Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie Wydział V Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Znak

Sędziowie: SSO Zofia Wolna, SSR del. Paweł Ptak

Protokolant: Edyta Kubicka

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2017 roku w Częstochowie na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej

w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda M. J.

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 8 maja 2017 roku

sygn. akt VIII GC 1370/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie 1 podwyższa zasądzoną tam kwotę należności głównej do kwoty 10.306,80 zł (dziesięć tysięcy trzysta sześć złotych, osiemdziesiąt groszy); w punkcie 3 zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda M. J. kwotę 1.157,16 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt siedem złotych, szesnaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, po ich stosunkowym rozdzieleniu; zmienia punkt 4 w ten sposób, że nakazuje pobrać tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Częstochowie): od powoda kwotę 8,45 zł (osiem złotych, czterdzieści pięć groszy), a od pozwanego kwotę 10,75 zł (dziesięć złotych, siedemdziesiąt pięć groszy);

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 387,00 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.

Sygn. akt V Ga 195/17

UZASADNIENIE

Powód M. J. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwoty 18 523,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania tytułem nieuiszczonych przez pozwanego kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda, argumentując, że poszkodowany nie poniósł kosztów najmu. Ponadto, ubezpieczyciel zakwestionował przyjęty przez powoda okres i stawkę dobową najmu oraz wskazał, że powód nie wykazał, kiedy faktycznie rozpoczęła się naprawa pojazdu, a jej przedłużenie nie może obciążać ubezpieczyciela. Strona pozwana uwzględniła roszczenie powoda w zakresie 14 dni najmu oraz stawki dobowej w wysokości 210 zł netto.

Wyrokiem z 8.05.2017r. sygn. akt VIII GC 1370/16 Sąd Rejonowy w Częstochowie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.566,80 zł. wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 14 października 2014 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku, w wysokości 8% w stosunku rocznym od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych ( pkt 1 wyroku ), oddalił powództwo w pozostałej części ( pkt 2 ) oraz wzajemnie zniósł koszty procesu między stronami. (pkt 3 ) oraz nakazał pobrać tytułem nieuiszczonych wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Częstochowie: od pozwanego kwotę 8,83 zł., a od powoda kwotę 10,37 zł.

Wydając taki wyrok Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 12 lipca 2014 r. w doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzony został pojazd K. (...) nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego A. G.. Dnia 14 lipca 2014 r. poszkodowany oddał uszkodzony samochód do naprawy i jednocześnie wynajął stanowiący własność powoda pojazd zastępczy K. (...) nr rej. (...) przy stawce dobowej najmu w kwocie 250 zł netto (307,50 zł brutto) oraz przeniósł na powoda wierzytelność przysługującą mu od pozwanego o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego. Umowę najmu zawarł ze strony powoda reprezentujący go H. P.. Najem był niezbędny korzystającemu z uszkodzonego pojazdu z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej, jak i własnego użytku. Poszkodowany posiadał w tym czasie drugi pojazd, ale korzystała z niego żona poszkodowanego. Nie miał wystarczających środków, by we własnym zakresie wynająć pojazd zastępczy. Pojazd został wydany poszkodowanemu w dniu 14 lipca, a ten zwrócił go powodowi w dniu 23 września 2014 r., tj. w dniu w którym odebrał własny pojazd po naprawie. Najem trwał w związku z tym 72 dni.

W okresie lata 2014 r. stawki rynkowe najmu w segmencie odpowiadającym klasie uszkodzonego samochodu mieściły się w granicach od 145 zł netto (178,35 zł brutto) do 240 zł netto (295,20 zł brutto).

