Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Robert Wysocki

Protokolant stażysta Paulina Barwińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2017 roku w Człuchowie

sprawy

z powództwa (...) z siedzibą w G.

przeciwko M. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 564,59 zł (pięćset sześćdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, nie więcej jednak niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 1 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanego M. G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 124,38 zł (sto dwadzieścia cztery złote trzydzieści osiem groszy) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt IC 369/17 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w G. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko M. G. o zapłatę kwoty 1.438,94 zł oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu – do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Na dochodzoną należność składały się kwota kapitału pożyczki 1409,59 zł, kwota odsetek karnych do dnia wniesienia pozwu, odsetek zwykłych wynikających z zaległości w spłacie rat pożyczki oraz naliczonych od kwoty całego niespłaconego kapitału pożyczki od dnia następującego po dniu wymagalności, naliczanych zgodnie z treścią umowy w łącznej wysokości 29,35 zł.

Powód zażądał zasądzenia od kwoty dochodzonego roszczenia odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki pieniężnej zawartej przez pozwanego w dniu 23 maja 2012 roku. Pozwany na podstawie tej umowy otrzymał kwotę 10.400,00 zł i zobowiązał się do zwrotu pożyczki w ratach miesięcznych zgodnie z harmonogramem w uzgodnionym terminie, to jest do dnia 23 maja 2017 roku. Wobec nie regulowania rat w ustalonych terminach pożyczkodawca wypowiedział pozwanemu umowę na podstawie art. 14 umowy w dniu 29 września 2016 roku. W związku z powyższym zadłużenie stało się wymagalne w całości.

Podkreślić należy, że powód wzywał pozwanego do dobrowolnego uregulowania zadłużenia przed wypowiedzeniem umowy. Podjął próby kontaktu z pozwanym w formie telefonicznej i listownej, jednakże bezskutecznie. Powód wywodził, że zgodnie z umową pożyczki pozwany zobowiązał się zwrócić pożyczkodawcy kwotę pożyczki wraz z należnościami ubocznymi za jej udzielenie oraz do zapłaty odsetek umownych za opóźnienie i karnych w przypadku zwłoki w spłacie pożyczki i koszty podjętych czynności windykacyjnych. Po bezskutecznej windykacji pożyczkodawca zdecydował się wystąpić na drogę postępowania sądowego.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2017 roku wydanym w sprawie VI Nc-e (...) przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwany M. G., nie złożył odpowiedzi na pozew, prawidłowo wezwany i pouczony o skutkach niestawiennictwa, stawił się na terminy rozpraw w dniu 19 września 2017 roku i 21 listopada 2017 roku złożył w niniejszej sprawie wyjaśnienia w których wskazał, iż zawarł z powodem umowę pożyczki z tytułu której otrzymał do swojej dyspozycji kwotę około 7.000,00 złotych. Pożyczka ta miała zostać spłacona zgodnie z harmonogramem w ratach miesięcznych, pozwany wyjaśniał, iż spłacał raty ale nie w terminie w związku z czym przychodziły do niego wezwania do zapłaty. W tym zakresie uznał powództwo jednakże zakwestionował powództwo w zakresie działań windykacyjnych, wskazując, iż nie były podejmowane wobec niego działania windykacyjne w terenie. Kontestował fakt, iż w jego miejscu zamieszkania byli windykatorzy, którzy mieliby z nim rozmawiać i wobec których zobowiązał się on wpłacić określone kwoty pieniędzy. Zakwestionował również naliczenie opłat za wysłanie sms-ów oraz za rozmowy telefoniczne mające na celu monitorowanie terminowych spłat rat, wskazując, iż od około dwóch lat zmienił numer stacji abonenckiej w związku z zagubieniem starego aparatu telefonicznego, którego nie podał przedstawicielom powoda. Nie potrafił wskazać jednak kiedy ta zmiana numeru miała nastąpić ale potwierdził fakt, iż w początkowym okresie spłat ratalnych przedstawiciele powoda dzwonili do niego monitując o terminową spłatę rat pożyczki. Pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka swojej żony H. G., która z nim wspólnie zamieszkuje i z którą prowadzi wspólne gospodarstwo domowe, na okoliczności wskazane przez niego na rozprawie. Przesłuchana w charakterze świadka H. G., będąc uprzedzona o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań potwierdziła to co powiedział wcześniej na rozprawie M. G..

