Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2017 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant protokolant sądowy Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania E. Ł.

z udziałem zainteresowanego (...) w W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

o zasiłek chorobowy

1.  zmienia w całości zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia (...) znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej E. Ł. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 4 lutego 2017 roku do dnia 24 kwietnia 2017 roku,

2.  stwierdza swą niewłaściwość w zakresie roszczenia o zapłatę odsetek ustawowych od zasiłku chorobowego i przekazuje sprawę w tym zakresie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.,

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. na rzecz E. Ł. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI U 229/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. decyzją z dnia (...), znak (...)-12 - (...), odmówił przyznania E. Ł. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 4 lutego 2017 roku do dnia 24 kwietnia 2017 roku.

E. Ł. nie zgodziła się ze stanowiskiem organu rentowego i złożyła odwołanie od powyższej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (k. 1-6).

W odpowiedzi, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 KPC (k. 7-9).

Zainteresowany (...) w W. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. Ł. zatrudniona jest w (...)w W.. Była niezdolna do pracy na podstawie kolejnych zwolnień lekarskich w okresach:

1.  od 5 lipca 2016 roku do 30 grudnia 2016 roku oraz

2.  od 2 stycznia 2017 roku do 24 kwietnia 2017 roku (akta rentowe).

Za okres 182 dni, tj. za w/w okres od 5 lipca 2016 roku do 30 grudnia 2016 roku oraz od 2 stycznia 2017 roku do 4 stycznia 2017 roku, ubezpieczona otrzymała zasiłek chorobowy (akta rentowe).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. uznał, że z uwagi na zliczenie w/w okresów, do jednego okresu zasiłkowego, ustawowy okres zasiłkowy 182 dni zakończył się z dniem 4 stycznia 2017 roku i przedmiotową decyzją odmówił ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 4 lutego 2017 roku do dnia 24 kwietnia 2017 roku, to jest od 34 dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym (akta rentowe).

Ubezpieczona nie zgodziła się z decyzją organu rentowego, podnosząc iż w spornym okresie była niezdolna do pracy z powodu różnych chorób (k. 1-6).

Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Celem zweryfikowania zasadności decyzji organu rentowego oraz twierdzeń strony odwołującej, postanowieniem z dnia 31 lipca 2017 roku Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu neurologii celem ustalenia, czy niezdolność do pracy odwołującej E. Ł. w okresach do 30 grudnia 2016 roku oraz od 2 stycznia 2017 roku była spowodowana tą samą chorobą, czy też różnymi chorobami (k. 10).

Biegła sądowa w zakresie neurologii lekarz J. S., po przeprowadzonym badaniu odwołującej i szczegółowej analizie dokumentacji medycznej, rozpoznała okresowy zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z zespołem korzeniowym prawostronnym. Badana w okresie do 30 grudnia 2016 roku była leczona przez psychiatrę z powodu zaburzeń depresyjnych kod ICD F33 – zaburzenia depresyjne nawracające. Następnie w okresie od 2 stycznia 2017 roku do 24 kwietnia 2017 roku przebywała na zasiłku chorobowym kod ICD G 54 – zaburzenia korzeni i splotów nerwowych. Była leczona przez neurologa z powodu zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa L/S z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej. Jak wynika z dołączonej dokumentacji leczenia w Poradni Neurologicznej, były to dolegliwości, które wystąpiły nagle, po przeciążeniu kręgosłupa. Po zastosowanym leczeniu farmakologicznym i rehabilitacji, aktualnie jest bez dolegliwości bólowych kręgosłupa. Przeprowadzona analiza w ocenie biegłej potwierdza, że niezdolność opiniowanej do pracy w okresie do 30 grudnia 2016 roku oraz w okresie od 2 stycznia 2017 roku spowodowana była dwoma różnymi jednostkami chorobowymi:

1.  do 30 grudnia 2016 roku: F 33 – nawracające zaburzenia depresyjne – leczone przez psychiatrę;

2.  od 2 stycznia 2017 roku: G 54 – zaburzenia korzeni i splotów nerwowych – leczone przez neurologa (k. 15-30).

Z uwagi na brak zastrzeżeń ze strony organu rentowego, Sąd nie kierował sprawy do innych biegłych sądowych (k. 39).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz na podstawie niekwestionowanej przez strony pisemnej opinii biegłej sądowej w zakresie neurologii, lekarza J. S..

W ocenie Sądu opinia sądowa jest wnikliwa i rzetelna, a dodatkowo została wydana po przeprowadzeniu badania odwołującej i po analizie zgromadzonej dokumentacji lekarskiej. Przy tym brak jest jakichkolwiek podstaw, by opinii tej odmówić mocy dowodowej.

W tym miejscu należy ocenić pismo specjalisty psychiatry M. D. z daty 9 marca 2017 roku z karty 9 akt ZUS-u. W świetle treści opinii biegłej sądowej w zakresie neurologii J. S., twierdzenia tego lekarza są niczym nieuprawnionymi spekulacjami co do stanu zdrowia ubezpieczonej w zakresie drugiego zwolnienia lekarskiego. Tym bardziej, że jak podkreślił sam lekarz, E. Ł. była u niego ostatni raz na wizycie w dniu 21 grudnia 2016 roku. Lekarz ten wskazał także, że nie jest w stanie ocenić, czy odzyskała ona zdolność do pracy w dniu 31 grudnia 2016 roku.

