Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Natalia Pawłowska - Grzelczak

Protokolant: sekr. sądowy Marta Serwatka

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2017 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa Gminnej Spółdzielni (...) w T.

przeciwko

1.  (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

2.  (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

3.  (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  ustala, że powód przegrał niniejszy proces w 100 %, przy czym szczegółowe rozliczenie kosztów procesu pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt VIII GC 507/15

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółdzielnia (...) w T. wniosła pozew przeciwko pozwanym (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T., (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T. oraz (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T. o zapłatę kwoty 233 339,54 zł (po rozszerzeniu powództwa) wraz z odsetkami od kwot wskazanych w pozwie jak również w piśmie stanowiącym rozszerzenie powództwa, wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że kwota dochodzona pozwem stanowi wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki, położonej w T. przy ul. (...), przez wszystkich pozwanych, którzy są posiadaczami w złej wierze, nie mają żadnego tytułu prawnego do zajmowanej nieruchomości i w związku z tym powódce należy się wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

W odpowiedzi na pozew każda z pozwanych spółek wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu od powódki.

W uzasadnieniu wskazano, iż ze spornej nieruchomości korzystała jedynie spółka (...) i to tylko w ograniczonym zakresie. Pozostałe pozwane spółki wskazały, iż nigdy nie korzystały z nieruchomości powódki. Ponadto wskazano, iż czynsz uiszczany przez spółkę (...) na rzecz powódki w całości wyczerpuje żądanie objęte pozwem szczególnie dlatego, że sporna nieruchomość była w bardzo złym stanie technicznym i uniemożliwiła korzystanie z niej dla potrzeb działalności prowadzonej przez spółkę (...). Dodatkowo pozwane wskazały, iż żądanie objęte pozwem jest rażąco wygórowane.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódkę oraz (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w T. łączyła umowa dzierżawy nieruchomości z dnia 1 stycznia 2006 roku, położonej w T. przy ul. (...) (budynek (...)) należącej do powódki. Umowa została zawarta na czas określony 5 lat ( § 8 umowy). W umowie strony ustaliły zakaz podnajmu przedmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego. Czynsz dzierżawny był ustalony na poziomie 7291,94 zł ( 5977 zł + 22 % podatek vat). Następnie w dniu 3 stycznia 2011 roku strony zawarły kolejną umowę dzierżawy wyżej opisanej nieruchomości na czas określony do dnia 31 grudnia 2011 roku.

( dowód: umowa dzierżawy k. 33 – 34, umowa dzierżawy k. 228 – 229, księga wieczysta - k. 50 – 52)

Po zakończeniu umowy najmu spółka (...) nie opuściła zajmowanej nieruchomości i nie zawarła nowej umowy z powódką oraz w żaden inny sposób nie uregulowała stanu związanego z wygaśnięciem umowy dzierżawy. Nie posiadała też żadnego tytułu prawnego do władania sporną nieruchomością. Po zakończeniu umowy dzierżawy powódka chciała sprzedać nieruchomość lub wynająć za cenę rynkową. Taką propozycję dalszego wynajmu lub sprzedaży powódka złożyła również spółce (...), która nie skorzystała z oferty powódki. Ostatecznie powódka w roku 2013 podjęła uchwałę o zbyciu nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) (budynek (...)). Lokalem zainteresowała się firma (...) oraz (...). Pismem z dnia 12 marca 2013 roku powódka zwróciła się do spółki (...) z informacją, że bezumownie użytkuje obiekt (...), który zgodnie z uchwałą powódki został przeznaczony do sprzedaży. Poinformowano też spółkę (...), że jeżeli jest zainteresowana zakupem nieruchomości to może złożyć ofertę kupna do dnia 20 lipca 2013 roku. Spółka (...) nie złożyła takiej oferty powódce. Pismem z dnia 12 marca 2014 roku powódka ponownie poinformowała pozwaną spółkę (...), że bezumownie użytkuje nieruchomość i lekceważy próby uregulowania tej sytuacji. Pismem z dnia 17 marca 2014 roku powódka wezwała pozwaną spółkę (...) do wydania bezumownie zajmowanej nieruchomości i wskazała, że zaistniały stan powoduje, że Spółdzielnia nie może dokonać sprzedaży nieruchomości. Ponadto wskazano, iż (...) nie płaci wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z obiektu czym powoduje straty u powódki. Powódka wskazała, że nie wydanie nieruchomości spowoduje, iż wystąpi ona na drogę postępowania sądowego.