Poszkodowany oddał uszkodzony samochód do naprawy w zakładzie (...) w K., prowadzonym przez A. S., w dniu 14 lipca 2014 r. Wówczas mechanik wskazywał, że naprawa będzie krótka i potrwa ok. 1-2 tygodni. Oględziny przednaprawcze pojazdu i dostarczenie do serwisu kalkulacji naprawy miały miejsce w dniu 17 lipca. A. S. nie rozpoczął od razu prac, gdyż pojazd poszkodowanego oczekiwał w kolejce. W dniach 21 lipca – 3 sierpnia warsztat był nieczynny z powodu urlopu . W dniu 5 sierpnia rozpoczęła się naprawa i wówczas zakład zgłosił konieczność dodatkowych oględzin uszkodzonego pojazdu, z kolei dwa dni później została wysłana pozwanemu poprawiona kalkulacja. W dniach 19-26 sierpnia warsztat oczekiwał na części zamówione w serwisie (...) w L.; były to oryginalne części. Warsztat kilkukrotnie ponaglał pozwanego w celu szybszego podjęcia decyzji w zakresie zmodyfikowanej kalkulacji naprawy. Ubezpieczyciel zaakceptował kalkulację w całości dopiero w dniu 22 września 2014 r. Dzień później zakończyła się naprawa i poszkodowany odebrał naprawiony samochód z warsztatu.

W dniu 24 września 2014 r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 22 140 zł brutto tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego za 72 dni, płatną do dnia 13 października 2014 r., obciążając nią poszkodowanego.

Decyzją z dnia 3 października 2014 r. ubezpieczyciel przyznał na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości 3 616,20 zł brutto tytułem kosztów najmu samochodu zastępczego. Pozwany uznał za uzasadniony 14-dniowy okres najmu, zweryfikował też stawkę dobową najmu obniżając ją do kwoty 210 zł netto (258,30 zł brutto). Mimo odwołania powoda, pozwany podtrzymał swoje stanowisko. Pismem z dnia 16 stycznia 2015 r. powód wezwał pozwanego do uiszczenia kwoty 18 523,80 zł tytułem FV nr (...). Nie pozostaje przedmiotem sporu, że należność ta nie została uiszczona.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, że Spór między stronami w niniejszej sprawie dotyczy następujących okoliczności: 1) uzasadnionego okresu korzystania przez poszkodowanego z najmu pojazdu zastępczego, a także 2) uzasadnionej stawki dobowej z tytułu najmu tego pojazdu.

W ocenie Sądu Rejonowego, za zasadny, tj. pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, był najem pojazdu zastępczego w okresie: 14.07-20.07.2014 r. i następnie w okresie 4.08-23.09.2014 r. Sąd uznał za zasadną w niniejszej sprawie stawkę 210 zł w kwocie netto.

W ocenie tegoż Sądu, nie budzi wątpliwości konieczność i zasadność zawarcia przez poszkodowanego umowy najmu pojazdu zastępczego z powodem . Strona pozwana podniosła, że powód nie posiada legitymacji czynnej, gdyż nie udowodnił, aby poszkodowany uiścił na jego rzecz czynsz najmu, dlatego nie powstał uszczerbek w majątku poszkodowanego. Nie sposób zgodzić się z takim stanowiskiem pozwanego. Wbrew jego twierdzeniom, nie można ograniczać szkody wyłącznie do rzeczywiście poniesionego uszczerbku w majątku. Szkoda to nie tylko zmniejszenie aktywów, to także zwiększenie pasywów. Niewątpliwie, poszkodowany został obciążony kosztami najmu poprzez wystawienie faktury VAT przez powoda, co zwiększyło jego zobowiązania. Nie stoi temu na przeszkodzie wcześniejsza umowa przelewu wierzytelności. Ponadto, co niezwykle istotne, na etapie postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność co do zasady za szkodę w pojeździe poszkodowanego, a zatem także skuteczność umowy cesji zawartej przez strony. W ocenie Sądu powód posiadał więc legitymację czynną do występowania w niniejszej sprawie.

W odniesieniu do uzasadnionego okresu najmu Sąd Rejonowy uznał częściowo za zasadne roszczenie powoda, domagającego się przyjęcia 72 dni najmu. Sąd ten bowiem przyjął jako uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego przez okres 58 dni, na który składa się: 7 dni w lipcu (14-20 lipca), 28 dni sierpnia (4-31 sierpnia) oraz 23 dni września (1-23 września). Zakres uszkodzeń uniemożliwiał korzystanie z pojazdu i pojazd ten został oddany do naprawy przez poszkodowanego w dniu 14 lipca 2014 r. (poniedziałek), a zatem dwa dni po wypadku. Samochód nie mógł być od razu poddany naprawie, ponieważ oczekiwał w kolejce do naprawy (k. 258). Nie oznacza to jednak, że czas do dnia 20 lipca nie jest zasadny. Samochód był bowiem wówczas poddawany oględzinom, a ubezpieczyciel dostarczył warsztatowi kalkulację naprawy (17 lipca, czwartek). Oczywistym też jest, że co do zasady w warsztatach naprawczych z uwagi na znaczną liczbę naprawianych aut należy oczekiwać w kolejce do naprawy, rzadko można spotkać warsztaty, które podejmą się naprawy „od ręki”.

