Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Elżbiety Reczuch Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2017 r.

sprawy

1.  W. C.

syna A. i D. z domu L.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 280 § 1 k.k.

2.  P. S.

syna E. i A. z domu P.

urodzonego (...) w Ś.

oskarżonego z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 26 lipca 2017 r. sygnatura akt III K 487/17

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. wydatki związane z postępowaniem odwoławczym zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 635/17

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu oskarżył:

1) M. Ż. o to, że:

I. w dniu 10 kwietnia 2017 roku w G., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z W. C.po uprzednim użyciu przemocy wobec P. K. polegającej na unieruchomieniu go na skutek przyduszenia go kurtką pod szyją zabrali w celu przywłaszczenia środki pieniężne w kwocie 30 zł czym działał na szkodę P. K., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 17 listopada 2011 roku sygn akt 580/11 za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. popełnione z użyciem przemocy na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 12 stycznia 2012 roku do 12 lipca 2012 roku,

to jest o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2) W. C.o to, że:

II. w dniu 10 kwietnia 2017 roku w G., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ż. po uprzednim użyciu przemocy wobec P. K. polegającej na unieruchomieniu go na skutek przy duszenia go kurtką pod szyją zabrali w celu przywłaszczenia środki pieniężne w kwocie 30 zł czym działał na szkodę P. K.,

to jest o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k.

3) P. S. o to, że:

III. w dniu 10 kwietnia 2017 roku w G., województwo (...), groził P. K. popełnieniem bliżej nieokreślonego przestępstwa zagrażającego osobie P. K. w celu wywarcia na nim wpływu i nieinformowania organów ścigania o dokonanym na jego szkodę przestępstwie, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 6 września 2012 roku - sygn. akt III K 195/12 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, objętą wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce z dnia 27 września 2012 roku sygn. III K 406/12 którą odbywał od 7 maja 2005 roku do 29stycznia 2008 roku, od 5 sierpnia 2009 roku do 11 lutego 2010 roku, od 20 października 2013 roku do 27 października 2014 roku

to jest o przestępstwo z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zaskarżonym wyrokiem M. Ż. uznany został za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i za to, na podstawie art. 280 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Z kolei W. C.i P. S. zostali uniewinnieni od popełnienia opisanych wyżej przestępstw.

Nadto, w oparciu o art. 46 § 1 kk zobowiązano M. Ż. do naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym mu przestępstwem poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 30 złotych.

Wyrok powyższy zaskarżył prokurator w całości na niekorzyść oskarżonych W. C.i P. S. zarzucając:

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art.192 k.p.k. polegającą na nie przeprowadzeniu ponownego przesłuchania P. K. z udziałem biegłego psychologa wraz z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego w zakresie jego zdolności postrzegania oraz odtwarzania postrzeżeń w sytuacji, gdyż jego zeznań wynika, iż to W. C.był mu dwukrotnie okazywany przed doprowadzeniem do prokuratury, aczkolwiek brak-jest formalnego protokołu z tejże czynności, i P. K. rozpoznał w nim sprawcę czynu zabronionego z art. 280 § 1 k.k., a przed sądem zeznał, że tenże oskarżony dopuścił się jednak czynu z art. 245k.k., co w kontekście zapisu obrazu i dźwięku z rozprawy wskazujących wyraźnie, że P. K. może obawiać się konsekwencji składanych zeznań wymuszało powołanie biegłego psychologa.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia polegający na oparciu rozstrzygnięcia na wybranych fragmentach zeznań pokrzywdzonego P. K. składanych na rozprawie wskazujących na to, iż współsprawcą rozboju ma być P. S., podczas gdy świadek wyraźnie wskazał także, iż W. C.był mu dwukrotnie okazywany przed doprowadzeniem do prokuratury, aczkolwiek brak jest formalnego protokołu z tejże czynności, i rozpoznał w nim sprawcę czynu z art. 280 § 1 k.k., co wskazuje na współsprawstwo W. C.w przestępstwie rozboju, co wymagało ze strony sądu zweryfikowania zeznań, zwłaszcza w kontekście zapisu obrazu i dźwięku z w rozprawy wskazujących wyraźnie, iż P. K. może obawiać się konsekwencji składanych zeznań, poprzez przesłuchanie funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności, co w połączeniu z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego psychologa pozwoliłoby ustalić rzeczywisty przebieg zdarzenia.

W konsekwencji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu, jako sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji po prawidło przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a stanowisko swe precyzyjnie i przekonująco uzasadnił.

