Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 6 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2017 roku

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. S. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 2.248 zł. (dwa tysiące dwieście czterdzieści osiem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 475,48 zł (czterysta siedemdziesiąt pięć złotych czterdzieści osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  oddala powództwo w pozostałej części.

Sygn. akt VIII C 924/17

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna w W. wytoczył przeciwko pozwanej A. S. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 3.133,72 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem kwota wynika z umowy pożyczki w kwocie 2.500 zł. zawartej w dniu 21 września 2016 r. pod nr (...) na okres 14 miesięcy. Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki zgodnie z harmonogramem. Poza kwotą pożyczki pozwana zobowiązała się do zapłaty opłaty administracyjnej w wysokości 25 zł. miesięcznie oraz opłaty przygotowawczej w wysokości 975 zł. rozdzielonej proporcjonalnie do liczby rat pożyczki. Na dochodzoną pozwem należność składają się następujące kwoty: 2.208,67 zł. z tytułu należności głównej, 39,33 zł. z tytułu skapitalizowanych odsetek naliczonych za okres od dnia 6 grudnia 2016 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, 835,72 zł. z tytułu opłaty przygotowawczej oraz 50 zł. z tytułu opłaty administracyjnej. Umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda pismem z dnia 25 stycznia 2017 r. z uwagi na opóźnienie w zapłacie zadłużenia ponad 60 dni.

(pozew k. 3- 5)

Postanowieniem z dnia 8 marca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

(postanowienie k. 5 v.)

W dniu 12 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi wydał nakaz zapłaty, którym nakazał, aby pozwana zapłaciła na rzecz powoda kwotę 3.133,72 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz koszty procesu.

(nakaz zapłaty k. 36)

W dniu 28 kwietnia 2017 r. pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, złożyła sprzeciw, którym zaskarżyła powyższy nakaz w całości. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że kwestionuje dochodzone roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości. A. S. podniosła, że zapisy umowy ustalające opłaty za działania windykacyjne oraz opłatę przygotowawczą są niedozwolonymi klauzulami umownymi. Pozwana zaprzeczyła, aby otrzymała od powoda jakąkolwiek kwotę tytułem pożyczki.

(sprzeciw k. 39- 40)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie.

(protokół rozprawy k. 50)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. w dniu 21 września 2016 roku zawarła z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z umową powód udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 2.500 zł., a pozwana zobowiązała się do jej zwrotu zgodnie z harmonogramem spłat. Ponadto A. S. zobowiązała się do zapłaty kwoty 25 zł. wraz z każdą ratą spłaty, tytułem opłaty administracyjnej oraz do zapłaty jednorazowej opłaty przygotowawczej w kwocie 975 zł.

(umowa pożyczki k. 19- 26, harmonogram spłat k. 21, okoliczności bezsporne )

Pismami z dnia 6 grudnia i 22 grudnia 2016 r. oraz 9 stycznia 2017 r. powód wzywał pozwaną do spłaty zadłużenia.

(monit k. 28, wezwanie do zapłaty k. 29, ostateczne wezwanie do zapłaty k. 30)

Pismem z dnia 25 stycznia 2017 r., powód wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, wzywając jednocześnie do zapłaty kwoty 3.187,27 zł., w tym 2.208,67 zł. tytułem kapitału, 42,61 zł. tytułem odsetek, 835,72 zł. tytułem opłaty przygotowawczej, 75 zł. tytułem opłaty administracyjnej, 25 zł. tytułem opłat za monity i wezwania oraz 0,27 zł. tytułem odsetek.

(wypowiedzenie umowy pożyczki k. 31, dowód nadania k. 32)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

