Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łożyńska-Motyka

SSO Beata Urbańska-Woike (spr.)

SSR del. Marta Orłowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Fronckiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2017 r. w Olsztynie

sprawy z powództwa M. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) w B.

przeciwko D. S. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powódki M. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) w B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Biskupcu IV Wydziału Pracy

z dnia 7 lipca 2017 r. sygn. akt IV P-Pm 49/16

oraz zażalenia powódki M. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) w B. na postanowienie Sądu Rejonowego w Biskupcu IV Wydziału Pracy z dnia 7 września 2017 r. sygn. akt IV P-Pm 49/16

I.  oddala apelację;

II.  oddala zażalenie.

SSO Beata Urbańska-Woike SSO Beata Łożyńska-Motyka SSR del Marta Orłowska

UZASADNIENIE

Powódka M. W. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) wniosła o zasądzenie od D. S. (1) kwoty 21.001,85 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w okresie od 3 stycznia 2011 roku do 2 kwietnia 2012 roku łączył ją z pozwaną stosunek pracy. W tym czasie przedsiębiorstwo powódki współpracowało z przedsiębiorstwem(...), zaś w ramach tej współpracy pozwana pobierała gotówkę od H. W. (1) i dokonywała zakupów na rzecz jego firmy. W okresie zatrudnienia u powódki, pozwana nie rozliczyła się z pobranej od H. W. (1) kwoty 21.001,85 złotych. Jak podała powódka H. W. (1) wzywał pozwaną do zwrotu pobranych i nierozliczonych kwot, które okazały się bezskuteczne. Z uwagi na zachowanie pozwanej, powódka będąca jej pracodawcą na wezwanie H. W. (1) naprawiła szkodę poprzez zapłatę kwoty 21.001,85 złotych na rzecz H. W. (1) (pozew k. 2-2v).

Pozwana D. S. (1) w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości. Nadto wniosła o obciążenie powódki kosztami sądowymi w sprawie.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana przyznała, iż w okresie zatrudnienia u powódki w ramach obowiązków pracowniczych, obok obowiązków kierowcy zajmowała się zaopatrzeniem całego przedsiębiorstwa prowadzonego przez państwa W.. Z powódką pozwana zawarła umowę o pracę, albowiem Urząd Pracy w B. przyznał powódce dofinansowanie na utworzenie stanowiska pracy. Jak podała pozwana właściwie pracowała na rzecz H. W. (1) – ojca powódki. Rozliczenia dokonywanych przez pozwaną zakupów i usług na rzecz PHU (...) odbywały się w taki sposób, że pozwana otrzymywała gotówkę w formie zaliczki, która dokumentowana była dokumentami KW, a dokumenty potwierdzające wydatki – faktury, paragony były przez nią przekazywane do księgowości. Pozwana prowadziła również raporty kasowe, na których przekazywanie faktur i paragonów było potwierdzane przez księgowe prowadzące księgowość H. W. (1). Pozwana wskazała, iż na rzecz PHU (...) pracę świadczyła od czerwca 2010 roku do końca sierpnia 2012 roku. W tym czasie nie zgłaszano żadnych zastrzeżeń dotyczących sposobu wykonywania pracy przez pozwaną, jak również przyjętej formy rozliczeń pozwanej z pracodawcą. Pod koniec współpracy z H. W. (1) pozwana rozliczyła się ze środków finansowych, które zostały jej przekazane (odpowiedź na pozew k. 41-41v).

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2014r. Sąd Rejonowy w Mrągowie VIII Zamiejscowy Wydział Pracy z siedzibą w Biskupcu powództwo oddalił, zaś w wyroku z dnia 22 października 2014r. Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację skarżącej M. W. .

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wywiedzionej przez powódkę Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 20 stycznia 2016r. w sprawie I PK 32/15 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego Sądowi Okręgowemu w Olsztynie , który orzeczeniem wydanym w dniu 4 kwietnia 2016r. uchylił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w IV Wydziałowi Pracy w Biskupcu i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej oraz kosztach postępowania kasacyjnego.

Sąd Okręgowy wskazał za Sądem Najwyższym , iż kluczowe dla rozstrzygnięcia sporu jest ustalenie, czy strony łączył stosunek pracy oraz czy w mieniu powódki powstała szkoda .

Sąd Rejonowy w Biskupcu IV Wydział Pracy po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 7 lipca 2017r. powództwo oddalił .

Powyższe rozstrzygniecie poprzedzone zostało następującymi ustaleniami .

