Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie II Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Kukiełka-Próchnicka

Protokolant: Kinga Kosicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2017 roku w Warszawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) Spółki komandytowej z siedzibą w W.

przeciwko Skarbowi Państwa, reprezentowanemu przez Prezydenta (...) W.

o ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...)Spółki komandytowej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygnatura akt: II C 676/17

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 31 lipca 2015 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w W. wniosła do Skarbu Państwa, reprezentowanego przez Prezydent (...) W. o zmianę stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego dla gruntów położonych w W. w Dzielnicy P. przy ul. (...), stanowiących własność Skarbu Państwa, oznaczonych numerami ewidencyjnymi (...) z obrębu (...), z 3% na 1%, w związku z nastąpieniem trwałej zmiany sposobu korzystania z w/w nieruchomości, tj. oddania ich na cele mieszkaniowe (pismo k. 33-35).

Pismem z dnia 20 stycznia 2016 roku Prezydent (...) W., znak sprawy (...) odmówił dokonania zmiany stawki. W ocenie tego organu otrzymanie pozwolenia na budowę oraz rozpoczęcie prac budowlanych nie oznacza, iż nastąpiła trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości (pismo k. 153-153v).

W dniu 4 lutego 2016 roku powód skierował do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosek o rozpatrzenie zasadności odmowy dokonania zmiany stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego (wniosek k. 129-134).

W piśmie z dnia 16 listopada 2016 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w W., wniesionym w toku postępowania przed SKO w W. sprecyzowała, że wnosi o zmianę stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego od 2016 roku.

W dniu 24 listopada 2016 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., sygnatura sprawy (...) oddalił wniosek użytkownika wieczystego. Na uzasadnienie swojego stanowiska SKO w W. wskazało, że samo uzyskanie pozwolenia na budowę nie wystarcza do stwierdzenia, że doszło do trwałej zmiany korzystania z nieruchomości, bowiem fakt ten może być stwierdzony w sposób niepodważalny dopiero po zakończeniu budowy i wydaniu decyzji zezwalającej na użytkowanie budynku (orzeczenie k. 4-4v).

W dniu 19 grudnia 2016 roku powód wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. powołując się na to, że jego wniesienie równoważne jest z żądaniem przekazania sprawy do rozpoznania przez sąd powszechny, właściwy ze względu na miejsce położenia nieruchomości (sprzeciw k. 2-2v).

W odpowiedzi na pozew właściciel nieruchomości – Skarb Państwa, reprezentowany przez Prezydenta (...) W. wniósł o oddalenie powództwa (odpowiedź na pozew k. 149-151v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w W. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości oznaczonych pierwotnie jako działka nr (...) z obrębu (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie prowadzi księgę wieczystą KW (...), działka nr (...) z obrębu (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie prowadzi księgę wieczystą KW (...) oraz działka nr (...) z obrębu (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie prowadzi księgę wieczystą KW (...). W wyniku decyzji (...) Prezydenta (...) W., sygnatura sprawy (...) z dnia 28 grudnia 2015 roku zatwierdzony został podział wskazanych powyżej nieruchomości położonych w W. w rejonie ulic (...) w ten sposób, że działki oznaczone w ewidencji pod numerami (...), (...) i (...) zostały oznaczone jako (...), (...), (...), (...), (...) i (...) Obecnie nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...) obejmuje działki numer (...) (ul. (...)) i(...) (ul. (...)), nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...) obejmuje działkę (...), natomiast nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...) obejmuje działki (...). Wskazane nieruchomości są własnością Skarbu Państwa.

Dowód: decyzja nr (...) k. 152-152v; odpisy zwykłe ksiąg wieczystych k. 159-240, 241-273v, 274-247.

Wymienione powyżej nieruchomości zostały oddane powodowi do użytkowania wieczystego na cele budowlane (okoliczności niesporne).

W dniu 17 września 2014 roku dla działek o numerach ewidencyjnych (...) (przed opisanymi powyżej zmianami w numeracji) została wydana decyzja administracyjna o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę budynków mieszkalnych wielorodzinnych z usługami i garażami podziemnymi oraz elementami infrastruktury. Decyzja stała się ostateczna z dniem 13 października 2014 roku.

Dowód: decyzja nr (...) k. 65-66v.