W przedmiotowej sprawie (...) Spółka Akcyjna w W. dochodziła od A. S. zapłaty kwoty 3.133,72 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem spełnienia świadczenia wynikającego z umowy pożyczki w kwocie 2.500 zł. zawartej w dniu 21 września 2016 r. pod nr (...). Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że strony zawarły w dniu 21 września 2016 roku umowę pożyczki nr (...) w kwocie 2.500 zł. na okres 14 miesięcy, którą pozwana zobowiązała się zwrócić zgodnie z harmonogramem. Fakt zawarcia powyższej umowy został udowodniony przez stronę powodową poprzez złożenie pisemnej umowy. Zresztą pozwana w złożonym sprzeciwie nie kwestionowała zawarcia ze stroną powodową przedmiotowej umowy pożyczki. Natomiast A. S. zaprzeczyła, aby otrzymała od powoda jakąkolwiek kwotę tytułem pożyczki. W ocenie Sądu z powyższym zarzutem nie sposób się zgodzić. Fakt przekazania przez stronę powodową na rzecz pozwanej kwoty 2.500 zł. wynika m. in. z pkt. 4 łączącej strony umowy, zgodnie z którym pożyczkobiorca zobowiązał się do zwrotu pożyczki zgodnie z harmonogramem, który zostanie przesłany po wypłaceniu pożyczki. W treści umowy pożyczki znajdował się „orientacyjny” harmonogram. Natomiast następnego dnia po zawarciu umowy strona powodowa sporządziła pismo skierowane do pozwanej zawierające aktualny harmonogram spłat oraz informacje o przekazaniu pożyczki w kwocie 2.500 zł.

Zupełnie inaczej należało ocenić zasadność roszczenia powoda w pozostałej części, a mianowicie w zakresie kwot 835,72 zł. z tytułu opłaty przygotowawczej oraz 50 zł. z tytułu opłaty administracyjnej. Zdaniem Sądu zapisy łączącej strony umowy w części dotyczącej obowiązek zapłaty przez pozwaną powyższych opłat, stanowią niedozwolone postanowienia umowne, a jako takie – w świetle przepisu art. 385 ¹ § 1 k.c. – nie wiążą pozwanej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 353 ¹ k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, że ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Takim przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi przepis art. 385 ¹ § 1 k.c., który znajduje zastosowanie do wszystkich umów konsumenckich. Zgodnie z jego treścią, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki
w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Przepis ten stanowi nadto, iż nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385 ¹ § 3 k.c.).

Okoliczności niniejszej sprawy wskazują na to, że w odniesieniu do zastrzeżonych w umowie opłat przygotowawczej i administracyjnej, należy przyjąć, że postanowienia umowne odnośnie dopuszczalności naliczenia takich opłat nie były z pozwaną jako konsumentem indywidualnie uzgadniane, a niewątpliwie kształtują jej obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta. Należy zatem uznać, że postanowienia te nie wiążą pozwanej, gdyż w tym zakresie spełnione są przesłanki z art. 385 ¹ § 1 k.c. Przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem. Pozwana jako pożyczkobiorca nie miała rzeczywistego wpływu na treść postanowień umownych, które zostały jej narzucone przez pożyczkodawcę. Pierwotny wierzyciel posługiwał się wzorcem umowy, zaś kwestionowane postanowienia umowne o opłatach przygotowawczej i administracyjnej zostały przejęte z wzorca umowy zaproponowanej pozwanej jako konsumentowi przez kontrahenta.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać odsetek za czas opóźnienia, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Dlatego też zgodnie z żądaniem pozwu Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 39,33 zł. z tytułu skapitalizowanych odsetek za opóźnienie naliczonych za okres od dnia 6 grudnia 2016 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu oraz ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 2.248 zł. od dnia wniesienia pozwu, czyli od 10 lutego 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu art. 100 k.p.c.
w zw. z art. 98 k.p.c., gdyż strona powodowa wygrała sprawę w 72 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu. Na koszty poniesione przez stronę powodową w łącznej wysokości 1.017 zł. złożyły się: opłata od pozwu – 100 zł., koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 900 zł – (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2016 roku) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa- 17 zł. Z kolei strona pozwana poniosła koszty w łącznej wysokości 917 zł., na które złożyły się koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 900 zł – (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2016 roku) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa- 17 zł. Zatem łącznie koszty procesu poniesione przez obie strony wyniosły 1.934 zł. (1.017 zł. + 917 zł.). Skoro powód wygrał proces w 72 %, to powinien ponieść koszty procesu w wysokości 541,52 zł. (1.934 zł. * 28 %). Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 475,48 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które powód powinien ponieść (1.017 zł.- 541,52 zł.).