w omówionym powyżej zakresie.

W ocenie Sądu ponadto należało uznać, że przedmiotowe powództwo jest nieudowodnione w całości co do zasady i wysokości. Powód nie wykazał, że pozwana A. C. na stałe zamieszkiwała w spornym lokalu w okresie, za który powód dochodził zadłużenia czynszowego, tym bardziej, że nie wskazał za jaki okres dochodzone jest roszczenia (brak daty początkowej). Powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia – na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy niemożliwe było ustalenie w jakiej wysokości pozwani, w tym A. C., winni uiszczać czynsz i inne opłaty za korzystanie z lokalu mieszkalnego za poszczególne miesiące w okresie od którego dochodzone było zadłużenie (nie wiadomo jakim) do dnia 31 stycznia 2009 roku, jakich wpłat dokonywali w tymże okresie i w jaki sposób były one księgowane przez powoda, od jakich należności, za jaki okres i w jakiej wysokości powód naliczył pozwanym odsetki ustawowe za opóźnienie w płatności czynszu i innych należności za lokal. Jak już wcześniej podniesiono, nie wiadomo nawet było czy dochodzone w sprawie roszczenie obejmuje należności za czas od podpisania umowy najmu lokalu socjalnego, czy też za okres wcześniejszy (skoro w piśmie z dnia 16 kwietnia 2002 roku skierowanym do kierownika ZGM przy ul. (...) A. G. (1) zobowiązała się „do spłaty długów w miesięcznych ratach w wysokości 100 zł przy bieżącym czynszu”, a w dniu 22 kwietnia 2002 roku A. G. (1) zawarła z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., na czas określony do dnia 22 kwietnia 2003 roku). Nie sposób było ustalić czy dochodzone w sprawie roszczenie obejmuje należności z tytułu czynszu najmu, czy też może z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie lokalu, skoro do pozwu załączono tylko jedną umowę najmu lokalu socjalnego zawartą na czas określony od 22 kwietnia 2002 roku do 22 kwietnia 2003 roku. Nie można było także zweryfikować wysokości miesięcznych opłat za korzystnie ze spornego lokalu mieszkalnego wobec braku dokumentów źródłowych w tym zakresie.

Powód nie wykazał, że należały mu się opłaty za lokal w wysokości dochodzonej pozwem. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Wartość dowodowa dokumentów i wydruków, jakie zostały zgromadzone w aktach sprawy, jest znikoma i niewystarczająca bądź nieprzydatna dla ustalenia wysokości rzeczywistego zadłużenia pozwanej. Dokumenty te stanowią bowiem jedynie dokumenty prywatne. Złożona do akt sprawy tabela opatrzona podpisem osoby, która zapewne ją sporządziła, stanowi ewentualnie jedynie tzw. dokument prywatny, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że złożono oświadczenie nim objęte, tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu, natomiast materialna moc dowodowa tego dokumentu bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła. Treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest bowiem objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy – nie jest dowodem wysokości zadłużenia pozwanej (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Wydruk „stanu finansowego konta” za lata 2004-2009 nie może być nawet potraktowany jako dowód z dokumentu prywatnego, jako niepodpisany, nie ma zatem żadnej wartości dowodowej, wobec kwestionowania przez pozwaną wysokości roszczenia dochodzonego pozwem. Jest to zwykła kserokopia wydruku komputerowego, która przy tym ma stanowić główny i w zasadzie wyłączny dowód na poparcie zasadności twierdzeń powoda dotyczących wysokości roszczenia. Tymczasem, oceniając jej wiarygodność, podnieść należy, że nawet nie można rozważać zakwalifikowania tej kserokopii jako kopii dokumentu prywatnego, skoro nie jest opatrzona podpisem. Nie wiadomo w istocie ile wynosił przypis pozwanych za każdy miesiąc z całego okresu objętego pozwem, skoro brak jest dokumentów źródłowych na okoliczność wysokości należności za lokal, a nawet nie wiadomo za jaki okres dochodzone było zadłużenie w niniejszej sprawie. Brak jest w aktach sprawy dokumentów źródłowych dotyczących ewentualnych podwyżek czynszu i doręczenia pozwanym pism zawierających wypowiedzenie stawki czynszowej, brak jest umowy najmu tego lokalu mieszkalnego za okres po 22 kwietnia 2003, więc kompletnie nie wiadomo jaka była należność z tytułu czynszu najmu i innych opłat związanych z eksploatacją lokalu w tym okresie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że powód nie udowodnił, że pozwana A. C. winna uiścić na jego rzecz czynsz najmu/odszkodowanie w wysokości dochodzonej pozwem, zatem powództwo zasługiwało na oddalenie w całości, jako nieudowodnione co do wysokości, a ponadto roszczenie dochodzone pozwem uległo przedawnieniu za okres marca 2006 roku i wcześniejszy. Niemożliwe przy tym było, przy takim zasobie materiału dowodowego, uwzględnienie roszczenia chociażby w części, ze względów omówionych powyżej.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.