Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Kurowski

Protokolant: Katarzyna Zuzda

w obecności prokuratora: Elżbiety Korwell

po rozpoznaniu dnia 31.08.2017 r. sprawy

M. C. , ur. (...) w B., s. J. i J. z d. R.

Prawomocnie skazanego:

I.  Wyrokiem Łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III.K.16/13, na dwie łączne kary pozbawienia wolności:

1.  w wysokości 7 (siedmiu) lat, powstałej wskutek połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami:

a) Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.457/09

b) Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.1130/12 za czyn popełniony w okresie od początku marca 2009 r. do końca września 2009 r.

c) Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt III.K.78/10

Powyższą karę skazany odbywa od dnia 27.03.2011 r. do dnia 12.10.2017 r.

2.  w wysokości 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy, powstałej wskutek połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.498/10

b)  Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.1130/12 za czyn popełniony w okresie od 13.01.2009 r. do dnia 15.12.2009 r.

Powyższą karę skazany będzie odbywał w okresie od dnia 12.10.2017 r. do dnia 09.04.2020 r.

Na podstawie art. 577 k.p.k. umorzono postępowanie w przedmiocie objęcia wyrokiem łącznym kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.1151/05 i VII.K. 462/09.

Zasądzono koszty obrońcy z urzędu i zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych

II.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 18 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.188/15, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 25.04.2017 r. w sprawie o sygn. akt VIII.Ka.79/17, za czyn popełniony w okresie od dnia 12 grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. z art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z 64 § 1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeczono wobec skazanego przepadek uzyskanej korzyści majątkowej, zasądzono koszty obrońcy z urzędu, zwolniono skazanego od kosztów sądowych.

I.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 4 k.k. łączy opisaną w punkcie I.2. karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z opisaną w punkcie II karą 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i orzeka wobec M. C. łączną karę 3 (trzech) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  W pozostałej części wyroki opisane w punktach I.2. i II pozostawia do odrębnego wykonania.

III.  Na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w zakresie połączenia kary opisanej w punkcie I.1. Kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa.

IV.  Zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w pozostałej części.

Mariusz Kurowski

Sygn. akt III.K.76/17

UZASADNIENIE

M. C. został prawomocnie skazany:

III.  Wyrokiem Łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III.K.16/13, na dwie łączne kary pozbawienia wolności:

3.  w wysokości 7 (siedmiu) lat, powstałej wskutek połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami:

a) Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.457/09

b) Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.1130/12 za czyn popełniony w okresie od początku marca 2009 r. do końca września 2009 r.

c) Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt III.K.78/10

Powyższą karę skazany odbywa obecnie od dnia 27.03.2011 r. do dnia 12.10.2017r.

4.  w wysokości 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy, powstałej wskutek połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami:

c)  Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.498/10

d)  Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.1130/12 za czyn popełniony w okresie od 13.01.2009 r. do dnia 15.12.2009 r.

Powyższą karę skazany rozpocznie odbywać od dnia 12.10.2017 r. i będzie odbywał do dnia 09.04.2020 r.

Na podstawie art. 577 k.p.k. umorzono postępowanie w przedmiocie objęcia wyrokiem łącznym kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.1151/05 i VII.K. 462/09. Rozstrzygnięto o kosztach obrońcy z urzędu i zwolnione skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

IV.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 18 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.188/15, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 25.04.2017 r. w sprawie o sygn. akt VIII.Ka.79/17, za czyn popełniony w okresie od dnia 12 grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. z art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z 64 § 1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeczono wobec skazanego przepadek uzyskanej korzyści majątkowej, zasądzono koszty obrońcy z urzędu, zwolniono M. C. od kosztów sądowych.

Obrońca skazanego M. C. złożył 6 czerwca 2017 r. wniosek o wydanie wyroku łącznego i połączenie kar wymierzonych wyrokami wydanymi w sprawach o sygn. akt III.K.16/13 Sądu Okręgowego w Białymstoku oraz XV.K.188/15 Sądu Rejonowego w Białymstoku. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż spełnione zostały przesłanki do wydania wyroku łącznego. W swym piśmie obrońca nadto podkreślił dobrą opinię skazanego w jednostce penitencjarnej i pozytywny przebieg resocjalizacji.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek obrońcy skazanego, co do zasady zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396) - która weszła w życie 1 lipca 2015 r. - przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym tą ustawą nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy, chyba, że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie ustawy. Wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku wydany wobec M. C. w sprawie o sygn. akt XV.K.188/15 uprawomocnił się 25.04.2017 r., co umożliwiło rozpoznanie wniosku według obecnie obowiązujących przepisów Kodeksu karnego. Umożliwiło bowiem ww. norma nie wyłącza dyspozycji art. 4§1 k.k. Wspomniane stanowisko prezentuje obecnie doktryna i judykatura (tak: J. Majewski, teza 2.-8. komentarza do art. 19 ustawy z dnia 20.02.2015r., dostępny w systemie Lex, Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2016 r. sygn. akt IV KK 70/16, LEX). Dlatego też należało ocenić, który z konkurujących ze sobą stanów prawnych jest korzystniejszy dla skazanego – przed, czy po 1 lipca 2015 r. Zgodnie z art. 4§1 k.k., jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Tę temporalną regułę stosuje się również w przedmiocie wydania wyroku łącznego.

