Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 maja 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi, w sprawie sygn. akt I C 325/14 z powództwa M. O. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1.800 zł: 1) oddalił powództwo, 2) zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, 3) przyznał i nakazał wypłacić adwokatowi W. M. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwotę 738 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi P. O. z urzędu, w tym kwotę 138 zł tytułem zwrotu podatku od towarów i usług, 4) nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Rozstrzygnięciu skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania mający istotny wpływ na wynik postępowania tj. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną w miejsce swobodnej ocenę dowodów i uznanie, że brak jest podstaw do przyjęcia, że do zdarzenia drogowego z dnia 8 lipca 2013 roku mogło dojść w okolicznościach podawanych przez powoda i sprawcę R. R., co w konsekwencji doprowadziło do wykluczenia odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie z dnia 8 lipca 2013 roku.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lipca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję według norm prawem przepisanych. Zmianę rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. Przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu za postępowanie przed sądem II instancji. Jednocześnie pełnomocnik powoda oświadczył, że koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Za chybiony należało uznać zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną w miejsce swobodnej, ocenę dowodów i uznanie, że brak jest podstaw do przyjęcia, że do zdarzenia drogowego z dnia 8 lipca 2013 roku mogło dojść w okolicznościach podawanych przez powoda i sprawcę R. R., co w konsekwencji doprowadziło do wykluczenia odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie z dnia 8 lipca 2013 roku.

W myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez ten Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Z wywiedzionej przez stronę powodową apelacji wynika, iż powód upatruje naruszenie przez Sąd Rejonowy powołanej wyżej normy prawnej poprzez błędne zdaniem apelującego, ustalenia, że do zdarzenia drogowego w dniu 8 lipca 2013 roku nie doszło w okolicznościach wskazanych przez powoda. Ustaleń tych Sąd Rejonowy dokonał w oparciu o opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej. Biegły jednoznacznie stwierdził, „że na podstawie przeprowadzonej analizy możliwości przebiegu przedmiotowego zdarzenia drogowego, nie można w sposób jednoznaczny uwiarygodnić faktycznego zaistnienia omawianej kolizji”.

Dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie Sąd Rejonowy wyjaśnił, dlaczego nie dał wiary powodowi czy składającemu oświadczenie R. R.. Wiarygodność przedstawionej przez nich wersji zdarzenia została zweryfikowana przez opinię biegłego.

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, oparte na rzetelnie i wnikliwie przeprowadzonej ocenie materiału dowodowego, zwłaszcza w postaci opinii biegłego sądowego i w sposób jasny, czytelny, a także logiczny wyjaśnił, z jakich powodów w jego ocenie za miarodajne dla oceny skutków zdarzenia, należało uznać opinię biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków i techniki samochodowej.

Odnosząc powyższe do stanowiska skarżącego uznać trzeba, iż nie sprostał on opisanym wymogom formułowania analizowanego zarzutu, a jego stanowisko jest wyrazem polemiki ze stanowiskiem Sądu Rejowego przyjętym u podstaw zaskarżonego wyroku. W świetle przedstawionych uwag nie jest to jednak wystarczające dla podważenia ustalenia prezentowanego w zaskarżonym orzeczeniu.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 450 złotych stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika, stosownie do treści § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2015.1804 ).

W punkcie 3 wyroku Sąd Okręgowy przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi na rzecz adwokata W. M. kwotę 369 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Jej wysokość została ustalona odpowiednio do § 8 pkt 3 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r (Dz.U. z 2016 r, poz. 1716). Jest to wynagrodzenie równe 50% stawki minimalnej (600 zł) powiększone o stawkę VAT, tj. stanowiącą kwotę 69 złotych.