Powódka M. W. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...). W dniu 3 stycznia 2011 roku zawarła z D. S. (1) umowę o pracę na czas określony tj. do dnia 2 kwietnia 2012 roku.

Zgodnie z rodzajem umówionej pracy D. S. (1) miała świadczyć pracę na stanowisku kierowcy samochodowego kategorii B w pełnym wymiarze czasu pracy.

D. S. (1) w okresie zatrudnienia u M. W. świadczyła również pracę na rzecz H. W. (1) –prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...).

D. S. (1) w PHU (...) zajmowała się zaopatrzeniem przedsiębiorstwa prowadzonego przez H. W. (1). Bezpośrednio do D. S. (1) zwracali się pracownicy H. W. (1), gdy zachodziła konieczność zakupu części do maszyn rolniczych, środków ochrony roślin, zlecenia wykonania usług tj. naprawy sprzętu. Współpraca D. S. (1) z H. W. (1) polegała m .in. na tym, że pobierała gotówkę od pracownika stacji paliw należącej do H. W. (1) i dokonywała zakupu niezbędnych części lub zlecała niezbędne usługi. Następnie pracownik H. W. (1) wydając D. S. (1) pieniądze sporządzał dokument – dowód wypłaty. Na dokumencie wypłaty, obok kwoty wydanej D. S. (1) określano usługę, towar, za który wydane pieniądze miały stanowić zapłatę. Pobrane pieniądze D. S. (1) przekazywała do księgowości Przedsiębiorstwa Handlowo – Usługowego (...). D. S. (1) przedkładała dla księgowej E. S., J. S., W. S. (1) oraz U. G., faktury VAT oraz sporządzone na ich podstawie raporty kasowe, uwzględniające pobrane wcześniej przez nią sumy.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy ustalił, iż stosunek pracy między M. W., a D. S. (2) ustał w dniu 2 maja 2012 roku.

Dnia 1 lipca 2013 roku H. W. (1) wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 62.698,07 złotych.

Pismem z dnia 02 lipca 2013 r. D. S. (1) odmówiła zapłaty z uwagi na to, iż nie wie jakich nierozliczonych kwot kwota ta dotyczy oraz za jaki okres są należne.

Dnia 12 listopada 2013 roku M. W. zapłaciła na rzecz Przedsiębiorstwa Handlowo – Usługowego (...) kwotę 21.001,85 złotych.

Zgodnie z poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji w związku z świadczeniem pracy na rzecz przedsiębiorstwa Handlowo- Usługowego (...) suma zaliczek wypłaconych D. S. (1) w okresie od 3 stycznia 2011 roku do 2 kwietnia 2012 roku wynosiła 23.450,00 zł. Suma dokonanych wydatków dokonanych przez D. S. (1) wynosiła 31.725,93 zł.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, w ocenie Sądu Rejonowego, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie .

Sąd I instancji przypomniał, iż zgodnie z art. 2 k.p. pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Pracownik nawiązując stosunek pracy zobowiązuje się wykonywać pracę określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do jego zatrudnienia za wynagrodzeniem.

Zdaniem Sądu Rejonowego , strony w okresie od 3 stycznia 2011 roku do 2 maja 2012 roku łączył stosunek pracy. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej powódka zatrudniła pozwaną na podstawie umowy o pracę na stanowisku kierowcy.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy zaznaczył, iż istotę sporu stanowiło ustalenie, czy w związku ze współpracą z PHU (...) doszło do wyrządzenia przez pozwaną szkody w PHU (...), a co za tym czy powódka zobowiązana była do zapłaty odszkodowania w związku z wyrządzoną przez pozwaną szkodą.

Zgodnie z art. 120 k.p. w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia tej szkody jest wyłącznie pracodawca. Wobec pracodawcy, który naprawił szkodę wyrządzoną osobie trzeciej pracownik ponosi odpowiedzialność na zasadach określonych w rozdziale V Kodeksu pracy.

Zdaniem Sądu Rejonowego, do wyrządzenia szkody przez pozwaną nie doszło. Przedstawione w niniejszym postępowaniu dowody księgowe wykazały, iż suma zaliczek wypłaconych pozwanej w okresie świadczonej pracy tj. 3 stycznia 2011 roku do 2 kwietnia 2012 roku wynosiła 23.450,00 zł, natomiast suma dokonanych przez nią wydatków wynosiła 31.725,93 zł. Reasumując pozwana dokonała wydatków na kwotę o 8.725,93 zł wyższą aniżeli wynosiły pobrane przez nią zaliczki z kasy, co wynika jednoznacznie z treści opinii biegłej z zakresu księgowości , który to dowód Sąd dopuścił w przedmiotowej sprawie realizując wniosek dowodowy powódki .

