Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Małgorzata Bańkowska

Sędziowie: SR del. Małgorzata Nowak - Januchta (spr.)

SO Remigiusz Pawłowski

protokolant: sekretarz sądowy Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 12 października 2017 r. w Warszawie

sprawy S. L. syna D. i A. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 224a kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 23 grudnia 2016 r. sygn. akt II K 504/13

zmienia punkt 7 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2000 (dwóch tysięcy) zł, a w pozostałym zakresie przejmuje je na rachunek Skarbu Państwa; na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w sprawie od dnia 27 sierpnia 2012r. g. 15:50 do dnia 29 sierpnia 2012r. g. 9:04; w pozostałej części tenże wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od opłaty i pozostałych wydatków w postępowaniu odwoławczym przejmując je na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w instancji odwoławczej wraz z podatkiem VAT.

SSO Remigiusz Pawłowski SSO Małgorzata Bańkowska SSR del. Małgorzata Nowak - Januchta

Sygn. akt VI Ka 389/17

UZASADNIENIE

S. L. został oskarżony o to, że w dniu 27 sierpnia 2012 roku w J., pow. (...), woj. (...) wiedząc, że nie istnieje zagrożenie, poprzez telefoniczne zawiadomienie dyżurnego funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w O. o podłożeniu ładunku wybuchowego na terenie obiektów Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Centrum (...) z/s w J. przy ul. (...) stworzył sytuację wywołującą przekonanie o istnieniu takiego zagrożenia, czym wywołał czynności organów ochrony, bezpieczeństwa, porządku publicznego i ochrony zdrowia, tj. Policji, Straży Pożarnej, Pogotowia Ratunkowego mające na celu uchylenie zagrożenia a polegające na ewakuacji osób znajdujących się na terenie obiektu, przeszukaniu pomieszczeń celem znalezienia ładunku wybuchowego oraz zabezpieczenia akcji służb porządkowych na wypadek ewentualnego wybuchu, tj. o czyn z art. 224a k.k.

Sąd Rejonowy w Otwocku, w Wydziale II Karnym wyrokiem z dnia 23 grudnia 2016 r., w sprawie o sygn. akt II K 504/13, uznał oskarżonego S. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat, a nadto na podstawie art. 71 § 1 k.k. na karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych w wysokości po 10 zł każda stawka.

Na postawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby, zaś na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał go w okresie próby pod dozór kuratora.

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 5.296,04 zł, w tym kwotę 380 zł tytułem opłaty oraz przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 717,36 zł - w tym należny podatek VAT - z tytułu nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego, adw. M. C. w całości. Obrońca oskarżonego zarzuciła wyrokowi obrazę przepisów prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. przepisu art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, z naruszeniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania oraz wyciągnięcie błędnych wniosków z przeprowadzonych dowodów, to jest:

- wyjaśnień oskarżonego, poprzez odmowę dania im wiary w zakresie, w jakim S. L. wskazywał, iż w dniu 27 sierpnia 2012 roku nie zawiadomił telefonicznie dyżurnego funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w O. o podłożeniu ładunku wybuchowego na terenie obiektów Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Centrum (...) z/s w J. przy ul. (...), podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są spójne, konsekwentne oraz korespondują z zeznaniami świadka D. L. w sprawie, który wskazywał, że tego dnia oskarżony z budki telefonicznej do niego wykonywał połączenia telefoniczne;

- opinii biegłego z zakresu fonoskopii, poprzez uznanie tej opinii za szczególnie cenną dla zebranego materiału dowodowego, podczas gdy z opinii tej nie wynika w 100 %, że głos nagrany na zgłoszeniu o podłożeniu bomby należy do oskarżonego S. L.;

- poprzez uznanie, iż oskarżony P. L. jest w stanie ponieść koszty sądowe w kwocie 5.296,04 zł, w tym opłatę w kwocie 380 zł, podczas gdy oskarżony jest osobą chorą na guza przysadki mózgowej, jest osobą o niestabilnej sytuacji finansowej.

W konkluzji obrońca oskarżonego wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zwolnienie oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Lektura akt sprawy prowadzi bowiem do jednoznacznego wniosku, że sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody, ocenione swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd meriti swoje stanowisko uzasadnił w sposób wymagany art. 424 § 1 i 2 kpk , zaś sąd okręgowy nie podzielił zarzutów obrońcy oskarżonego i w żadnym przypadku nie stwierdził, aby którykolwiek z elementów tej oceny nosił cechy dowolności.

Sąd rejonowy dokonał prawidłowych i zgodnych ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym ustaleń faktycznych co do przebiegu zdarzenia z dnia 27 sierpnia 2012 r. będącego przedmiotem rozpoznania. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że słusznie sąd rejonowy, odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, jakim twierdził on, że w dniu 27 sierpnia 2012 r. przebywając w J. nie zawiadomił telefonicznie dyżurnego funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w O. o podłożeniu ładunku wybuchowego na terenie Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Centrum (...) z/s w J. przy ul. (...), a z budki telefonicznej, w czasie kiedy zarejestrowano połączenie na nr 997, próbował nieskutecznie połączyć się ze swoim ojcem, wskazał przeciwnie do twierdzeń obrońcy, na sprzeczność tych wyjaśnień z zeznaniami D. L.. Jak zasadnie zauważył sąd meriti ojciec oskarżonego składając zeznania w niniejszej sprawie popadł nie tylko w wewnętrzne sprzeczności wskazując początkowo, że na swoim telefonie miał nieodebrane połączenie z budki telefonicznej i tego dnia nie rozmawiał z synem, a następnie podczas przesłuchania przed sądem twierdził, że rozmawiał z nim tego dnia i miał nawet nagraną tę rozmowę, co stoi w oczywistej sprzeczności także z wyjaśnieniami S. L.. Podkreślić należy za sądem rejonowym, że ani z wykazu połączeń z budki telefonicznej, ani z karty telefonicznej zatrzymanej przy oskarżonym (k. 61 i 167) nie wynika, aby w dniu 27 sierpnia 2012 r. zarejestrowane było jakiekolwiek połączenie na numer użytkowany przez D. L., co skutecznie podważa zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania jego ojca. Z dokumentów tych wynika natomiast, że o godz. 14.57, czyli w czasie kiedy, jak wskazuje nagranie z monitoringu miejskiego, w budce telefonicznej przebywał oskarżony, zarejestrowano połączenie z nr 997 i o tej godzinie funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. Z. A. odebrał z tejże budki telefonicznej połączenie z informacją o podłożeniu ładunku wybuchowego na terenie Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Centrum (...) z/s w J. przy ul. (...). Sąd odwoławczy w pełni podziela dokonaną przez sąd meriti ocenę wyjaśnień oskarżonego, gdyż żaden z zebranych dowodów nie potwierdził żadnej z przedstawionych przez niego wersji zdarzenia, w tym także zeznania ojca, które zostały uznane w zasadniczej i istotnej części za niewiarygodne. Mając na uwadze różne wersje oskarżonego mające tłumaczyć jego obecność w J. w dniu 27 sierpnia 2012r. trudno także uznać, że wyjaśnienia oskarżonego są spójne i konsekwentne. Z powodów wskazanych powyżej dotyczących wewnętrznych sprzeczności w zeznaniach D. L. i sprzeczności z dokumentacją dotyczącą wykazu połączeń, sąd odwoławczy w pełni podziela także dokonaną przez sąd I instancji ocenę zeznań tego świadka i odmowę przyznania im waloru wiarygodności w części wskazanej w uzasadnieniu wyroku. Zdaniem sądu odwoławczego nie sposób także podważyć dokonanej przez sąd I instancji oceny pozostałych osobowych źródeł dowodowych, które można podzielić na dwie grupy – funkcjonariuszy Policji, którzy zeznawali na okoliczność przyjęcia zgłoszenia o podłożonym ładunku wybuchowym, podjętych z związku z tym działaniach mających na celu ewakuację i zabezpieczenie obiektu szpitalnego ale także wykrycia i ujęcia sprawcy oraz pracowników (...) Centrum (...) z/s w J. przy ul. (...), którzy zeznawali m.in. na okoliczność obecności oskarżonego tego dnia na terenie szpitala i podejmowanych prób kontaktu z jedną z pacjentek - K. B.. Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę sądu rejonowego, że zgromadzony w sprawie osobowy materiał dowodowy, a także dowody z dokumentów i nagranie z monitoringu, na którym sam oskarżony rozpoznał siebie idącego w kierunku budki telefonicznej, a następnie przebywającego w niej w czasie kiedy dyżurny funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w O. Z. A. odebrał z tejże budki połączenie o podłożonym ładunku wybuchowym, tworzą spójną i logiczną całość. Wpisuje się w nią także kwestionowana przez obrońcę opinia z zakresu fonoskopii określająca z bardzo wysokim, bo 90% prawdopodobieństwem, że głos na nagraniu zawiadomienia o podłożonym ładunku wybuchowym należy do oskarżonego. Jak słusznie wskazał sąd rejonowy nie jest to jedyny dowód wskazujący na sprawstwo oskarżonego, lecz jeden z wielu dowodów tworzących spójną całość, które sąd meriti ocenił zgodnie z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania oraz bez przekroczenia granic swobodnej oceny i sąd odwoławczy po analizie całokształtu okoliczności sprawy nie dopatrzył się żadnych powodów, aby dokonaną przez sąd rejonowy ocenę zakwestionować. Tym samym zarzut dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego i dowodu z opinii z zakresu fonoskopii nie znajduje potwierdzenia, a apelacja obrońcy oskarżonego w tym zakresie stanowi wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji i nie zawiera zarzutów, które mogłyby je skutecznie podważyć, stąd nie zasługiwał na uwzględnienie.

Częściowo słusznym natomiast okazał się zarzut, że sąd I instancji dokonując oceny możliwości zarobkowych oskarżonego niezasadnie uznał, że jest on w stanie ponieść koszty sądowe w kwocie 5.296,04 zł, w tym opłatę w kwocie 380 zł. Analiza akt sprawy w szczególności dokumentacji medycznej wskazuje, że oskarżony w roku 2012r. leczony był z powodu otyłości i hiperinsulinomi, rozpoznano u niego także mikrogruczolaka przysadki mózgowej. W czasie postępowania przed sądem, I instancji podjął zatrudnienie w markecie C. i firmie (...) na umowę zlecenie, osiągając dochód około 2800 zł. Sąd odwoławczy uznał, że mając na uwadze stan zdrowia oskarżonego, który nie pozostaje bez wpływu na możliwości zarobkowe, uzyskiwany dochód, który nie jest stabilny, a także obciążenie wynikające z zasądzonej wyrokiem kwoty grzywny, zasadnym będzie zasądzenie od oskarżonego kosztów sądowych jedynie w części 2000 zł i w tym zakresie zmienił wyrok sądu I instancji w punkcie 7 w pozostałym zakresie koszty te przejął na rachunek Skarbu Państwa. Jednocześnie sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w związku z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

W pozostałej części sąd odwoławczy wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku utrzymał w mocy. Lektura uzasadnienia wskazuje, że sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat kierował się dyrektywami sądowego wymiaru kary z art. 53 kk bacząc, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu, biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przy wymiarze kary sąd I instancji uwzględnił zarówno okoliczności obciążające w postaci wysokiej społecznej szkodliwości czynu, wielkości akcji służb ratunkowych, jakie wywołał oskarżony, jak i łagodzące w postaci dotychczasowej niekaralności oskarżonego, jego młodego wieku oraz pobudki z jakiej działał. Sąd rejonowy w oparciu o analizę dotychczasowego trybu życia oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych wysnuł wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną uzasadniającą orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 3 lat, jednocześnie oddając go jako sprawcę młodocianego pod obligatoryjny dozór kuratora i zobowiązał do informowania sądu o przebiegu okresu próby. Wymierzając karę grzywny sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe oskarżonego, okoliczność, że nie ma nikogo na utrzymaniu.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny podstawę, którego stanowił zgodnie z art. 410 kpk pełny materiał dowodowy oceniony bez przekroczenia ram swobody zakreślonej w art. 7 kpk. Sąd meriti swoje stanowisko uzasadnił w sposób wymagany art. 424 § 1 i 2 kpk. Wobec powyższego sąd odwoławczy dostrzegając jedynie potrzebę zmiany wyroku w zakresie wysokości zasądzonych kosztów sądowych i nie uznając za zasadne pozostałych zarzutów apelacji w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu sąd rozstrzygnął w oparciu o § 17 ust.2 pkt 4 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

SSO Remigiusz Pawłowski SSO Małgorzata Bańkowska SSR (del) Małgorzata Nowak – Januchta