W dniu 22 maja 2015 roku powódka zawarła z Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. umowę o generalne wykonawstwo robót budowlanych zespołu budynków przy ul. (...) w W.. Na mocy umowy generalny wykonawca zobowiązany został do wybudowania zespołu budynków mieszkalnych wraz z miejscami parkingowymi i zabudową usługową, zaś powód do zapłaty wynagrodzenia. W ramach budowy prowadzony był dziennik budowy. Według stanu na dzień 22 lipca 2015 roku zostały wykonane fundamenty, ułożenie instalacji podposadzkowej, zbrojenie płyty fundamentowej, wykonano podłoże z betonu, zabetonowano płytę fundamentową, wykonano instalacje podposadzkowe w płycie fundamentowej. Według stanu na październik 2016 roku ukończono 84% robót.

Dowód: umowa k. 67-103; dziennik budowy k. 104-118v, 20-25v; protokół przekazania placu budowy k. 10-13; protokół stanu zaawansowania robót k. 15-19.

W dniu 9 marca 2017 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją nr (...) udzielił pozwolenia na użytkowanie części inwestycji, obejmującej budynki mieszkalne wielorodzinne z usługami i garażami podziemnymi wraz z elementami infrastruktury usytuowane na terenie działek nr (...) z obrębu (...) przy ul. (...) w W.. Zgodnie z wskazanymi w decyzji parametrami powierzchnia zabudowy budynku przy ul. (...) wyniosła 507,75 m ², przy ul. (...) wyniosła 511,6 m ², natomiast przy ul. (...) wyniosła 1690,51 m ².

Dowód: decyzja k. 155-155v.

Po ponownym wniosku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w W. o zmianę stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, w dniu 7 lipca 2017 roku Skarb Państwa-Prezydent (...) W. ustalił z dniem 1 stycznia 2018 roku stawkę procentową opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ułamkowej 1179320/1857913 części nieruchomości gruntowej nr (...) i (...)z obrębu (...) w wysokości 1% wobec zmiany sposobu korzystania ze wskazanej wyżej części nieruchomości na cele mieszkaniowe.

Dowód: decyzja k. 156-156v.

W tym samym dniu Skarb Państwa-Prezydent (...) W. odmówił dokonania od 1 stycznia 2018 roku zmiany z 3% na 1% wysokości stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) od udziału 678593/1857913 związanego z lokalami użytkowymi i miejscami postojowymi w hali garażowej.

Dowód: decyzja k. 158-158v.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych powyżej dowodów.

Prawdziwość i autentyczność załączonych przez strony dokumentów, ich odpisów i kopii nie była w toku postępowania podważana. Sąd uznał je za w pełni wiarygodne.

Sąd oddalił wniosek strony powodowej o zwrot odpowiedzi na pozew. Niedoręczenie pisma przez profesjonalnego pełnomocnika pełnomocnikowi drugiej strony, tylko złożenie odpisu dla drugiej strony w Sądzie niewątpliwie stanowi uchybienie przepisowi art. 132 § 1 k.p.c., jednakże niemające wpływu na rozstrzygnięcie. Nie należy również rozpatrywać tego uchybienia w kategoriach nieważności postępowania w postaci pozbawienia strony możności obrony jej praw, gdyż odpis odpowiedzi na pozew został doręczony pełnomocnikowi powoda przez Sąd. Ponadto strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko i wnioski dowodowe na rozprawie w dniu 6 grudnia 2017 roku. Przeprowadzenie dowodu z dokumentów wskazanych w odpowiedzi na pozew nie spowodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy.

Sąd pominął twierdzenia i wnioski zawarte w piśmie powoda z dnia 30 listopada 2017 roku (k. 284-289). Powód nie był wzywany przez Sąd do złożenia pisma przygotowawczego, ani nie wniósł o wyrażenie zgody na złożenie pisma. Zgodnie z dyspozycją art. 207 § 3 k.p.c. w toku sprawy złożenie pism przygotowawczych następuje tylko wtedy, gdy sąd tak postanowi, chyba że pismo obejmuje wyłącznie wniosek o przeprowadzenie dowodu. Powyższe pismo zostało wniesione z uchybieniem tego przepisu.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się niezasadne.

Zgodnie z dyspozycją art. 73 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (dalej jako u.g.n.) jeżeli po oddaniu nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nastąpi trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości, powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana, stawkę procentową opłaty rocznej zmienia się stosownie do tego celu. Przy dokonywaniu zmiany stawki procentowej stosuje się tryb postępowania określony w art. 78-81 u.g.n.

