Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki (...) w B.

przeciwko M. T.

o zapłatę 2.750,05 zł

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 316/17

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2016 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w B., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej M. T. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zasądzenie kwoty 2.750,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.036,05 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wyjasnił, że w dniu 27 maja 2015 roku (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o. S.K.A. zawarły umowę dotyczącą pośrednictwa kredytowego. Do tego dnia pożyczkodawcą była (...) Sp. z o.o.. która na mocy powyższej umowy została pośrednikiem kredytowym między pożyczkodawcą a klientem. Po zmianie podmiotem udzielającym pożyczek została (...) Sp. z o.o. S.K.A. Przed zawarciem umowy pożyczki po dniu 27 maja 2015 roku wszyscy pożyczkobiorcy są informowani o tym, że podmiotem wypłacającym środki nie jest pożyczkodawca i zobligowani są do zaakceptowania nowych warunków. Bez zapoznania się z nimi i akceptacji nie jest możliwe złożenie wniosku o pożyczkę. Szczegóły dotyczące pożyczkodawcy i warunków udzielania pożyczek zostały określone w umowie pożyczki. Powód podniósł, że w dniu 25 czerwca 2015 roku pozwana zarejestrowała się na stronie internetowej pośrednika pod adresem (...) dążąc do zawarcia z pożyczkodawcą umowy pożyczki na odległość w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim. Pozwana, w trakcie wieloetapowego procesu potwierdzania danych oraz woli zawarcia umowy, dokonała przelewu z indywidualnego rachunku bankowego, którego jest właścicielem, kwoty 0,01 zł. Wpisała w tytule przelewu unikalny kod przesłany do niej na adres e-mail podany w procesie rejestracji, co też pozwana uczyniła niezwłocznie, potwierdzając tym samym swoje dane osobowe oraz chęć zaciągnięcia pożyczki u Pożyczkodawcy. W związku z zaakceptowanie wniosku o udzielenie pożyczki oraz spełnieniem przez pozwaną potwierdzenia woli zawarcia umowy, jakim było wcześniejsze przelanie na rachunek powódki kwoty 0,01 zł, po złożeniu wniosku o konkretną kwotę, na rachunek bankowy pozwanej w dniu 5 marca 2016 roku powód dokonał przelewu kwoty pożyczki w wysokości 2.000 zł o numerze pożyczki (...), z terminem spłaty do dnia 4 kwietnia 2016 roku. Dzień spłaty pożyczki oraz całkowita kwota do spłaty zostały zawarte w umowie pożyczki. Powód wskazał, że prowizja pożyczkodawcy to całkowity koszt pożyczki, który nie zawierał odsetek. Koszt umowy pożyczki był uzależniony od wysokości kwoty i okresu, na jaki została udzielona pożyczka. Pomimo licznych prób kontaktów powoda z pozwaną, pozwana nie spłaciła zadłużenia. Z uwagi na opóźnienie w spłacie pożyczki, zgodnie z umową pożyczki, do pozwanej zostały wysłane 4 wezwania do zapłaty (po 10, 25, 35 i 50 dniach zaległości) w kwocie 29 zł każde (łącznie 116 zł), a ponadto pożyczkodawca podjął działania windykacyjne w postaci wysyłania wiadomości sms oraz e-mail, za które pozwana została obciążona kosztami: 4,5 zł za każde upomnienie wysłane za pośrednictwem sms oraz 4,5 zł za każde powiadomienie wysłane pocztą elektroniczną (łącznie 99 zł za wszystkie czynności windykacyjne przeprowadzone w tym trybie). Powód wskazał, że na dzień wytoczenia powództwa zadłużenie pozwanej wynosi łącznie 2.750,05 zł, a składa się na nie: 1) kwota 2.000 zł wypłaconej pożyczki nr (...) z terminem spłaty do dnia 4 kwietnia 2016 roku wraz z kwotą skapitalizowanych odsetek 36,05 zł naliczonych do dnia wniesienia pozwu, 20 kwota 499 zł prowizji pożyczki, 3) kwota 116 zł (4 x 29 zł) tytułem kosztów upomnień, 4) kwota 99 zł (11 x 4,50 zł oraz 11 x 4,50 zł) tytułem opłat za powiadomienia sms oraz e-mail. (pozew w e.p.u. k. 2-6)

W dniu 25 października 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc na skutek wniesienia przez pozwaną sprzeciwu, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc, że roszczenie nie zostało udowodnione. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 7, sprzeciw k. 10-11v, postanowienie k. 13)

Następnie po przekazaniu sprawy z e.p.u., powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości, zaś pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Pozwana podkreśliła, że roszczenie nie zostało udowodnione, zakwestionowała m.in. wartość dowodową dokumentów załączonych do pozwu, jako kopii niepoświadczonych za zgodność z oryginałem, a także z uwagi na to, że nie zostały one podpisane przez pozwaną. (pismo procesowe powoda k. 16-17, pismo procesowe pozwanej k. 42-44, pismo procesowe powoda k. 48-49)