Sąd meriti podzielił opinię biegłej M. H. co do wyliczeń pobranych zaliczek przez pozwaną oraz dokonanych przez nią wydatków, albowiem opinia ta jest jasna i pełna. Odnosi się ona w szczególności do wszystkich zgromadzonych dokumentów oraz dokonanych na tej podstawie wyliczeń. Na podstawie tego materiału, opinia została sporządzona w sposób jasny i logiczny, z zachowaniem zasad prawidłowego rozumowania i wiedzy potrzebnej do oceny materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy skonstatował, iż powódka po upływie ponad półtora roku od ustania stosunku pracy jaki łączył ją z pozwaną, dokonała zapłaty na rzecz H. W. (1) kwoty dochodzonej obecnie żądaniem pozwu. Świadczenie powódki w realiach niniejszej sprawy należy ocenić jako świadczenie nienależne, albowiem powódka nie była zobowiązana do jego zapłaty.

Odnosząc się do zarzutów pełnomocnika powódki do opinii biegłej Sąd I Instancji wskazał, iż to H. W. (1) ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości oraz za prawidłowe zabezpieczenie mienia i organizację gospodarki kasowej. Do jego obowiązków należy również okresowa inwentaryzacja składników majątkowych, w tym także powierzonych środków pieniężnych. W niniejszej sprawie brak było informacji na temat inwentaryzacji środków pieniężnych powierzonych D. S. (1) przez H. W. (1), które pozwoliłby wykazać błędy w zapisach operacji kasowych. Za takie uchybienia w organizacji zasad obrotu gotówką odpowiada wyłącznie właściciel przedsiębiorstwa PHU (...).

Reasumując Sąd Rejonowy uznał, iż pozwana nie wyrządziła H. W. (1) szkody będąc zatrudnioną w (...) M. W., a tylko wtedy aktualizowałaby się odpowiedzialność pracodawcy sprawcy szkody (art. 120 § 1 k.p.), a następnie jego roszczenie regresowe wobec pracownika (art. 120 § 2 k.p.).

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się powódka. W wywiedzionej apelacji pełnomocnik skarżącej zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania , które miało wpływ na treść wyroku , a w szczególności :

a)  przepisów art. 286 k.p.c. w zw. z art. 217§ 3 k.p.c. polegające na niezasadnym oddaleniu wniosku o wezwanie biegłej sądowej na rozprawę celem wydania ustnej opinii uzupełniającej ,

b)  przepisu art. 233 §1 k.p.c. i przepisu art. 316 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów ( opinii biegłej oraz materiałów przedłożonych przez pozwaną ) , a także poprzez bazowanie na części materiału dowodowego ,

c)  przepisu art. 328 §2 k.p.c. poprzez brak omówienia przeprowadzonych w sprawie dowodów , a w konsekwencji brak ich oceny ,

2.  sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z treścią zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego , która polega na ustaleniu , iż pozwana nie wyrządziła szkody w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych .

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o :

- wezwanie biegłej sądowej na rozprawę celem wydania ustnej opinii uzupełniającej, - zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 21.001, 85 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia 4 lipca 2013r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania za wszystkie instancje ,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Postanowieniem z dnia 7 września 2017r. Sąd Rejonowy uzupełnił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od M. W. na rzecz Skarbu Państwa –kasy Sadu Rejonowego w Biskupcu kwotę 3.429,31 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z opinią biegłego .

Na powyższe postanowienie zażalenie wniosła powódka , zaskarżając je w całości . Orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania , tj. art. 351 k.p.c. poprzez błędne jego zastosowanie, albowiem uzupełnienie wyroku może nastąpić wyłącznie na wniosek strony. Taki wniosek nie został złożony. Mając na względzie powyższe powódka wniosła uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja nie zawiera uzasadnionych podstaw.

