Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Orlik-Seligowska

Protokolant: stażysta Katarzyna Rydzik-Cypryjańska

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017 r. we Włocławku

na rozprawie sprawy

z powództwa K. Z. (1), M. Z.

przeciwko G. G. (1), M. G.

o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości

1.  zasądza od pozwanych G. G. (1), M. G. solidarnie na rzecz powodów K. Z. (1), M. Z. solidarnie kwotę 48.200 zł (czterdzieści osiem tysięcy dwieście złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lutego 2015 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanych G. G. (1), M. G. solidarnie na rzecz powodów K. Z. (1), M. Z. solidarnie kwotę 4.846,78 zł (cztery tysiące osiemset czterdzieści sześć złotych 78/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od powodów K. Z. (1), M. Z. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego we Włocławku) kwotę 735,30 zł (siedemset trzydzieści pięć złotych 30/100) tytułem nieuiszczonych wydatków;

5.  nakazuje pobrać od pozwanych G. G. (1), M. G. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego we Włocławku) kwotę 3.523,17 zł (trzy tysiące pięćset dwadzieścia trzy złote 17/100) tytułem nieuiszczonych wydatków.

UZASADNIENIE

Powodowie K. Z. (1) i M. Z. wnieśli o zasądzenie solidarnie na ich rzecz od pozwanych G. G. (1) i M. G. solidarnie kwoty 72.000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 54.000 zł od dnia 15 lutego 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 18.000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powodów solidarnie kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W obszernym uzasadnieniu pozwu wskazali, że są właścicielami nieruchomości położonej w K. w postaci m.in. siedliska gospodarstwa rolnego składającego się z budynku mieszkalnego, budynku garaży i budynku chlewni, położonych na działce oznaczonej geodezyjnie nr (...), dla której to nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta (...). W skład ww. nieruchomości wchodzi działka oznaczona geodezyjnie nr (...) z zabudowaniami oraz działka oznaczona geodezyjnie nr (...) stanowiąca grunty rolne. Nieruchomość tę powodowie nabyli na licytacji w ramach postępowania egzekucyjnego w dniu 22 czerwca 2004 r. Postanowienie Sądu Rejonowego we Włocławku o przysądzeniu własności uprawomocniło się w dniu 9 lipca 2013 r. Stąd powodowie żądają wynagrodzenia za korzystanie z budynków na nieruchomości nadal zajmowanej przez pozwanych za okres od 10 lipca 2013 r. do 1 lipca 2015 r. (24 miesiące). Posiłkując się prywatną opinią biegłego powodowie wskazali, że miesięczne wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z tejże nieruchomości wynosi nie mniej niż 3000 zł. Powodowie wskazali, że pismem z dnia 27.01.2015 r. wezwali pozwanych do zapłaty solidarnie na ich rzecz kwoty 54.000 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 10 lipca 2013 r. do 10 stycznia 2015 r. w terminie do 14 lutego 2015 r. Wezwanie zostało przemilczane przez pozwanych.

Pozwani G. G. (1) i M. G. wnieśli o oddalenie powództwa w całości argumentując, że jako posiadacze mieli prawo mieszkać w budynku mieszkalnym w K. do 14.10.2015 r. tj. do czasu usunięcia ich przez komornika (prawne wprowadzenie w posiadanie), co miał potwierdzić Sąd Okręgowy we Włocławku rozpoznając apelację od orzeczenia wydanego w sprawie z powództwa M. G. przeciwko K. Z. (2) o ochronę naruszonego posiadania w sprawie I Ca 22/15.

Sąd ustalił, co następuje:

