Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Agnieszka Leszkiewicz

Protokolant: S. N.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r. w S. sprawy

z powództwa G. C.

przeciwko A. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powoda G. C. kwotę 475,00 zł (czterysta siedemdziesiąt pięć złotych i 00/100), z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym od kwoty 425,00 zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych i 00/100) od dnia 1.09.2015 r. do dnia 31.12.2015 r., oraz od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, z tym zastrzeżeniem, iż odsetki te nie mogą przekraczać w stosunku rocznym dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetek maksymalnych);

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powoda G. C. kwotę 234,89 zł (dwieście trzydzieści cztery złote i 89/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nadaje wyrokowi zaocznemu w pkt I i III rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 361/17

UZASADNIENIE

Powód G. C., reprezentowany przez fachowego pełnomocnika , wytoczył w dniu 15.11.2016 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu W. W. powództwo o zapłatę 641 zł. z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 1.09.2015 r. do dnia zapłaty od kwoty 491 zł. wraz z kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż strony zawarły umowę pożyczki na kwotę 491 zł, która nie została w całości spłacona. Powód wskazał, iż na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota 491 zł. niespłaconej pożyczki, 50 zł. tytułem wezwań do zapłaty; 100 zł. jako koszt windykacji.

Postanowieniem z dnia 23.01.2017 r. sprawa została przekazana z Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Słupsku.

Pismem z dnia 26.06.2017 r. powód wskazała, iż domaga się zapłaty odsetek umownych od kwoty 491 zł. w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 1.09.2015 r., natomiast od dnia 1.01.2016 r. odsetki te nie mogą przekraczać wysokości odsetek maksymalnych ustawowych za opóźnienie.

Pozwany nie stawił się na rozprawie w dniu 16.11.2017 r. i nie zajął żadnego (w tym pisemnego) stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód G. C. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług finansowych.

dowód: k. 11 – wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej

Umową z dnia 14.08.2015 r. powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki gotówkowej tzw. (...). Na mocy tej umowy udzielił A. W. pożyczki w kwocie 491 zł, z ustaleniem prowizji na kwotę 25 zł., jako 5 % kwoty pożyczki oraz kwoty 66 zł. jako zabezpieczenia pożyczki (koszt poręczenia), łączny koszt pożyczki został ustalony na kwotę 91 zł. Termin spłaty pożyczki został ustalony na dzień 31.08.2015 r. W przypadku braku spłaty pożyczki zostały ustalone odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, koszt wezwania do zapłaty 50 zł, koszt czynności windykacyjnych 100 zł. Zabezpieczenie pożyczki miało polegać – w przypadku braku spłaty pożyczki – na dokonaniu cesji należności wynikającej z tej umowy na rzecz firmy (...) w T..

dowód: k. 12– umowa pożyczki

Pozwany nie spłacił pożyczki. W związku z tym powód wzywał go do zapłaty, a następnie podjął czynności windykacyjne (wizyta windykatora w miejscu zamieszkania).

dowód: k. 13 - wezwanie do zapłaty z zpo, k. 15 – protokół windykacyjny

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

W niniejszej sprawie roszczenie dochodzone pozwem było bezsporne, pozwany bowiem nie zajął stanowiska w sprawie, a tym samym nie kwestionował ani okoliczności zawarcia umowy pożyczki, ani faktu, iż pożyczka nie została w całości przez niego spłacona.

Powód dochodził swojego roszczenia na podstawie art. 720 kc. (umowa pożyczki).

Jednakże powództwo częściowo podlegało oddaleniu, bowiem powód nie wykazał zasadności dochodzenia kwoty 66 zł. jako kosztu zabezpieczenia w postaci poręczenia oraz nie wykazał kosztów windykacyjnych w wysokości 100 zł. (w umowie był zapis, iż koszty te wynoszą „do 100 zł.” – par. 10 pkt 3, myślnik 2 umowy z 14.08.2015 r.). Powód został wezwany do wykazania tych kosztów w terminie 7 dni pod rygorem art. 6 kc. i art. 233 par. 2 kpc. Zobowiązanie to otrzymał pełnomocnik powoda w dniu 13.09.2017 r. i nie zajął w tym przedmiocie żadnego stanowiska.

Sąd uznał, iż wobec nie wykazania tych kosztów (art. 6 kc.) są one nienależne powodowi. Powód nie wykazał, iż faktycznie doszło do zawarcia umowy poręczenia oraz że koszt takiej umowy to 66 zł., nie wykazał też, z jakiego powodu naliczył opłatę windykacyjną w maksymalnej wysokości, mimo, iż kierował do pozwanego także wezwanie do zapłaty, za które naliczył opłatę 50 zł.

Sąd uznał, iż z zapisów umowy wynika, (vide: par. 1 pkt 1 oraz par. 7 pkt 1, 2 i 3 umowy pożyczki z 14.08.2015 r.) iż faktyczna kwota pożyczki to 400 zł., natomiast 91 zł., to koszt zabezpieczenia (66 zł.) oraz koszt prowizji (25 zł.) – łącznie 491 zł.

Stąd tez Sąd uznał, iż naliczenie niejako automatycznie 100 zł. z tytułu windykacji i 66 zł. z tytułu zabezpieczenia, nie jest niczym uzasadnione. By powód mógł taką opłatę naliczyć koniecznym jest przez niego podjęcie faktycznych czynności windykacyjnych oraz wykazanie ich kosztu, skoro wezwania do zapłaty posiadają taki charakter i za nie opłata została również naliczona. W ocenie Sądu, sprzeczne z zasadami wyrażonymi w art. 5 kc. było również niczym nieuzasadnione naliczenie opłaty 66 zł. tytułu umowy poręczenia, skoro powód nie wykazał, iż faktycznie do zawarcia takiej umowy doszło, oraz skąd wynika ten koszt. Niczym nieuzasadnione było określanie również jako kwoty pożyczki faktycznej kwoty pożyczki łącznie z naliczonymi opłatami (491-25-66=400).

Dlatego też, w ocenie sądu, uznając iż między stronami doszło bezspornie do zawarcia umowy pożyczki (w oparciu o treść art. 720 § 1 kc.), a pozwany nie wywiązał się z tej umowy, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 475 zł. (400 zł. plus 25 zł. prowizji plus 50 zł. kosztów wezwania do zapłaty), z odsetkami od kwoty 425 zł. (400 zł. pożyczki plus 25 zł. prowizji) w wysokości umownej – 4 krotności stopy lombardowej NBP, z tym zastrzeżeniem, iż odsetki te nie mogą przekraczać (od 1.01.2016 r.) w stosunku rocznym dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetek maksymalnych). W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Co do żądania odsetek, należy uznać, iż skoro powód domagał się odsetek umownych, wynikających z art. 359 kc., to po 1.01.2016 r. należne są odsetki w wysokości nieprzekraczającej odsetek maksymalnych ustawowych przewidzianych w tym przepisie – jako że powód domagał się odsetek wynikających z czynności prawnej (umowa pożyczki). Zatem po 1.01.2016 r., powód nie mógł zmienić podstawy prawnej żądanych odsetek (do 31.12.2015 r. art. 359,kc., a po 1.01.2016 r. art. 481 kc.), ponieważ podstawa prawna nadal jest ta sama.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc., mając na uwadze procentowy wynik wygranej powoda. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu 30 zł., opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł. oraz wynagrodzenie radcy prawnego 270 zł., z czego należało zasądzić 74,10 %, tj. kwotę 234,89 zł.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

20.12.2017 r.