Ponadto z treści wyjaśnień pozwanego wynika, iż kwestionuje on roszczenie powoda w zakresie opłat dodatkowych. W pozostałym zakresie pozwany uznaje roszczenie powoda w całości. Ponadto pozwany wyjaśnił, iż przestał płacić raty gdyż był w trudnej sytuacji finansowej z powodów zdrowotnych. W związku z powstałą torbielą na nodze pozwany był operowany i nie mógł pracować, gdyż powrót do pełnej sprawności trwał dwa lata Obecnie pozwany utrzymuje się z renty i prac dorywczych i może spłacić przedmiotowe zobowiązanie.

W dniu 17 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie wydał w sprawie wyrok, w którym powództwo uwzględnił co do kwoty 564,59 zł., a w pozostałym zakresie oddalił.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. G. w dniu 23 maja 2012 roku zawarł umowę pożyczki nr (...) na okres od dnia 23 maja 2012 roku do dnia 23 maja 2017 roku. Na podstawie tej umowy pozwany otrzymał całkowitą kwotę pożyczki 10.400,00 złotych. Na tą kwotę składał się kapitał pożyczki oraz opłata przygotowawcza w kwocie 20,00 złotych, a także prowizja od udzielonej pożyczki w kwocie 832,00 złotych, a nadto kwota 1.074,00 złotych z tytułu przystąpienia do umowy ubezpieczenia grupowego (...). Pożyczkobiorca zobowiązał się spłacić pożyczkę w ratach miesięcznych do dnia 23 maja 2017 roku. W razie opóźnienie pozwany zobowiązał się również do zapłaty odsetek umownych za opóźnienie oraz karnych.

/ okoliczności bezsporne, dowód umowa pożyczki z dnia 23 maja 2012 roku; k. 16-18, zestawienie operacji z rachunku M. G., k. 82-88, Regulamin udzielania kredytów i pożyczek konsumenckich (...); k. 19-25/

W treść umowy pożyczki zawieranych przez pożyczkodawcę z pożyczkobiorcami – w tym w treści umowy zawartej z pozwanym - przewidziano wysokość opłat związanych z podejmowanymi czynnościami windykacyjnymi w następującej wysokości: 1,50 zł. monit SMS, 9,90 zł za monit telefoniczny, 35,00 zł za listowne wezwanie do zapłaty, 35,00 zł za zawiadomienie poręczyciela o przeterminowaniu oraz 150,00 zł opłata za czynności windykacji terenowej.

/ okoliczności bezsporne, dowód umowa pożyczki z dnia 23 maja 2012 roku; k. 16-18, wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie i doręczonych pozwanemu pism k. 41-81, rozliczenie kosztów zadłużenia k.38-39/

Pozwany mimo zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki nie regulował rat pożyczki w terminach ustalonych przez strony, doprowadziło to do wypowiedzenia umowy pożyczki w dniu 26 września 2016 roku. Pozwany osobiście odebrał wypowiedzenie umowy pożyczki w dniu 29 sierpnia 2016 roku i z tym dniem pozostałe do spłaty roszczenie stało się w całości wymagalne.

/ okoliczności bezsporne, wypowiedzenie umowy pożyczki z dnia 26 sierpnia 2016 roku oraz dowód doręczenia k.26-27/

Pozwany M. G., nie złożył odpowiedzi na pozew, prawidłowo wezwany i pouczony o skutkach niestawiennictwa, stawił się na terminy rozpraw w dniu 19 września 2017 roku i 21 listopada 2017 roku złożył w niniejszej sprawie wyjaśnienia w których przyznał, iż zawarł z powodem umowę pożyczki. Pożyczka ta miała zostać spłacona zgodnie z harmonogramem w ratach miesięcznych, pozwany wyjaśniał, iż spłacał raty ale nie w terminie w związku z czym przychodziły do niego wezwania do zapłaty. W tym zakresie uznał powództwo jednakże zakwestionował powództwo w zakresie działań windykacyjnych w terenie, wskazując, iż nie były onepodejmowane wobec niego. Kontestował fakt, iż w jego miejscu zamieszkania byli windykatorzy, którzy mieliby z nim rozmawiać i wobec których zobowiązał się on wpłacić określone kwoty pieniędzy oraz że zostawiali pisemne zawiadomienia o wizycie w jego miejscu zamieszkania. Zakwestionował również naliczenie opłat za wysłanie sms-ów oraz za rozmowy telefoniczne mające na celu monitorowanie terminowych spłat rat, wskazując, iż od około dwóch lat zmienił numer stacji abonenckiej w związku z zagubieniem starego aparatu telefonicznego, którego nie podał przedstawicielom powoda. Nie wskazał kiedy ta zmiana numeru nastąpiła, ale potwierdził fakt, iż w początkowym okresie spłat ratalnych przedstawiciele powoda dzwonili do niego monitując o terminową spłatę rat pożyczki. Przesłuchana w charakterze świadka żona pozwanego H. G., będąc uprzedzona o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz składając przyrzeczenie potwierdziła to co powiedział na rozprawie M. G..

