Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce - I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2017 r. w O.

sprawy z powództwa Horyzont (...)w W.

przeciwko Ł. J.

o zapłatę

orzeka:

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda Horyzont (...) w W. na rzecz pozwanego Ł. J. kwotę 5.293,70 zł (pięć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

/-/ A. T.

Sygn. akt I C 768 / 16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 24.03.2016 r. do Sądu Rejonowego (...) w L. powód Horyzont (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego Ł. J. kwoty 10.659,18 zł wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 25.03.2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że na mocy umowy cesji zawartej z Bankiem (...) S.A. w W. w dniu 23.11.2015 r. nabył prawo do wierzytelności należnej od pozwanego, a wynikającej z umowy o kartę kredytową C. z dnia (...)r. Na mocy tej umowy pozwany otrzymał do dyspozycji świadczenie pieniężne i zobowiązał się do jego spłaty zgodnie z harmonogramem spłaty. Pozwany nie spłacił należności z tego tytułu, co skutkowało wypowiedzeniem mu przedmiotowej umowy, w konsekwencji czego roszczenie stało się wymagalne w dniu 29.03.2013 r. W dniu 9.08.2013 r. wystawiono przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny, który następnie został zaopatrzony w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy (...)w W. w sprawie o sygn. akt I Co 2536/13. Powód wskazał, że podjęte przez pierwotnego wierzyciela czynności windykacyjno – egzekucyjne okazały się nieskuteczne, a po nabyciu wierzytelności powód również bezskutecznie wzywał pozwanego do zapłaty należności z tytułu przedmiotowej umowy, na którą składa się: 6.598,01 - tytułem kapitału, 3.192,22 zł - tytułem odsetek umownych za okres do dnia zawarcia umowy cesji, 162,69 zł - tytułem odsetek ustawowych za zwłokę po dniu cesji od kwoty kapitału do dnia 24.03.2016 r., 137,50 zł - tytułem opłat manipulacyjnych za czynności windykacyjne i 563,76 zł - tytułem kosztów sądowo – egzekucyjnych poniesionych przez pierwotnego wierzyciela (pozew, k. 2-8).

W dniu 5.05.2016 r. Sąd Rejonowy (...) wL. wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, nakazując pozwanemu zapłatę na rzecz powoda kwoty objętej żądaniem pozwu wraz odsetkami ustawowymi oraz kosztami postępowania (nakaz zapłaty, k. 9).

Pozwany Ł. J. – reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc w pierwszej kolejności zarzut przedawnienia roszczenia, a następnie zarzut jego nieudowodnienia, i co do zasady i co do wysokości. Pozwany podniósł, że w dacie zawarcia umowy o kartę kredytową pomiędzy nim a pierwotnym wierzycielem obowiązywała ustawa z 12.09.2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, która w art. 6 przewidywała 2 letni termin przedawnienia dla roszczeń z tego tytułu. Wskazał, że licząc termin przedawnienia od daty nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności tj. od dnia 9.08.2013 r., w dacie wniesienia pozwu w niniejszej sprawie roszczenie było już przedawnione. Pozwany podkreślił, iż biegu terminu przedawnienia nie przerwało wszczęcie egzekucji przez pierwotnego wierzyciela – banku – przywołując przykłady z orzecznictwa na potwierdzenie tej tezy (sprzeciw, k. 71-72).

Postanowieniem z 24.06.2016 r. Sąd Rejonowy (...)w L. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce jako sądowi właściwemu (postanowienie, k. 21).

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu (...) r. Ł. J. zawarł z Bankiem (...) S.A. w W. umowę o kartę kredytową C.. Umowa ta upoważniała go do zawierania transakcji w ramach przyznanego mu limitu kredytowego. W zamian był on zobowiązany do spłaty powstałego zadłużenia zgodnie z przyjętym harmonogramem.

/ dowód: umowa z (...) r. – k. 33, wniosek o wydanie karty kredytowej – k. 33v./

Wobec niespłacenia zadłużenia wynikającego z powyższej umowy w zakreślonym terminie, Bank wypowiedział Ł. J. umowę o kartę kredytową C., a następnie w dniu 9.08.2013 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny stwierdzający jego zadłużenie w wysokości 7.541,53 zł. Postanowieniem z dnia 28.08.2013 r. Sąd Rejonowy dla (...) w W. w sprawie o sygn. akt I Co 2536/13 nadał temu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności. Faktycznie zaopatrzono bankowy tytuł egzekucyjny w klauzulę wykonalności w dniu 9.09.2013 r.

