Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 18 stycznia 2013 roku nr (...)- (...)

w sprawie T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje odwołującej się T. K. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy począwszy od dnia 1 stycznia 2013r. na okres dwóch lat.

Sygn. akt IV U 234/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 17 października 2013 r.

Decyzją z dnia 18 stycznia 2013 r., nr (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił T. K. prawa do renty
z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wskazując, iż orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 15 stycznia 2013 r. ubezpieczona nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła T. K. , domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ubezpieczona podniosła, że miała zapalenie mięśnia sercowego, a od 18 lat leczy się
z powodu niewydolności serca. Pomimo to stan jej zdrowia nie ulega poprawie
i uniemożliwia jej w wykonywanie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazał też, że w oparciu o aktualne badania, brak jest podstaw do uznania ubezpieczonej za całkowicie niezdolną do pracy, co znalazło wyraz w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, w którym w/w nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. urodziła się (...) Z zawodu jest cholewkarzem, ostatnio zaś pracowała jako sprzątaczka.

Od 15 lipca 1996 r. wnioskodawczyni pobierała rentę według II grupy inwalidzkiej, a następnie rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, którą wypłacano jej do 31 grudnia 2012 r.

dowód:

-

akta ZUS

W dniu 28 listopada 2012 r. ubezpieczona złożyła wniosek do ZUS o ponowne ustalenie prawa do renty.

Zarówno orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 grudnia 2012 r., jak
i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 15 stycznia 2013 r. ustalono, że odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Stwierdzono natomiast częściową niezdolność do pracy na okres do 31 grudnia 2013 r.

Wobec powyższego, decyzją z dnia 18 stycznia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., zaś zaskarżoną decyzją z tego samego dnia, tj. 18 stycznia 2013 r., odmówił jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Ubezpieczona legitymuje się wymaganymi okresami składkowym
i nieskładkowym.

dowód:

-

akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującej stwierdzono:

-

kardiomyopatię rozstrzeniowią pozapalną w okresie niewydolności krążenia (...),

-

blok lewej odnogi pęczka H.,

-

stan po operacji wola tarczycy i amputacji trzonu macicy z powodu mięśniaków.

Odwołująca jest nadal osobą całkowicie niezdolną do pracy od 1 stycznia 2013 r. na okres dwóch lat i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

U opiniowanej występuje ciężka dysfunkcja skurczowo- rozkurczowa lewej komory serca w następstwie przebytego przed laty zapalenia mięśnia sercowego. Stwierdza się też asynchronię skurczu lewej komory w przebiegu bloku lewej odnogi pęczka H., z akinezą ściany przedniej i niską frakcją wyrzutową lewej komory EF około 30% oraz pseudonormalnym napływem mitralnym ze stosunkiem fali E/E’ 15, wskazującym na podwyższone ciśnienie rozkurczowe w lewej komorze. Przewlekła niewydolność krążenia powoduje, że wysiłki mniejsze niż zwykłe codzienne czynności wywołują u odwołującej zmęczenie, duszności lub ból wieńcowy. Zgłaszane dolegliwości podmiotowe i ich nasilenie znajdują potwierdzenie w wynikach obiektywnych badań dodatkowych, wskazujących na ciężką dysfunkcję układu krążenia.

Pomimo optymalnego leczenia farmakologicznego u badanej występują zaostrzenia dolegliwości wymagające hospitalizacji.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 09.04.2013 r.- k. 7-8,

U odwołującej stwierdzono ponadto:

-

żylaki obu kończyn dolnych bez zmian troficznych,

-

niewielkie obrzęki podudzi,

-

stan po przebytych operacjach usunięcia tarczycy w 1991 r., usunięcia trzonu macicy w 1994 r. i usunięcia migdałków w 1996 r.