Nieuprawnione jest z kolei w ocenie Sądu Rejonowego, żądanie strony powodowej w zakresie uznania za zasadnego okresu najmu w dniach 21 lipca (poniedziałek) – 3 sierpnia (niedziela). Wówczas bowiem zarówno właściciel warsztatu naprawczego, jak i jego pracownicy przebywali na urlopie, nie prowadzono zatem żadnych czynności naprawczych. Nie sposób uznać, aby przedłużenie naprawy związane z urlopem były normalnym skutkiem pozostającym w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą i by okoliczność ta mogła finansowo obciążać ubezpieczyciela, co uzasadnia wyłączenie tego okresu spod uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego.

Z kolei Sąd Rejonowy uwzględnił żądanie powoda w odniesieniu do okresu najmu w dniach 4 sierpnia (poniedziałek) – 23 września 2014 r. (wtorek), kiedy faktycznie przystąpiono do czynności naprawczych auta. W ich trakcie ujawniła się konieczność dokonania dodatkowych oględzin pojazdu z uwagi na wykryte dodatkowe uszkodzenia. W dniu 7 sierpnia 2014 r. warsztat wysłał poprawioną kalkulację naprawy pozwanemu celem akceptacji ponownie określonych kosztów naprawy pojazdu. Nie sposób uwzględnić na korzyść strony pozwanej niezwykle długiego, gdyż wynoszącego ponad 1,5 miesiąca, okresu oczekiwania przez warsztat na akceptację kosztorysu przez ubezpieczyciela. Pozwany nie wyjaśnił, dlaczego tak długo zwlekał z akceptacją kalkulacji, którą ostatecznie zaaprobował w całości. Warsztat wielokrotnie ponaglał pozwanego do podjęcia decyzji. Akceptacja kosztorysu była bardzo istotna, albowiem właściciel warsztatu dokonującego naprawę w systemie bezgotówkowym musi mieć pewność, że otrzyma zwrot poniesionych kosztów np. z tytułu zamówionych części (k.259). A zatem bezczynność pozwanego w tym zakresie, nie może wywoływać negatywnych skutków dla powoda w postaci uznania za niezasadny najmu pojazdu zastępczego w tym okresie. W związku z przedłużającą się akceptacją kosztorysu przez pozwanego ubezpieczyciela, naprawa spornego pojazdu nie mogła się zakończyć, okoliczność powyższa obciąża stronę pozwaną.

Jeśli zaś chodzi o uzasadnioną stawkę dobową najmu samochodu zastępczego to w ocenie Sądu Rejonowego należało przyjąć 210 zł w kwocie netto, bez podatku VAT. Jak wynika z opinii biegłego pisemnej i uzupełniającej ustnej, zakres stawek rynkowych z tytułu najmu pojazdu zastępczego w tym segmencie przedstawiał się od 145 zł do 240 zł netto na dobę. Żądana przez powoda stawka (250 zł netto) nie mieściła się w zakresie tychże stawek rynkowych i była zbyt wygórowana. W ocenie Sądu miarodajną w okolicznościach niniejszej sprawy jest stawka netto 210 zł, którą zresztą uznał sam pozwany zgodnie z decyzją z dnia 3 października 2014 r (k.19). Stawka ta mieściła się w górnych granicach stawek rynkowych z tytułu najmu pojazdu w tym segmencie. Powód nie udowodnił okoliczności uzasadniających uznanie za zasadną stawki w najwyższej rynkowej cenie. Biorąc pod uwagę zasadę minimalizacji szkody wynikającą z art. 362 k.c. i przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j.: Dz.U. z 2016 r. poz. 2060) Sąd Rejonowy przyjął jako uzasadnioną stawkę najmu wynoszącą 210 zł w kwocie netto. Brak było podstaw do doliczania podatku VAT, skoro poszkodowany jako prowadzący działalność gospodarczą i wykorzystujący pojazd na potrzeby prowadzonej działalności mógł odliczyć poniesiony VAT . A zatem uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą to 12 180 zł (58 dni * 210 zł) po odliczeniu kwoty dotychczas wypłaconej przez ubezpieczyciela - 3 613,20 zł, daje kwotę 8.566,80 zł. W tym zakresie powództwo należało uwzględnić.