/dowód: bankowy tytuł egzekucyjny – k. 56, postanowienie Sądu Rejonowego dla (...)wW. sygn. akt I Co 2536/13 – k. 57 - 58/

Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego Bank (...) S.A. w W. wszczął egzekucję przeciwko Ł. J.. Postępowanie egzekucyjne prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla(...) w W. A. L. pod sygn. akt Km 3495/13. Postanowieniem z dnia 23.12.2014 r. postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

/ dowód: zajęcie wierzytelności z 21.10.2013 r. - k. 59, zajęcie wierzytelności z 16.01.2014 r. – k. 60, zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego – k. 61, 64, 67, wezwanie do uiszczenia zaliczki na wydatki – k. 62, 65, postanowienie o umorzeniu postępowania z 23.12.2014 r. – k. 63, zawiadomienie o wysłuchaniu wierzyciela przed umorzeniem postępowania – k. 66, postanowienie o przyznaniu kosztów zastępstwa wierzycielowi – k. 68/

Następnie w dniu 23.11.2015 r. Bank (...) S.A. w W. zawarł z Horyzont (...) z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, w tym należnej od Ł. J. z tytułu umowy kredytowej z dnia (...) r.

Ł. J. nie uiścił należności na rzecz nowego wierzyciela.

/ dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 34-36, załącznik do umowy przelewu wierzytelności – k. 37-38, Aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności – k. 39, odpis KRS pierwotnego wierzyciela – k. 41-47, odpis KRS pełnomocnika powoda – k. 48-50, wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu – k. 51/

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie ostatecznie niekwestionowana była okoliczność zawarcia przez pozwanego Ł. J. w dniu (...) r. z pierwotnym wierzycielem – Bankiem (...) S.A. w W. - umowy o kartę kredytową C., uprawniającą pozwanego do korzystania z limitu kredytowego na zasadach wskazanych w owej umowie – co stanowiło podstawę roszczenia pozwu w niniejszej sprawie. Pozwany podniósł jednak zarzut nieudowodnienia roszczenia przez powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, a także zarzut przedawnienia roszczenia w związku z upływem dwuletniemu terminu przedawnienia właściwego dla roszczeń wynikających z umowy o kartę kredytową.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż legitymacja procesowa powoda w niniejszej sprawie była niewątpliwa, gdyż poprzez złożone dowody (w postaci umowy cesji wierzytelności z dnia (...) r., załącznika do tej umowy w postaci wykazu nabywanych wierzytelności oraz Aneksu nr (...) do umowy) powód wykazał, że nabył uprawnienie do dochodzenia od pozwanego należności przysługującej pierwotnie Bankowi (...) S.A. w W.. Co więcej, pozwany nie kwestionował legitymacji czynnej powoda.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych przez pozwanego Ł. J. względem roszczenia pozwu, należało w pierwszej kolejności odnieść się do zarzutu dalej idącego, tj. zarzutu przedawnienia roszczenia, a wskazać należy, iż Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela zasadność argumentów przytoczonych przez pozwanego na poparcie tego zarzutu.

Z treści umowy o kartę kredytową C. z dnia (...) r. wynika, że upoważniała ona Ł. J. do zawierania transakcji w ramach przyznanego mu limitu kredytowego, a w zamian był on zobowiązany do spłaty powstałego zadłużenia zgodnie z przyjętym harmonogramem. Zważyć należy, że wobec faktu, iż źródłem roszczenia pozwu jest wskazana umowa karty kredytowej i limitu kredytowego, ogólny trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń związanych z działalnością gospodarczą (jaką niewątpliwie jest działalność bankowa), ulega skróceniu do lat dwóch. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 ustawy z dnia 12.09.2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 1232) roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy ulegają przedawnieniu z upływem 2 lat. Ustawa ta zgodnie z treścią art. 38 ustawy z dnia 12.07.2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013r. poz. 1036) straciła moc z dniem 6.10.2013 r., jednakże zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 ustawy nowelizującej - do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. W związku z tym przyjąć należało, że do roszczeń powoda w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje dwuletni termin przedawnienia.