Wysokość stawek procentowych opłat za użytkowanie wieczyste uregulowana została w art. 72 ust. 3 pkt 1-5 u.g.n. W myśl tego przepisu wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi:

1) za nieruchomości gruntowe oddane na cele obronności i bezpieczeństwa państwa, w tym ochrony przeciwpożarowej - 0,3% ceny;

2) za nieruchomości gruntowe pod budowę obiektów sakralnych wraz z budynkami towarzyszącymi, plebanii w parafiach diecezjalnych i zakonnych, archiwów i muzeów diecezjalnych, seminariów duchownych, domów zakonnych oraz siedzib naczelnych władz kościołów i związków wyznaniowych - 0,3% ceny;

3) za nieruchomości gruntowe na działalność charytatywną oraz na niezarobkową działalność: opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, oświatową, wychowawczą, naukową lub badawczo-rozwojową - 0,3% ceny;

3a) za nieruchomości gruntowe oddane na cele rolne - 1% ceny;

4) za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową - 1% ceny;

4a) za nieruchomości gruntowe na działalność turystyczną - 2% ceny;

5) za pozostałe nieruchomości gruntowe - 3% ceny.

Stosownie do art. 81 ust. 1 u.g.n. użytkownik wieczysty może żądać od właściwego organu dokonania aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, jeżeli wartość nieruchomości uległa zmianie, a właściwy organ nie podjął aktualizacji. Doręczenie żądania powinno nastąpić na piśmie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego aktualizację opłaty rocznej. Jeżeli właściwy organ odmówił aktualizacji opłaty użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania odmowy, skierować sprawę do samorządowego kolegium odwoławczego. W tej sytuacji odpowiednie zastosowanie znajdą przepisy art. 77-80. Ciężar dowodu, że istnieją przesłanki do aktualizacji opłaty, spoczywa na użytkowniku wieczystym (art. 81 ust. 2 u.g.n.). Przepis art. 80 ust. 1 u.g.n. stanowi, iż od orzeczenia samorządowego kolegium odwoławczego właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości. W takim przypadku wniosek o zmianę wysokości opłaty rocznej zastępuje pozew. Podkreślić należy, że w razie wniesienia sprzeciwu w terminie, zaskarżone orzeczenie traci moc, nawet gdy sprzeciw odnosi się tylko do części orzeczenia (art. 80 ust. 2 i 3 u.g.n.).

W pierwszej kolejności należy sprecyzować, że powód dochodził w niniejszym postępowaniu zmiany stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego od 2016 roku. Stosując art. 79 ust. 5 u.g.n. odpowiednio do zmiany stawki procentowej opłaty należy uznać, że ustalona na skutek prawomocnego orzeczenia kolegium lub w wyniku zawarcia ugody nowa wysokość opłaty rocznej obowiązuje, począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty. Należało zatem uznać, że powód dochodził zmiany stawki procentowej od dnia 1 stycznia 2016 roku, co zostało przez stronę powodową sprecyzowane w toku postępowania. Według obecnego stanu nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...) obejmuje działki numer (...) (ul. (...)) i (...) (ul. (...)), nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...) obejmuje działkę (...), natomiast nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...) obejmuje działki (...).

W ocenie Sądu przedstawione przez powoda okoliczności nie mogły stanowić zmiany stawki procentowej od dnia 1 stycznia 2016 roku.

Przedmiot sporu w niniejszej sprawie koncentrował się na rozbieżności poglądów odnośnie stwierdzenia, od którego momentu można mówić o trwałej zmianie sposobu korzystania. W ocenie strony powodowej należało uznać, że trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości objętych pozwem nastąpiła już w chwili wydania decyzji o zezwoleniu na budowę, gdyż budowa rzeczywiście została rozpoczęta, a na chwilę złożenia wniosku o zmianę stawki procentowej była już w zaawansowanym stadium. Według opinii strony pozwanej miarodajną chwilą oceny jest natomiast dopiero wydanie decyzji o zezwoleniu na użytkowanie budynku.

Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 roku, sygnatura akt IV CSK 333/11. We wspomnianym orzeczeniu Sąd Najwyższy rozwiał wątpliwości odnośnie istnienia rozbieżności w orzecznictwie rozbieżności w zakresie momentu, który przesądza o uznaniu, że doszło do trwałej zmiany sposobu korzystania z nieruchomości. Sąd ten wskazał, że „Przystąpienie przez użytkownika wieczystego do budowy domu mieszkalnego może oznaczać trwałą zmianę sposobu korzystania z nieruchomości (…), jeżeli z całokształtu okoliczności z dużym prawdopodobieństwem wynika, że wykorzystanie gruntu na cele mieszkaniowe nie ulegnie zmianie”. Należy jednak podkreślić, że stan faktyczny, na bazie którego wydane zostało powyższe orzeczenie dotyczył budowy domu mieszkalnego. W uzasadnieniu wskazanego orzeczenia zostało wyraźnie wskazane, że „ Nie można (…) stwierdzić, że uzyskanie pozwolenia na wybudowanie na danej nieruchomości budynku, w którym mają znajdować się lokale mieszkalne, będzie równoznaczne z trwałą zmianą sposobu korzystania z tego gruntu. Jeżeli bowiem w takim budynku mają być lokale mieszkalne i użytkowe, to brak wtedy po uzyskaniu zezwolenia na budowę podstaw do uznania, że mamy do czynienia z trwałą zmianą sposobu korzystania z gruntu. Fakt ten może zostać stwierdzony w sposób niepodważalny dopiero po zakończeniu budowy i wydaniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku. Trafny jest wobec tego wniosek, że w takim stanie faktycznym podstawy do uznania, że zaszła trwała zmiana sposobu korzystania z gruntu powstaną dopiero po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie budynku, bo dopiero wtedy można ocenić, czy rzeczywiście określone lokale mają charakter lokali mieszkalnych i czy ich powierzchnia jest większa od powierzchni lokali użytkowych, a tym samym możemy uznać, że grunt przeznaczony został na cele mieszkalne. Z inną sytuacją mamy do czynienia, gdy na określonym gruncie użytkownik wieczysty uzyskuje pozwolenie na budowę domu, w którym mają być tylko lokale mieszkalne”.

Powyższe stanowisko nie jest w orzecznictwie odosobnione. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 maja 2010 roku, sygnatura akt I CSK 591/09, w którym trafnie zauważono, że „trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości - w rozumieniu art. 73 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.) - powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste, następuje w wyniku decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego wzniesionego na tej nieruchomości”.

W zakresie uznania, czy budynek uważany jest za mieszkalny należy odwołać się do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), gdzie w punkcie 2 objaśnień wstępnych wskazano, że budynek uważany jest za mieszkalny gdy przynajmniej połowa jego całkowitej powierzchni jest wykorzystywana na cele mieszkaniowe.

W ocenie Sądu podkreślane w orzecznictwie rozróżnienie między oceną w zakresie nieruchomości, odnośnie której wydano zgodę na budowę na cele mieszkaniowe, a taką w stosunku do której wydano zgodę na budowę zarówno na cele mieszkaniowe, jak i inne jest zasadne. W przypadku bowiem, gdy budynek ma mieć przeznaczenie zarówno mieszkaniowe, jak i użytkowe, dopiero wydanie decyzji o zezwoleniu na użytkowanie budynku pozwala ustalić ostatecznie proporcje między powierzchnią lokali mieszkaniowych oraz przeznaczonych na inne cele.

Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu wynikającym z art. 6 k.c. to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania, że doszło do trwałej zmiany sposobu korzystania z nieruchomości.

Strona powodowa nie wykazała, że do trwałej zmiany sposobu korzystania z nieruchomości doszło przed wydaniem decyzji o zezwoleniu na użytkowanie budynku z dnia 9 marca 2017 roku. Z decyzji o zezwoleniu na budowę z dnia 17 września 2014 roku wynika, że strona powodowa miała wznieść budynek z przeznaczeniem na cele mieszkalne, użytkowe, podziemne garaże oraz infrastrukturę. Z treści decyzji nie wynika, jaką powierzchnię miały obejmować lokale mieszkalne i jaki stanowiły stosunek do całości powierzchni nieruchomości. Nie sposób zatem na tej podstawie ustalić, czy powierzchnia mieszkalna miała wynosić więcej niż 50%, a zatem czy budynek ten mógł zostać zakwalifikowany jako mieszkalny. Sytuację komplikuje dodatkowo fakt, że już po wydaniu decyzji o pozwoleniu na budowę zmienione zostały działki objęte nieruchomościami, dla których prowadzone są księgi wieczyste KW (...), KW (...), KW (...). Należy zatem uznać, że możliwość ostatecznego ustalenia stosunku powierzchni mieszkalnej do pozostałej na powyższych nieruchomościach możliwa była dopiero po wydaniu decyzji o zgodzie na użytkowanie z dnia 9 marca 2017 roku.

Nie należy tracić z pola widzenia, że powyższa decyzja dotyczyła jedynie działek (...) z obrębu (...) przy ul. (...) w W., objętych księgą wieczystą o nr (...). W zakresie dwóch pozostałych nieruchomości nie została jeszcze wydana decyzja o zezwoleniu na użytkowanie. W materiale dowodowym nie ma również żadnej informacji o tym, jaka część powierzchni tych nieruchomości dotyczy lokali mieszkalnych. W zakresie budynków wzniesionych na nieruchomościach objętych księgami wieczystymi KW (...) oraz KW (...) materiał dowodowy nie pozwala w ogóle na ustalenie powierzchni mieszkalnej, niezależnie od daty tej oceny.

