Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 października 2017 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 lutego 2016 roku w N. na ul. (...) około godziny 18.50 funkcjonariusze Policji st. asp. A. C. i st. post. G. O. zatrzymali do kontroli drogowej kierującego samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), w związku ze stwierdzonym przekroczeniem dopuszczalnej prędkości. Kierowcą pojazdu był oskarżony S. S.. Został on poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

(dowód:, notatka urzędowa k. 1, zeznania światka A. C. k. 74, zeznania świadka G. O. k 27, wyjaśnienia oskarżonego S. S. k. 74)

Przeprowadzone na miejscu kontroli drogowej wobec S. S. badanie alkosensorem IV wykazało o godz. 18.53 - 0,26 mg/l i o godz. 19.09 - 0.29 mg/l. Kierowcę poddano również badaniu urządzeniem stacjonarnym Alkometr A 2.0., badanie to wykazało o godz. 19.45 i o godz. 19.47 - 0,22 g/l.

Błąd pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym przez S. S. powietrzu w warunkach rzeczywistych, w czasie badania A. I. i Alkometrem A 2.0 wynosił ±0,03 mg/l, stąd nawet przy uwzględnieniu tego błędu pomiaru, stężenie alkoholu w wydychanym przez S. S. powietrzu przekroczyło wartość progową stanu nietrzeźwości ( tj. 0,25 mg/l). Wykazanie urządzeniem A. o godz. 19.09 stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu dało wynik 0.29mg/l., a zatem nawet przy uwzględnieniu błędu pomiaru rzędu ±0,03 mg/l prowadzi to to wyniku pomiędzy 0,26 mg/l a 0,32 mg/l.

S. S. w czasie kierowania samochodem znajdował się w stanie nietrzeźwości, tj. stężenie alkoholu przebroczyło 0,25 mg/l albo prowadziło do stężenia przekraczającego tę wartość.

(dowód: opina Instytutu (...) k. 79-82, zeznania światka A. C. k 74, zeznania świadka G. O. k.27 i k.90, protokół badań trzeźwości wraz ze świadectwami legalizacji k.2-5, notatka urzędowa k. 1,

S. S. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się czynu jakkolwiek kwestionował, iż znajdował się w stanie nietrzeźwości podnosząc, iż w jego ocenie, znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.

W postepowaniu jurysdykcyjnym oskarżony przyznał się do jazdy w stanie po użyciu alkoholu, a nie w stanie nietrzeźwości. Wyjaśnił, że alkohol w postaci wódki pił dzień wcześniej do godzin późnowieczornych, ok. godz. 22.00-23.00. W dniu zdarzenia czuł się dobrze, jechał do hydraulika w związku z awarią hydrofora, po drodze został zatrzymany przez policję w związku z przekroczeniem prędkości.

Sąd podzielił wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim nie kwestionował tego, że w dniu 28 lutego 2016 roku kierował samochodem i kiedy poruszał się ul. (...) w N. został zatrzymany do kontroli drogowej w związku z przekroczeniem prędkości a następnie poddany badaniu stanu trzeźwości.

Brak jednak podstaw, aby dać wiarę tłumaczeniom oskarżonego, który wywodził, że w chwili zdarzenia nie znajdował się w stanie nietrzeźwości, a jedynie w stanie po spożyciu alkoholu. Analiza pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie dowodzi, iż przeprowadzone wobec niego badanie alkosensorem IV wykazało 0,26 mg/l i 0,29mg/l. Sąd uwzględnił przy ocenie wyników badania kwestię ewentualnego błędu pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, albowiem wartość wskazana jako wynik badania oscylowała w granicach progowych, rozdzielających stan nietrzeźwości i stanu po użyciu alkoholu. W tej kwestii Sąd zlecił sporządzenie opinii przez biegłych Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. celem ustalenia jaka była tolerancja błędu pomiarowego konkretnych urządzeń pomiarowych, którymi przeprowadzono badanie oskarżonego w dacie zdarzenia.

Podzielił Sąd w całości opinię biegłych, która jest rzeczowa, pełna i logiczna. Biegli w dostateczny i przekonywujący sposób uzasadnili zajęte stanowisko, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania opinii. Opinia została wydana przez biegłych dysponujących wiedzą oraz doświadczeniem, na podstawie dogłębnej analizy wyników pomiaru stężenia alkoholu stwierdzonego u S. S., oraz parametrów ciała oskarżonego. W opinii przeprowadzono szczegółową analizę błędu pomiaru urządzenia A. i Alkometr, którymi badano oskarżonego, odnosząc się do zagadnienia błędu pomiaru wskazywanego tak w świadectwie wzorcowania, jak i do zagadnienia błędu pomiaru „w warunkach rzeczywistego pomiaru”.

