Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Agata Wilczewska

Sędziowie: SO Robert Rafał Kwieciński – spr.

SO Marek Ziółkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Ireny Bąk

przy udziale H. L. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2014 roku

sprawy J. K.

oskarżonego z art. 284§2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S.

z dnia 8 października 2013 roku sygn. akt VIII K 5/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Koninie VIII Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu z siedzibą w S. do ponownego rozpoznania.

M. A. W. R. K. (1)

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 października 2013 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 5/13 Sąd Rejonowy w Koninie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. uznał oskarżonego J. K. za winnego przestępstwa z art. 284§2 k.k. popełnionego w sposób opisany w akcie oskarżenia, to jest w ten sposób, że w dniu 9 lipca 2010 r. w miejscowości M. przywłaszczył powierzoną mu konsolę do gier (...) firmy (...) oraz nagrywarkę DVD marki S. o łącznej wartości 900 zł na szkodę E. N. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46§1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego E. N. kwoty 500 złotych, ponadto Sąd Rejonowy orzekł o zaliczeniu zatrzymania na poczet kary oraz o dowodach rzeczowych i kosztach procesu.

Wyrok ten został zaskarżony w całości apelacjami oskarżonego i jego obrońcy.

Obrońca oskarżonego zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego art. 284§2 k.k. przez błędne przyjęcie, że oskarżony wypełnił znamiona występku opisanego w tym przepisie, a analiza zebranego materiału dowodowego w sprawie wskazuje, że oskarżonemu można było przypisać wypełnienie znamion wykroczenia albowiem wartość przedmiotu szkody zdaniem jego klienta nie przekracza 400 złotych,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony J. K. dopuścił się zarzucanego czynu, a zdaniem jego klienta jego zachowanie nie naruszało żadnej normy prawa karnego, w szczególności nie dopuścił się przestępstwa opisanego w art. 284§2 k.k., albowiem jego zachowanie należało ocenić przez pryzmat norm cywilno – prawnych, a nie karnych;

powołując się na tak sformułowane zarzuty wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie o

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Koninie VIII Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu z siedzibą w S. do ponownego rozpoznania.

Oskarżony w apelacji podniósł, iż dobrowolnie poddał się karze, ponieważ bał się o swoje życie i zdrowie, w dniu 14 sierpnia 2013 r. został pobity, a ponieważ trwały czynności procesowe nie mógł zmienić zakładu karnego. Wskazał też, że jako cenę przedmiotowych ruchomości powinna zostać przyjęta cena samochodu marki V. (...) z umowy kupna – sprzedaży. Stwierdził dalej, że sprzęt ten wycenił na 250 złotych, a dla weryfikacji tej wyceny może być przesłuchany pracownik z dowolnego sklepu z używaną elektroniką. Podniósł on również, że świadczył usługę dla pokrzywdzonego, a przedmiotowe ruchomości miały stanowić rozliczenie za te rzekome usługi. Zasadne jest też ponowne powołanie biegłych lekarzy psychiatrów dla oceny jego stanu zdrowia psychicznego.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacje obrońcy i oskarżonego okazały się celowe i musiały doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Zaskarżony wyrok został wydany po złożeniu przez oskarżonego wniosku w trybie art. 387§1 k.p.k.

Co istotne oskarżony w toku postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a na rozprawie głównej w dniu 8 października 2013 roku stwierdził, że w zakładzie karnym nad nim się znęcają doszło do jego pobicia, więc napisał, że chce poddać się karze, by proces jak najszybciej się skończył, by mógł być przetransportowany do W. (k. 316). Dodatkowo oskarżony wyjaśnił, że wyceniał przedmiotowy sprzęt trafnie na kwotę 250 zł i wnosił o ekspertyzę. Opisał też świadczone rzekomo dla pokrzywdzonego usługi transportowe i wyceny sprzętu (k. 315v-316).

W takiej sytuacji procesowej Sąd meriti nie mógł uwzględnić wniosku oskarżonego o skazanie oskarżonego w trybie art. 387 k.p.k., a musiał przeprowadzić pełne postępowanie dowodowe w celu weryfikacji wyjaśnień oskarżonego, w szczególności powinien dokładnie przesłuchać w charakterze świadków pokrzywdzonego E. N. oraz towarzyszącego mu w dniu zdarzenia M. B. na okoliczność rozmów prowadzonych z oskarżonym dotyczących ceny za samochód i rozliczeń za dojazd do S. ewentualnie inne „usługi”, po drugie niezbędne było powołanie biegłego celem dokonania wyceny przedmiotowych w niniejszej sprawie konsoli i nagrywarki DVD. Oskarżony kwestionuje bowiem ich wartość, jest to sprzęt używany, sam pokrzywdzony podał, że konsolę kupił na aukcji internetowej (k. 316v). Nie można więc wykluczyć, iż wartość tych rzeczy jest niższa i ma to o tyle istotne znaczenie, iż obecnie czyn przepołowiony w przypadku wykroczenia i przestępstwa przywłaszczenia definiowany jest przez wartość nie przekraczającą ¼ minimalnego wynagrodzenia (art. 119§1 k.w.).

W wyroku z dnia 23 maja 2013 roku w sprawie III KK 123/13 Sąd Najwyższy stwierdził, iż art. 387§2 k.p.k. wyraźnie zakłada, że uwzględnienie wniosku o tzw. dobrowolne poddanie się karze może nastąpić tylko i wyłącznie wtedy, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości. Nie jest zatem wystarczające samo przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu ani wyrażenie woli skazania w procesie skróconym, lecz z materiału dowodowego sprawy, bez potrzeby przeprowadzania dowodów bezpośrednio na rozprawie, musi wynikać, że oskarżony dopuścił się czynu wypełniającego wszelkie niezbędne znamiona zarzucanego mu przestępstwa (publ. Prok. i Pr. – wkł. 2013/9/13).

W niniejszej sprawie zachodziły nie tylko wątpliwości, ale i oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz podał, że poddanie karze ma na celu jedynie to, aby mógł on zmienić zakład karny, w którym jest osadzony.

Sąd Rejonowy dopuścił się więc oczywistej obrazy art. 387§2 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

W tej sytuacji rozpoznanie zarzutów podniesionych w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy byłoby przedwczesne (art. 436 k.p.k.), a Sąd Okręgowy na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 437§1 i 2 k.p.k. zmuszony był do uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe, w szczególności w wyżej wskazanym zakresie oraz wyda zależne od rezultatów tego postępowania orzeczenie, które gdy zajdzie taka konieczność, uzasadni na piśmie zgodnie ze wszelkimi wymogami wskazanymi w art. 424 k.p.k.

M. Z. A. W. R.R. K.