Sygn. akt X Kz 77/17
POSTANOWIENIE
Dnia 03 lutego 2017 roku
Sąd Okręgowy w Warszawie, X Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: sędzia WSO Piotr Raczkowski (del.)
Protokolant: sekretarz sądowy Irmina Piskorska
przy udziale Prokuratora Marii Syta
po rozpoznaniu w sprawie zażalenia radcy prawnej K. K.
na postanowienie Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 09 grudnia 2016 roku
w przedmiocie zwolnienia z tajemnicy zawodowej radcy prawnego
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
postanawia:
zażalenie uwzględnić, zaskarżone postanowienie uchylić i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu w Piasecznie do merytorycznego rozpoznania.
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Słuszny jest zarzut naruszenia art. 180 § 2 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem, dopuszczalne jest zwolnienie z tajemnicy radcy prawnego tylko wówczas, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości, a okoliczność nie może zostać ustalona na podstawie innego dowodu. Powyższa instytucja powinna być zatem, zdaniem Sądu Okręgowego, stosowana wyjątkowo, tylko wówczas, gdy po wyczerpaniu inicjatywy dowodowej i po przeprowadzeniu wszystkich dowodów mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia, okoliczności sprawy w dalszym ciągu nie zostały wyjaśnione.
Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób niewłaściwy uzasadnił decyzję o zwolnieniu z tajemnicy zawodowej radcy prawnego K. K.. Wskazanie jedynie, iż zwolnienie z tajemnicy zawodowej jest niezbędne dla wymiaru sprawiedliwości, a okoliczności nie mogą być ustalone na podstawie innego dowodu jest niewystarczające.
Ponadto analiza akt sprawy prowadzi do jednoznacznego wniosku, że Sąd I instancji nie wyczerpał inicjatywy dowodowej – nie został przesłuchany świadek zawnioskowany przez oskarżycielkę prywatną, którego zeznania pozwolą Sądowi I instancji na podjęcie decyzji, czy dla dobra sprawiedliwości w szczególności prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy konieczne jest zwolnienie z tajemnicy zawodowej radcy prawnego K. K..
W związku z powyższym, postanowienie o zwolnienie z tajemnicy radcy prawnego jest przedwczesne, albowiem nie został jeszcze zgromadzony materiał dowodowy, który mógłby mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a który może zostać zebrany bez stosowania instytucji określonej w art. 180 § 2 k.p.k.
Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.