Właścicielami nieruchomości położonej w obrębie ewidencyjnym K. gmina B. oznaczonej jako działki nr (...) o łącznej powierzchni 17.58.00 ha są od dnia 9 lipca 2013 r. małżonkowie K. i M. Z.. Przedmiotową nieruchomość nabyli na licytacji komorniczej. Małżonkowie M. i K. Z. (1) w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej są ujawnieni jako właściciele w księdze wieczystej (...). Licytacja przedmiotowej nieruchomości odbyła się 22 czerwca 2004 r. Wówczas postanowienie o przybiciu nie mogło zostać wydane na posiedzeniu jawnym albowiem konieczne było rozpoznanie skargi dłużników (w tym pozwanych) z dnia 15 czerwca 2004 r., a następnie postępowanie było zawieszone z uwagi na śmierć dłużnika. Ostatecznie przybicie zostało udzielone postanowieniem Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 15.10.2010 r. i uprawomocniło się dopiero 26 września 2012 r. Dnia 9 lipca 2013 r. uprawomocniło się postanowienie Sądu Rejonowego we Włocławku Wydziału I Cywilnego z dnia 11 marca 2013r. w sprawie I Co 3732/10 o przysądzeniu własności wskazanej nieruchomości na rzecz małżonków Z.. Egzekucja toczyła się przeciwko M. G., G. G. (1), A. G. i K. G. z nieruchomości położonej w obrębie K. oznaczonej jako działki (...). Niezwłocznie po uprawomocnieniu się postanowienia o przysądzeniu własności powód K. Z. (1) wezwał pozwanych do wydania nieruchomości. Pismo zostało odebrane przez pozwanych w dniu 14 sierpnia 2013 r. Pozwani zignorowali wezwanie do dobrowolnego opuszczenia nieruchomości, wobec czego koniecznym było wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Początkowo wykonanie postanowienia nie było możliwe, gdyż G. G. (1) i jej syn M. G. zamieszkiwali na sprzedanej nieruchomości, a właściwa gmina nie dysponowała lokalami tymczasowymi lub zamiennymi. Po przysądzeniu własności powód K. Z. (1) własnym działaniem objął we władanie grunty rolne wchodzące w skład nieruchomości (działka nr (...)). Pozwani nadal jednak korzystali z budynków zlokalizowanych na działce oznaczonej geodezyjnie nr (...), zamieszkując tam również w chwili wniesienia pozwu (8.07.2015 r.) do dnia 14.10.2015 r.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 11 marca 2013 r. sygn. akt I Co 3732/10 – k. 9, postanowienie Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 9 lipca 2013 r. sygn. akt I Cz 189/13 – k. 10, odpis zwykły księgi wieczystej – k. 7-8, wezwanie do wydania nieruchomości z 11.08.2013 r. z potwierdzenie nadania i odbioru, dokumenty zgromadzone w aktach komorniczych komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym we Włocławku M. M. (2) Km 663/14, kopia informacji rejestru gruntów – k. 19)

Działka oznaczona geodezyjnie pierwotnie nr (...) będąca uległa podziałowi na działki oznaczone geodezyjnie nr (...). Działka oznaczona geodezyjnie nr (...) stanowi działkę siedliskową zabudowaną z mieszkalnym, budynkiem garaży i budynkiem chlewni, natomiast działka oznaczona geodezyjnie nr (...) stanowi grunty role. Zabudowania znajdujące się na działce nr (...) (powierzchnia działki (...).50.76 ha) w szczególności obejmują: budynek mieszkalny dwukondygnacyjny, podpiwniczony wykonany w technologii tradycyjnej tj. ściany z cegły, stropodach akerman kryty papą, stolarka okienna i drzwiowa drewniana, w kuchni posadzka betonowa, w pozostałych pomieszczeniach podłogi drewniane, ściany malowane, budynek wyposażony w instalację elektryczną, wod.-kan., z odpływem do szamba, c.o. z piecem węglowym składający się z parteru o pow. 114,20 m ²: 5 pokoi, korytarza, łazienki oraz piętra o powierzchni 114,20 m ²: 3 pokoje, korytarz, łazienka, suszarnia. Budynek chlewni jest dwukondygnacyjny bez podpiwniczenia, wykonany w technologii tradycyjnej, ściany z pustaka max i cegły, dach o konstrukcji metalowej pokryty eternitem, stolarka okienna i drzwiowa drewniana, posadzki betonowe, budynek wyposażony w instalację elektryczną o powierzchni zabudowy 576 m ². Z kolei garaż stanowi budynek parterowy, bez podpiwniczenia, wykonany w technologii tradycyjnej, ściany z pustaków max i cegły, dach o konstrukcji metalowej pokryty eternitem, stolarka okienna i drzwiowa metalowa, posadzki betonowe, budynek wyposażony w instalację elektryczną o powierzchni zabudowy 840 m2.

