Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Aleksandra Mazurek

Sędziowie: SO Anita Jarząbek - Bocian

SO Jacek Matusik (spr.)

protokolant: sekretarz sądowy Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 9 listopada 2017 r. w Warszawie

sprawy

A. K. (1) syna J. i B. ur. (...) w L.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk

K. C. syna J. i S. ur. (...) w G.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców obu oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt III K 636/14

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że wynagrodzenie za obronę z urzędu przed Sądem I instancji, zasądzone od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. O. podwyższa do kwoty 3 675, 24 zł obejmującej również podatek VAT; w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie na rzecz adw. A. M. i adw. J. O. kwoty po 516,60 zł obejmujące wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za drugą instancję przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Jacek Matusik SSO Aleksandra Mazurek SSO Anita Jarząbek - Bocian

Sygn. akt VI Ka 341/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych A. K. (1) i K. C., w zakresie w jakim kwestionowały winę oskarżonych, nie zasługiwały na uwzględnienie, wobec czego zawarte w nich wnioski o uniewinnienie oskarżonych od stawianego im zarzutu, czy też uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie zasługiwały na uwzględnienie.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania zarzutów wskazanych w obu apelacjach Sąd Okręgowy z uwagi na podobny charakter tychże zarzutów - odnoszący się stricte do wskazania na brak wiarygodnych dowodów sprawstwa oskarżonych postanowił rozpoznać je łącznie.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd Rejonowy przeprowadził starannie postępowanie dowodowe, dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności czyniąc tym samym zadość wymogom określonym w art. 4 k.p.k. i 366 § 1 k.p.k. Ustalenia faktyczne poczynione zostały na podstawie jedynie tych okoliczności, które – zgodnie z art. 410 k.p.k. – zostały ujawnione na rozprawie i poddane ocenie nie wykraczającej poza granice swobody sędziowskiej określonej art. 7 k.p.k. W rozbudowanym pod względem treści i dokładnym uzasadnieniu Sąd I instancji dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, wskazując, którym i w jakim zakresie dał wiarę, a którym odmówił tego waloru jednocześnie wskazując dlaczego tak uczynił. Sąd Rejonowy ustalając, w oparciu o wskazane dowody, stan faktyczny, przedstawił logiczny tok rozumowania przy wyciąganiu wniosków z poszczególnych okoliczności i zdarzeń zaistniałych w przedmiotowej sprawie. Wyczerpujące pod względem treści uzasadnienie zaskarżonego wyroku pozwala prześledzić tok rozumowania Sądu I instancji, zwłaszcza w zakresie obdarzenia wiarą konkretnych dowodów w sprawie, co w konsekwencji umożliwia kontrolę odwoławczą orzeczenia. Kontrola ta prowadzi do wniosku, iż zarówno sposób procedowania Sądu I instancji, ustalenia przezeń poczynione w zakresie stanu faktycznego, a wreszcie wyprowadzone wnioski o winie oskarżonego A. K. (1) i oskarżonego K. C., jak i kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu – są prawidłowe.

Fundamentalnym dowodem przemawiającym za uznaniem sprawstwa oskarżonych w zakresie zarzucanego im czynu były niewątpliwie zeznania pokrzywdzonego W. S. (1). Na przestrzeni całego toczącego się postępowania można zauważyć pewne rozbieżności odnośnie do wskazywanej wersji przebiegu inkryminowanego zdarzenia. Niemniej jednak sprzeczności te odnoszą się do drugorzędnych okoliczności. Zeznania W. S. (1) były bez wątpienia konsekwentne i tożsame odnośnie do wskazania ile osób uczestniczyło w dokonanym czynie rozboju na jego osobie oraz wskazania osób odpowiedzialnych za ten czyn. Brak szczegółowych zeznań w zakresie podziału ról sprawców nie może przesądzać o braku rzetelności w całych dyspozycjach pokrzywdzonego. Nie można zapominać, iż inkryminowane zdarzenie miało gwałtowny przebieg, pokrzywdzony znajdował się pod wpływem alkoholu, miejsce dokonania rozboju nie było odpowiednio oświetlone, a przede wszystkim, jak podał sam pokrzywdzony, jeden z oskarżonych który trzymał go za ramiona zasłaniał mu widok na pozostałych sprawców. Te okoliczności niewątpliwie miały wpływ na niemożność określenia roli sprawców w przestępczym czynie. Nie ulega jednakże wątpliwości, iż W. S. (1) nie miał żadnych wątpliwości, iż sprawcami rozboju były osoby które poznał chwilę wcześniej i z którymi miał zamiar spożywać alkohol. Tymi osobami bez wątpienia byli oskarżeni: A. K. (1), K. C., oraz występujący w niniejszej sprawie jako świadkowie, a wcześniej prawomocnie skazani za ten czyn - A. D. oraz G. B.. Pokrzywdzony wielokrotnie wskazywał, że po wyjściu z hali dworca podeszło do niego trzech mężczyzn oraz kobieta, następnie te same osoby używając przemocy, doprowadzili go do stanu bezbronności i zabrały mu w celu przywłaszczenia jego rzeczy osobiste. W wyniku penetracji terenu policji wraz z pokrzywdzonym, ujawniono na przystanku autobusowym cztery osoby odpowiadające rysopisom sprawców czynu, a wraz z nimi ujawniono torbę należącą do W. S. (1) oraz jego rzeczy osobiste. Jak wynika z zeznań funkcjonariuszy policji w osobie M. M. oraz R. M., pokrzywdzony nie miał wątpliwości, iż to z tymi ujawnionymi osobami zapoznał się kilkanaście minut wcześniej i wspólnie udał się w kierunku sklepu nocnego celem zakupu alkoholu. Rozpoznanie sprawców oraz ujawnione przy nich rzeczy stanowiące własność pokrzywdzonego są niekwestionowanymi dowodami świadczącymi o sprawstwie oskarżonych w zarzucanym im czynie. Tym samym, prawidłowo Sąd I instancji na zeznaniach pokrzywdzonego W. S. (1) oparł ustalenia stanu faktycznego.

