Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Sekcja ds. Ubezpieczeń Społecznych w VI Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy A. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o odszkodowanie

z odwołania od decyzji z dnia 23 września 2016 r., znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. F. prawo do odszkodowania w kwocie 780 zł (siedemset osiemdziesiąt) w związku ze stwierdzonym 1-procentowym uszczerbkiem na zdrowiu na skutek wypadku przy pracy z dnia 4 maja 2016r.

Sygn. akt VI1 U 1110/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił A. F. prawa do jednorazowego odszkodowania.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż z protokołu nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy wynika, że do zdarzenia doszło w dniu 4 maja 2016 r. Natomiast w historii zdrowia i choroby z dnia 5 maja 2016 r. wpisano, że wnioskodawca doznał urazu „przed 3 dniami”. Wobec tego uznano, że z przedstawionej dokumentacji wynikają sprzeczne dane – data zdarzenia zamieszczona w protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku nie jest zgodna z dokumentacją medyczną.

(decyzja, k. 22 akt ZUS)

A. F. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. W uzasadnieniu wskazał, że do wypadku doszło 4 maja 2016 r., co udowodnione jest w protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy nr (...). Wskazał nadto, że w dniu 5 maja 2016 r. w gabinecie lekarza był obolały i zmęczony dokuczającym bólem, nie pamięta aby mówił lekarzowi, że urazu doznał przed 3 dniami. Podał także, że z powodu dużej ilości leków przeciwbólowych, które zażył, długiej drogi do domu i zmęczenia organizmu mogło dojść do omyłkowego zrozumienia przez lekarza.

(odwołanie, k. 2-3)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując zaskarżoną decyzję i jej argumentację.

(odpowiedź na odwołanie, k. 4)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. F. jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w (...) na stanowisku montera fasad aluminiowych, na czas określony od dnia 4 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca został delegowany do pracy na budowę eksportową w Niemczech od dnia 4 stycznia 2016 r. do dnia 3 stycznia 2018 r.

( dowód: zaświadczenie, k. 10 akt ZUS; zaświadczenie(...) k.15-16 akt ZUS, umowa o pracę, k. 17 akt ZUS; aneks nr 1 do umowy o pracę, k. 18-21 akt ZUS; przesłuchanie ubezpieczonego w charakterze strony, k. 26-27 w zw. z k. 45; e-protokół, k. 29, 47)

W dniu 4 maja 2016 r. A. F. prowadził samodzielnie czynności montażu klamek w oknach budynku na budowie w siedzibie (...) w W.. Prace tego typu należały do jego zwykłych obowiązków. Prace montażowe realizował tego dnia z podwyższenia ponieważ montażu dokonywano w pomieszczeniach klatki schodowej, gdzie okna były usytuowane na wysokości około 2m. Po dokonaniu montażu klamek jednego okna wnioskodawca robił to samo przy kolejnym. Około godziny 09.00, schodząc z podwyższenia (rusztowania) A. F. poślizgnął się i upadł doznając urazu kolana prawego. Wnioskodawca czuł ból, ale pracował do końca zmiany. Po przyjeździe na kwaterę z uwagi na silny ból i obrzęk prawego kolana brygadzista P. A. R. postanowił zawieźć wnioskodawcę do Polski.

W dniu wypadku S. R. próbował powiadomić o zdarzeniu przełożonego, ale się nie dodzwonił. W związku z czym, następnego dnia wnioskodawca o zdarzeniu powiadomił kierownika J. P..

Po całonocnej podróży do kraju w dniu 5 maja 2016 r. powód od rana próbował się dostać do lekarza, ale nie został zarejestrowany. Dopiero w godzinach popołudniowych został przyjęty w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej w M., gdzie udzielono mu pomocy ambulatoryjnej. Podczas wizyty u lekarza rozpoznano wewnętrzne uszkodzenie stawu kolanowego z zapisem badania przedmiotowego: „uraz kolana prawego przed 3 dniami’ obj. łąkotkowe +/-, więzadła wydolne […]”.

Wnioskodawca otrzymał zwolnienie lekarskie na okres od 5 maja 2016 r. do 18 maja 2016 r.

( dowód: protokół nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, k. 2-5 akt ZUS; protokół z wysłuchania wyjaśnień, k. 6-7 akt ZUS; protokół z wysłuchania świadka, k. 8-9 akt ZUS; ewidencja czasu pracy, k. 39; przesłuchanie ubezpieczonego w charakterze strony, k. 26-27 w zw. z k. 45; e-protokół, k. 29, 47; zeznania świadka S. R., k. 44-45, e-protokół, k. 47; zeznania świadka J. F., k. 45, e-protokół, k. 47; historia choroby, k. 2 akt ZUS – dokumentacja medyczna nr (...) )

Biegły sądowy z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii Z. M. rozpoznał u wnioskodawcy A. F. stan po urazie skrętnym kolana prawego w maju 2016 r., częściowe uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego kolana prawego oraz stan po artroskopii kolana prawego i usunięcia rogu tylnego łękotki przyśrodkowej.

