Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Leon Miroszewski

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w S.

przeciwko J. W., P. W. P.H. (...) spółce jawnej z siedzibą

w S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 117.271,16 (sto siedemnaście tysięcy dwieście siedemdziesiąt jeden 16/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 8 marca 2017 roku;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 11.281,00 (jedenaście tysięcy dwieście osiemdziesiąt jeden) złotych tytułem kosztów procesu;

III. oddala wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Leon Miroszewski

Sygnatura akt VIII GC 270/17

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanej J. W., P. W. P.H. (...) spółce jawnej z siedzibą w S. (w toku procesu doszło do przekształcenia pozwanej spółki w spółkę komandytową - (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w S.) kwoty 117.271,16 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 8 marca 2017 r. oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że sprzedała pozwanej towary, wydała je i wystawiła fakturę nr (...), jednak pozwana nie dokonała zapłaty ceny. Nie ustosunkowała się także do wezwania powódki z dnia 21 marca 2017 r. i 10 maja 2017 r.

Tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w dniu 1 czerwca 2017 r.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa. W uzasadnieniu podniosła, że powódka naprowadziła jedynie dowody na okoliczność zawarcia umowy sprzedaży, dostarczenia towaru oraz niezapłacenia ceny, jednakże te dowody świadczą jedynie o wystawieniu przez powódkę faktur VAT, natomiast nie można stwierdzić, kto je podpisał w imieniu pozwanej i czy osoba ta była uprawniona do dokonywania czynności księgowych. Dodała, że podpisanie faktury oznacza tylko jej otrzymanie, nie dowodzi natomiast dostarczenia towaru i odebrania go przez pozwaną. Faktura jest dokumentem prywatnym, żądaniem zapłaty od danej osoby, nie zaś dowodem wykazaniem zawarcia umowy sprzedaży.

Ustalenia faktyczne i wskazanie dowodów.

W dniu 16 stycznia 2017 r. powódka wystawiła pozwanej, w związku z zawartą umową sprzedaży artykułów spożywczych, fakturę VAT nr (...) na kwotę 117.271,16 złotych brutto (111.686,82 złotych netto) z terminem zapłaty do dnia 7 marca 2017 r. Sprzedaż objęła produkty warzywne i owocowe oraz grzyby, w porcjach o wagach określonych w fakturze, a także mieszanki porcjowane.

W dniu 21 marca 2017 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty łącznie 524.015,40 zł w terminie 7 dni od doręczenia wezwania

W dniu 10 maja 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty łącznie 373.974,73 złotych w terminie do dnia 16 maja 2017 roku.

Dowody: - faktura VAT nr (...) z dnia 16 stycznia 2017 roku (k. 16),

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 21 marca 2017 r.

z dowodem doręczenia (k. 17-18) ,

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 10 maja 2017 r. wraz z

dowodem doręczenia (k. 19-20),

- wyciąg bankowy (k. 21).

Ustaleń powyższych dokonano na podstawie dowodów przedstawionych przez powódkę. Pozwana nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych, a przy tym nie podważyła dowodów załączonych do pozwu. Dokonała jedynie własnej ich oceny prawnej. Wiadomym jest z urzędu, że powódka wystąpiła przeciwko pozwanej także z innym roszczeniem na podstawie faktury sprzedaży.

Ocena prawna.

Postępowanie w niniejszej sprawie dotyczyło roszczenia wynikającego z jednej faktury sprzedaży powódki na rzecz pozwanej, obejmującej wyszczególnione w tej fakturze artykuły spożywcze. Powódka dochodziła zapłaty ceny, co znajduje podstawę w treści art. 535 k.c., definiującego umowę sprzedaży, istotną w tej części, która wskazuje świadczenia wzajemne, w tym cenę, do której zapłaty zobowiązany jest kupujący.

Pozwana nie zaprzeczyła, że towar otrzymała. Jej obrona ograniczyła się do powołania na ciężar dowodu po stronie powódki, jakoby niewystarczająco udźwignięty w toku procesu.

Jakkolwiek zgodzić się trzeba, że to na powódce spoczywał ciężar wykazania, iż do sprzedaży doszło oraz wysokości ceny sprzedaży, to podnosząc w pozwie, że strony zawarły umowę sprzedaży, przedstawiła w tym zakresie dowód, który wskazuje na spełnienie przez powódkę świadczenia sprzedawcy, a tym samym istnienie prawa do żądania od pozwanej, jako kupującego, zapłaty ceny. Umowa sprzedaży nie wymaga dla swojej skuteczności zachowania szczególnej formy, a w stałych stosunkach, co można zakładać pomiędzy stronami, skoro toczą się także inne postępowania o cenę sprzedaży, naturalne jest składanie zamówień w formie ustnej, bezpośrednio lub telefonicznie.