(dowód: pismo z dnia 2 lipca 2013 roku – k. 35, pismo z dnia 12 marca 2014 roku – k. 36, pismo z dnia 17 marca 2014 roku – k. 37, oferta - k. 53, przesłuchanie reprezentanta powoda B. G. k. 506 – 507);

Wyrokiem z dnia 28 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie nakazał spółce (...) wydać powódce sporną nieruchomość położoną w T. przy ul. (...). Budynek został opuszczony przez spółkę (...) z końcem grudnia 2015 roku. W powództwie wytoczonym o wydanie nieruchomości nie pozwano spółek (...).M. Nigdy też, wobec tych spółek powódka nie występowała z żadnymi pozwami i nigdy nie wystawiała tym spółkom żadnych faktur i nie zgłaszała wobec nich żadnych roszczeń finansowych.

(dowód: wyrok zaoczny z dnia 6 listopada 2014 roku – k. 38, wyrok z dnia 28 maja 2015 roku – k. 39, wyrok z dnia 6 listopada 2015 roku k. 174 – 175, wiadomość mailowa k. 170, protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 21 grudnia 2015 roku k. 259, protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 29 grudnia 2015 roku k. 260 – 261, przesłuchanie reprezentanta powoda B. G. k. 506 – 507)

Spółki (...).M. nie korzystały ze spornej nieruchomości w sposób faktyczny. Jedynie w Krajowym Rejestrze Sądowym wskazano ich adresy - jako T., ul. (...). Działalność tych spółek była skupiona w zakładzie produkcyjnym w M. przy ul. (...), a następnie w C.. Spółki (...).M. nie uiszczały żadnych należności czynszowych na rzecz powódki. Spółki te nigdy nie łączył z powódką żaden węzeł obligacyjny. Stan nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) wymagał remontu i napraw. Spółka (...) wykonywała jedynie doraźne prace remontowe wewnątrz obiektu. Dokonano też w obiekcie samowolnej zmiany sposobu użytkowania budynku z restauracji na szwalnię, jednak stan ten został usunięty.

( dowód: zeznania świadka B. K. k. 322 – 322v, zeznania świadka K. G. k. 323, zeznania świadka W. P. (1) k. 359);

Powodowa spółka wystawiała pozwanej spółce (...) faktury vat za bezumowne korzystanie z obiektu za okres od lutego 2014 roku do grudnia 2015 roku w kwocie po 15 945,99 zł za miesiąc, a od lutego 2015 roku w kwocie po 16 129,54 zł. za miesiąc. Stawkę za m ² bezumownego użytkowania powódka ustaliła na podstawie stawki ogłoszonej przez burmistrza T. za wynajem lokali użytkowych - ok. 9 zł za m ². Pozwana spółka (...) dokonywała w spornym okresie miesięcznych wpłat za zajmowaną nieruchomość jednak w niższych wysokościach niż wystawiane faktury tj. w marcu 2014 roku wpłaciła kwotę 10 440,78zł, w kwietniu 2014 roku – 9 954, 39 zł, w maju 2014 roku – 9 994, 35 zł, w czerwcu 2014 roku – 9 931,29 zł , w lipcu 9 871, 35 zł, w sierpniu 2014 roku 9 851, 37 zł, we wrześniu 2014 roku – 246 zł, w październiku 2014 roku – 9 864,54 zł, w listopadzie 2014 roku – 9 822,69 zł, w grudniu 2014 roku – 9 865,15 zł, w styczniu 2015 roku - 9 907, 11 złotych, w lutym 2015 roku – 9 875,76 zł, w marcu 2015 roku – 9 886, 38 zł, w kwietniu 2015 roku – 9 854,54 zł, w maju 2015 roku -9 875,76 zł, w lipcu 2015 roku - 9 897,00 zł, we wrześniu 2015 roku – 9 630,51 zł. Łącznie za sporny okres pozwana spółka (...) zapłaciła na poczet wystawionych faktur kwotę 158 758,97 złotych.

(dowód: specyfikacja sald k. 10 – 11, faktury vat k. 12 – 32, potwierdzenia przelewów k. 101 – 115, 141 – 142);

Czynsz rynkowy za najem nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) za okres od lutego 2014 roku do grudnia 2015 roku (23 miesiące) wynosił 138 920 złotych, 6 040 złotych za 1 miesiąc. Nieruchomość jest położona w południowej części miejscowości w dzielnicy mieszkalno – użytkowej. Kształt działek jest korzystny i zwarty. Nieruchomość znajduje się w pierwszej linii zabudowy. Na nieruchomości znajduje się budynek niemieszkalny w zabudowie wolnostojącej i budynek gospodarczy. Stan techniczny nieruchomości jest poniżej przeciętnego natomiast standard wykończenia słaby. Obiekt uzyskał pozwolenie na rozbiórkę.