(dowód: okoliczności bezsporne)

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z budynków na nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działka nr (...) za okres od 10 lipca 2013 r. (dzień następny po uprawomocnieniu orzeczenia o przysądzeniu własności) do dnia 1 lipca 2015 r. opiewa na kwotę 48.200 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego G. G. (2) – k. 152-174, k. 184, wezwanie do zapłaty z potwierdzeniami nadania – k. 12-12v)

Pomiędzy M. G. jako powodem a K. Z. (1) jako pozwanym, toczyło się przez tutejszym Sądem postępowanie o ochronę naruszonego posiadania (sygn. akt I C 1366/14, następnie po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania sygn. akt I C 1746/15). Ostatecznie zakończyło się prawomocnym oddaleniem powództwa. Sąd Rejonowy we Włocławku ustalił, że M. G. pomimo sprzedaży licytacyjnej nieruchomości i wezwania do dobrowolnego opuszczenia nieruchomości, ponownie obsiał pole, by zebrać nowe plony. K. Z. (1) widząc, że powód nie zamierza opuścić nieruchomości dnia 6 października 2013 r. rozrzucił częściowo na działce nr (...) wapno, przygotowując pole pod swoje uprawy. Tego dnia rozrzucił również część wapna na około 10 arach działki nr (...) od strony prawej – sąsiadującej z działką J. P.. Nie naruszył jednak posiadania nieruchomości budynkowych. Pozwany przez kilka dni rozrzucał wapno. Resztę wapna rozrzucił po kilku tygodniach. W grudniu 2013 r. ponownie wjechał na działki rolne nr (...) i zaorał część pola. Po ustaleniu granic działek przez geodetę zaorał resztę pola w maju 2014 r.

(dowód: dokumenty w aktach sprawy I C 1746/15 – k. 39, k. 47-50, k. 71, k. 73-75, k. 116, k. 136-142, k. 163)

Dnia 14 października 2015r. K. Z. (1) i M. Z. w oparciu o tytuł wykonawczy – postanowienie Sądu Rejonowego we Włocławku z 11 marca 2013 r. sygn. akt I Co 3732/10, zostali wprowadzeni przez Komornika Sądowego M. M. (2) w posiadanie nieruchomości położonej we wsi K. (...). Pozwani opuścili wówczas nieruchomość będącą przedmiotem niniejszego postępowania. Od dnia 1 sierpnia 2013 r. małżonkowie Z. opłacają podatki od tej nieruchomości.

(dowód: protokół z dnia 14 października 2015 r. w sprawie sygn. akt Km 663/14 komornika sądowego przy SR we Włocławku M. M. – k. 177-181, postanowienie z 27.11.2015 r. - k. 185 akt sygn. Km 663/14 komornika sądowego przy SR we Włocławku M. M.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości co do zasady, a co do wysokości w części, w jakiej znalazło potwierdzenie w wysokości szacunkowego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wynikającej z opinii biegłej G. G. (2), którą Sąd uznał za spójną i fachową, nie była ona kwestionowana przez stronę powodową, zaś strona pozwana generalnie kwestionowała powództwo co do zasady, odnośnie opinii biegłej G. G. nie zgodziła się z zastosowaną przez biegłą metodą dochodową, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. Nadto Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów, które nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron. Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było przesądzenie kwestii dotyczących korzystania przez pozwanych z przedmiotowej nieruchomości bez żadnego tytułu prawnego, a nadto wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Zgromadzone w sprawie dokumenty, nie wzbudziły wątpliwości Sądu w zakresie swej wiarygodności, nie zachodziły żadne wątpliwości, co do ich formy bądź treści. Sąd ustalając stan faktyczny oparł się również na dokumentach zgromadzonych w aktach postępowania egzekucyjnego komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym we Włocławku M. M. (2) Km 663/14, jak również w akta sprawy Sądu Rejonowego we Włocławku I C 1746/15. Jak wykazało postępowanie dowodowe pozwani w okresie, którego dotyczy pozew (10.07.2013 – 01.07.2015 r.) byli posiadaczami zabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną geodezyjnie nr (...). W tym okresie czasu posiadali tę nieruchomość bez tytułu prawnego albowiem w dniu 9 lipca 2013 r. uprawomocniło się postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości w sprawie egzekucyjnej. Od dnia 10 lipca 2015 r. korzystali z przedmiotowej nieruchomości bezumownie.

