Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 4 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2017 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) S.a.r.l. w L.

przeciwko J. Z.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 1270/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 7 października 2013 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) S.a.r.l z siedzibą w L., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od pozwanego J. Z. kwoty 226,78 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 7 października 2013 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że nabył od Canal+ Cyfrowy S.A. wierzytelność wobec pozwanego z tytułu wystawionych not obciążeniowych. Na podstawie zawartej umowy o świadczenie usług abonamentowych pozwany nie wywiązał się z obowiązku zwrotu sprzętu będącego własnością cedenta. W związku z tym pierwotny wierzyciel wystawił na rzecz pozwanego w dniu 10 września 2012 r. notę obciążeniową nr (...) na kwotę 200 zł., płatną do dnia 25 września 2012 r. Ponadto na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota 26,78 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie za okres od 25 września 2012 r. do 6 października 2013 r.

(pozew- k. 2- 3)

Nakazem zapłaty z dnia 5 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę zgodnie z żądaniem pozwu oraz kwotę 90,54 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(nakaz zapłaty k. 4)

W dniu 7 października 2015 r. J. Z. złożył sprzeciw, w którym podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

(sprzeciw k. 8 v.- 9)

Postanowieniem z dnia 23 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu.

(postanowienie k. 12 v.)

W pozwie złożonym na urzędowym formularzu powód podtrzymał żądanie pozwu wraz z uzasadnieniem jak w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(pozew k. 21- 22)

W piśmie procesowym z dnia 8 czerwca 2016 r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko i podniósł, że roszczenie objęte pozwem jako świadczenie okresowe uległoby przedawnieniu po upływie 3 lat. Jednak z uwagi na wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym termin ten uległ przerwaniu.

(pismo procesowe powoda k. 33- 34)

W sprzeciwie złożonym na urzędowym formularzu J. Z. powtórzył zarzut przedawnienia roszczenia.

(sprzeciw k. 44- 45)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie.

(protokół rozprawy k. 72- 73)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. Z. zawarł dwie umowy o abonament z (...)S.A. w W., pierwszą o numerze (...)-01, która uległa rozwiązaniu w dniu 30 kwietnia 2003 r. oraz drugą, która uległa rozwiązaniu w dniu 4 marca 2002 r.

(pismo (...) S.A. k. 68)

W dniu 10 września 2012 r. (...)S.A. w W. wystawił notę księgową nr (...) obciążając J. Z. obowiązkiem zapłaty kwoty 200 zł. tytułem odszkodowania za niezwrócony sprzęt, terminal cyfrowy SD.

(nota księgowa k. 19)

W dniu 28 września 2012 r. (...) S.a.r.l z siedzibą w L. zawarł z (...) S.A. w W. umowę przelewu wierzytelności, w tym wierzytelności przysługującej wobec J. Z..

(umowa szczegółowa k. 23 v., częściowy wykaz wierzytelności k. 29)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie (...) S.a.r.l z siedzibą w L. wniósł o zasądzenie od J. Z. kwoty 226,78 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 7 października 2013 r. do dnia zapłaty tytułem kary za niezwrócony sprzęt będący własnością pierwotnego wierzyciela. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