Na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 roku pełnomocnika powoda i pozwana nie stawili się, zostali prawidłowo zawiadomieni o terminie rozprawy. (protokół rozprawy k. 80, zapis przebiegu rozprawy płyta CD k. 83)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2017 roku główna księgowa (...) Sp. z o.o. (dawniej (...) Sp. z o.o.) w B. złożyła oświadczenie, że pożyczka nr (...) z dnia 5 marca 2016 roku w kwocie 2.000 zł została wypłacona klientowi M. T. nr PESEL (...) zam. ul. (...), (...)-(...) Ł., na jej indywidualny rachunek bankowy. Powyższa kwota została wypłacona klientowi przez pośrednika, natomiast pożyczkodawcą zgodnie z łączącą strony umową pośrednictwa finansowego była spółka (...) Sp. z o.o. S.K.A. (zaświadczenie pośrednika kredytowego k. 50)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opisanego dowodu z dokumentu prywatnego znajdującego się w aktach sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód w żaden sposób nie udowodnił, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanej, wynikająca z zawartej przez pozwaną umowy pożyczki nr (...) z dnia 5 marca 2016 roku w wysokości dochodzonej przedmiotowym powództwem.

Strona powodowa nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów z dokumentów, z których miałaby wynikać kwota składająca się na żądanie pozwu, w szczególności do akt sprawy nie została złożona umowa pożyczki. Powód poprzestał wyłącznie na załączeniu wydruków, w których zostały wymienione warunki umowy ramowej i warunki umowy pożyczki, rzekomo zaakceptowane przez pozwaną oraz wydruków potwierdzeń wykonania operacji, rzekomo na rachunek pozwanej bądź z jej rachunku, które to dokumenty w ocenie Sądu nie mogą być jednak postrzegane jako dowodzące zasadności pozwu. Wspomniane wydruki nie zostały opatrzone ani podpisem osoby je sporządzającej, ani podpisem samej pozwanej. Bez wątpienia z dokumentów tych nie można wywieść, że pozwana wyraziła zgodę na określone warunki umowy ramowej i umowy pożyczki, tak dotyczące świadczenia głównego, jak i wysokości prowizji czy innych opłat. Powyższego nie dowodzi również załączony przez powoda wydruk z „profilu klienta”, ani „tabela opłat i prowizji M. pożyczka Sp. z o.o.”, z tych samych względów. Powyższe wydruki nie mogą być nawet potraktowane jako dowody z dokumentów prywatnych, nie mają zatem żadnej wartości dowodowej, wobec ich kwestionowania przez pozwaną. Wydruki te nie zawierają nawet podpisu osoby, która je sporządziła, stąd nie można nawet rozważać zakwalifikowania ich jako kopii dokumentów prywatnych, skoro nie są opatrzone podpisem. Nawet zresztą gdyby zakwalifikować je jako dokumenty prywatne i tak nie mogłyby one stanowić i nie stanowiłyby dowodu na zawarcie przez pozwaną umowy pożyczki. W ocenie Sądu załączone przez powoda wydruki nie poddają się żadnej merytorycznej weryfikacji, zarówno jeśli chodzi o kwotę pożyczki (powód nie przedłożył wniosku pozwanej o pożyczkę), jak również pozostałe jej warunki. Powód nie wykazał tym samym, że pozwana wnioskowała o pożyczkę w określonej wysokości oraz zgodziła się na wskazaną w omawianych dokumentach wysokość prowizji oraz termin spłaty pożyczki.

Zasadności powództwa nie dowodzi także dowód z dokumentu prywatnego w postaci zaświadczenia pośrednika kredytowego z dnia 30 maja 2017 roku, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że złożono oświadczenie nim objęte, tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu, natomiast materialna moc dowodowa tego dokumentu bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła. Treść oświadczenia w nim zawartego nie jest bowiem objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Dokument prywatny nie dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Powód, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, nie udowodnił swojego twierdzenia faktycznego przedstawionego w pozwie, że pozwana zawarła w dniu 5 marca 2016 roku umowę pożyczki na kwotę 2.000 zł, zobowiązując się do zwrotu kwoty 2.499 zł. Powód nie wykazał nawet tego, że to na rachunek bankowy należący do pozwanej została przelana przez wierzyciela jakakolwiek kwota pieniężna, ani tym bardziej tego, że miała ona stanowić pożyczkę udzieloną pozwanej.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Dodać wypada, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie. Już zatem w treści pozwu powód winien niezwłocznie przedstawić wszelkie wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych (B. K., Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. S. P.. (...)-148). Przepis § 2 art. 217 k.p.c. jasno wskazuje, że fakty i dowody winny być przytaczane „we właściwym czasie” pod rygorem ich pominięcia jako spóźnionych (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania karnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. St.Prawn. 2012/1/123-148).

Zgodnie z przepisem art. 207 § 6 k.p.c., sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania. W niniejszej sprawie uznać należy, iż to pierwsze posiedzenie przeznaczone na rozprawę wyznaczało dla powoda ostateczny termin na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, czego jednak powód nie uczynił. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10.07.2003 r., I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

Reasumując, Sąd uznał, że powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już w pozwie, a najpóźniej na pierwszej rozprawie. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo w całości.

ZARZĄDZENIE