Należy zaznaczyć, że o ile z przepisu art. 344 § 1 kc przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń i roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem, to kwestia dobrej lub złej wiary ma istotne znaczenie dla realizacji roszczeń uzupełniających określonych w art. 224-225 kc. Zgodnie z treścią znowelizowanego ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw art. 999 § 1 k.p.c. obowiązującego od dnia 3 maja 2012 r. prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest nie tylko tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów, ale też z mocy prawa tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienie znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania klauzuli wykonalności. W tym wypadku stosuje się odpowiednio art. 791 kpc. W razie stwierdzenia nabycia nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym, opróżnienie lokalu nie wymaga uzyskiwania tytułu eksmisyjnego przeciwko dłużnikom, a egzekucja na podstawie prawomocnego postanowienia o przysądzeniu własności odbywa się w trybie przewidzianym w art. 1046 kpc. Powyższe oznacza, że jeśli osoba, której nakazano wydanie nieruchomości, dobrowolnie tego nie uczyni, nabywca nie może samowolnie egzekwować nabytej nieruchomości, pomijając uprawniony do tego podmiot jakim jest komornik sądowy i pozbawiając dłużnika całego zagwarantowanego mu w tym zakresie trybu postępowania, w tym prawa do pomieszczenia tymczasowego, jeśli dłużnik nie ma dokąd się wyprowadzić. Takie też postępowanie zostało zainicjowane przez powodów i zakończyło się dla nich pomyślnie dnia 14 października 2015r. wprowadzeniem w posiadanie nieruchomości położonej we wsi K. (...) w oparciu powyższy tytuł wykonawczy.

W niniejszej sprawie drugorzędne znaczenie miało to, czy posiadanie pozwanych miało charakter samoistny, czy też zależny z uwagi na treść art. 225 § 2 kc i art. 230 kc. Należy odróżniać bowiem charakter posiadania (samoistny lub zależny) od dobrej lub złej wiary posiadacza (podobnie jak ma to miejsce w sprawach o zasiedzenie). Nie można przyjąć, że posiadanie przedmiotowej nieruchomości przez pozwanych z całą pewnością nie było posiadaniem samoistnym. Takich wniosków nie można wysnuć jedynie na podstawie tego, że pozwani mieli wiedzę o utracie prawa własności na rzecz powoda i jego małżonki. Sam fakt, iż pozwani wiedzieli, że nie przysługuje im od 9 lipca 2013 r. prawo własności przedmiotowej nieruchomości to za mało, aby automatycznie odejmować im (jak argumentował Sąd Okręgowy we Włocławku w sprawie I Ca 22/15) przymiot posiadacza samoistnego, bowiem okoliczność ta ma tylko znaczenie dla określenia dobrej lub złej wiary posiadacza. Dlatego też dla ustalenia władztwa pozwanych nad nieruchomością należałoby przeprowadzić postępowanie dowodowe, jednakże żadna ze stron postępowanie nie powoływała świadków na tę okoliczność. Świadek J. P. zawnioskowany w pozwie przez stronę powodową miałby zeznawać na okoliczności dotyczące zamieszkiwania pozwanych w okresie objętym żądaniem pozwu na spornej nieruchomości, co nie było sporne między stronami. Pozwani nie tylko w sposób dorozumiany, ale wprost przyznawali tę okoliczność. Dlatego też posiłkując się ustaleniami odnośnie charakteru posiadania pozwanych w sprawie Sądu Rejonowego we Włocławku sygn. akt I C 1746/15 przy braku inicjatywy procesowej stron w tym zakresie i uznaniu tych faktów na podstawie całokształtu materiału dowodowego za ustalone w drodze domniemania faktycznego na podstawie innych ustalonych faktów Sąd przyjął, że pozwani posiadali przedmiotową zabudowaną nieruchomość jak posiadacze samoistni przejawiając zachowania właścicielskie w stosunku do całej nieruchomości.

Sprawowane przez pozwanych władztwo nad nieruchomością cechowało się „właścicielskim” charakterem (cum animo rem sibi habendi), pozwani praktycznie wyłącznie władali tą nieruchomością, dodatkowo na działce (...) dokonywali zasiewów, zamieszkiwali w posadowionym na działce nr (...) budynku mieszkalnym. Choćby te zachowania świadczą o samoistności posiadania. Niemniej jednak od dnia 9 lipca 2013 r. trudno dopatrzeć się w ich postawie dobrej wiary. Zatem z uwagi na bezumowne korzystanie z nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) zgodnie z przepisami art. 224 k.c. i 225 k.c powodom przysługuje wynagrodzenie. Celem i funkcją tego roszczenia jest zapewnienie należytej ochrony interesów właściciela, który został pozbawiony możliwości korzystania z należącej do niego rzeczy. W tym kontekście szczególnego podkreślenia wymaga okoliczność, iż zarówno powstanie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość należnego właścicielowi wynagrodzenia, nie zależą od tego, czy w rzeczywistości poniósł on określony uszczerbek, a posiadacz uzyskał pewną korzyść (por. wyr. SN z 15.4.2004 r., IV CK 273/03, L.). Jeżeli chodzi o zakres obowiązku wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy to objęte jest nim wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby odpłatnie, na podstawie odpowiedniego stosunku prawnego (np. najmu, czy dzierżawy) oddał rzecz do odpłatnego korzystania innemu podmiotowi. Jak zasadnie wskazano w orzecznictwie sądowym o wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy w określonych warunkach i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia. Wynagrodzenie to nie dzieli się na świadczenia okresowe i nie może być dochodzone na przyszłość, jak np. alimenty czy renta, gdyż okresowej płatności nie przewiduje ustawa, lecz jest należnością jednorazową za cały okres korzystania z rzeczy przez posiadacza bez tytułu prawnego (por. wyr. SN z 7.4.2000 r., IV CKN 5/00, L.; zob. także wyr. SN z 6.10.2006 r., V CSK 192/06, L., wyr. SN z 15.4.2004 r., IV CK 273/03, L.).).