W pierwszej kolejności mając na uwadze, że Sąd odwoławczy jest sądem merytorycznym i ma obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz jego własnej oceny, stwierdzić trzeba, że Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktycznie i ocenę prawną Sądu Rejonowego. Ustalenia te i ocenę prawną Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. W tej sytuacji w niniejszym uzasadnieniu, zbędne jest ponowne przytaczanie argumentów wskazanych przez Sąd I instancji, a wystarczy jedynie odnieść się do tych ustaleń i ocen, które zakwestionował skarżący.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia przepisu art. 286 k.p.c. w zw. z art. 217§ 3 k.p.c., polegającego na niezasadnym oddaleniu wniosku o wezwanie biegłej sądowej na rozprawę celem wydania ustnej opinii uzupełniającej . Uzupełnienie opinii przez tego samego lub innego biegłego może nastąpić w sytuacji, gdy opinia w ocenie sądu jest niepełna, jej treść budzi wątpliwości, ewentualnie w innym zakresie nie zadowala sądu, a mankamentów tych i wątpliwości nie zdoła się usunąć w toku ustnych wyjaśnień składanych przez biegłego na rozprawie.

Zdaniem Sądu II instancji , opinia biegłej, uzupełniana na skutek zastrzeżeń skarżącej słusznie stanowiła podstawę do stanowczego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Podzielając stanowisko Sądu I instancji, jest ona pełna , skonstruowana w sposób przejrzysty , oparta na analizie przedłożonych przez strony dokumentów i odnosi się do istotnych w sprawie okoliczności .

Sąd Okręgowy oddalił konsekwentnie wniosek skarżącej zwarty w apelacji o dopuszczenie dowodu z kolejnej , ustnej tym razem opinii biegłej, uznając, iż przeprowadzone przez Sąd pierwszej instancji postępowanie dowodowe było wyczerpujące, a wniosek wymienionej zmierzał wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu.

W odniesieniu do kolejnego z zarzutów apelacji godzi się zauważyć , iż zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”, a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez Sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Ramy swobodnej oceny dowodów zakreślone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania przez skarżącego, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, bo tylko to może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie wystarczy zaś przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu (tak m. in. wyrok SN z 6 listopada 1998 r. II CKN 4/98)

W rozstrzyganej sprawie oznacza to, iż skarżący powinien wykazać, iż rozumowanie Sądu Rejonowego przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku narusza wymagania wypływające z art. 233 k.p.c. Zdaniem Sądu Okręgowego warunek ten nie został spełniony.

Zauważyć należy, iż zasadność roszczenia w niniejszej sprawie zależała od ustalenia czy - a jeśli tak - w jakiej wysokości pozwana wyrządziła szkodę na rzecz H. W. (1) podczas wykonywania obowiązków pracowniczych określonych przez powódkę. Sąd Rejonowy uznał bowiem co do zasady , iż podstawę ewentualnej odpowiedzialności pozwanej i tym samym podstawę dochodzonego roszczenia odszkodowawczego stanowi art. 120 kp. W świetle norm kodeksu pracy nie budzi wątpliwości , iż ciężar przeprowadzenia skutecznego dowodu na tę okoliczność spoczywa na powódce , co nie było przez tę stronę kwestionowane.

A zatem, wystąpienie przeciwko byłemu pracownikowi z roszczeniem regresowym dla jego skuteczności wymagało nie tylko przedstawienia dowodu zapłaty sumy wskazanej w pozwie H. W. (1) , ale przede wszystkim udowodnienia , iż szkoda w mieniu wymienionego rzeczywiście powstała w wysokości określonej pozwem , a za jej wyrządzenie odpowiada pozwana.

Trudno oprzeć się spostrzeżeniu , uzupełniając stanowisko Sądu Rejonowego , iż podejście powódki do wykazania wysokości szkody od początku procesu było osobliwe . Nie podjęta została nawet próba wyliczenia szkody na etapie wytoczenia powództwa. W toku postępowania powódka twierdziła, iż „ ojciec przedstawił mi wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem . Weryfikowałam to na podstawie dokumentów , które dostałam i które są dołączone do pozwu „ . Tymczasem do pozwu nie zostało dołączone rzeczone wyliczenie . Co ciekawe , kompletność dokumentów w postaci dowodów KW czy faktur , załączonych do pozwu , na które powoływała się powódka ( jako wiarygodne źródło rozliczenia ) została przez nią samą podważona . Na potrzeby sporządzania opinii dokumenty zostały „uzupełnione „ o kolejne faktury oraz dowody wypłaty gotówki pozwanej. Ponadto do akt sprawy dołączono wezwanie pozwanej do zapłaty z dnia 1 lipca 2013r. innej kwoty niż dochodzona pozwem, tj. kwoty 62.698,07 zł , jako sumy nierozliczonych pieniędzy pobranych z przedsiębiorstwa (...) , wyliczonych także – jak wynika z treści pisma – w oparciu o dokumenty KW oraz dokumenty księgowe potwierdzające wydatkowanie pobranych przez pozwaną środków. W następnej kolejności godzi się zauważyć , iż choć H. W. (1) powoływał się na fakt poniesienia szkody w kwocie 21.000 zł , to jednak nie posiadał wiedzy na temat tego ,kto dokonał jej wyliczenia , wskazując enigmatycznie na pracowników działu księgowości . Żadna z przesłuchanych w charakterze świadków księgowych nie potwierdziła, by zajmowała się wyliczeniem niedoboru spowodowanego przez powódkę. Znamiennym jest, iż świadek W. S. (2) przyznała, iż pracownicy wypisywali miesięczne raporty kasowe , które podpisywały księgowe . Nie zdarzyło się , by raport nie odpowiadał fakturom. Z kolej H. W. (1) przyznał ( k. 93) ,iż na raportach przedłożonych do akt sprawy przez pozwaną złożone zostały podpisy przez księgową .