Ocena materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonych, oraz zeznań występujących w sprawie świadków - A. D. oraz G. B. dokonana przez Sąd Rejonowy również jest trafna. Odmówienie wiary powyższym dowodom w zakresie, w jakim kwestionowały sprawstwo oskarżonych, jest słuszne. Skoro wszyscy oskarżeni o dokonanie rozboju na pokrzywdzonym, spójnie zeznali, że spożywali razem alkohol w okolicach Dworca Wileńskiego, rozmawiali z pokrzywdzonym a następnie zdecydowali się udać do sklepu nocnego celem zakupy alkoholu, to brak racjonalnych przesłanek świadczących o tym, że rozboju dokonali inni sprawcy, nie zaś oskarżeni. W tym miejscu należy wskazać, iż dowodów nie ocenia się pojedynczo – w oderwaniu od innych dowodów zgromadzonych w sprawie, a bierze się pod uwagę całokształt okoliczności. W realiach niniejszej sprawy jednoznaczne dowody z zeznań pokrzywdzonego w powiązaniu z dowodami z zeznań świadków oraz częściowych wyjaśnień oskarżonych, dały uzasadnione podstawy, by Sąd I instancji uznał, iż wina oskarżonych A. K. (1) i oskarżonego K. C. jest bezsporna i że została udowodniona w toku przedmiotowego postępowania karnego. Nie ma więc mowy o powziętych wątpliwościach co do winy oskarżonych, a tym samym nie można skutecznie postawić zarzutu naruszenia zasady wyrażonej w treści art. 5 § 2 k.p.k.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również wniosek obrońcy oskarżonego K. C., który wnioskował o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikację prawnej czynu poprzez przyjęcie, że popełniony czyn stanowi występek mniejszej wagi, tj. o czyn z art. 280§ 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64§ 2 k.k. i wymierzenie kary w mniejszym wymiarze. Chociaż niewielka wartość zabranego mienia oraz brak wpływu przestępstwa na pokrzywdzonego mogłyby przemawiać za uznaniem rozboju za wypadek mniejszej wagi, to same okoliczności popełnienia czynu - pozyskanie zaufania pokrzywdzonego oraz motywy dokonanego rozboju nie mogą przemawiać za uwzględnieniem wniosku obrońcy. Wręcz przeciwnie, oskarżeni wykorzystali dobrą wolę pokrzywdzonego, który na ich prośbę chciał dołożyć się do zakupu alkoholu i udał się z nimi w stronę sklepu, świadczy zupełnym braku u oskarżonych nie tylko szacunku dla obowiązujących norm prawnych ale również zwykłej przyzwoitości. Nadto ich zachowanie podjęte zostało wyłącznie z niskich pobudek – chęć uzyskania korzyści majątkowej, co w ocenie Sądu Okręgowego świadczy o znacznym stopniu winy oskarżonych oraz wysokiej szkodliwości społecznej ich czynu, które to okoliczności nie pozwalaj na uznanie, przypisanego im przestępstwa za przypadek mniejszej wagi.

Reasumują, w realiach tej sprawy ponad wszelką wątpliwość udowodnione zostało sprawstwo oskarżonych w zakresie przypisywanego im czynu. Przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów jest prawidłowa i zgodna z przepisami postępowania karnego. Rozpoznając apelację obrońców oskarżonych, Sąd Odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw do stwierdzenia, że Sąd I instancji dopuścił się jakichkolwiek wskazanych w środkach zaskarżenia uchybień. Tym samym zasadnym jawiło się utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego w zakresie winy oskarżonych.

Także orzeczone wobec oskarżonych kary nie noszą cech rażącej niewspółmierności. Oskarżonemu K. wymierzono najniższą karę przewidzianą za występek z art. 280 § 1 k.k., przy czym jej wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 5 lat, zaś kara orzeczona względem oskarżonego C. tylko o dwa miesiące przekracza najniższy możliwy wymiar kary, który z uwagi iż oskarżony ten odpowiada w warunkach art. 64 § 2 k.k. wynosi 2 lata i miesiąc pozbawienia wolności.

Sąd Odwoławczy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie przyznanego wynagrodzenia adw. J. O. za obronę oskarżonego K. C. z urzędu przed Sądem I instancji, podwyższając wynagrodzenie do kwoty 3 675,24 złote. Uwzględnić bowiem należy, że obrońca stawił się na 7 terminów rozpraw przed Sądem Rejonowym, wobec czego zasadnym było przyznanie mu w/w kwoty. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Sąd Okręgowy, na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonych od kosztów postępowania odwoławczego, a nadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. oraz adw. J. O. kwoty po 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej wywody orzeczono, jak w wyroku.

SSO Jacek Matusik SSO Aleksandra Mazurek SSO Anita Jarząbek-Bocian