W przypadku działek numer (...), jak zostało już powyżej wspomniane, miarodajna dla ustalenia, że doszło do trwałej zmiany sposobu korzystania jest data 9 marca 2017 roku, w tym bowiem dniu została wydana decyzja o zgodzie na użytkowanie budynku. Mając na względzie art. 79 ust. 5 u.g.n., stosowany odpowiednio do zmiany stawki procentowej opłaty należy uznać, że zmiana w zakresie opłaty za nieruchomość objętą księgą wieczystą o nr (...) mogła zostać uwzględniona od dnia 1 stycznia 2018 roku. Interes powoda w tym zakresie został już jednak zaspokojony, gdyż po złożeniu ponownego wniosku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w W. o zmianę stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, w dniu 7 lipca 2017 roku Skarb Państwa-Prezydent (...) W. ustalił z dniem 1 stycznia 2018 roku stawkę procentową opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ułamkowej 1179320/1857913 części nieruchomości gruntowej nr (...) i (...) z obrębu (...) w wysokości 1% wobec zmiany sposobu korzystania ze wskazanej wyżej części nieruchomości na cele mieszkaniowe.

Z uwagi na powyższą decyzję należało uznać, że roszczenie powoda za okres od 1 stycznia 2018 roku w przypadku nieruchomości (...) zostało zaspokojone.

Zauważyć należy również, że nie sposób uznać, że strona powodowa wykazała przeznaczenie mieszkalne budynków przy ul. (...) przed datą decyzji o zezwoleniu na użytkowanie. Z uzasadnienia decyzji Skarbu Państwa-Prezydenta (...) W. z dnia 7 lipca 2017 roku wynika, że przedmiotowa nieruchomość zabudowana została budynkami, w których powierzchnia lokali mieszkalnych wynosi 11793,2 m ², lokali użytkowych wynosi 265,86 m ², natomiast garażów 6520,07 m ². W pierwszej kolejności należy jednak podnieść, że powierzchnie te zostały ustalone dopiero w roku 2017. Ponadto z treści tego uzasadnienia wynika, że powierzchnia została ustalona w oparciu o przedłożone przez wnioskodawcę zestawienie, które nie zostało dołączone do akt niniejszej sprawy.

Powyższe argumenty wskazują na zasadność oddalenia powództwa w całości. W zakresie nieruchomości objętej księgą wieczystą (...) powód nie sprostał ciężarowi wykazania, że po wydaniu decyzji o zgodzie na budowę i rozpoczęciu prac budowlanych możliwe było ustalenie proporcji między powierzchnią lokali mieszkalnych a pozostałą częścią nieruchomości. Powód nie wskazał powierzchni lokali mieszkalnych w planowanej budowie ani nie przywołał żadnego dokumentu, z którego można by wnioskować o przewadze powierzchni lokali mieszkalnych nad pozostałymi. W ocenie Sądu miarodajna dla oceny trwałej zmiany sposobu korzystania z nieruchomości w zakresie budynków o przeznaczeniu mieszanym, mieszkalno-usługowym zachodzi dopiero od momentu wydania decyzji o zgodzie na użytkowanie budynku, w której te proporcje zostają ostatecznie utrwalone. Wskazuje to na zasadność zmiany stawki oprocentowania od dnia 1 stycznia 2018 roku, jednakże w tym zakresie roszczenie powoda zostało już zaspokojone.

W zakresie dwóch pozostałych nieruchomości, objętych księgami wieczystymi KW (...) oraz KW (...) materiał dowodowy nie pozwala w ogóle na ustalenie powierzchni mieszkalnej, niezależnie od daty tej oceny. W tym zakresie bowiem nie została wydana decyzja o zezwoleniu na korzystanie z nieruchomości, powód nie przedstawił również żadnych dowodów, z których miałaby wynikać powierzchnia lokali mieszkalnych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy, zgodnie z dyspozycją art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na zasądzone od powoda koszty procesu składają się koszty zastępstwa procesowego. Strona pozwana reprezentowana była przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 99 k.p.c. stronom reprezentowanym przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. Sprzeciw od orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. został przez stronę powodową wniesiony w dniu 19 grudnia 2016 roku, zatem zastosowanie znalazło rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu po dniu 27 października 2016 roku. Wysokość stawki została ustalona w oparciu o § 2 pkt 6 rozporządzenia i wynosi 5400 złotych.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.