Jak już była mowa, pozwana, nie twierdząc, że towaru nie otrzymała, podniosła jedynie brak przedstawienia na to dowodu. Samo wskazanie na brak potwierdzenia odebrania towaru przez osobę, która była do tego uprawniona, nie świadczy o tym, że do sprzedaży nie doszło. Pozwana w ogóle nie odniosła się do twierdzenia powódki o dokonaniu sprzedaży na podstawie umowy stron, a jedynie skoncentrowała się na twierdzeniu, że powódka nie wykazała roszczenia, a ściślej – nie przedstawiła takich dowodów, które według pozwanej byłyby wystarczające. Sama przy tym pozwana przyznała, że dowody powódki wskazują na zawarcie umowy sprzedaży.

Pozwana nie przedstawiła także swojego stanowiska co do wysokości żądanej ceny, ani nie twierdziła, że cenę tą zapłaciła. Treść sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazuje, że jego sporządzenie nastąpiło niezależnie od treści przedstawionych przez powódkę dowodów, jakby chodziło równie dobrze o inną sprawę z umowy kupna-sprzedaży.

Powyższe pozwala przyjąć, że pozwana nie zaprzeczyła faktom sprzedaży jej przez powódkę towarów wymienionych w załączonej do pozwu fakturze, ani wysokości ceny, toteż okoliczności te, na podstawie art. 230 k.p.c., należało uznać za przyznane.

W niniejszej sprawie stronami są przedsiębiorcy, a więc wystawianie dokumentów rozliczeniowych wiąże się z obowiązkami dokumentowania operacji finansowych, zarówno w zgodności z wymogami prowadzenia odpowiednich ewidencji sprzedaży i zakupów, jak i wypełniania obowiązków podatkowych. Przy bierności pozwanej w zakresie merytorycznego odniesienia się do roszczenia powódki w niniejszej sprawie nie sposób zakładać, że wystawienie przez powódkę dokumentu rozliczeniowego w postaci załączonej do pozwu faktury nastąpiło bez świadczenia sprzedawcy, którego odzwierciedleniem jest treść faktury co do przedmiotu sprzedaży, czy wysokości ceny.

Należy także zauważyć, że pozwana nie odpowiedziała na żądanie powódki, czy to wyrażone w postaci faktury załączonej do pozwu, czy wezwania do zapłaty, które było przedstawieniem roszczenia przez powódkę, a do którego pozwana nie odniosła się w żaden sposób.

Zważywszy na brak wniosków dowodowych wymagających wyznaczenia rozprawy w niniejszej sprawie, a także z uwagi na całokształt przytoczonych twierdzeń, zaistniały podstawy do uznania, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne (art. 148 ¹ § 1 k.p.c.), zwłaszcza, że żadna ze stron nie złożyła wniosku o przeprowadzenie rozprawy (art. 148 ¹ § 3 k.p.c.).

W związku z tym, po wydaniu postanowienia dowodowego (art. 148 ¹ § 2 k.p.c.), rozstrzygając sprawę z uwzględnieniem przedstawionych ustaleń i wniosków, należało uwzględnić powództwo w całości, zasądzając dochodzoną przez powódkę od pozwanej cenę sprzedaży na podstawie art. 535 k.c. Odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych zostały zasądzone na podstawie art. 4 pkt 3 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, zgodnie z żądaniem pozwu, wskazując jako początek biegu odsetek datę dnia następnego po terminie wynikającym z załączonej do pozwu faktury.

Orzekając o kosztach należało uwzględnić zasadę odpowiedzialności stron za wynik sprawy. Sprawa została rozpoznana w postepowaniu zwyczajnym, toteż powódce należy się zwrot uiszczonej opłaty sądowej oraz kosztów adwokackich obejmujących wynagrodzenia adwokata na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat adwokackich, a także opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Nie było wystarczających przesłanek do nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności. Stosownie do art. 333 § 3 sąd może również na wniosek nadać wyrokowi nadającemu się do wykonania w drodze egzekucji rygor natychmiastowej wykonalności, gdyby opóźnienie uniemożliwiało lub znacznie utrudniało wykonanie wyroku albo narażało powoda na szkodę. Przesłanka uniemożliwienia, bądź znacznego utrudnienia wykonania wyroku, albo narażenia powoda na szkodę, nie została w sprawie wykazana. Powódka w żaden sposób nie uzasadniła swojego wniosku, co nie pozwala na identyfikację jej motywów w tym zakresie. To na powódce ciążył obowiązek wykazania powyższych okoliczności (art. 6 k.c.), zaś brak jest jakichkolwiek danych na temat sytuacji majątkowej, czy też prawnej pozwanej. Nie sposób zatem zakładać a priori, że wykonanie wyroku w przyszłości będzie utrudnione, bądź niemożliwe albo narazi powódkę na szkodę.

Leon Miroszewski