Biegły wskazał, że do urazu kolana prawego mogło dojść w okolicznościach podawanych przez ubezpieczonego i że byłby on w stanie pracować z tym urazem do dnia 4 maja 2016 r.

Uraz, którego doznał odwołujący można zakwalifikować jako skręcenie stawu kolanowego, które nie spowodowało istotnych objawów uszkodzenia kolana. Z dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy i aktach ZUS wynika, że podczas badania w dniu 5 maja 2016 r. nie obserwowano wysięku śródstawowego, staw kolanowy był stabilny, a objawy łękotkowe wątpliwe (+/-). Podczas zabiegu artroskopii wykonanego w dniach 21-23 maja 2016 r. stwierdzono obecność uszkodzenia rogu tylnego łękotki przyśrodkowej, co jest typową lokalizacją schorzenia zwyrodnieniowego. Poza tym w karcie informacyjnej/wypisowej opisano częściowe uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego – co można wiązać z wypadkiem w maja 2016 r. Uraz więzadła nie spowodował przerwania jego ciągłości, ani objawów niestabilności. W badaniach fizykalnych przeprowadzonych w okresie od 5 maja 2016 r. do 8 sierpnia 2016 r. nigdy nie stwierdzono niestabilności stawu, wysięku śródstawowego, ograniczenia zakresu ruchu kolana.

Na skutek pękniętej łękotki wnioskodawca nie doznał stałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w następstwie wypadku. Uszkodzenie łękotki ma charakter zwyrodnieniowy.

Jako skutek wypadku można uznać częściowe uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego prawego, co na podstawie pkt 156 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej można ocenić jako 1 % stałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły sądowy uznał uszczerbek w najniższym przewidzianym wymiarze, gdyż badanie nie wykazało objawów niestabilności, trwałego ograniczenia zakresu ruchu stawu, zesztywnienia stawu i innych objawów niestabilności, trwałego ograniczenia zakresu ruchu stawu, zesztywnienia stawu i innych objawów wymienionych w pkt 154-157. Badanie kolana prawego przeprowadzone w dniu 11 lipca 2017 r. wykazało prawidłowy obraz stawu, brak objawów patologicznych. Jedynym odchyleniem stwierdzonym w badaniu były punktowe blizny po artroskopii, nie powodujące zaburzeń funkcji organizmu, ani deformacji.

( dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii Z. M., k. 68-70; historia choroby, k. 2-6 akt ZUS – teczka MED. (...); karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 11; zaświadczenie o stanie zdrowia, k. 1 akt ZUS – teczka MED. (...))

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty dotyczące zatrudnienia wnioskodawcy, których autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała. Częściowo Sąd oparł się także na dokumentacji medycznej (poza zapisem o urazie „przed 3 dniami”) oraz dokumentacji z postępowania powypadkowego.

Sąd co do zasady dał wiarę zeznaniom świadków S. R. oraz samego wnioskodawcy uznając je za logiczne, przekonujące, nadto w istotnych aspektach wzajemnie zgodne. Na podstawie tych zeznań przyjął, że do zdarzenia doszło podczas wykonywania zwykłych zadań służbowych przez A. F. w dniu 4 maja 2016 r.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka R. co do tego, że do wypadku doszło około godz.15-16.00 oraz wnioskodawcy, że było to około południa. W postępowaniu powypadkowym w maju 2016r. zarówno ubezpieczony jak i świadek wskazywali na godzinę 9.00 i zdaniem Sądu wówczas lepiej pamiętali okoliczności zdarzenia. Ponadto Sąd uznał za niewiarygodne zapisy z protokołu powypadkowego o tym, że wnioskodawca stanął na podwyższeniu o wysokości 0,72cm. Skoro okna znajdowały się na wysokości około 2m, to aby swobodnie montować klamki trzeba było z pewnością stać wyżej, na co wskazywały zeznania świadka i ubezpieczonego zarówno składane przed Sądem jak i w postępowaniu powypadkowym. W ocenie Sądu możliwe jest, że wnioskodawca nie miał właściwych badań lekarskich do pracy na wysokości i z tego względu w protokole powypadkowym pracodawca podał wysokość podestu poniżej 1m, a skarżący tego nie zanegował bowiem nie miało to wpływu na jego uprawnienia.

W pozostałym zakresie zeznania świadka S. R. i wnioskodawcy nie budziły wątpliwości w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Zeznania świadka J. F. Sąd uznał za wiarygodne w całości jako logiczne i konsekwentne.

