Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Pomianowska

Protokolant: Monika Nałęcz

Prokurator: nie stawił się, zawiadomiony prawidłowo wokandą

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu dzisiejszym

sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej W. - M.

sprawy P. Ś. , syna C. i J. z d. B., urodzonego w dn. 1 lutego 1991 r. w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 maja 2016 roku w W. przy ul. (...) / G. prowadził na drodze publicznej samochód P. o numerze rejestracyjnym (...), nie stosując się do decyzji Starosty (...) o numerze KD-I.5430.262.2015.AS z dnia 11 grudnia 2015 roku o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami,

tj. o czyn z art. 180a k.k.

orzeka

I.  oskarżonego P. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 180a k.k. i za to na tej samej podstawie skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

II.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 360 (trzystu sześćdziesięciu) złotych tytułem pokrycia kosztów postępowania, w tym kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VIII K 696/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 maja 2016r. około godziny 18.20 na ulCzernikowskiej róg (...) w W., podczas kontroli funkcjonariusze policji J. P. (1) i M. B. podjęli interwencję i zatrzymali samochód marki P. o nr rej. (...), którym kierował P. Ś.. P. Ś. nie posiadał prawa jazda. W toku kontroli okazało się, że decyzją z dnia 11.12.2015. nr KD-I.5430.262.2015.AS wydaną przez Starostę (...) cofnięto P. Ś. uprawnienia do prowadzenia pojazdów kat. (...) nr ewidenc. (...) druk nr (...) wydane przez Starostę (...) w dniu 21.08.2012r

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka J. (...) k 4, kopii odpisu decyzji k. 10

Oskarżony P. Ś. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. (dowód: wyjaśnienia k. 51).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego P. Ś. w zakresie jakim kwestionuje swoją winę nie zasługują na obdarzenie ich przymiotem wiarygodności. Te wyjaśnienia nie znajdują potwierdzenie w przedłożonej do akt dokumentacji oraz zeznaniach świadka J. P..

Sąd doszedł do przekonania, że nie przyznanie się oskarżonego nie może być uznane za wiarygodne i stanowi przyjętą przez niego linię obrony obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej w przedmiotowej sprawie.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka J. P. (1), który w swoich zeznaniach jasno i szczegółowo opisał okoliczności i sam przebieg zatrzymania oskarżonego. Podkreślenia wymaga, że świadek zeznawał w sposób obiektywny, przedstawiając fakty i dystansując się od ich oceny. Sąd miał też na uwadze, iż zeznania świadka są relacją z ustaleń poczynionych w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych – funkcjonariusza policji. W związku z powyższym Sąd uznał dowód ten za w pełni wartościowy. Zeznania te w całości znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów.

Za wiarygodne i w pełni miarodajne Sąd uznał dołączone do akt sprawy dokumenty, które nie budzą wątpliwości Sądu co do swojej rzetelności i prawdziwości. Nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Stanowią one potwierdzenie i uzupełnienie zeznań świadka. W ocenie Sądu dowodem nieosobowym o najdonioślejszym znaczeniu dla stwierdzenia, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanemu mu czynu zabronionego jest odpis decyzji z dnia 11.12.2015. nr KD-I.5430.262.2015.AS na mocy której cofnięto oskarżonemu uprawnienia do prowadzenia pojazdów kat. (...). Trzeba podkreślić, iż w toku postępowania oskarżony nie kwestionował prawdziwości tej decyzji, co więcej miał świadomość tego, iż nie ma uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym. Podnieść należy, iż jak wynika z uzasadnienia decyzji oskarżony w dniu 09.12.2015r. przystąpił do egzaminu kontrolnego sprawdzającego kwalifikację i uzyskał z niego wynik negatywny. A zatem miał pełną świadomość, iż nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami. Trudno sobie bowiem wyobrazić, żeby osoba, która nie zdała egzaminu teoretycznego pozostawała w błędzie co do faktu, iż może kierować pojazdami.

Należy zaznaczyć, iż oskarżony w momencie dokonania czynu zabronionego miał niczym nie zakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie zaszła także żadna okoliczność wyłączająca winę czy bezprawność czynu.

Zdaniem Sądu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezspornym jest, iż oskarżony w dniu 26 maja2016 roku, przy ul. (...) róg (...) w W., kierował w ruchu lądowym na drodze publicznej pojazdem mechanicznym marki P. o nr rej (...) nie stosując się do decyzji z dnia 11.12.2015. nr KD-I.5430.262.2015.AS o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, zatem zachowaniem swoim wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 180a kk. Okoliczności te wynikają z zeznań świadka P. i kopii decyzji z dnia 11.12.2015., której treści nie kwestionowano.

Wymierzając oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny w kwocie po 30 złotych każda Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., bacząc by orzeczona kara nie przekraczała stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu występku. Wymierzona kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia czynu z art. 180a k.k. Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił wysoki stopień winy oskarżonego, jego uprzednią karalność oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, ustalony w oparciu o dyrektywy art. 115 § 2 k.k.

O stopniu społecznej szkodliwości czynu oskarżonego świadczą okoliczności iż oskarżony dobrze wiedział, że nie ma uprawnień do kierowania samochodem osobowym. Uprzednio nie zdał egzaminu na prawo jazdy. Okoliczności te świadczą jednocześnie, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, natomiast kierująca nim chęć przemieszczenia się pojazdem mechanicznym pomimo braku ku temu uprawnień, zasługuje na zdecydowaną dezaprobatę. Sąd miał także na uwadze uprzednią karalność oskarżonego (k19, 106-107), Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił właściwości i warunki osobiste oskarżonego. Oskarżony jest osobą młodą, od 2015r. żył w poszanowaniu dla obowiązującego porządku prawnego.

Ustalając wysokość dziennej stawki grzywny Sąd miał na uwadze fakt, iż oskarżony jest osobą młodą i zdrową w pełni sił zarobkowych. W przekonaniu Sądu grzywna w wymiarze 100 stawek dziennych po 30 złotych nie będzie dla oskarżonego stanowiła kary nadmiernie dolegliwej, a jednocześnie będzie ona na tyle odczuwalna, iż uzmysłowi oskarżonemu jego naganne zachowanie oraz umocni w nim poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego spełniając wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze. Co więcej kara ta jest w pełni adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego, a nadto winna służyć umacnianiu poszanowania prawa w społeczeństwie i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Oskarżony jest osobą dorosłą, winien zdawać sobie sprawę z konsekwencji swojego, niezgodnego z prawem, zachowania i ponieść odczuwalną dolegliwość związaną z popełnieniem przez niego przestępstwa stypizowanego w art. 180a kk. Oskarżony nie był zmuszony żadnymi szczególnymi okolicznościami by prowadzić pojazd w dniu 26 maja 2016r. Jeśli sytuacja życiowa, w której się znalazł była pilna mógł przecież bez żadnych konsekwencji pojechać np. taksówką. Jego sytuacja nie była nadzwyczajna przynajmniej nic na to nie wskazywało i nie może być usprawiedliwieniem dla wchodzenia kolejny raz przez oskarżonego w konflikt z prawem twierdzenie w głosach stron obrońcy, iż oskarżony pozostawał w nieusprawiedliwionym błędzie co do prawa, myśląc, że czyn ten stanowi wykroczenie. Podkreślić ponownie trzeba, iż oskarżony musi ponieść odczuwalną dolegliwość związaną z popełnieniem przez niego przestępstwa.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 60 złotych oraz kwotę 300 złotych tytułem opłaty.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.