Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant st. sekr. sądowy Alicja Jesion

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 5 czerwca 2017 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 807/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy M. R. ponownego ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że we wniosku o ponowne przeliczenie świadczenia M. R. nie wskazał innych zarobków, niż te, które zostały uwzględnione w decyzji z dnia 19 marca 2004 roku, to jest o przyznaniu emerytury.

W odwołaniu od powyższej decyzji z dnia 26 czerwca 2017 roku M. R. wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do przeliczenia emerytury na podstawie ustawy z dnia 5 marca 2015 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że po przejściu na emeryturę kontynuował pracę jako audytor, biegły sądowy i syndyk 2 upadłych spółek budowlanych, co jednak nie rodziło obowiązku ubezpieczenia emerytalnego i rentowego, natomiast wnioskodawca od przyznawanych mu wynagrodzeń przez sądy i prokuratury odprowadzał należne podatki.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc te same argumenty co w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 14 listopada 2017 roku wnioskodawca podtrzymał swoje żądanie i jednocześnie sprecyzował, że wnosi o przyjęcie do przeliczenia emerytury wskaźnika wysokości podstawy wymiaru na poziomie 270,75%, czyli tego, który został obliczony przy przyznaniu emerytury i ograniczony do 250%.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

R. R. wystąpił w dniu 1 marca 1996 roku z wnioskiem o przyznanie prawa do renty. Decyzją z dnia 5 maja 1996 roku ZUS przyznał wnioskodawcy prawo do renty inwalidzkiej trzeciej grupy od dnia 17 lutego 1996 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru renty organ rentowy przyjął wynagrodzenie , które stanowiło podstawę wymiaru składek z 7 lat kalendarzowych, to jest z lat 1988 – 1994. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 381,11% i został ograniczony do 250%. ZUS przyjął za udowodnione 32 lata i 6 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 5 miesięcy okresów nieskładkowych.

(dowód: decyzja z dnia 5 maja 1996 roku k. 40 - w aktach ZUS)

Decyzją z dnia 5 października 1998 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że jako wykonujący działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu kancelarii rewidenckiej, wnioskodawca od dnia 1 października 1998 roku nie podlega ubezpieczeniu społecznemu unormowanemu ustawą z dnia 18 grudnia 1976 roku o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin.

(dowód: decyzja z dnia 5 października 1998 roku k. 50 – w aktach ZUS)

Uprawnienie do renty inwalidzkiej, a następnie renty z tytułu niezdolności do pracy przysługiwało wnioskodawcy do dnia (...).

( dowód: decyzja z dnia 19 marca 2004 roku k. 74 - w aktach ZUS)

W dniu 1 marca 2004 roku wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Do wniosku M. R. nie załączył żadnych dokumentów, podając, że wszystkie okresy zatrudnienia udokumentował przy wniosku o rentę. W kwestionariuszu o okresach składkowych i nieskładkowych podał, że od 1998 roku prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą.

(dowód: wniosek o emeryturę wraz z kwestionariuszem k. 1-3 – w aktach ZUS)

Decyzją z dnia 19 marca 2004 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał M. R. prawo do emerytury od dnia (...). Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie , które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych, to jest z lat 1986 -1995. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 270,75% i został on ograniczony do 250%, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową w wysokości 1829,24 zł wyniosła 4573,10 zł. ZUS przyjął za udowodnione 32 lata i 6 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 5 miesięcy okresów nieskładkowych.

( dowód: decyzja o przyznaniu emerytury z dnia 19 marca 2004 roku k.10 - w aktach ZUS)

Po przyznaniu prawa do emerytury świadczenie to było kolejnymi decyzjami waloryzowane.

(okoliczność niesporna)

Po nabyciu prawa do emerytury wnioskodawca nie podjął zatrudnienia, ani innej działalności, rodzącej obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym.

(dowód: zeznania wnioskodawcy nagranie k.12 od 00:09:43- 00:13:08, protokół rozprawy z dnia 14 listopada 2017 roku k.11 i verte akt sprawy)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

W przedmiotowej sprawie istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczonemu przysługuje prawo do ponownego obliczenia wysokości emerytury w myśl art. 110a ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną. Przepis ten wprowadzony został do powyższej ustawy ustawą z dnia 5 marca 2015 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r. poz. 552). Stanowi on, że wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%. Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z cyt. przepisem może nastąpić tylko raz (ust. 2).

Wysokość emerytury podlega zatem ponownemu ustaleniu na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1. do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przypadającą w całości lub w części po przyznaniu emerytury, tj. z okresu: kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury od przeliczonej podstawy wymiaru albo dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał on ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury;

2. nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy jest wyższy niż 250%.

Aby zatem móc na nowo obliczyć wysokość świadczenia na podstawie art. 1l0a ustawy emerytalnej trzeba przede wszystkim wskazać podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przypadającą w całości lub w części po przyznaniu emerytury.

Z ustaleń dokonanych w niniejszej sprawie wynika, że wnioskodawca M. R. prawo do emerytury nabył od dnia (...), a wskaźnik wysokości podstawy jej wymiaru wyniósł 270,75% i zgodnie z art.15 ust. 5 wyżej ustawy emerytalnej został ograniczony do 250% . Wynika także z niego, że po nabyciu prawa do emerytury wnioskodawca nie podjął ani zatrudnienia, ani innej działalności, rodzącej obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym. Tym samym nieuzasadnione jest stanowisko wnioskodawcy, że w sprawie znajdzie zastosowanie analizowane unormowanie. Dodać należy, że przeciwnego wniosku nie można wyprowadzić z twierdzenia wnioskodawcy, iż po nabyciu prawa do emerytury był aktywny, udzielał się jako biegły, audytor, syndyk, albowiem jak wnioskodawca potwierdził na rozprawie w dniu 14 listopada 2017 roku, nie podlegał z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, uznał odwołanie za nieuzasadnione i oddalił je na podstawie art. 477 ¹² § 1 k.p.c.