Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta S. D.

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 13 listopada 2012 roku nr (...)

w sprawie J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o dodatek pielęgnacyjny

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się J. M. prawo do dodatku pielęgnacyjnego od dnia 13 listopada 2012 roku na stałe.

Sygn. akt IV U 30/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 6 listopada 2013 r.

Decyzją z dnia 13 listopada 2012 r., nr E- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie art. 13 ust. 5 i art. 75 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił J. M. przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia
7 listopada 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J. M., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do dodatku pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ istniejące schorzenia i pogarszający się stan zdrowia czynią go osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący J. M., urodzony (...), od 18 czerwca 1981 r. był uprawniony do renty według II grupy inwalidów, zaś od 1 listopada 2000 r. nabył prawo do emerytury, do której od 1 marca 2005 r. do 30 września 2012 r. przysługiwał mu dodatek pielęgnacyjny.

W dniu 3 września 2012 r. odwołujący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem
o ponowne przyznanie mu prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Zaskarżoną decyzją z dnia 13 listopada 2012 r. ZUS Oddział w T. odmówił J. M. przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 7 listopada 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 27 września 2012 r. stwierdził u odwołującego:

-

przewlekłą niewydolność krążenia aktualnie w klasie wydolności NYHA II,

-

uszkodzenie miażdżycowe i niedokrwienne serca z epizodami FA,

-

chorobę niedokrwienną serca pod postacią dusznicy bolesnej II stopnia CCS,

-

stan po PTCA RCA w 2005 r.,

-

stan po przebytym zawale serca w 2004 r.,

-

stan po leczeniu inwazyjnym CABG 16 sierpnia 2011 r. oraz implantacji sztucznej zastawki mitralnej 16 sierpnia 2011 r.,

-

nadciśnienie tętnicze II stopnia WHO,

-

cukrzycę typu 2,

-

przewlekłą chorobę nerek,

-

stan po operacji prostaty w styczniu 2011 r.,

-

stan po operacji kamicy nerkowej w marcu 2011 r.,

-

stan po operacji wodniaka jądra prawego.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w opinii lekarskiej z dnia 7 listopada 2012 r. stwierdziła u odwołującego:

-

stan po CABG 16 sierpnia 2011 r.,

-

stan po plastyce zastawki mitralnej 16 sierpnia 2011 r.,

-

stan po przebytym zawale mięśnia sercowego w 2004 r.,

-

nadciśnienie tętnicze III stopnia,

-

cukrzycę typu 2 insulinozależną,

-

stan po PCI RCA w 2005 r.,

-

napadowe migotanie przedsionków,

-

przewlekłą chorobę nerek stadium 3,

-

stan po operacji prostaty w styczniu 2011 r.,

-

stan po operacji nerki lewej z powodu kamicy w marcu 2011 r.,

-

stan po usunięciu wodniaka jądra prawego w 2009 r.,

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 27.09.2012 r.- k. 82 v cz. I akt ZUS,

-

orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 07.11.2012 r.- k. 91 cz. I akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy odwołujący J. M. jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med.
P. M.- specjalisty kardiologa, lek. med. E. Z. specjalisty chorób wewnętrznych i lek. med. A. K.- specjalisty psychiatry.

W pisemnej opinii z dnia 19 marca 2013 r. biegli kardiolog i specjalista chorób wewnętrznych zdiagnozowali u odwołującego:

-

stan po CABG 16 sierpnia 2011 r.,

-

stan po plastyce zastawki mitralnej 16 sierpnia 2011 r.,

-

stan po przebytym zawale mięśnia sercowego w 2004 r.,

-

stan po PCI RCA w 2005 r.,

-

napadowe migotanie przedsionków,

-

nadciśnienie tętnicze III stopnia,

-

cukrzycę typu 2,

-

przewlekłą niewydolność nerek w 3 stadiach,

-

stan po operacji prostaty w 2011 r.,

-

stan po operacji nerki lewej z powodu kamicy w 2011 r.,

-

stan po usunięciu wodniaka jądra prawego w 2009 r.,

-

zaburzenia depresyjne.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych, uznali, że badany jest zdolny do samodzielnej egzystencji.

W uzasadnieniu opinii podali, że opiniowany jest wydolny krążeniowo i oddechowo. Choroba wieńcowa ma przebieg stabilny. Wnioskodawca ma wydolny chód. Stwierdzone patologie w zakresie narządu ruchu nie ograniczają w sposób istotny jego zdolności do samodzielnej egzystencji. Obecny stan zdrowia nie powoduje konieczności stałej lub długotrwałej opieki innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 19.03.2013 r.- k. 8-10,

W pisemnej opinii z dnia 21 sierpnia 2013 r. biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującego:

-

objawy organicznych zaburzeń otępiennych na podłożu naczyniowym.

Na podstawie danych zawartych w aktach sprawy, dokumentacji medycznej oraz badania psychiatrycznego, uznał, że odwołujący jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji od 13 listopada 2012 r. na trwałe.

W uzasadnieniu opinii podał, że badany w obecnym stanie psychicznym ze względu na otępienie, upośledzenie sprawności logicznego myślenia, wnioskowania, analizowania oraz rozumienia otaczającej go rzeczywistości, nie jest zdolny do samodzielnego funkcjonowania. Wymaga stałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, a stan jego zdrowia nie rokuje poprawy.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 21.08.2013 r.- k. 15-16,

-

opinia uzupełniająca z dnia 02.09.2013 r.- k. 21,

Sąd w całości podzielił opinie biegłych sądowych kardiologa i chorób wewnętrznych oraz psychiatry, uznając, że zawierają one kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględniają wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do samodzielnej egzystencji. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinie. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych odnośnie braku
u odwołującego niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz wnioski biegłego psychiatry odnośnie trwałej niezdolności badanego do samodzielnej egzystencji. Zauważyć przy tym należy, iż opinie wydane zostały przez biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u badanego. Nadto podkreślić należy, że opiniujący w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującego.

Żadna ze stron opinii tych nie kwestionowała.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tych właśnie opinii, ocenionych pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w nich wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy odwołujący J. M. ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Stosownie do brzmienia art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), dodatek pielęgnacyjny przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

-

jest uprawniony do emerytury lub renty,

-

został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub ukończył 75 lat życia, chyba że przebywa w domu pomocy społecznej, zakładzie opiekuńczo- leczniczym lub zakładzie pielęgnacyjno- opiekuńczym (z wyjątkiem sytuacji przebywania poza placówką przez okres dłuższy niż 2 tygodnie w miesiącu).

Równocześnie w myśl art. 13 ust 5 powołanej ustawy, niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby
w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego psychiatry odwołujący
z uwagi na stwierdzone u niego objawy organicznych zaburzeń otępiennych na podłożu naczyniowym jest trawle niezdolny do samodzielnej egzystencji od 13 listopada 2012 r. Badany w obecnym stanie psychicznym ze względu na otępienie, upośledzenie sprawności logicznego myślenia, wnioskowania, analizowania oraz rozumienia otaczającej go rzeczywistości, nie jest zdolny do samodzielnego funkcjonowania. Wymaga stałej opieki
i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, a stan jego zdrowia nie rokuje poprawy.

Skoro więc zaskarżona przez J. M.decyzja ZUS Oddział w T.
z dnia 13 listopada 2012 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną powołane przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do dodatku pielęgnacyjnego od 13 listopada 2012 r. na stałe.