Pozwany kwestionuje częściowo roszczenie powoda w zakresie opłat dodatkowych. W pozostałym zakresie pozwany uznaje roszczenie powoda w całości. Ponadto pozwany wyjaśnił, iż przestał płacić raty, gdyż był w trudnej sytuacji finansowej z powodów zdrowotnych. W związku z powstałą torbielą na nodze pozwany był operowany i nie mógł pracować, gdyż powrót do pełnej sprawności trwał dwa lata. Obecnie pozwany utrzymuje się z renty i prac dorywczych i może spłacić przedmiotowe zobowiązanie.

/dowód: wyjaśnienia pozwanego na rozprawie w dniu 19 września 2017 roku w okresie od 00:01:52 do 00:41:09 – porównaj protokół k. 110-111 verte, zeznania świadka H. G. na rozprawie w dniu 7 listopada 2017 roku w okresie 00:08:12 do 00:35:53 porównaj protokół k.122 verte-123/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie stan faktyczny w zakresie roszczenia głównego był w zasadzie bezsporny. Pozwany uznał powództwo w wskazują, iż nie spłacił całości pożyczki. P. nie kwestionował faktu, iż zawarł umowę pożyczki z powodem (...) z siedzibą w G.. Przyznał również, iż nie wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania, wskazując, że znalazł się w trudnej sytuacji finansowej w związku ze schorzeniem kończyny dolnej i konieczności podania się operacji oraz długiej blisko dwuletniej rekonwalescencji.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania.

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwanego w tym zakresie jest skuteczne, albowiem nie stoi w sprzeczności z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa.

Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z ogólnym ciężarem dowodowym to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje - jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, a po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzeczniczą obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznany spór jest ich sprawą, a nie sądu.

Nie ulega wątpliwości, że strony postępowania łączyła umowa pożyczki. Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jak wskazywał powód zgodnie z postanowieniami umowy łączącej strony, pozwany zobowiązał się zwrócić pożyczkodawcy – oprócz kwoty pożyczki i prowizji za jej udzielenie, opłatę przygotowawczą oraz koszty ubezpieczenia grupowego (...) do dnia 23 maja 2017 roku oraz odsetki umowne w przypadku opóźnienia spłaty - również koszty z tytułu podjętych czynności windykacyjnych. Powód wywodził, iż pożyczkobiorca zgodnie z treścią umowy mógł zostać obciążony przez pożyczkodawcę kosztami monitów w następującej wysokości: 1,50 zł. monit SMS, 9,90 zł za monit telefoniczny, 35,00 zł za listowne wezwanie do zapłaty, 35,00 zł za zawiadomienie poręczyciela o przeterminowaniu oraz 150,00 zł opłata za czynności windykacji terenowej.

W treści pozwu powód wskazał, iż mimo zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki pozwany nie regulował rat pożyczki w terminach ustalonych przez strony, doprowadziło to do wypowiedzenia umowy pożyczki w dniu 26 września 2016 roku. Pozwany osobiście odebrał wypowiedzenie umowy pożyczki w dniu 29 sierpnia 2016 roku i z tym dniem pozostałe do spłaty roszczenie stało się w całości wymagalne.

Przed wypowiedzeniem umowy pożyczki w związku z nieterminową płatnością rat pożyczki przez pozwanego, powód wysłał do niego wezwania do zapłaty w łącznej ilości 15 sztuk na dowód czego załączył do pozwu kserokopie potwierdzone za zgodność wezwań do zapłaty oraz potwierdzenia ich nadania przez przedłożenie wydruków potwierdzonych za zgodność z książki adresowej powoda. M. G. na rozprawie potwierdził, iż otrzymywał listowane wezwania do zapłaty od powoda. Potwierdził również, iż otrzymywał wiadomości SMS monitujące o terminową spłatę oraz wskazał, iż osoba reprezentująca powoda dzwoniła na numer jego stacji abonenckiej wzywając go podczas rozmowy do terminowej płatności rat pożyczki. M. G. stwierdził, iż zgubił telefon i wówczas zmienił numer stacji abonenckiej i wówczas już nikt z ramienia powoda do niego nie dzwonił, gdyż nie podał powodowi nowego numeru telefonu. Pozwany nie był w stanie precyzyjnie wskazać kiedy zgubił telefon, wskazał iż mogło to nastąpić około 2-3 lata temu. Ponadto pozwany wskazał, iż nie pamięta numeru zagubionego telefonu komórkowego oraz, że faktu zagubienia aparatu telefonicznego nie zgłaszał organom ścigania z uwagi, iż przedstawiał on małą wartość.