( dowód: opinia biegłego sądowego k. 323 – 376, dokumentacja fotograficzna 376 – 379, ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego k. 450 – 453).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Strona powodowa dochodziła w niniejszym procesie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez każdą z pozwanych spółek z nieruchomości powódki, położonej w T. przy ul. (...) wskazując, że pozwane w okresie od lutego 2014 roku do grudnia 2015 roku były posiadaczami w złej wierze, nie miały żadnego tytułu prawnego do zajmowanej nieruchomości.

W świetle powyższego żądania podstawę materialnoprawną stanowi art. 225 k.c. w zw. z art. 224 k.c i w zw. z art. 230 k.c.

Stosownie do art. 224 § 2 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że nastąpiły one bez jego winy. Zgodnie natomiast z art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, gdy ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz ulegałby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego (art. 230 kc).

Przewidziane w przytoczonych przepisach roszczenia mają charakter uzupełniający, albowiem dopełniają one roszczenie windykacyjne i służą naprawieniu uszczerbków spowodowanych przez to, że właściciel został pozbawiony możliwości korzystania ze swojej rzeczy. Zakres roszczeń uzupełniających, których treścią może być żądanie wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zwrot pożytków oraz odszkodowanie z powodu zużycia, utraty lub pogorszenia rzeczy, zależy od złej lub dobrej wiary posiadacza. Za posiadacza w złej wierze uznaje się tego, kto na podstawie towarzyszących okoliczności powinien przypuszczać, że posiadana przezeń rzecz stanowi własność innej osoby. Zaostrzenie odpowiedzialności posiadacza w złej wierze, wynikające z art. 225 kc jest zatem uzasadnione faktem, iż wie on o tym, że nie przysługuje mu prawo do rzeczy, które faktycznie wykonuje (wyr. SN z dnia 17 czerwca 2005 roku, sygn. akt III CZP 29/05, OSN z 2006 r., nr 4, poz. 64).

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że regulacja roszczeń uzupełniających dotyczy wyłącznie stosunków bezumownych w sytuacji, gdy rzecz znalazła się w posiadaniu osoby nie będącej właścicielem rzeczy, a między właścicielem rzeczy a tą osobą nie ma żadnego stosunku prawnego, na podstawie którego osoba ta mogłaby korzystać z rzeczy (wyr. SN z dnia 13 kwietnia 2000 roku, sygn. akt III CKN 65/99, LEX numer 51567). Jednocześnie zaznaczyć należy, że zgodnie z treścią powołanych na wstępie przepisów posiadacz jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z cudzej rzeczy bez względu na to, czy właściciel rzeczy, nie korzystając z niej, poniósł jakąkolwiek stratę i niezależnie od tego, czy posiadacz faktycznie korzystał z rzeczy – odnosząc wymierną korzyść. Skuteczność roszczenia nie zależy od tego, czy posiadacz był w zwłoce z wydaniem rzeczy, czy nie. Również wysokość wynagrodzenia jest niezależna od rzeczywistych strat właściciela i rzeczywistych korzyści odniesionych przez posiadacza.

Przechodząc do analizy stanu faktycznego, wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie przede wszystkim spornym był fakt, czy wszystkie pozwane spółki faktycznie korzystały ze spornej nieruchomości.