Odnosząc się do tej kwestii Sąd ustalił wysokość wynagrodzenia w całości w oparciu o opinię sporządzoną przez biegłą z dziedziny szacowania nieruchomości G. G. (2), nie podzielając jednocześnie wniosków opinii biegłej sądowej M. K.. Opinia biegłej G. G. (2) jest jasna, czytelna i charakteryzuje się wysokim stopniem profesjonalizmu biegłej. Biegła posiada wiedzę, doświadczenie i specjalizacje wymagane do sporządzenia tego typu opinii. Opinia została sporządzona zgodnie z tezą zawartą w postanowieniu dowodowym Sądu. Opinia prywatna, jaką powodowie dołączyli do pozwu, stanowi jedynie dokument prywatny i jest poparciem dla twierdzeń strony powodowej, niemniej jednak nie można tracić z pola widzenia, że ma walor dowodowy, zaś opinia biegłej M. K. całkowicie odbiega od wyliczeń rzeczoznawcy majątkowego B. C., z kolei opinia biegłej G. G. (2) jest bliżej tej opinii prywatnej. Należy wskazać, że wynagrodzenie wyliczone przez biegłą M. K. jest zaniżone. Przede wszystkim należy zaznaczyć, że trafne są uwagi do tejże opinii podniesione przez pełnomocnika powodów w pismach procesowych z dnia 18 lipca 2016 r. i z dnia 26 października 2016 r. Biegła odwołała się o studium uwarunkować i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy W., a nie B., nadto przyjęła do wyceny tylko lokal mieszkalny, a nie zabudowaną nieruchomość gruntową. Dodatkowo przyjęła dochód brutto z nieruchomości (czynsz najmu), a powinna przyjąć do wyceny czynsz netto tzn. czynsz bez kosztów eksploatacji nieruchomości, które jak zasadnie podnosi strona powoda zasadniczo nie obciążają wynajmującego, czy wydzierżawiającego nieruchomość. Nadto nieruchomości porównawcze przyjęte przez biegłą diametralnie różnią się powierzchnią użytkową, kubaturą, przeznaczeniem budynków oraz ich wiekiem do nieruchomości podlagającej wycenie. Stąd przyjęty przez biegłą współczynnik korekcyjny jest niewłaściwy. Dodatkowo należy zaznaczyć, że wprawdzie biegła w pisemnych wyjaśnieniach wskazała że W., to była tylko oczywista pomyłka pisarska, to pozostałe wątpliwości nie zostały usunięte. Biegła dalej twierdziła, że w jej ocenie nieruchomości przyjęte do porównania są podobne, a różnice pomiędzy nieruchomością wycenianą zostały skorygowane o zastosowane poprawki. Kluczowe jest, że zastosowany współczynnik korekcyjny zaburza faktyczną wycenę, tym bardziej, że przyjęcie właściwych nieruchomości podobnych pozwala na uniknięcie konieczności stosowania współczynnika korekcyjnego, albo jego zminimalizowanie. Dlatego też już z tego względu opinia biegłej M. K. musiała zostać zdyskwalifikowana. Nadto, jak słusznie zauważył pełnomocnik powodów, zaniżenie końcowego wyniku wyceny było spowodowane uwzględnieniem przez biegłą przy obliczaniu wysokości wydatków operacyjnych zarówno podatku od nieruchomości, jak również funduszu remontowego w wysokości znacznie przekraczającej kwoty niezbędne, aby zapewnić bieżącą dbałość o stan techniczny i standard użytkowy. Dlatego też konieczne było zasięgnięcie opinii innego biegłego dla weryfikacji wniosków końcowych do jakich doszła biegła M. K.. W tej sytuacji opinia biegłej sądowej G. G. (2) jest miarodajna dla określenia wartości rynkowej, szacunkowej wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie objętym żądanie pozwu. Sąd przychylił się do wniosków, do jakich doszła biegła G. G. (2) ustosunkowując się do opinii poprzedniej biegłej. Nadto jej opinia jest spójna, fachowa, przyjmuje właściwe proporcje pomiędzy wydatkami związanymi z tego typu nieruchomością, a możliwym do uzyskania dochodem z wynajmu budynku mieszkalnego, gospodarczego i garażowego. Stąd