Odwołująca z powodu tych schorzeń jest zdolna do pracy zarobkowej. Badana ma żylaki obu kończyn dolnych. Nie godzi się na ich usunięcie. Leczona jest zachowawczo. Pomimo schorzeń kardiologicznych usunięcie żylaków byłoby zabiegiem bezpiecznym i profilaktycznym.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 26.06.2013 r.- k. 14-15,

Sąd, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, podzielił wnioski płynące
z opinii biegłych z zakresu kardiologii i chirurgii, uznając, iż zawierają one kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia odwołującej, a nadto uwzględniają wpływ wszystkich rozpoznanych u niej schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej, popartej doświadczeniem zawodowym. Zważyć przy tym należy, iż opinie zostały wydane przez biegłych sądowych
o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawczyni, zaś opiniujący swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej złożonej w aktach sprawy, jak i osobistym badaniu ubezpieczonej.

Opinie biegłych spełniają nadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art. 278 k.p.c. i art. 285 k.p.c., zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać zaufanie do wiedzy czy bezstronności biegłych.

Żadna ze stron opinii tych nie kwestionowała.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz z dokumentacji medycznej dostarczonej przez odwołującą nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie zaś do treści art. 57 powołanej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

W niniejszej sprawie bezsporne były przesłanki warunkujące zdolność rentową odwołującej, przewidziane w pkt 2 i 3 art. 57 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, albowiem były one już wykazane w toku wcześniejszego postępowania o ustalenie prawa do renty, którą ubezpieczona pobierała do końca grudnia 2012 r. Sporną stała się natomiast przesłanka z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy, dotycząca niezdolności do pracy, z tym, że
w odwołaniu od zaskarżonej decyzji wnioskodawczyni domagała się przyznania jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Dla rozstrzygnięcia, czy w przypadku ubezpieczonej mamy do czynienia
z całkowitą niezdolnością do pracy, koniecznym stało się zasięgnięcie opinii biegłych specjalistów z zakresu dziedzin medycyny związanych z jej dolegliwościami- kardiologa
i chirurga.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego sądowego kardiologa, odwołująca z uwagi na stwierdzone u niej schorzenia w postaci kardiomyopatii rozstrzeniowej pozapalnej w okresie niewydolności krążenia (...) i bloku lewej odnogi pęczka H., jest nadal osobą całkowicie niezdolną do pracy od 1 stycznia 2013 r. na okres dwóch lat.

Biegły kardiolog wyraźnie zaznaczył, że u opiniowanej występuje ciężka dysfunkcja skurczowo- rozkurczowa lewej komory serca w następstwie przebytego przed laty zapalenia mięśnia sercowego. Stwierdza się też u niej asynchronię skurczu lewej komory w przebiegu bloku lewej odnogi pęczka H., z akinezą ściany przedniej i niską frakcją wyrzutową lewej komory oraz pseudonormalnym napływem mitralnym wskazującym na podwyższone ciśnienie rozkurczowe w lewej komorze. Przewlekła niewydolność krążenia powoduje, że wysiłki mniejsze niż zwykłe codzienne czynności wywołują u odwołującej zmęczenie, duszności lub ból wieńcowy. Wiadomo też, że zgłaszane dolegliwości podmiotowe i ich nasilenie znajdują potwierdzenie w wynikach obiektywnych badań dodatkowych, wskazujących na ciężką dysfunkcję układu krążenia.

Z kolei żylaki obu kończyn dolnych bez zmian troficznych, niewielkie obrzęki podudzi oraz stan po przebytych operacjach usunięcia tarczycy
w 1991 r., usunięcia trzonu macicy w 1994 r. i usunięcia migdałków w 1996 r. nie powodują u odwołującej niezdolności do pracy zarobkowej- co ustalił w wydanej
w sprawie opinii biegły chirurg.

Reasumując, zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy bezsprzecznie potwierdza, że odwołująca T. K. spełnia ustawowe przesłanki do przyznania jej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres dwóch lat. Z uwagi na powyższe, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującej rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 stycznia 2013 r. na okres dwóch lat, biorąc za podstawę powołane wyżej przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.