Sąd podzielił zeznania funkcjonariuszy policji A. C. i G. O., którzy w ramach obowiązków zawodowych wykonywali czynności służbowe związane z zatrzymaniem do kontroli drogowej kierującego samochodem S. S. i ustaleniem czy był trzeźwy. Zeznania tych świadków potwierdzają, że po zatrzymaniu do kontroli policyjnej kierujący S. S. został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, nie kwestionował tego, że kierował pojazdem mechanicznym, oraz tego, że wcześniej pił alkohol. Zeznania policjantów są logiczne i zbieżne z pozostałym, uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym sprawy, tworząc logiczny ciąg. Świadkowie ci nie mają żadnego interesu w bezpodstawnym obciążaniu oskarżonego. Wszystkie czynności wykonywali w ramach obowiązków służbowych. Z wykonanych czynności policjanci na bieżąco sporządzili wymaganą dokumentację.

Uznał Sąd za wiarygodne dowody z dokumentów, brak było bowiem podstaw do kwestionowania waloru ich prawdziwości czy to pod względem merytorycznym, czy to formalnym.

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze wyniki postępowania dowodowego wina oskarżonego S. S. nie budzi żadnych wątpliwości. Dniu 28 lutego 2016 roku w N. na ul (...) roku kierował on samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), znajdując w stanie nietrzeźwości, wyczerpując tym samym przedmiotowe i podmiotowe znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 178 a § 1k.k. Nawet przy uwzględnieniu błędu pomiaru, który w warunkach rzeczywistych wynosił ±0,03 mg/l, stężenie alkoholu w wydychanym przez S. S. powietrzu przekroczyło wartość progową stanu nietrzeźwości ( tj. 0,25 mg/l). Poszczególne badania wykazały: badania alko-sensorem I badanie – 0,26mg/l, II badanie – 0,29 mg/l, alkometrem A 2.0- 0.22 mg/l. Wykazanie urządzeniem A. o godz. 19.09 stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu dało wynik 0.29mg/l., a zatem nawet przy uwzględnieniu błędu pomiaru rzędu ±0,03 mg/l prowadzi to to wyniku pomiędzy 0,26 mg/l a 0,32 mg/l.

S. S. w czasie kierowania samochodem znajdował się więc w stanie nietrzeźwości, tj. stężenie alkoholu przebroczyło 0,25 mg/l albo prowadziło do stężenia przekraczającego tę wartość. ,

Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu przypisanego S. S. w odniesieniu do czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej §4 art. 178 a kk. Było to wynikiem tego, iż jakkolwiek w dacie kierowania aktu oskarżenia S. S. był jeszcze prawomocnie skazany za wcześniejsze prowadzenie pojazdu mechanicznego wstanie nietrzeźwości - co uzasadniało przyjęcie obostrzenia z §4 art. 178 a kk, to w chwili wyrokowania to wcześniejsze skazanie S. S. uległo już zatarciu.

Jego czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania jest zawiniony. S. S. nie dał posłuchu normie prawnej wyrażonej w art. 178a § 1 k.k., jego decyzja była świadoma i swobodna. Oskarżony działał przy tym ze świadomością karygodności takiego zachowania - problematyka szkodliwości jazdy pod wpływem alkoholu jest bowiem obecnie szeroko eksponowana w środkach masowego przekazu. Policjantom na miejscu kontroli przyznał, iż dzień wcześniej do godzin późnowieczornych pił wódkę.

Oskarżony miał możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu, mając na uwadze poziom rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego, stan wiedzy i doświadczenia, oraz wcześniejsze doświadczenia oskarżonego w tym zakresie. Na marginesie jednak zauważyć wypada, że nie potrzeba specjalnie rozległej wiedzy, czy bogatego doświadczenia życiowego, by zdawać sobie sprawę z naganności kierowania jakimkolwiek pojazdem w ruchu lądowym przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości.