Strony nie kwestionowały opinii biegłej sądowej. Zdaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Także biegła sądowa nie wskazała istnienia konieczności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza innej specjalności. Nie można dopuszczać dowodu z kolejnych opinii jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

Strony nie wniosły o uzupełnienie materiału dowodowego (k. 45).

Sąd zważył, co następuje:

Skarżoną decyzję organ rentowy oparł na regulacjach z art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2017.1368 j.t., dalej jako: ustawa o świadczeniach). Zgodnie z treścią art. 8 tej ustawy, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Z kolei regulacja zawarta w art. 9 ust. 1 przywołanej ustawy o świadczeniach stanowi, że do tego okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy. Ustęp drugi wspomnianego artykułu mówi zaś, iż do jednego okresu zasiłkowego dolicza się także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, pod warunkiem, że przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni, a okresy te spowodowane były tą samą chorobą.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że odwołująca była niezdolna do pracy w okresach:

⚫

od 5 lipca 2016 roku do 30 grudnia 2016 roku oraz

⚫

od 2 stycznia 2017 roku do 24 kwietnia 2017 roku.

Zatem nastąpiła przerwa - nieprzekraczająca 60 dni - pomiędzy niezdolnością do pracy w w/w okresach. W takim przypadku, zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o świadczeniach, okresy niezdolności do pracy muszą być spowodowane tą samą chorobą.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył ustalenia, czy niezdolność do pracy odwołującej w okresach do 30 grudnia 2016 roku oraz od 2 stycznia 2017 roku była spowodowana tą samą chorobą, czy też różnymi chorobami.

Organ rentowy twierdził, że w/w okresy należy zliczyć do jednego okresu zasiłkowego, zaś 182 dni mijały 4 stycznia 2017 roku.

Odwołująca twierdziła, że niezdolności do pracy były spowodowane różnymi chorobami i rozpoczął się nowy okres zasiłkowy.

E. Ł., zdaniem biegłej sądowej w zakresie neurologii, lekarza J. S., w okresie do 30 grudnia 2016 roku była leczona przez psychiatrę z powodu zaburzeń depresyjnych kod ICD F33 – zaburzenia depresyjne nawracające. Następnie w okresie od 2 stycznia 2017 roku do 24 kwietnia 2017 roku przebywała na zasiłku chorobowym kod ICD G 54 – zaburzenia korzeni i splotów nerwowych. Była leczona przez neurologa z powodu zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa L/S z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej. Były to dolegliwości, które wystąpiły nagle, po przeciążeniu kręgosłupa.

Przeprowadzona analiza w ocenie biegłej potwierdza, że niezdolność opiniowanej do pracy w okresie do 30 grudnia 2016 roku oraz w okresie od 2 stycznia 2017 roku spowodowana była dwoma różnymi jednostkami chorobowymi:

⚫

do 30 grudnia 2016 roku: F 33 – nawracające zaburzenia depresyjne – leczone przez psychiatrę;

⚫

od 2 stycznia 2017 roku: G 54 – zaburzenia korzeni i splotów nerwowych – leczone przez neurologa.

Tę niekwestionowaną przez strony procesu opinię, jako logiczną i wyczerpującą, Sąd uznał za podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia, przyjmując zawarte w niej ustalenia za własne.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że niezasadna jest argumentacja organu rentowego, gdyż nie została spełniona przesłanka tej samej jednostki chorobowej, uprawniająca do zsumowania wskazanych przez organ rentowy okresów niezdolności odwołującej do pracy na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy o świadczeniach.

Skoro od 2 stycznia 2017 roku ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu innej choroby, niż ta trwająca do dnia 30 grudnia 2016 roku, to z dniem 2 stycznia 2017 roku otworzył się nowy okres zasiłkowy.

W świetle powyższego Sąd uznaje, że odwołanie, jako zasadne, podlega uwzględnieniu i – na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. oraz wskazanych powyżej przepisów – zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia (...) znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej E. Ł. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 4 lutego 2017 roku do dnia 24 kwietnia 2017 roku.

Z uwagi na zgłoszenie przez odwołującą wniosku o przyznanie spornego zasiłku wraz z odsetkami od dnia 25 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty, Sąd stwierdza swą niewłaściwość w tym zakresie i przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W..

W tym zakresie, Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 476 § 2 k.p.c. przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych dotyczących ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia rodzinnego, emerytur i rent, innych świadczeń w sprawach należących do właściwości Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych zostało zgłoszone dopiero na etapie postępowania sądowego. Organ rentowy w zakresie odsetek nie wydawał decyzji. Co prawda jest to sprawa z zakresu ubezpieczeń społecznych, lecz w pierwszej kolejności organem właściwym do jej rozpoznania jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. i dopiero od jego decyzji będzie przysługiwać odwołanie do Sądu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie natomiast z treścią art. 464 § 1 k.p.c. odrzucenie pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę. Dlatego też Sąd uznał się niewłaściwym w zakresie rozpoznania roszczenia o zapłatę odsetek ustawowych od zasiłku i sprawę w tym zakresie przekazał do merytorycznego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W..

Sąd zasądził zgodnie z wnioskiem strony odwołującej od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na rzecz E. Ł. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.).