tą opinię Sąd przyjął jako miarodajną dla rozstrzygnięcia sprawy. Zastosowana przez biegłą metoda ustalenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości jest właściwa (podejście dochodowe, metoda inwestycyjna, technika kapitalizacji prostej), nie można zgodzić się z pozwanymi, że podejście dochodowe można stosować jedynie w sytuacji, gdy dana osoba prowadzi działalność gospodarczą, gdyż w ten sposób doszłoby do podważenia sensu instytucji wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, która mówiąc najogólniej jest właśnie wynagrodzeniem dla właściciela, który został pozbawiony możliwości korzystania z należącej do niego rzeczy. W tym kontekście szczególnego podkreślenia wymaga jeszcze raz okoliczność, iż zarówno powstanie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość należnego właścicielowi wynagrodzenia, nie zależą od tego, czy w rzeczywistości poniósł on określony uszczerbek, a posiadacz uzyskał pewną korzyść, a jeżeli chodzi o zakres obowiązku wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy to objęte jest nim wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby odpłatnie, na podstawie odpowiedniego stosunku prawnego (np. najmu, czy dzierżawy) oddał rzecz do odpłatnego korzystania innemu podmiotowi.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku w oparciu o przepis art. 224 § 2 kc w zw. z art. 225 kc, zaś w pkt 2 wyroku w oparciu o przepis art. 224 § 2 kc w zw. z art. 225 kc a contrario.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 i § 2 zd. 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.01.2016 r. zgodnie z wnioskiem powodów, którzy nie żądali odsetek ustawowych za opóźnienie. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Terminem początkowym naliczania odsetek ustawowych jest 15 luty 2015 r. zgodnie z dołączonym do pozwu wezwaniem ponownym do zapłaty wraz z potwierdzeniami nadania wyznaczającym nieprzekraczalny termin do spełnienia świadczenia w kwocie 54.000 zł do dnia 14 lutego 2015 r. Powództwo zostało uwzględnione w niższej kwocie zatem odsetki ustawowe należało w całości od kwoty 48.200 zł zasądzić od daty 15 lutego 2015 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w oparciu o zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Powodowie wygrali w 67 %, tym samym przegrali w 33%, odwrotnie zaś pozwani wygrali w 33%, a przegrali w 67 %. Powodowie ponieśli następujące koszty: opłata sądowa od pozwu w kwocie 3600 zł, opłata od pełnomocnictwa w wysokości 2x17 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł. Koszty poniesione przez powódkę łącznie według stosunkowego rozdzielenia wyniosły 4846,78 zł (7234 złx67%). Z uwagi na to, że pozwani przegrali sprawę w 67 % zobowiązani są zwrócić powodom powyższą kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono w pkt 3 wyroku. Podobnie Sąd rozliczył nieopłacone wydatki dotyczące wynagrodzenia biegłego i kosztów dla świadka. Łącznie te wydatki opiewały na kwotę 5.258,47 zł (41,79 zł, 78,65 zł, 2438,03 zł, 2700 zł), z czego zaliczkę na biegłego w kwocie 1000 zł uiścili powodowie. Powodowie przegrali sprawę w 33 %, zatem powinni ponieść wydatki w kwocie 1735,30 zł (5.258,47 zł x 33%), skoro uiścili zaliczkę w kwocie 1000 zł, to w punkcie 4 wyroku nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego we Włocławku) kwotę 735,30 zł tytułem nieuiszczonych wydatków. Analogicznie pozwani przegrali w 67% , stąd w punkcie 5 wyroku tytułem nieuiszczonych wydatków nakazano pobrać od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego we Włocławku) kwotę 3.523,17 zł (5.258,47 zł x 67%).