Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Władysławy Kunickiej - Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2013 roku

sprawy D. S.

oskarżonego z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 193 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 193 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 16 września 2013 roku, sygnatura akt II K 156/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób że:

1)  uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności,

2)  czyn przypisany oskarżonemu w punkcie III części dyspozytywnej a opisany w punkcie III części wstępnej kwalifikuje jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na mocy tego przepisu wymierza oskarżonemu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy

III.  na podstawie art. 85 kk łączy oskarżonemu kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach I, II, IV i V dyspozycji i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. D. z Kancelarii Adwokackiej w D. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 834/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem D. S. uznany został za winnego tego, że w dniu 14 sierpnia 2012 roku w D. woj. (...) groził I. S. pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwa podobne, za które został skazany:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – z art. 207 § 1 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku,

to jest występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

D. S. uznany został także za winnego, że w okresie od 29 lipca 2012 r. do dnia 13 września 2012 r. w D. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie wdzierał się do mieszkania matki I. S. i wbrew jej żądaniu mieszkania tego nie opuszczał, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – z art. 207 § 1 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku,

to jest występku z art. 193 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 193 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto D. S. uznany został za winnego, iż 4 listopada 2012 r. w D. zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 280 zł na szkodę I. S., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej na umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 13 grudnia 2005 roku w sprawie sygn. akt II K 630/05 za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 czerwca 2005 roku do 24 czerwca 2005 roku oraz w okresie od 26 października 2007 roku do 9 grudnia 2008 roku oraz od 14 grudnia 2009 roku do 29 kwietnia 2010 roku,

to jest występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono sprawcy kare 10 miesięcy pozbawienia wolności.

D. S. uznany został także za winnego tego, że w dniu 5 października 2012r. w D. wdarł się do mieszkania K. G., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – z art. 207 § 1 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku,

to jest występku z art. 193 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 193 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono sprawcy karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Poza tym D. S. uznany został za winnego, że w dniu 5 października 2012r. w D. groził uszkodzeniem ciała i zabójstwem K. G. czym wzbudził w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że groźba będzie spełniona przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – z art. 207 § 1 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku,

to jest występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z treścią art. 85 k.k. i art. 86 k.k. orzeczono karę łączną, a jej wymiar określono na 1 rok i 6 miesięcy.

Wyrok powyższy zaskarżyła obrońca oskarżonego zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 190 § 1 i art. 278 § 1 przez błędne ich zastosowanie poprzez uznanie iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona czynów określonych w w/w przepisach,

2.  naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, a to przepisu art. 4, 5, 7, 92 oraz 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady obiektywizmu, zasady domniemania niewinności i rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżanego oraz przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, stanowiących podstawę orzeczenia i mających wpływ na wynik sprawy przy pominięciu zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego, poprzez uznanie oskarżonego za winnego czynów opisanych pkt IV i V wyroku w oparciu o dowody pośrednie, pominięcie zeznań świadków, pokrzywdzonego K. G. złożonych na rozprawie i faktu, że w czasie rzekomego popełniania przez oskarżonego zarzucanych mu czynów pokrzywdzony był w stanie znacznego upojenia alkoholowego, a więc w stanie w znacznym stopniu wyłączającym świadomość, co musi rodzić uzasadnione wątpliwości co do winy oskarżonego.

Tym samym apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat A. D. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. S. z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, wg norm przepisanych oraz o zwolnienie oskarżonego D. S. z kosztów postępowania apelacyjnego w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a stwierdzenia swe nader precyzyjnie i przekonująco uzasadnił.

W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego – zbędną wydaje się ponowna analiza dowodów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych podniesionych wcześniej argumentów.

W tej sytuacji, odnosząc się wyłącznie do szczegółowych zarzutów apelacji należy podkreślić, że za sprawstwem i zawinieniem D. S. przemawiają w szczególności spójne, konsekwentne, a zatem wiarygodne zeznania nie tylko pokrzywdzonych, ale także i interweniujących policjantów. Znamiennym przy tym jest, że zarówno matka I. S. jak i K. G. podczas postępowania sądowego znacznie stonowali swe uprzednio złożone obciążające oskarżonego stwierdzenia lecz co do zasady nie przyznali by w postępowaniu przygotowawczym mówili nieprawdę. Świadczy to jedynie o tym, że z upływem czasu postanowili pomóc D. S. w uniknięciu surowej odpowiedzialności karnej.

Zważyć także należy, że stan nietrzeźwości K. G. z 5 października 2012r. nie może sam w sobie wykluczać możliwości złożenia przez niego wiarygodnych zeznań, zwłaszcza, że pozostają one w pełnej spójności z pozostałym materiałem dowodowym, z wyjątkiem wyjaśnień oskarżonego.

Z uwagi już tylko na powyższe – apelacja uwzględniona być nie mogła.

Niezależnie jednak od apelacji Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się na szkodę matki nie kradzieży określonej w art. 278 § 1 k.k. lecz wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. Wynika to wprost z treści art. 2 pkt 4 ustawy z 27.09.2013r. o zmianie ustawy kodeksu postępowania karnego oraz niektórych ustaw. Z jego treści wynika, że wykroczeniem staje się kradzież, jeśli wartość zabranego w celu przywłaszczenia mienia nie przekroczyła ¼ minimalnego wynagrodzenia, a zatem obecnie 400 zł.

W konsekwencji w miejsce 10 miesięcy pozbawienia wolności Sąd Okręgowy wymierzył w omawianym zakresie karę 30 dni aresztu.

W efekcie obniżono stosownie wymiar kary łącznej za pozostałe pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, a to do 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Już tylko na marginesie należy zauważyć, że Sąd I instancji mimo prawidłowego opisu co do czynu II – nie przyjął kwalifikacji w zw. z art. 12 k.k., a nie mógł tych błędów naprawić Sąd Okręgowy z uwagi na zakres apelacji.

Z uwagi na powyższe – orzeczono jak w wyroku.