Nie bez znaczenia jest fakt, iż powód obciążył pozwanego opłatami za monity SMS-owe oraz monity telefoniczne za okres od dnia 24 sierpnia 2012 roku do dnia 8 października 2015 roku przedstawiając dokładne zestawienie z podaniem szczegółowych dat wykonania połączenia oraz wysokości naliczonej opłaty. Zestawienie okresu zagubienia telefonu podanego przez pozwanego z okresem połączeń wskazanym przez powoda pozwala wysnuć wniosek, iż pozwany użytkował stację abonencką, której numer podał powodowi przy zawieraniu umowy pożyczki co najmniej do dnia 8 października 2015 roku.

W ocenie Sądu roszczenie powoda w zakresie opłat za połączenia telefoniczne i wiadomości SMS zostało uprawdopodobnione przedstawionym przez niego szczegółowym zestawieniem oraz przyznaniem pozwanego, że takie połączenia były wykonywane. Podkreślić należy, że zgodnie z dyspozycją art. 229 k.p.c fakty przyznane nie wymagają przeprowadzenia dowodu.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanego Sąd uwzględnił powództwo – wobec uznania roszczenia głównego oraz wobec przyznania faktów – i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 564,59 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie więcej jednak niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od dnia 1 lutego 2017 roku do dnia zapłaty.

Wątpliwość Sądu wzbudziło natomiast dochodzone roszczenie w zakresie obciążenia pozwanego kosztami windykacji terenowej w łącznej kwocie 845,00 zł i w tym zakresie konieczne stało się przeprowadzenie postępowania dowodowego oraz ocena zasadności roszczenia wywodzonego w oparciu o wskazywany stan faktyczny sprawy.

Nawiązując do treści przedmiotowej umowy pożyczki należy wskazać, iż w pkt. 22 litera e) określono uprawnienie pożyczkodawcy do obciążenia pożyczkobiorcy kosztami czynności windykacji terenowej w kwocie 150 zł w przypadku zaległości w spłacie. Zdaniem sądu, koszty te nie przystają w żaden sposób do obowiązujących powszechnie w obrocie gospodarczym kosztów wspomnianych czynności. Są to koszty nadmierne, nie mają racjonalnego uzasadnienia i ekonomicznego powiązania z faktycznie poniesionymi wydatkami. Pierwotny wierzyciel narzucił pozwanemu zawyżony taryfikator opłat, kierując się wyłącznie własnym partykularnym interesem. Opłaty te stanowiły nie tylko niczym nieuzasadnioną dolegliwość dla konsumenta, ale przede wszystkim zostały pomyślane jako źródło dodatkowego zarobkowania dla pożyczkodawcy.

Taka ocena postanowień umownych czyni nieuzasadnionymi dochodzenie przez powoda kosztów windykacyjnych w wysokości wskazanej w pozwie z powołaniem na treść zawartej umowy. Ewentualne koszty związane z windykacją mogłyby stanowić podstawę do dochodzenie roszczeń, gdyby powód wykazał faktyczną wysokość poniesionych przez pożyczkodawcę kosztów z tego tytułu.

Tymczasem w niniejszej sprawie powód w sposób ogólny wywodził, że w treści umowy pożyczki zastrzeżona została możliwość naliczania kosztów windykacji. Na dowód przeprowadzonych czynności windykacji terenowej przedłożył oświadczenia Kierownika i Dyrektora Windykacji Terenowej, w który na podstawie informacji zwrotnych windykatorów sporządził zestawienie czynności. Z przedłożonych dokumentów wynika, iż w okresie od kwietnia 2013 roku do lutego 2016 roku windykatorzy dziesięciokrotnie byli w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy M. G.. Podczas tych wizyt windykatorzy rozmawiali z pożyczkobiorcą, który wobec nich zobowiązał się do spłaty zaległych rat pożyczki, a w przypadku kiedy nie zastali w/w w miejscu zamieszkania rozmawiali z członkami jego rodziny lub pozostawiali zawiadomienie o stanie zaległości. Pozwany zakwestionował roszczenie powoda w zakresie opłat za czynności windykacji terenowej. Pozwany wskazał, iż żaden z windykatorów nigdy nie był w jego miejscu zamieszkania i nie rozmawiał z nim na temat zaległości w spłacie pożyczki i nie zobowiązał się on wobec nich, że dokona wpłaty określonej kwoty. Pozwany wskazał, iż nikt z w imieniu pożyczkodawcy nie rozmawiał z członkami jego rodziny wspólnie z nim zamieszkującymi o zaległości w spłacie pożyczki nie pozostawiano również zawiadomień o zaległości. Przesłuchana w charakterze świadka żona pozwanego, która wspólnie z nim zamieszkuje i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe zeznała będąc uprzedzona o odpowiedzialności karnej, iż nigdy nikt z ramienia (...) im. (...) z siedzibą w G. nie był w miejscu ich zamieszkania, nie rozmawiał z domownikami oraz nie pozostawił zawiadomień o stanie zadłużenia.

