Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodnicząca - SSO Barbara Kamińska

Sędziowie - SO Małgorzata Szeromska (spr.)

SO Joanna Świerczakowska

Protokolant: st. Sekr. Sąd. Katarzyna Gątarek

po rozpoznaniu na rozprawie 14 grudnia 2017 r. w P.

sprawy z powództwa M. O.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Płońsku z 21 sierpnia 2017 r.

sygn. akt I C 1092/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od M. O. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję.

Sygn. akt IV Ca 659/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Płońsku wyrokiem z 21 sierpnia 2017 r. oddalił powództwo M. O. o zadośćuczynienie skierowane przeciwko (...) S.A. w W. i obciążył powódkę kosztami procesu.

Istotne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i stanowiące podstawę rozstrzygnięcia były następujące:

Powódka M. O. w chwili zdarzenia była zatrudniona w piekarni (...) i jeździła samochodem marki L.. W dniu 4 marca 2014 r. w P. na ulicy (...) powódka kierowała samochodem marki L. o nr. rej. (...). W trakcie wykonywania przez powódkę tym samochodem manewr skrętu w lewo, doszło do zderzenia z motorowerem, który wykonywał manewr wyprzedzania. Kierującą tym motorowerem A. M. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 861 k.w. Prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 28 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Płońsku w sprawie - sygn. akt II W 434/14 uznał obwinioną A. M. za winną popełnienia wykroczenia z art.861 kw. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył jej karę grzywny w wysokości 300 złotych. W wyniku tej kolizji powódka nie doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia opisanych w art.444§1 k.c. Po zdarzenia powódka udała się do lekarza rodzinnego w (...). Powódka w wyniku tego zdarzenia doznała stłuczenia klatki piersiowej. Nie przebywała po tym zdarzeniu na zwolnieniu lekarskim tylko dostało wolne od pracodawcy. Po miesiącu po zdarzeniu powódka wróciła do pracy w piekarni. Powódka po upływie 6 miesięcy od przedmiotowego zdarzenia była u psychologa, który zalecił jej leki ziołowe uspokajające. Od chwili zdarzenia powódka stała się nerwowa, ma problemy z zasypianiem. Powódka w chwili obecnej pracuje jako sprzedawca. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił przyznania zadośćuczynienia na rzecz powódki.

W ocenie Sądu Rejonowego powódka nie wykazała aby doznała krzywdy, której wynikiem było uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia wynikający z czynu niedozwolonego, w wyniku tego zdarzenia doznała jedynie drobnego stłuczenia klatki piersiowej, które nie stanowiło uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, co oznacza, że nie może domagać się zadośćuczynienia, bowiem cierpienia fizyczne i krzywda były nieznaczne.

Apelację od tego orzeczenia złożyła powódka, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

1.  błędną wykładnię art. 445 § 1 k.c. i nieprawidłowe przyjęcie, że powódka nie odczuwała krzywdy na skutek wypadku z 4 marca 2014 r., w wyniku którego doznała urazu klatki piersiowej, wystąpił u niej silny stres związany z wypadkiem, otrzymała od pracodawcy urlop w wymiarze 1 miesiąca celem powrotu do zdrowia fizycznego i psychicznego;

2.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkujący pominięciem krzywdy powódki, a także na uznaniu, że u powódki nie wystąpiło uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia, co jest warunkiem przyznania zadośćuczynienia;

3.  naruszenie art. 99 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie szczególnie uzasadnionego wypadku w postaci charakteru i rodzaju sprawy i obciążenie powódki kosztami procesu.

Apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powódki zadośćuczynienia w wysokości 4000 zł i kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest niezasadna, a jej zarzuty chybione.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie, ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i uznaje za własne. Zaakceptować należy także wyrażony przez Sąd I instancji pogląd, że jeżeli cierpienia fizyczne i krzywda poszkodowanego były nieznaczne, to nie ma podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia.

W rozpoznawanej sprawie miała miejsce kolizja drogowa – zderzenie samochodu marki L. z motorowerem. Powódka kierująca samochodem L. w wyniku tego zdarzenia w zasadzie nie poniosła żadnych obrażeń, doznała jedynie stłuczenia klatki piersiowej, jak sama stwierdziła – od pasów bezpieczeństwa. Nie wymagała pomocy medycznej, stłuczenie to nie skutkowało także niezdolnością do pracy. Okoliczność, że powódka korzystała z urlopu po wypadku w żadnym razie nie świadczy o rozstroju zdrowia, stwierdzenie tego faktu wymaga wiedzy medycznej. Przede wszystkim zauważyć należy, że powódka nie udowodniła, że doznała obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia: jedyne dowody to opinia lekarska wykonana na potrzeby ubezpieczyciela, z której w żaden sposób okoliczność ta nie wynika; to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia zaistnienia przesłanek do zasadzenia zadośćuczynienia. Powódka nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność swego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego.

W chwili zdarzenia powódka pracowała jako kierowca, była zatem przyzwyczajona do różnych zdarzeń na drodze, zdarzenie drogowe jakie miało miejsce 4 marca 2014 r., dość typowe, nie powinno wywołać u powódki tak znacznych cierpień psychicznych, jakie wskazuje w apelacji. Gdyby nawet jednak powódka takich cierpień doznała, nie oznacza to automatycznego przyznania zadośćuczynienia, zgodnie bowiem z wyrażoną w art. 361 § 1 k.c. zasadą adekwatnego związku przyczynowego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Nie jest więc normalnym następstwem zdarzenia drogowego rozstrój zdrowia psychicznego u osoby, wykonującej zawód kierowcy, która w zdarzeniu tym nie doznała w zasadzie obrażeń ciała (poza stłuczeniem klatki piersiowej przez napięty pas bezpieczeństwa, co zdarza się także przy silnym hamowaniu). Tylko normalne, przewidywalne następstwa zdarzenia mogą być źródłem szkody, nie może być nim natomiast wyjątkowy, nie występujący zwykle, brak odporności na stres, skutkujący długo utrzymującymi się, intensywnymi cierpieniami psychicznymi, nie jest to bowiem skutek adekwatny do zdarzenia wywołującego szkodę. Takie skutki nie mogą skutkować zasądzeniem zadośćuczynienia, zasadnie zatem powództwo zostało oddalone.

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do zmiany rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu; w szczególności nie ma podstaw do uznania, że zachodzi w tej sprawie szczególnie uzasadniony wypadek, o którym stanowi art. 102 k.p.c.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach procesu za II instancję orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przewidzianą w art. 98 k.p.c.