Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Gz 262/17

POSTANOWIENIE

Dnia 21 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jerzy P. Naworski (spr.)

Sędziowie: SO Zbigniew Krepski. SO Małgorzata Bartczak-Sobierajska

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2017 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na pkt 3 (trzeci) postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 08 listopada 2017r., sygn. akt V GC 672/17

postanawia

1. oddalić zażalenie,

2. zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia0 złotych tytułem kosztów postępowania zażaleniowego

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Małgorzata Bartczak-Sobierajska

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 08 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w sprawie (pkt 1) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917,00 zł tytułem kosztów procesu (pkt 3). Sąd ten wskazał, że powód cofnął pozew z uwagi na zapłatę przez pozwanego dochodzonej należności oraz zgodził się z pozwanym o konieczności zastosowania art. 101 k.p.c. w odniesieniu do kosztów postępowania. Jak podkreślił Sąd a quo, pozwany, po zapoznaniu się z dołączoną do pozwu kalkulacją szkody, która nie została mu poprzednio udostępniona, przy pierwszej czynności procesowej uznał powództwo i zapłacił sporną kwotę. Przedstawienie mu kalkulacji szkody sporządzonej przez bezstronny podmiot przed wytoczeniem powództwa prawdopodobnie spowodowałoby ten sam skutek, bez konieczności kierowania sprawy do sądu. Powód nie skorzystał też z możliwości przedsądowego wezwania do zapłaty, co uchroniłoby go od zastosowania art. 101 k.p.c. (k. 95 – 95, s. 2).

W zażaleniu na pkt 3 postanowienia powód zarzucił mu naruszenie art. 100 i art. 101 k.p.c. przez ich błędne zastosowanie w sytuacji, gdy oczywiste było zastosowanie art. 98 k.p.c. i wniósł o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.107,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego. Według skarżącego, pozwany jest profesjonalistą i powinien wypłacić należne odszkodowanie w pełnej wysokości w postępowaniu likwidacyjnym w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, a nie czekać do momentu wezwania przez poszkodowanego. Pozwany dał w związku z tym powód do wytoczenia powództwa, bo wiedząc o wysokości należnego odszkodowania celowo je zaniżył oczekując braku reakcji poszkodowanego. Nie można wymagać od poszkodowanego albo cesjonariusza, aby wzywał pozwanego do zapłaty odszkodowania w drodze pozasądowej (k. 98-99).

W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o jego oddalenie i o zasądzenie od powoda kosztów postępowania zażaleniowego, kwestionując zarzut sformułowany przez skarżącego. Jak podkreślił pozwany, powód jest profesjonalistą w obrocie wierzytelnościami i powinien liczyć się z konsekwencjami skierowania sprawy do sądu, bez uprzedniego sprecyzowania wysokości swojego roszczenia (k. 105-107).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne, a zarzut naruszenia wymienionych w petitum zażalenia przepisów chybiony.

Rację miał Sąd Rejonowy stosując w sprawie art. 101 k.p.c., regulujący wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu, kreowanej przez art. 98 § 1 k.p.c..

De lege lata pozew, stosownie do art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c., powinien zawierać informację, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia. Powód w pozwie wskazał, że nie podjął próby polubownego załatwienia sprawy, gdyż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił wypłaty dalszego świadczenia kierując powoda na drogę sądową. Zgodzić trzeba się Sądem pierwszej instancji, że przedsądowe wezwanie pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia zabezpiecza powoda przed zastosowaniem przez sąd art. 101 k.p.c. W świetle tego unormowania pozwany mimo przegrania sprawy uzyska zwrot kosztów procesu, jeżeli spełni kumulatywnie dwie przesłanki: nie da powodu do wytoczenia sprawy oraz uzna przy pierwszej czynności żądanie pozwu. W rozpoznawanej sprawie pozwany przy pierwszej czynności procesowej uznał powództwo i zaspokoił w całości roszczenie powoda, co spowodowało cofnięcie pozwu. Zaniechanie przedsądowego wezwania do dobrowolnego spełnienia świadczenia uprawnia stanowisko Sądu a quo, że pozwany nie dał powodu do wytoczenia sprawy. Kalkulację naprawy wraz ze stosowną argumentacją pozwany otrzymał dopiero z odpisem pozwu i na tej podstawie uznał roszczenie. Uprawnione jest więc twierdzenie, że in concreto powód uzyskałby zaspokojenie bez konieczności wytoczenia powództwa. Nie bez znaczenia jest i to, że powód jest profesjonalistą zajmującym się obrotem wierzytelnościami i w związku z tym powinien zdawać sobie sprawę ze skutków zaniechania przesądowego wezwania do zapłaty. W konsekwencji trafnie Sąd Rejonowy uznał, że stan faktyczny sprawy objęty jest hipotezą art. 101 k.p.c., Zarzut naruszenia art. 100 i art. 101 w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. jest więc chybiony.

W związku z tym należało na podstawie art. 385 § 1 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. oddalić zażalenie i zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120,00 zł stanowiącą minimalną stawkę wynagrodzenia określoną w taryfie radcowskiej (art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c.).

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Małgorzata Bartczak-Sobierajska

(...)

VI Gz 262/17

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE