Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 stycznia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 stycznia 2013 r., przyznał ubezpieczonemu J. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 marca 2013 r. do 28 lutego 2015r.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony wnosząc o przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony podniósł, że stan jego zdrowia nie uległ poprawie, lecz systematycznie się pogarsza. W ocenie J. O. nie zaistniały żadne podstawy do orzeczenia jedynie częściowej niezdolności do pracy zwłaszcza uwzględniając fakt, iż wykonywał on pracę w zawodzie ślusarz spawacz. Niezdolność do pracy jest natomiast związana ze schorzeniem narządu ruchu.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W myśl art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Ubezpieczony J. O. był uprawniony do renty z tytułu okresowej całkowitej niezdolności do pracy do dnia 28 lutego 2013 r. W wyniku rozpoznania kolejnego wniosku o rentę, zarówno Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 11 stycznia 2013 r., jak i Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 23 stycznia 2013 r. stwierdzili, że badany jest częściowo niezdolny do pracy.

okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: neurologa, neurochirurga, kardiologa i specjalisty medycyny pracy.

Biegli po zapoznaniu z dokumentacją medyczną, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym leczone operacyjnie

- przewlekły zespół bólowy szyjny i lędźwiowy

- wszczepienny stymulator przeciwbólowy

- nadwagę

- nadciśnienie tętnicze

W ocenie biegłych lekarzy sądowych, aktualny stan zdrowia ubezpieczonego skutkuje jego całkowitą trwałą niezdolnością do pracy na okres dwóch lat od daty poprzednio ustalonej niezdolności. Przyczyną niezdolności są: wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym leczone operacyjnie oraz przewlekły zespół bólowy szyjny i lędźwiowy. Biegli nie podzielili orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy z dnia 21.05.2013 r. (k. 12-13 akt)

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż schorzenia będące przyczyną stwierdzonej niezdolności do pracy stanowią przeciwwskazanie do pracy fizycznej, związanej z dźwiganiem ciężarów i pracy w pozycji wymuszonej. Skutkują więc tylko częściową niezdolnością do pracy. (vide: k. 30 akt)

W opinii uzupełniającej biegli wskazali, że zastosowanie stymulatora przeciwbólowego jednoznacznie potwierdza, że dotychczasowe leczenie nie dało rezultatów . Ponadto wyniki badan wskazują na znaczny deficyt neurologiczny i czynnościowy co czyni ubezpieczonego całkowicie niezdolnym do pracy. (dowód opinia uzupełniająca k. 28 akt)

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia także do opinii uzupełniającej podając, że stan czynnościowy badanego nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy, zaś zastosowanie stymulatora przeciwbólowego jest tylko jedną z metod likwidującą objawy bólowe (k. 36 akt)

W odpowiedzi na powyższy zarzut biegli wskazali , że wszczepienie stymulatora potwierdza niską skuteczność terapii. (k. 47 akt)

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń organu rentowego, podzielił natomiast wnioski zawarte w opinii biegłych. Nie budzi wątpliwości, iż ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych, w niniejszym przypadku przede wszystkim opinii biegłych z zakresu z zakresu neurologii . Jednakże ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena taka ma charakter prawny i może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły. Zastrzeżenia pozwanego Zakładu podnoszone w sprawie nie dotyczyły konieczności wyjaśnienia kwestii medycznych, stanowiąc w zasadzie wyłącznie nietrafną polemikę z prawidłowymi ustaleniami zespołu biegłych sądowych. Należy przyjąć, że także w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych, to właśnie strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejącą opinię, ewentualnie uzasadniają powołanie opinii dodatkowych. Takich okoliczności organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił, poprzestając na kwestionowaniu opinii biegłych, z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu zdrowia ubezpieczonego, co jednakże uznać należy za niewystarczające dla podważenia wydanego orzeczenia.

Sąd podzielił w całości opinię wydaną przez biegłych sądowych lekarzy. Jest ona bowiem wyczerpująca, logiczna i zgodna z zakresami fachowej wiedzy medycznej, w związku z czym nie ma podstaw do jej podważenia, pomimo zastrzeżeń zgłoszonych przez pozwanego. Biegli lekarze sądowi są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania. Wbrew twierdzeniom pozwanego organu, schorzenie występujące u ubezpieczonego, uniemożliwia mu w sposób oczywisty podjęcie pracy w wyuczonym zawodzie. Jest to niewątpliwie praca, wymagająca dużej sprawności psychofizycznej i wykonywania jej także w pozycji pochylonej. Przede wszystkim jednak należy podnieć, że ubezpieczony był dotychczas uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Dla przyznania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności konieczne było wykazanie, że w stanie jego zdrowia nastąpiła poprawa w stosunku do stanu poprzedniego. Żaden z argumentów przytoczonych przez organ rentowy w zastrzeżeniach nie wskazuje na wystąpienia jakiejkolwiek poprawy. Z opinii biegłych wynika tymczasem, że stan narządu ruchu nie uległ poprawie a stosowana terapia jest mało skuteczna.

Mając na względzie powyższą argumentację Sąd uznał, iż ubezpieczony spełnia wszystkie warunki dla przyznania mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy począwszy od dnia 1 marca 2013 r.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Przedmiotem rozstrzygnięcia pozostawało także w niniejszej sprawie, czy organ rentowy w ramach swoich uprawnień i kompetencji poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. W zakresie tym Sąd ustalił, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych na etapie postępowania orzeczniczego dysponował odpowiednimi dowodami pozwalającymi na ustalenie, że nadal występuje u badanego całkowita niezdolność do pracy. Wywiad zebrany od badanego przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS odpowiada swą treścią danym zebranym przez biegłych lekarzy sądowych. Zespół specjalistów powołanych przez Sąd dysponował dokładnie tymi samymi dokumentami leczenia i wynikami badań, jakie stanowiły podstawę wadliwego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS. W niniejszej sprawie niewątpliwe jest, że zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym była uzasadniona ustaleniami faktycznymi, które powinny być i były znane organowi rentowemu. Opinia biegłych została wydana w oparciu o dokładnie takie same dokumenty diagnostyczne jakimi dysponował organ rentowy. Kliniczny stan pacjenta również nie uległ zmianie albowiem dane z wywiadu i badanie fizykalne nie wskazują na to by powód w trakcie badania przez biegłych zgłaszał i cierpiał na inne dolegliwości aniżeli te, które znane były lekarzom wchodzącym w skład Komisji Lekarskiej ZUS. Z uwagi na powyższe w punkcie II wyroku stwierdzono, ze organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, zgodnie z art. 118 ust 1a ustawy emerytalnej.

SSO Joanna Siupka -Mróz