W ocenie Sądu nie doszło do skutecznego przerwania terminu przedawnienia tego roszczenia, co pozwalałoby na skuteczne dochodzenie spornego roszczenia. Zgodnie bowiem z art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Stosownie natomiast do art. 124 § 1 i 2 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy roszczenie z tytułu umowy karty kredytowej z dnia (...) r. z pewnością było wymagalne w dacie wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego (nie złożono dowodu z dokumentu wypowiedzenia umowy, co pozwoliłoby na ustalenie innej daty wymagalności roszczenia), dlatego początkowy termin przedawnienia biegł od daty wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego w dniu 9.08.2013 r. Bieg tego terminu przedawnienia został przerwany wnioskiem pierwotnego wierzyciela – Banku (...) S.A. w W. - o nadanie temu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. Biorąc zatem pod uwagę, iż postanowieniem z 28.08.2013 r. Sąd Rejonowy dla (...) w W. w sprawie o sygn. akt I Co 2536/13 nadał bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności (klauzulę faktycznie nadano 9.09.2013 r.) bieg terminu przedawnienia winien być liczony ponownie od daty zaopatrzenia bankowego tytułu egzekucyjnego w klauzulę wykonalności tj. od dnia 9.09.2013 r.

Wskazać w tym miejscu należy, iż biegu terminu przedawnienia w stosunku do powoda nie przerywa wszczęcie przez pierwotnego wierzyciela postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikowi. Zasadność tej tezy została szeroko potwierdzona w judykaturze (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.11.2014 r., II CSK 196/14, Legalis nr 1186869; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 26.06.2015 r., I ACa 693/14, Legalis nr 1348955). W konsekwencji, termin przedawnienia biegnący od dnia 9.09.2013 r. upłynął w dniu 9.09.2015 r., a zatem przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie (pozew został wniesiony w dniu 24.03.2016 r.). Zgodnie natomiast z art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Z tego wynika, że pozwany wobec podniesionego skutecznego zarzutu przedawnienia nie jest zobowiązany do spełnienia dochodzonego przeciwko niemu świadczenia. Skoro powód wystąpił z pozwem po upływie terminu przedawnienia roszczenia, do zarzutu pozwanego należało odnieść się pozytywnie i powództwo oddalić, czemu Sąd dał wyraz w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na mocy tego przepisu powód zobowiązany był zwrócić pozwanemu na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, a zgodnie z art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Stawki opłat za czynności radców prawnych, o których mowa w art. 98 § 3 k.p.c. określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r. poz. 1804). Przy wskazanej wartości przedmiotu sporu, stawka wynagrodzenia pełnomocnika wynosi 4.800 zł. Pozwanemu należało zwrócić również kwotę 17 zł uiszczoną tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Sąd nie uznał jednak za zasadne żądanie przez pozwanego zwrotu kosztów dojazdu pełnomocnika profesjonalnego na rozprawę w dniu 3.02.2017 r. w wysokości 1.138,36 zł (tj. 1.362 km w obie strony x 0,8358 zł - stawka wynikająca z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29.01.2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej). Pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 3.02.2017 r. oświadczył bowiem, że na rozprawę dotarł samochodem marki C. (...), o pojemności silnika (...), a rzeczywisty koszt przejazdu 100 km tym autem wynosi 35 zł. W konsekwencji rzeczywiste koszty jego dojazdu wyniosły 476,70 zł (za pokonanie 1.362 km na trasie do siedziby sądu z miejsca zamieszkania pełnomocnika i z powrotem). Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 29.06.2016 r. III CZP 26/16, Legalis nr 1469244) kosztami przejazdu do sądu pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym - jeżeli ich poniesienie było niezbędne i celowe w rozumieniu art. 98 § 1 KPC - są koszty rzeczywiście poniesione. Podzielając zasadność owej uchwały oraz uznając dojazd pełnomocnika pozwanego na rozprawę za zasadny, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego łączną 5.293,70 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu.