Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Finkowski

Ławnicy: J. B.

A. L.

Protokolant: Beata Gan

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. R.

przeciwko Szpitalowi (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w W.

o odszkodowanie

orzeka

1.  powództwo oddala;

2.  zasądza od J. R. na rzecz Szpitala (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w W. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powód J. R. i jego pełnomocnik w osobie radcy prawnego wnosili ostatecznie o zasądzenie od pozwanego Szpitala (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w W. kwoty 23.400 złotych tytułem odszkodowania z powodu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (pozew - k. 2-10 a.s, pismo procesowe z 24 kwietnia 2017 r. – k. 185 a.s.).

Powyższy Szpital i jego pełnomocnik w osobie adwokata wnosili o oddalenie powództwa (odpowiedź na pozew – k. 106-118 a.s., stanowisko pełnomocnika na ostatnim terminie rozprawy – k. 203 a.s.).

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył co następuje:

Powód był zatrudniony przez stroną pozwaną na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 1 września 2012 r. na stanowisku lekarza kierującego oddziałem chirurgii onkologicznej, z ostatnim wynagrodzeniem miesięcznym 15.073,39 złotych. Przed rozwiązaniem umowy powód od jakiegoś czasu stał na stanowisku, że jego oddział pozbawiony jest faktycznej, należnej mu, opieki ze strony dyrektora szpitala co naraża pacjentów tego oddziału. 22 marca 2016 r. na oddział powoda weszła w ubraniu prywatnym dyrektor szpitala (...) i została wyproszona przez powoda z powodu stwarzania zagrożenia epidemiologicznego poprzez nieposiadanie odzieży służbowej ochronnej. Następnie powód, jadąc w tym dniu windą na cotygodniowe spotkania kadry kierowniczej z dyrekcją szpitala, w towarzystwie: M. B. – pielęgniarki epidemiologicznej, A. M. – specjalisty ds. kontroli zarządczej i systemu jakości, P. K. – zastępcy dyrektora ds. lecznictwa, L. G. – lekarza kierującego oddziałem ginekologii i J. Z. – lekarza kierującego oddziałem położnictwa stwierdził na wstępie, że opierdolił panią dyrektor, bo weszła na oddział w ubraniu wierzchnim. Na reakcję osób w windzie na te słowa powód dwa lub trzy razy powtórzył, że „To jest kurwa, a nie dyrektor”. Pismem z 24 marca 2016 r. dyrektor szpitala (...) rozwiązała umowę o pracę z powodem bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Jako uzasadnienie tego rozwiązania umowy wskazano w tym piśmie, że 22 marca 2016 r. powód użył pod adresem dyrektora szpitala, w obecności osób trzecich – lekarzy kierujących oddziałami i innych pracowników, słów wulgarnych i powszechnie uważanych za obraźliwe, co potwierdzili uczestnicy zdarzenia. W ocenie pracodawcy powyższe zachowanie naruszało rażąco zasady współżycia społecznego, kultury osobistej, uprzejmości i życzliwości w kontaktach z przełożonymi, a także szacunku i dbałości o relacje międzyludzkie. W uzasadnieniu tego pisma wskazano, że zachowanie powoda jest przejawem lekceważenia i pogardy w stosunku do pracodawcy i narusza przepisy kodeksu etycznego pracowników tego szpitala.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt osobowych powoda, załączników do pozwu (k. 12-52 a.s.), załączników do odpowiedzi na pozew (k. 120-130 a.s.), załączników do pisma powoda z 20 marca 2017 r. (k. 175-182 a.s.) oraz zeznań świadków: P. D., D. L., D. K. (na terminie rozprawy 21 lutego 2017 r.), M. B., J. Z., P. K., A. S. (na terminie rozprawy 14 lipca 2017 r.), A. M. i L. G. (na ostatnim terminie rozprawy).

Zdaniem Sądu cały zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że powód w windzie 22 marca 2016 r., w obecności wyżej wymienionych osób stwierdził, że „Opierdolił panią dyrektor, bo weszła na oddział w ubraniu wierzchnim”, a następnie stwierdził dwa lub trzy razy „To jest kurwa a nie dyrektor”. Ten materiał dowodowy, w tym zeznania świadków, jest spójny, logiczny i konsekwentny i zasługuje na danie mu wiary w całości i wynika z niego, że powód kierował te słowa wulgarne w stosunku do dyrektora szpitala (...) i robił to w pełni świadomie nie mając do tego jakichkolwiek podstaw. Tym samym strona pozwana miała w pełni podstawy do rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn wskazanych w piśmie z 24 marca 2016 r.

Zdaniem Sądu zachowanie powoda należy oceniać surowiej niż zwyczajnego pracownika, z uwagi na jego stanowisko kierownicze i okoliczności w jakich te słowa padły i osób które to słyszały. Zdaniem Sądu powód wypowiadając te słowa zrobił to świadomie i z premedytacją i to wynika z materiału dowodowego.

Przyjmując nawet, że powód mógł mieć słuszne pretensje wobec dyrektora szpitala, w kontekście funkcjonowania oddziału którym kierował, to nie ma żadnego usprawiedliwienia dla takiego zachowania powoda, a jeśli powód uważał że działania dyrektora szpitala lub ich brak wobec tego oddziału zagraża pacjentom, to jest ich życiu i zdrowiu, to miał obowiązek powiadomić o tym prokuraturę, w tym o fałszowaniu dokumentacji medycznej (o czym powód pisze na stronie 5 pozwu). Powód mógł też zrezygnować z zajmowanego stanowiska jeśli nie godził się na takie funkcjonowanie oddziału wbrew jego oczekiwaniom.

W świetle art. 100 § 2 pkt 4 i 6 k.p. powód miał obowiązek dbania o dobro zakładu pracy i przestrzegania zasad współżycia społecznego. Dobrem zakładu pracy jest też dobry wizerunek osoby dyrektora, stojącego na czele szpitala, a zachowanie powoda ewidentnie naruszało dobry wizerunek i dobre imię dyrektora szpitala. Naruszenie zasad współżycia społecznego jest tu oczywiste, a które to zasady przytoczono w pisemnym uzasadnieniu rozwiązania umowy powoda.

Z uwagi na powyższe Sąd oddalił powództwo, a na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz na podstawie § 1, § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzekł jak w pkt 2 wyroku mając tez na uwadze uchwałę Sądu Najwyższego 7 sędziów z 24 lutego 2011 r. w sprawie I PZP 6/10.

Z uwagi na powyższe należało orzec jak w sentencji wyroku.