Podstawę prawną orzeczenia Sądu Rejonowego stanowiły przepisy: art. 436 § 2 k.c., art. 805 i nast. k.c., art. 822 k.c. w związku z art. 509 i nast. k.c., zaś co do odsetek - art. 481 k.c. Orzeczenie o kosztach Sąd ten oparł natomiast na przepisie art. 100 k.p.c.

Od powyższego orzeczenia apelację wywiódł powód, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo co do kwoty 1740,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty liczonymi od dnia 14 października 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu. W apelacji powód podniósł następujące zarzuty:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

art. 233§1 k.p.c. poprzez zastosowanie dowolnej i swobodnej oceny dowodów i dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez błędne przyjęcie, iż pozwany jest zobowiązany do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego po stawce 210,00 zł netto za dobę, pomimo iż zebrany materiał dowodowy pozwolił na wykazanie, iż stawka najmu na poziomie 240,00 zł netto ma charakter rynkowy;

2.  Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a.  Art. 361 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie polegające na przyjęciu, iż dobowa stawka najmu na poziomie 240,00 zł netto nie była wydatkiem celowym I ekonomicznie uzasadnionym przez co nie stanowiła elementu szkody, la której naprawienie odpowiedzialny był pozwany i obniżenie stawki najmu do 210,00 zł netto w miejsce stawki rynkowej najbliższej stawce ustalonej przez powoda z poszkodowanym;

b.  Art. 36 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych poprzez przyjęcie, iż najem pojazdu zastępczego po stawce 240,00 zł netto za dzień najmu nie mieści się w granicach odpowiedzialności pozwanego.

Stawiając takie zarzuty powód wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w zaskarżonej części ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

2. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się uzasadniona.

Sąd odwoławczy podzielił w całości ustalenia faktyczne Sądu I instancji, uznając je za własne, natomiast różnił się częściowo w ich ocenie prawnej, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż na etapie postępowania apelacyjnego sporna pomiędzy stronami w zakresie uzasadnionych kosztów wynajmu pojazdu zastępczego pozostawała jedynie wysokość stawki najmu. Okoliczność, iż poszkodowany, którego pojazd uległ uszkodzeniu może domagać się od ubezpieczyciela zwrotu celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na najem pojazdu zastępczego jest ugruntowana w orzecznictwie. Fundamentalne znaczenie dla rozstrzygnięcia tej kwestii miała uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011r. sygn. III CZP 5/11, w której oprócz przyznania poszkodowanemu takiego roszczenia wskazano, że jest ono niezależne od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Przyjmuje się, iż szkoda wynikająca z konieczności najmu pojazdu zastępczego zasadniczo pozostaje w normalnym związku przyczynowym (art. 361 § 1 k.c.) ze zdarzeniem skutkującym uszkodzeniem pojazdu. Podkreślić jednak trzeba, iż granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela wyznaczają tutaj ceny rynkowe najmu pojazdu równorzędnego oraz okres niezbędny dla dokonania jego naprawy. Nie sposób bowiem przyjąć, że w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodowym pozostają koszty najmu pojazdu przez czas przekraczający okres niezbędny do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku.

Nie budzi przy tym wątpliwości, że ziszczenie się przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, w szczególności faktu doznania szkody oraz tego, że pozostaje ona w adekwatnym związku przyczynowym (art. 361 § 1 k.c.) ze zdarzeniem szkodowym powinien udowodnić poszkodowany. To poszkodowany jest bowiem podmiotem, który – w rozumieniu art. 6 k.c. - wywodzi skutki prawne z faktu doznania szkody, domagając się jej naprawienia. W przypadku zbycia wierzytelności o naprawienie szkody (w całości lub części) przez poszkodowanego w drodze umowy cesji, wskazany wyżej obowiązek spoczywa na cesjonariuszu, który wstępuje w sytuację prawną poszkodowanego.