Sąd wydając wyrok w niniejszej sprawie uwzględnił okoliczności świadczące zarówno na korzyść oskarżonego jak i obciążające go. Okolicznością łagodzącą był fakt, iż oskarżony przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu, ( jakkolwiek kwestionował stan nietrzeźwości). Okolicznością zaś obciążającą jest fakt, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa o cechach typowych i szerzących się nagminnie, a konkretne okoliczności sprawy dają podstawę do wymiaru takiej kary, która może wpłynąć hamująco na szerzenie się tego rodzaju przestępstw. Jest rzeczą bezsporną, że na skutek stanu nietrzeźwości ulega poważnemu upośledzeniu zdolność postrzegania, oceny sytuacji na drodze oraz szybkość reakcji kierowcy. Jest to tym bardziej istotne, że S. S. jednocześnie poruszał się z nadmierną prędkością, a jak już wskazano stan nietrzeźwości obniżał szybkość rekcji- zatem oskarżony stwarzał poważne niebezpieczeństwo dla użytkowników ruchu drogowego. W stosunku do takich sprawców należy stosować restrykcyjne postępowanie, aby skutecznie powstrzymać ich w przyszłości od naruszania norm prawnych, w szczególności popełniania podobnych przestępstw. S. S. jest też kierowcą, który był już wielokrotnie karany za wykroczenia drogowe ( k 16)

Przy uwzględnieniu tych dyrektyw Sąd wymierzył oskarżonemu S. P. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na potrącenia 10 procent wynagrodzenia na wskazany w wyroku cel społeczny. W ocenie Sądu tak wymierzona kara adekwatna jest do wagi czynu, okoliczności jego popełnienia, jak również stopnia społecznej szkodliwości tego czynu. Kara ta spełni wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze. Kara stanowi realną dolegliwość pozwalającą odczuć w sferze materialnej naganność poczynań oskarżonego S. S.. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara winna spełnić również cele prewencji ogólnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Uzmysłowi bowiem innym uczestnikom ruchu drogowego o obowiązku przestrzegania zasady trzeźwości i będzie dla nich sygnałem, że na tego typu zachowania ze strony organów i instytucji państwowych przyzwolenia nie ma.

Sąd na podstawie art. 43 a § 2 k.k. orzekł element quasi-odszkodowawczy, w postaci przekazania kwoty 5000 zł na rzecz Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Świadczenie to powinno pełnić rolę zadośćuczynienia społeczeństwu za popełnione przestępstwo.

Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd uznał, że orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat będzie adekwatne do czynu, którego dopuścił się oskarżony. Samo orzeczenie wyżej wymienionego środka karnego było rozstrzygnięciem obligatoryjnym. Orzeczony zakaz jest nie tylko konsekwencją jazdy w stanie nietrzeźwości, ale także sposobem na czasową eliminację potencjalnego niebezpieczeństwa, jakie niewątpliwie stanowiłby oskarżony w ruchu drogowym. Nic nie tłumaczy, ani tym bardziej nie usprawiedliwia zachowania kierowcy, który w stanie nietrzeźwości kieruje samochodem, w sposób niebezpieczny (z przekroczeniem dozwolonej prędkości). Taka osoba taka nie daje gwarancji bezpiecznego dla innych użytkowników uczestniczenia w tym ruchu, zatem konieczne staje się jej wyeliminowanie z grona kierowców na okres, który pozwoli jej ponownie wdrożyć się do poszanowania tych podstawowych praw. Oskarżony powinien ściśle kontrolować spożywanie alkoholu, albowiem w przeszłości miał już problemy dotyczące zachowania stanu trzeźwości w sytuacjach tego wymagających ( ostatnio stawił się nawet do Sądu na rozprawę w stanie nietrzeźwości). Zatem kierowca o takich cechach charakterologicznych powinien dla bezpieczeństwa innych użytkowników ruchu drogowego zostać bezwzględnie wyeliminowany z tego ruchu jako potencjalnie niebezpieczny kierujący na wskazany w wyroku okres 3 lat. Orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w połączeniu z innymi rozstrzygnięciami niniejszego wyroku stanowi pełne odzwierciedlenie surowości konsekwencji prawnych, jakie poniesie oskarżony.

Na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczono oskarżonego okres zatrzymania prawa jazdy w sprawie.

Celem wzmocnienia społecznego oddziaływania wyroku Sąd orzekł o jego publikacji prze zakres 7 dni na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy właściwej wg miejsca zamieszkania oskarżonego.

O kosztach przeczono stosownie do wyniku postępowania, nie znajdując żadnych podstaw do zwolnienia oskarżonego od konieczności uiszczenia tych koszów na rzecz Skarbu Państwa. Oskarżony jest młodym, zarobkującym człowiekiem, który po stwierdzeniu winy w niniejszej sprawie winien w całości pokryć koszty tego postępowania.

Z:

1.odnotować uzasadnienie

2. odpis wyroku i uzasadnienia doręczyć obrońcy oskarżonego

3. Kalendarz 14 dni.

9 listopada 2017 roku