Analiza materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, iż (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. korzystały ze spornej nieruchomości w okresie wskazanym w pozwie. Wskazać należy, iż powódka fakt korzystania z nieruchomości wywodziła jedynie z treści sprzeciwu złożonego przez spółkę (...) w innej sprawie toczącej się pod sygnaturą akt VIII GC 626/14, a dotyczącej powództwa o wydanie skierowanego przez powódkę wobec spółki (...). W ocenie Sądu Okręgowego treść sprzeciwu sporządzonego przez inny podmiot nie może stanowić żadnego dowodu na fakt, korzystania ze spornej nieruchomości przez spółki (...).M., szczególnie w sytuacji zaprzeczenia tej okoliczności przez obie pozwane. Wskazać również należy, że powódka nigdy nie wzywała spółek (...).M. do wydania nieruchomości jak to uczyniła wobec spółki (...). Nigdy też nie kierowano żadnych innych roszczeń wobec tych dwóch pozwanych spółek. Sam fakt, iż pozwane podały w Krajowym Rejestrze Sądowym jako adresy tych spółek - (...) przy ul. (...) nie dowodzi korzystania z tej nieruchomości. Szczególnie dlatego, że działalność tych spółek była skupiona w zakładzie produkcyjnym w M. przy ul. (...), a następnie w C.. Okoliczność ta została potwierdzona zeznaniami świadków. Świadek K. G. jednoznacznie zeznała, iż ze spornej nieruchomości korzystała tylko spółka (...). Świadek jako księgowa obsługiwała pozwane spółki i posiadała wiedzę na temat miejsca prowadzenia faktycznej działalności spółek i umów zawieranych przez spółki oraz dokonywanych świadczeń. Natomiast świadek W. P. (2) zeznał, iż spółka (...) prowadziła działalność w M. a tylko adres korespondencyjny miała w T., natomiast spółka (...) w ogóle nie miała żadnych pracowników. Potwierdził, że tylko spółka (...) prowadziła działalność na spornej nieruchomości. Również reprezentant powódki - B. G. przesłuchany w charakterze strony za powódkę wyraźnie zeznał, iż nie ma żadnej wiedzy na temat działalności spółek (...).M. na spornej nieruchomości, a jego wiedza o rzekomych czynnościach tych spółek pochodzi tylko z treści sprzeciwu złożonego w innej sprawie przez spółkę (...). Podał, iż nie podejmował też co do tych spółek żadnych czynności windykacyjnych i nie kierował żadnych roszczeń oraz wskazał, że nie były one stroną w procesie o wydanie spornej nieruchomości.

Wobec powyższego wskazać należy, iż strona powodowa nie udźwignęła zgodnie z art. 6 k.c. ciężaru dowodu w zakresie wykazania, iż spółki (...).M. korzystały bezumownie z nieruchomości powódki. Zdaniem Sądu Okręgowego materiał dowodowy przedstawiony przez powódkę nie daje żadnych podstaw do stwierdzenia, że pozwane spółki (...).M. korzystały ze spornej nieruchomości i tym samym nie daje podstaw do uznania, iż powódce służyły roszczenia przewidziane w przepisach art. 222-230 k.c. wobec tych spółek. W świetle tych ustaleń powództwo zostało wobec tych spółek zostało oddalone.

Odnosząc się do żądania skierowanego wobec spółki (...) wskazać należy, iż okazało się ono również nieuzasadnione jednak z innych powodów, niż wskazano powyżej.

Z materiału dowodowego wynika jednoznacznie, iż w okresie objętym pozwem pozwana spółka (...) nie miała podstawy umownej do korzystania ze spornej nieruchomości powódki położonej w T. przy ul. (...), nie miała też żadnego tytułu prawnego do zajmowanej nieruchomości. Niewątpliwie również w okresie objętym pozwem czyli po wygaśnięciu umowy dzierżawy (...) spółka (...) nie wydała powódce nieruchomości i nadal z niej korzystała. Niespornym był również fakt, iż pozwana spółka (...) była wielokrotnie wyzwana zarówno do uregulowania zaistniałej sytuacji, jak też do wydania nieruchomości czego nie czyniła. Ponadto powódka wystawiała pozwanej począwszy od lutego 2014 roku faktury za bezumowne korzystanie z nieruchomości, których pozwana spółka nie opłacała zgodnie z ich treścią. Okoliczności te przesądzają o tym, iż pozwana spółka była posiadaczem w złej wierze. Jak wynika z przepisów Kodeksu cywilnego oraz z orzecznictwa „ roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługujące właścicielowi wobec posiadacza samoistnego (art. 224 § 2 i art. 225 k.c.) lub wobec posiadacza zależnego (art. 230 k.c.) należy do tzw. roszczeń uzupełniających roszczenie właściciela o wydanie rzeczy, czyli, innymi słowy, do roszczeń uzupełniających roszczenie windykacyjne.