Zdaniem Sądu powód jako podstawę roszczenia w zakresie opłat windykacyjnych wskazywał wyłącznie treść umowy, która przewidywała wysokość kosztów windykacyjnych związanych z poszczególnymi czynnościami w terenie. Nie próbował nawet wskazać ani tym bardziej wykazać jakie pożyczkodawca poniósł faktyczne koszty windykacji. Dołączył do pozwu oświadczenia Kierownika i Dyrektora Windykacji Terenowej zawierające ogólne zestawienie czynności nieustalonych personalnie windykatorów. Nie przedłożył żadnego środka dowodowego, z którego wynikałby fakt poniesienia kosztów. Podkreślić należy, iż nawet przy uwzględnieniu zasadności wysokości kosztów czynności windykacyjnych w terenie przewidzianych w treści umowy powód nie wskazał, iż te czynności rzeczywiście zostały przeprowadzone w świetle przeprowadzonych dowodów na rozprawie.

(...) im. (...) z siedzibą w G. jest instytucją finansową zajmującą się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i jako profesjonalny podmiot powinien dołożyć należytej staranności przy dokumentowaniu dokonywanych czynności windykacyjnych. Całkowicie niezrozumiałym jest, brak udokumentowania rozmów windykatorów pożyczkobiorcą, albo członkami jego rodziny, przynajmniej potwierdzeniem przez nich własnoręcznym podpisem odebrania zawiadomienia o stanie zaległości. Zdaniem Sądu zwyczajowo przyjęte jest, iż z takich czynności osoby reprezentujące instytucje finansowe sporządzają protokół, który jest podpisywany przez pożyczkobiorcę lub członka rodziny, z którym przeprowadzili rozmowę. Nie sporządzenie takich dokumentów i nie przedłożenie ich Sądowi jako dowodów w sprawie można rozpatrywać w kategoriach rażącego niedbalstwa powoda, trudno bowiem Sądowi zrozumieć windykatora, który pokonuje wiele kilometrów, aby dotrzeć do małej miejscowości wiejskiej jaką jest P. w celu odbycia rozmowy z pożyczkobiorcą w żaden sposób nie dokumentując tego faktu.

W ocenie Sądu w tym zakresie powód nie sprostał więc wynikającemu z art. 6 k.c. oraz art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c. ciężarowi udowodnienia faktu, z którego wywodzi skutki prawne. I z tej przyczyny brak jest więc podstaw do uwzględnienia powództwa w zakresie kosztów opłat za czynności windykacji terenowej w jakiejkolwiek części.

Za nieudowodnione zostało również uznane roszczenie w postaci odsetek karnych i zwykłych w łącznej kwocie 29,35 zł od nieterminowych wpłat na poczet poszczególnych rat pożyczki. Powód nie wskazał jakie odsetki, od jakich kwot naliczył, kiedy był ich termin wymagalności, czy i kiedy nastąpiła ich zapłata. Braki pozwu w tym zakresie obciążają powoda, a zgłoszone w ten sposób roszczenie jako niepodlegające obiektywnej weryfikacji nie może zostać uwzględnione zgodnie z art. 6 k.c.

W ocenie sądu zasadnym było zatem zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej łączne kwoty 564,59 zł, i oddalenie powództwa w zakresie kwoty kosztów windykacji terenowej w wysokości 845,00 zł oraz odsetek karnych i zwykłych w łącznej wysokości 29,35 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 482 § 1 k.c., uwzględniając w tym zakresie żądanie pozwu.

O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, wyrażoną w treści art. 100 k.p.c. Do kosztów poniesionych przez stronę powodową zaliczono: opłatę sądową od pozwu w wysokości 30,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 270,00 zł – zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, łącznie kwotę 317,00 zł. Wobec faktu, iż powództwo zostało uwzględnione w części, pozwany został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 124,38 zł. – stosownie do wyniku sprawy.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd nadał wydanemu wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.