Wskazać również należy, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnione, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51). Kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone co do zasady według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego zakład naprawczy, czy wynajmujący pojazdy zastępcze, pod warunkiem jednak, że odpowiadają one cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku, a ponadto można je zaliczyć do kategorii kosztów niezbędnych. W przypadku wykazania przez ubezpieczyciela nielojalnego postępowania, naruszającego obowiązujące wierzyciela na podstawie art. 354 k.c. warunki współpracy z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania, można postawić zarzut powiększenia rozmiarów szkody poprzez wybranie oferty wyższej niż ceny obowiązujące na danym rynku lokalnym i dokonać stosownej weryfikacji wysokości odszkodowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 roku, sygn. akt I CKN 1466/99, OSNC 2003/5/64, Biul.SN 2002/10/16, M.Prawn. 2003/1/32).

W świetle powyższych wywodów, należy zwrócić uwagę na pewną niekonsekwencję w rozumowaniu Sądu Rejonowego, który ustalając wysokość uzasadnionej stawki najmu z jednej strony oparł się w tym zakresie na opinii biegłego z zakresu oceny technicznej i wyceny wartości szkód samochodowych W. K., który wskazał, że stawka rynkowa czynszu najmu pojazdu zastępczego w tym segmencie przedstawiała się od 145 zł do 240 zł. netto za dobę, z drugiej zaś - stwierdził, że miarodajna była zatem stawka zaaprobowana przez pozwanego, tj. 210,00 zł. netto.

Poza sporem jest, że oferta najmu przedstawiona przez powoda – zgodnie z powołaną wyżej opinią biegłego - nie była ofertą najtańszą na rynku. Należy jednak mieć na uwadze, że poszkodowana nie była wcale zobowiązana do wyboru najtańszej możliwej opcji, ani też do wybrania z dostępnych ofert, tej która jest zbliżona do średniej stawki rynkowej. Wymaganie od poszkodowanej, przed dokonaniem wyboru podmiotu oferującego pojazd zastępczy, szczegółowej analizy rynku lokalnego w tym zakresie i dokonania wyliczenia średniej arytmetycznej obowiązującej na nim czynszów najmu spośród wszystkich ofert, a następnie wybrania tej, która jest do niej zbliżona, nie znajduje żadnego uzasadnienia. W sprawie niniejszej, jak wykazała opinia biegłego, dobowa stawka najmu oferowana przez powoda ( 250 zł.) nieznacznie tylko przekraczała średnie stawki rynkowe, a już na pewno nie była rażąco wygórowana. Skoro stawki rynkowe najmu wahały się w przedziale od 145 zł do 240 zł. za dobę, to stawka 240 zł. z którą ostatecznie zgodził się powód w postępowaniu apelacyjnym mieści się w tych granicach. Tym samym poniesienie przez poszkodowanego kosztów najmu przy zastosowaniu tej stawki pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę i nie może być uznane jako przyczynienie się poszkodowanego do zwiększenia rozmiaru szkody w myśl art. 362 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Mając powyższe względy na uwadze, należało dokonać korekty zaskarżonego wyroku w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. poprzez zasądzenie dodatkowo kwoty 1.740,00 zł. wynikającej z różnicy pomiędzy stawką co do której powód zgodził się w apelacji ( tj. 240 zł. ) a stawka przyjętą przez Sąd Rejonowy ( 210 zł. ), co dało 30 zł., przemnożoną następnie przez ilość dni najmu (58). Łączna zasądzona kwota zasądzonej należności głównej powinna wiec wynosić 10.306,80 zł.

W ślad za powyższym, po myśli art. 100 k.p.c. dokonano ponownie stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu przed Sądem I instancji. Powód w tym procesie utrzymał się ze swoim roszczeniem w 56%. Koszty te łącznie wyniosły 11.561,00 zł. W konsekwencji powód powinien ponieść z tych kosztów 44% , tj. 5.086,84 zł., a poniósł 6.244,00 zł., co skutkowało zasądzeniem od pozwanego na jego rzecz wynikającej z tego różnicy w kwocie 1.157,16 zł. W takim też stosunku rozdzielono nie pokryte koszty sądowe w kwocie 19,20 zł., poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do jego wyniku, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c. oraz przy uwzględnieniu § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r, poz. 1804).