W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego zbędną jest ponowna analiza faktów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

W tej sytuacji, można by w zasadzie poprzestać na argumentacji orzeczenia Sądu Okręgowego, jednak odnosząc się do szczegółowych zarzutów apelacji należy stwierdzić, że jak wynika z zeznań pokrzywdzonego złożonych podczas postępowania jurysdykcyjnego (k.231) jeden z oskarżonych, a to W. C.był mu okazany w budynku Komendy Policji i można z tego wywnioskować, że wskazał wówczas na tego oskarżonego jako mężczyznę, który towarzyszył M. Ż. bezpośrednio przy dokonywaniu rozboju, choć i w tej części można mieć poważne wątpliwości. Zauważyć bowiem należy, że P. K. oświadczył jednoznacznie (także k.231), iż pierwotnie nie mówił policjantowi, który ze sprawców jaką odgrywał rolę w przestępstwie, a dopiero na drugi dzień wieczorem uczynił to do protokołu, dodając, iż czynione to nie było zbyt dokładnie.

Powyższe należy powiązać z owym, tak eksponowanym przez apelującego, okazaniem, które było czynnością nader „nieformalną” i całkowicie sprzeczną z zasadami wyrażonymi w art. 173 kpk. Nie uczyniono tego bowiem okazując W. C.w grupie obejmującej łącznie co najmniej cztery osoby, lecz czynności owej dokonano niejako „mimochodem” i w tej sytuacji nie sposób wykluczyć, że pokrzywdzony poddał się swoistej sugestii.

Zgoła inaczej wyglądało rozpoznanie oskarżonych podczas rozprawy w Sądzie Rejonowym, kiedy to P. K. mógł bez pośpiechu wypowiedzieć się co do wszystkich okoliczności zdarzenia i jednoznacznie wskazać, który z oskarżonych jaką w przestępstwie odgrywał rolę. Nadto pokrzywdzony przekonująco wyjaśnił skąd wzięły się tak istotne rozbieżności między jego kolejnymi zeznaniami, a także logicznie uzasadnił z jakich przyczyn jego wada wzroku nie przeszkodziła mu w jednoznacznej ocenie sytuacji (przedstawionej Sądowi I instancji).

Nie sposób również pominąć faktu, że istotnie podczas przesłuchania w Sądzie P. K. źle się poczuł. Być może było to (jak to podkreśla apelujący) wynikiem strachu przed oskarżonymi. Jeżeli jednak tak faktycznie było, to obawa ta dotyczyła w jednakowym stopniu wszystkich sprawców i nie ma jakiegokolwiek powodu, by twierdzić, że strach spowodował u przesłuchiwanego zmiany wersji zdarzenia poprzez wskazanie innych czynności sprawczych poszczególnych osób niż miało to faktycznie miejsce.

Nadto, w zaistniałej sytuacji, Sąd Rejonowy zarządził stosowną przerwę, umożliwił pokrzywdzonemu ochłonięcie, uspokojenie się. Tak się stało skoro przesłuchiwany w dalszej części składał logiczne, przekonujące zeznania.

W tym miejscu należy odnieść się do kolejnego zarzutu apelacji, a to rzekomego naruszenia art. 192 kpk, z uwagi na zaniechanie przesłuchania P. K. z udziałem psychologa.

Zdaniem autora apelacji psycholog winien określić zdolność postrzegania oraz odtwarzania spostrzeżeń przez pokrzywdzonego.

Zdaniem Sądu Okręgowego taka czynność byłaby całkowicie niecelowa, bowiem nawet gdyby psycholog zakwestionował wskazane wyżej zdolności u P. K., to dotyczyłoby to także postępowania przygotowawczego, a nie wyłącznie jurysdykcyjnego. Nadto z analizy protokołu przesłuchania pokrzywdzonego w sądzie można bez pomocy biegłego wysnuć wniosek, że P. K. potrafi umiejętnie przekazać wszystko to co zaistniało i zostało przez niego zapamiętane.

Nie sposób zgodzić się z prokuratorem także co do konieczności przesłuchania funkcjonariuszy policji, którzy przeprowadzali „okazanie” P. K. W. C.. Nawet bowiem jeśli ci stwierdziliby jednoznacznie, że pokrzywdzony w tymże oskarżonym rozpoznał w komendzie policji jednego z bezpośrednich sprawców rozboju, to potwierdziliby jedynie to co i tak wynika z akt sprawy, a co zostało wcześniej ocenione przez Sąd I instancji jak i wyżej w uzasadnieniu Sądu Okręgowego.

Z uwagi na powyższe – orzeczono jak w wyroku.