Sąd oparł swoje orzeczenie również na opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii Z. M.. W ocenie Sądu opinia ta została wykonana w sposób rzetelny i obiektywny, jest wyczerpująca i należycie uzasadniona. Biegły wykonał ją w oparciu o przeprowadzone badanie oraz akta sprawy oraz dostępną dokumentację medyczną. Z tego względu Sąd podzielił wnioski z niej płynące i uwzględnił je ustalając stan faktyczny. Brak było bowiem jakichkolwiek merytorycznych podstaw, by odmówić opinii biegłego wiary. Biegły udzielił wyczerpujących wyjaśnień odnośnie postawionej tezy dowodowej, uzasadniając zaprezentowane stanowisko. W szczególności jednak biegły sądowy jednoznacznie wypowiedział się na temat mechanizmu zdarzenia wypadkowego, a mianowicie wskazał, że do urazu kolana prawego mogło dojść w okolicznościach podawanych przez ubezpieczonego i że byłby on w stanie pracować z tym urazem do dnia 4 maja 2016 r., zatem także przez niemal całą zmianę po zdarzeniu wypadkowym. W ocenie Sądu opinia biegłego Z. M. była jasna i rzeczowa. Trzeba nadto zwrócić uwagę, że ani wnioskodawca ani pozwany organ rentowy nie zgłaszali zastrzeżeń co do oceny dokonanej przez biegłego w jakiejkolwiek części (k. 77, 96).

Wyjaśnienia wymaga też, że Sąd wprawdzie samodzielnie ocenia dowody zgromadzone w sprawie, w tym opinie biegłych, jednak ta ocena nie może prowadzić do sprzeczności z faktami, które z tych opinii wynikają. Jeśli opinia spełnia wymogi przewidziane prawem, jest rzetelna, zgodna z zasadami wiedzy, logiczna, należycie uzasadniona i przekonująca, to należy podzielić wnioski z niej płynące, a nie orzekać z pominięciem tak sporządzonej opinii. Jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych, tylko dlatego, iż strona postępowania w subiektywnym przekonaniu co do swego stanu zdrowia nie zgadza się z wnioskami płynącymi z tej opinii (por. wyrok SN z 21.11.1974r., II CR 638/74, OSP 1975/5/108, wyrok SA w Lublinie z dnia 14.10.1999r., III AUa 279/99, OSA 2000/7-8/34).

Przechodząc do podstawy prawnej rozstrzygnięcia stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz.U. z 2017r., poz.1773) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3)  w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

W ocenie Sądu przesłanki uznania zdarzenia stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania za wypadek przy pracy, określone w przywołanym wyżej przepisie, zostały spełnione.

Wątpliwości pozwanego w niniejszej sprawie budziła data zdarzenia, bowiem w karcie badania z dnia 5 maja 2016 r. (...) Centrum (...), (...) znalazł się zapis: "uraz kolana prawego przed 3 dniami", co stało w sprzeczności z zapisami z protokołu powypadkowego. Z zeznań A. F. oraz zeznań świadków wyraźnie jednak wynika, że wszelkie wątpliwości co do daty zdarzenia jak i ewentualnego samego jego przebiegu zostały dostatecznie wyjaśnione. Opinia biegłego sądowego nie pozostawia również wątpliwości, że taki mechanizm zdarzenia wypadkowego jaki opisuje wnioskodawca mógł mieć miejsce. Wnioskodawca nie zdawał sobie wcześniej sprawy z zapisów w dokumentacji medycznej, jednak jak wskazuje doświadczenie życiowe pacjenci po urazach rzadko weryfikują wpisy odnośnie daty i opisu zdarzenia dokonywane przez lekarzy, co jest później źródłem komplikacji na etapie postępowania w przedmiocie przyznania prawa do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego.

Jeśli chodzi o okoliczności zdarzenia podkreślić również należy, że nawet jeśli skarżący wykonywał pracę na wysokości bez stosownych do tego uprawnień, nie pozbawia go to prawa do odszkodowania bowiem zawinienie w tym zakresie należałoby przypisać głównie pracodawcy, a jak wynika z treści art.21 ust.1 ustawy wypadkowej świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

Reasumując, zdaniem Sądu wszystkie sporne okoliczności zdarzenia zostały w niniejszym procesie wyjaśnione.

Z treści art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej wynika, że ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Art. 12 ust. 1 ustawy wskazuje, iż jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20 % przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 1. Do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji Zakładu. W okresie od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 31 marca 2017 r. była to kwota 780 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, co wynika z obwieszczeniem Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 lutego 2016 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (M. P. z 2016 r., poz. 206).

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, iż na skutek wypadku przy pracy z dnia 4 maja 2016 r. wnioskodawca doznał 1 % stałego uszczerbku na zdrowiu, tak więc kwota odszkodowania wynosi 780 zł. Wobec tego Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. oraz cytowanych powyżej przepisów, uznając odwołanie wnioskodawcy za uzasadnione, orzekł jak w sentencji.