Ostatecznie, na wniosek strony powodowej, wyliczenie wysokości szkody powierzone zostało biegłej z zakresu księgowości , w oparciu o dokumentację przedłożoną przez powódkę oraz pozwaną. Wariant opinii, na której oparł się Sąd I instancji sporządzony został na bazie dokumentacji księgowej przedstawionej przez stronę pozwaną. W tych okolicznościach postawienie zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. w kontekście rozstrzygnięcia głównie w oparciu o rzeczoną opinię biegłej ocenić należy jako bezpodstawny. Trudno oprzeć się wrażeniu , iż powódka podjęła próbę przerzucenia na przeciwnika procesowego ciężaru dowodu w zakresie wykazania szkody . Dodać warto , iż raporty przez pozwaną przedłożone zostały potraktowane przez skarżącą wybiórczo i tendencyjnie. Powódka bowiem nie kwestionuje tych dokumentów w zakresie odzwierciedlonych tamże wysokości pobranych kwot, zestawiając je z wyliczeniami biegłej z innego wariantu opinii . Nie zauważa przy tym , iż - zgodnie z opinią biegłej – opierając się całościowo na wskazanych raportach kasowych , w tym także w zakresie rozliczenia pobranej gotówki - szkoda w mieniu H. W. nie wystąpiła.

Pozostałe uwagi zawarte w środku odwoławczym, dotyczące opinii biegłej pozostają bez wpływu na treść rozstrzygnięcia, gdyż zakwestionowane faktury nie zmieniają płynących z opinii wniosków w kwestii braku szkody.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., zgodnie z którym uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, Sąd Odwoławczy miał na uwadze, iż zarzut ten może być usprawiedliwiony w takich okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu nie zawierało danych pozwalających na kontrolę tego orzeczenia, tj. uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2009r., sygn. akt I UK 129/09), czego jednak nie sposób zarzucić zaskarżonemu orzeczeniu. Sąd I instancji odniósł się bowiem do treści opinii biegłej , która w realiach niniejszej sprawy dotykała istoty sporu, czyli przesłanki warunkującej zasadność powództwa. Sąd wskazał także, na których dowodach się oparł konstruując stan faktyczny oraz wskazał podstawę prawną rozstrzygnięcia .

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w pkt.

I sentencji wyroku.

Zażalenie skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.

Powódka domagając się uchylenia postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 7 września 2017r . w przedmiocie zwrotu wydatków związanych z opinią biegłej, odwoływała się do treści art. 351 k.p.c., który , w braku wniosku stron o uzupełnienie wyroku , nie mógł znaleźć zastosowania.

Godzi się zauważyć, iż Sąd I instancji nie wskazał w zaskarżonym orzeczeniu takiej podstawy prawnej. Tymczasem możliwość uzupełnienia wyroku, czy wręcz powinność jego uzupełnienia w zakresie nie rozstrzygniętych kosztów sądowych przewiduje przepis art. 108 ¹ k.p.c. , zgodnie z którym jeżeli w toku postępowania sąd nie orzekł o obowiązku poniesienia kosztów sądowych lub orzeczeniem nie objął całej kwoty należnej z tego tytułu, wydaje postanowienie w tym przedmiocie na posiedzeniu niejawnym Sąd ,przed którym sprawa toczyła się w pierwszej instancji .

Nie ulega wątpliwości , iż zastosowanie powyższej normy prawnej nie jest uzależnione od inicjatywy stron postępowania.

A zatem, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzeczono jak w punkcie II wyroku .

SSO B. Urbańska –Woike SSO B. Łożyńska –Motyka SSR del. M. Orłowska