Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Danuta Lesiewska

Sędziowie SO Piotr Kupcewicz

SO Włodzimierz Wojtasiński

Protokolant sekr. sądowy Hanna Płaska

przy udziale Ewy ŁączkowskiejProkuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013 roku

sprawy J. M.

oskarżonego z art. 190§1 k.k. i art. 217 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., art. 190§1 k.k., art. 222§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 9 maja 2013 roku sygn. akt XVI K 542/12

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 60 (sześćdziesiąt) złotych za II instancję
i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 9 maja 2013r. w sprawie sygn. akt XVI K 542/12 oskarżony J. M. został uznany za winnego tego, że:

1.  w dniu 3 marca 2011r. 3 marca 2011r. w miejscowości D. na podwórzu posesji nr (...) groził K. M. połamaniem kości, czym wzbudził w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, iż groźby te zostaną spełnione oraz naruszył nietykalność cielesną K. M. w ten sposób, że uderzył go dwukrotnie z otwartej dłoni w twarz i dwukrotnie pięścią w głowę, nie powodując obrażeń ciała, tj. za winnego popełnienia występku z art.190§1 kk w zw. z art.217§1 kk w zw. z art.11§2 kk i za to w myśl art.11§3 kk i na mocy art.190§1 kk w zw. z art.11§3 kk skazany został na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności;

2.  w dniu 3 marca 2011r. w miejscowości D. na podwórzu posesji nr (...) groził B. K. pobiciem jej konkubenta K. M. oraz ucięciem nogi jej córce S. M., które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione tj. za winnego popełnienia występku z art.190§1 kk i za to na podstawie tegoż przepisu skazany został na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności;

3.  w dniu 3 marca 2011r. w miejscowości D.w mieszkaniu nr (...)na posesji nr (...)naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji st. post. K. K.podczas i w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami służbowymi związanymi z interwencją podjętą wobec oskarżonego w ten sposób, że zaciśniętą pięścią lewej ręki uderzył K. K.w okolicę splotu słonecznego, nie powodując obrażeń ciała, tj. za winnego popełnienia występku z art.222§1 kk i za to na podstawie tegoż przepisu skazany został na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art.85 kk i art.86§1 kk połączono orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzono łączną karę pozbawienia wolności w rozmiarze trzech miesięcy.

Na podstawie art.69§1 i 2 kk i art.70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono tytułem próby na okres lat dwóch.

Wymierzono oskarżonemu opłatę w kwocie 60 zł i obciążono go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w toku postępowanie w sprawie.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że zachowanie oskarżonego wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę spełnienia gróźb, podczas gdy w świetle zeznań złożonych w toku postępowania przez B. K. wynika, iż nie ma ona pewności czy do zajścia doszło w dacie objętej aktem oskarżenia, jak również z uwagi na prezentowaną przez nią postawę polegającą na inicjowaniu kontaktu z oskarżonym na korytarzu sądowym, co w świetle zasad doświadczenia życiowego przeczy istnieniu stanu obawy;

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art.4 i art.410 kpk poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z nieuwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego skutkującej odmową wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego z uwagi na ich sprzeczność z zeznaniami K. M., B. K. i S. M. pomimo niespójności zeznań tych świadków względem siebie, jak również niespójności zeznań złożonych przez nich w toku postępowania przygotowawczego względem zeznań złożonych przed sądem, które to zeznania Sąd I instancji uznał w pełni za wiarygodne, a także w zakresie zeznań złożonych przez policjantów T. i K. przesłuchiwanych w niniejszej sprawie;

3.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art.5§2 kpk poprzez nie rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego wątpliwości związanych z zaistnieniem zdarzenia w dacie wskazanej w akcie oskarżenia w świetle zeznań świadka B. K., która nie potrafiła z niepodważalną pewnością umiejscowić danego zdarzenia w czasie.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zarzuty podniesione w apelacji

na uwzględnienie nie zasługują.

Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie dokonał trafnych i bezbłędnych ustaleń faktycznych, uwzględniając przy tym wszystkie zebrane w sprawie dowody, które poddał wnikliwej analizie i na ich podstawie wyprowadził prawidłowy wniosek o winie oskarżonego w odniesieniu do przypisanych mu czynów. Ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny jest wynikiem przeprowadzonej w sposób logiczny i niesprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oceny wszystkich zebranych w sprawie dowodów, a zatem oceny mieszczącej się w granicach do tzw. oceny swobodnej wyrażonej w art.7 kpk.

W szczególności zgodzić się należy z dokonaną przez Sąd I instancji oceną zeznań pokrzywdzonych K. M., B. K., S. M.i K. K.które zostały uznane za wiarygodne. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawiono bardzo obszerną argumentację przemawiającą za taką właśnie oceną tychże zeznań i argumentacji tej nie potrzeba powtarzać, wystarczy tylko stwierdzić, iż nie zawiera ona cech dowolności, co podnosi się bezpodstawnie w apelacji. Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji Sąd I instancji poddał zeznania pokrzywdzonych bardzo wnikliwej i wszechstronnej ocenie, zaś wyciągnięte z niej wnioski uznać należy za prawidłowe. Podnieść przy tym należy, iż z zeznań wszystkich pokrzywdzonych wynika, że w dniu 3 marca 2011r. miały miejsce zdarzenia będące przedmiotem niniejszej sprawy, nie sposób przyjąć aby pokrzywdzeni K. M., B. K.i S. M.porozumieli się z policjantami K. K.i S. T.co do bezpodstawnego obciążania oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów!, co do powyższego stwierdzenia w apelacji nie zawarto żadnej argumentacji. Agresywne zachowanie się oskarżonego wobec policjantów przybyłych do jego mieszkania chcąc wyjaśnić okoliczności zdarzenia zgłoszonego przez pokrzywdzonego K. M., uwiarygodnia jego zeznania, jak i zeznania jego córki S. M.i konkubiny B. K.. Niewątpliwie pomiędzy oskarżonym i K. M.istnieje długotrwały konflikt sąsiedzki, obydwie strony wzajemnie oskarżają się o naganne wobec siebie postępowanie, jednakże fakt ten sam w sobie nie może świadczyć o tym, że K. M.i jego rodzina składają kłamliwe , obciążające go zeznania. W ocenie Sądu odwoławczego gdyby tak chcieli faktycznie uczynić, to wymyśliliby całkowicie ze sobą zgodną wersję zdarzenia, mniej skomplikowaną od tej, którą w swych zeznaniach przedstawili. Wbrew temu co podnosi się w apelacji pokrzywdzeni składali zgodne z sobą zeznania, występujące pomiędzy nimi nieistotne sprzeczności. Słusznie uznane zostały przez Sąd I instancji za wynik upływu czasu jaki minął od czasu zdarzenia do czasu gdy byli przesłuchiwani w postępowaniu sądowym. Niezależnie od powyższego podnieść należy, iż w przedmiotowej sprawie w dniu 20 lipca 2011r. w sprawie sygn. akt XVI K 774/11 zapadł wyrok, w którym przyjęto, iż oskarżony dopuścił się czynów będących przedmiotem niniejszej sprawy i postępowanie karne warunkowo umorzono na okres próby lat dwóch. Postępowanie zostało podjęte postanowieniem z dnia 27 lutego 2012r. z uwagi na to, że oskarżony w okresie próby popełnił przestępstwo z art.178a§2 kk, za które został skazany prawomocnym wyrokiem z dnia 14 grudnia 2011r. w sprawie sygn. akt XVI K 3483/11. Oskarżony w postępowaniu, które warunkowo umorzono, w toku postępowania mediacyjnego zawarł z pokrzywdzonymi ugodę, w której przeprosił ich za swoje naganne względem nich postępowanie ! Okoliczność powyższa w ocenie Sądu odwoławczego niewątpliwie winna mieć wpływ na ocenę wiarygodności jego wyjaśnień złożonych w toku niniejszego postępowania, jak i ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonych, niezależnie od podniesionych w tym względzie argumentów w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Mając powyższe na uwadze, zaskarżony wyrok jako słuszny, utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zgodnie z art.636§1 kpk, obciążając nimi oskarżonego, nie znajdując podstaw do zwolnienia go od ich ponoszenia.