W ocenie Sądu Okręgowego kluczowe znaczenie w przedmiotowym sporze miała też kwestia wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Według Sądu Okręgowego ustalenie tej okoliczności wymagało wiadomości specjalnych i dlatego słusznie strona powodowa wnioskowała o powołanie biegłego do spraw wyceny czynszu rynkowego dla określenia czynszu hipotetycznego możliwego do uzyskania w przypadku wynajęcia (wydzierżawienia) spornej nieruchomości.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez najemcę (dzierżawcę), który utracił tytuł prawny do dalszego zajmowania nieruchomości bez tytułu, powinno odpowiadać należnościom za najem (dzierżawę) nieruchomości, ponadto nie wyłącza to odpowiedzialności najemcy (dzierżawcy) lub innego użytkownika za szkodę na zasadach ogólnych. W wyroku z 7 kwietnia 2000 r. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że o wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy w określonych warunkach i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia. W ocenie Sądu Okręgowego do określenia sposobu ustalenia wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną spółkę z nieruchomości powódki prima facie najwłaściwszą wydaje się metoda bazująca na wysokości możliwego do uzyskania czynszu dzierżawnego, to czynsz bowiem jest najbliższym wynagrodzeniu za korzystanie z cudzej rzeczy świadczeniem.

Wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o opinię biegłego sądowego powołanego w sprawie. W treści opinii biegły wyjaśnił, że szacowanie wartości czynszu rynkowego spornej nieruchomości przeprowadzono przy zastosowaniu podejścia porównawczego, metodą korygowanej ceny średniej. Wskazał, iż wybór podejścia i metody wyceny uzasadniony był rodzajem nieruchomości oraz odpowiednią liczbą dostępnych transakcji porównawczych. Wskazał także, że dokonał określenia wartości czynszu poprzez odwrotność wartości rynkowej (realnego dochodu) z uwzględnieniem czynników ekonomicznych inwestowania w tego typu nieruchomości. Wyjaśnił również, że wysokość czynszu musi odpowiadać realnemu zyskowi w okresie zwrotu inwestowania w tego typu nieruchomości. Wartość wolnorynkowa jednomiesięcznego czynszu najmu z tytułu korzystania z nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) za okres od 1 lutego 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku wynosi 6 040 złotych za miesiąc, 138 920 złotych za cały okres 23 miesięcy.

W ocenie Sądu sporządzona przez biegłego opinia jest wyczerpująca, fachowa i logiczna, a w konsekwencji nie budząca wątpliwości i w pełni zasługująca na wiarę. Również przedstawione przez biegłego określenie sposobu wyceny, podejście, metoda i technika wyceny oraz procedura szacowania są w ocenie Sądu rzetelne, wyczerpujące, spójne, a nadto pozostające w zgodzie z wymogiem, by wynagrodzenie ustalane było według cen rynkowych przy uwzględnieniu położenia nieruchomości, jej przeznaczenia, wielkości, sposobu wykorzystywania, warunków miejscowych. Sąd nie podzielił zastrzeżeń powódki do opinii bowiem stanowiły one w istocie polemikę ze stanowiskiem biegłego, nie popartą merytorycznymi argumentami. Przekonującymi w pełni były również wyjaśnienia biegłego przedstawione w ustnej uzupełniającej opinii sądowej w ustosunkowaniu się do pisemnych zarzutów powódki, w szczególności w przedmiocie założeń przyjętych przy określaniu wartości rynkowej wynagrodzenia, przyjętego przeliczenia powierzchni użytkowej budynku, jak również wyjaśnienia dlaczego stawki gminne nie mogą być podstawą wyliczenia czynszu rynkowego.

W ocenie Sądu, wszystkie sformułowane przez powódkę zarzuty oraz wątpliwości zostały przez biegłego skutecznie odparte i wyjaśnione w sposób wyczerpujący, fachowy, bezstronny i logiczny, a w konsekwencji nie budziły wątpliwości Sądu, stanowiąc podstawę rozstrzygnięcia w zakresie należnego powódce wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości w spornym okresie przez pozwaną spółkę (...).

Opinia biegłego podlega, tak jak i inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalne). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na stwierdzenie faktów na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego.

Skoro zatem czynsz rynkowy za najem nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) za okres od lutego 2014 roku do grudnia 2015 roku (23 miesiące) wynosił 138 920 złotych (6 040 zł za miesiąc), to żądanie pozwu należało uznać za nieuzasadnione wobec spółki (...) albowiem spółka ta uiściła za sporny okres należność w łącznej kwocie 158 758,87 złotych. Miesięczne wpłaty oscylowały na poziomie około 9 820 złotych. Oznacza to, że pozwana spółka (...) nie zalega z zapłatą jakiejkolwiek kwoty za korzystanie ze spornej nieruchomości. Okoliczność ta w konsekwencji prowadziła do oddalenia powództwa wobec tej spółki.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Mając na względzie odpowiedzialność za wynik procesu, Sąd ustalił, że powodowa spółka przegrała niniejsze postępowanie w całości, przy czym szczegółowe rozliczenie kosztów procesu pozostawiono referendarzowi sądowemu.