W ocenie Sądu stanowisko J. Z. należy uznać za w pełni uzasadnione. Zgodnie z art. 117 § 2 kc po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że zobowiązanie pozwanego wynikające z umowy o świadczenie usług, jest świadczeniem związanym z prowadzeniem przez pierwotnego wierzyciela działalności gospodarczej. Z pewnością nie jest to, jak wskazała strona powodowa, świadczenie okresowe, gdyż powód dochodzi zapłaty z tytułu kary za niezwrócone urządzenie. W myśl przepisu art. 118 kc, który stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej- trzy lata. Wobec tego nie może być sporu, że termin przedawnienia roszczenia objętego pozwem wynosi 3 lata. W myśl art. 120 § 1 kc zdanie pierwsze bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Strona powodowa nie wskazała nawet, nie mówiąc już o udowodnieniu, daty wymagalności roszczenia objętego pozwem. Nawet nota księgowa znajdująca się na karcie 19 akt sprawy wskazuje jedynie datę wystawienia dokumentu. Nie może być przy tym wątpliwości, że data wystawienia przez pierwotnego wierzyciela dokumentu księgowego może nie być pomocna przy ustaleniu daty wymagalności świadczenia. Zdarzają się przecież sytuacje, w których wierzyciel wystawia powyższy dokument po upływie krótszego lub dłuższego czasu od daty wymagalności roszczenia. Wydaje się, że taka sytuacja ma właśnie miejsce w przedmiotowej sprawie. Ze złożonego na rozprawie w dniu 26 czerwca 2017 r. oświadczenia J. Z. wynika, że umowa łącząca pozwanego z (...) S.A. w W. została rozwiązana w 2002 r. Powyższe stanowisko pozwanego koresponduje z treścią pisma (...) S.A. w W., które jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela, a z którego wynika, że J. Z. zawarł dwie umowy o abonament z (...) S.A. w W., pierwszą o numerze (...)-01, która uległa rozwiązaniu w dniu 30 kwietnia 2003 r. oraz drugą, która uległa rozwiązaniu w dniu 4 marca 2002 r. W ocenie Sądu to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania od kiedy rozpoczął bieg termin przedawnienia, czego jednak powód nie uczynił. Dlatego też podniesiony przez stronę powodową argument przerwania biegu przedawnienia roszczenia z powodu wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, należało uznać za nieskuteczny. W związku z przedawnieniem należności głównej, nie ulega wątpliwości, że przedawnieniu uległo również roszczenie o odsetki od należności głównej.

Poza tym należy zauważyć, że strona powodowa nie przedstawiła zarówno umowy łączącej J. Z. z (...) S.A. w W., jak również regulaminu świadczenia usług. Wobec tego brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany w związku z brakiem zwrotu urządzenia był zobowiązany do zapłaty jakiejkolwiek kary. Tym bardziej, że z uzasadnienia pozwu oraz noty księgowej wynika, że kwota 200 zł. stanowi karę za niezwrócenie wymienionego urządzenia w ogóle, natomiast pozwany oświadczył, że zwrócił dekoder. W dalszej kolejności trzeba zauważyć, że z powodu niezłożenia przez stronę powodową umowy łączącej J. Z. z (...) S.A. w W. oraz regulaminu świadczenia usług, Sąd nie miał możliwości zweryfikować, czy powód dochodzi zapłaty za niezwrócenie urządzenia w prawidłowej wysokości. Samo przedstawienie noty księgowej wystawionej przez pierwotnego wierzyciela należało uznać za niewystarczające. Dlatego też należało przyjąć, że powód nie udowodnił, że przysługuje mu roszczenie w dochodzonej wysokości. W tym zakresie powód nie sprostał ciążącemu na nim zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężarowi udowodnienia okoliczności faktycznych, z których wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwany powinien zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Wskazać przy tym należy, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom postępowania przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie (pozwie, odpowiedzi na pozew, sprzeciwie). Już zatem w treści pozwu powód winien niezwłocznie przedstawić wszelkie wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych (B. K., Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. S. P.. (...)-148), a nie zrobił tego. Wskazać bowiem należy, że § 2 art. 217 k.p.c. jasno wskazuje, że fakty i dowody winny być przytaczane „we właściwym czasie” pod rygorem ich pominięcia jako spóźnionych (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania karnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. St.Prawn. 2012/1/123-148). Wobec nie przedstawienia umowy łączącej J. Z. z pierwotnym wierzycielem oraz regulaminu świadczenia usług, powód pozbawił Sąd możliwości dokonania weryfikacji, czy pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała wobec pozwanego wierzytelność w dochodzonej pozwem wysokości. Potrzeba dokonania przez Sąd takich ustaleń była tym bardziej aktualna w przedmiotowym postępowania, gdyż pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.