Stosując ją analizuje się przesłanki do wydania wyroku łącznego nie tylko w kontekście ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przestępstwa i w czasie wyrokowania, ale również przez pryzmat wszystkich zmieniających się stanów prawnych w przedziale czasowym wyznaczonym przez datę czynu (za który wymierzono karę będącą przedmiotem postępowania) i datę orzekania.

Ustawą względniejszą dla skazanego jest ta, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z kolejnego zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Warunkiem dokonania wyboru spełniającego te wymogi jest przeprowadzenie przez sąd orzekający swoistego testu polegającego na podjęciu rozstrzygnięcia w sprawie, odrębnie na podstawie jednej i drugiej ustawy, a następnie na porównaniu obu rezultatów według kryterium korzystności dla oskarżonego ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13.05.2008 r., V KK 15/08, LEX nr 398529; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12.03.1996 r., I KZP 2/96, publ. w OSNKW 1996/3-4/16).

Analiza dat/okresów realizacji przestępstw oraz dat wydania wyroków w procesach karnych wymienionych w pkt I.-II., w świetle brzmienia normy art. 85 k.k. sprzed 1 lipca 2015 r. wskazuje, że w przedmiotowej sprawie należałoby postępowanie o wydanie wyroku łącznego umorzyć.

Dlatego należało stwierdzić, iż stosowanie przepisów w brzmieniu obowiązującym poprzednio powodowałoby większą dolegliwość dla skazanego niźli przy stosowaniu przepisów aktualnie obowiązujących. Konkluzją powyższego jest stwierdzenie o potrzebie zastosowania przepisów kodeksu karnego w kształcie obowiązującym w dniu orzekania.

Zgodnie zaś z obecną dyspozycją art. 85 § 1 k.k., jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, należy orzec karę łączną. Zgodnie z § 2 jej podstawę stanowić mogą tylko kary wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1. Aktualnie wobec skazanego wprowadzono do wykonania kary: 7 lat pozbawienia wolności (rozpoczął ją odbywać w dniu 27.03.2011 r. data wykonania to 12.10.2017 r.), 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (będzie ją odbywał w okresie od dnia 12.10.2017 r. do dnia 09.04.2020 r.) - obydwie orzeczone wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III.K.16/13 - oraz karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 18 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.188/15, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 25.04.2017 r. w sprawie o sygn. akt VIII.Ka.79/17 (będzie ją odbywał w okresie od 9.04.2020 r. do 6.10.2021 r.).

Nie było jednak możliwości połączenia wszystkich aktualnie wykonywanych wobec skazanego kar. Na przeszkodzie ku temu stoi przepis art. 85 § 3 k.k., w myśl którego, jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu.

W ocenie Sądu, w sytuacji, gdy wobec skazanego orzeczono kilka (jednostkowych lub łącznych) kar pozbawienia wolności i podlegają one wykonaniu kolejno po sobie (tak jak w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania) zwrot „wykonywanie kary” należy rozumieć, jako odpowiadający wymiarowi kary okres, kiedy skazany fizycznie odbywał tę konkretną karę, będąc izolowanym w jednostce penitencjarnej. Nie sposób bowiem przyjąć, że mając kilka kar pozbawienia wolności do odbycia skazany odbywa je niejako równolegle wszystkie na raz, co stanowiłoby przesłankę blokująca do połączenia węzłem kary łącznej kar, które faktycznie dopiero w przyszłości skazany będzie odbywał. Sąd w niniejszym składzie w tym względzie podzielił bowiem pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 4 stycznia 2017 r., sygn. akt II AKz 822/16 i przywołaną tam argumentację, kategorycznie negującą odmienną, tzw. szeroką interpretację zawartego w przepisie art. 85 § 3 k.k. pojęcia kary wykonywanej”.

W konsekwencji nie można w ocenie Sądu przyjąć, aby czyn, za który M. C. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 18 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.188/15 został popełniony po rozpoczęciu, a przed zakończeniem odbywania kary 2 lat i 6 pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III.K.16/13. Przyjmując powyższe stanowisko należało uznać, iż w chwili popełnienia czynu ze sprawy XV.K.188/15 wobec skazanego wykonywano jedynie karę 7 lat pozbawienia wolności orzeczoną w ww. sprawie o sygn. akt III.K.16/13.

Wymiar kary pozbawienia wolności, jaka mogła być orzeczona wyrokiem łącznym zakreśla art. 86 § 1 k.k. Możliwym zatem było orzeczenie kary łącznej w wymiarze nie niższym niż najsurowsza z orzeczonych kar czy kar łącznych (granica dolna), ale nie wyższym niż suma kar (granica górna). Ta ostatnia korygowana jest górnymi granicami dla danego rodzaju kary.

Sąd może zatem zastosować różne metody jej kształtowania. Pierwszą z nich jest oparcie się na zasadzie kumulacji, a zatem prostym dodaniu wysokości kar jednostkowych i orzeczenie kary łącznej stanowiącą ich sumę. Ten sposób wymierzania kary łącznej winien być stosowany jedynie do sprawców, co do których nie ma żadnej pozytywnej prognozy, są całkowicie zdeprawowani i brak jest podstaw do stosowania instytucji ułatwiających im zakończenie kary. Druga – metoda absorpcji, polega na wymierzeniu kary w najniższym możliwym rozmiarze, tj. pochłonięcia kar w niższych rozmiarach przez najsurowszą. Niewątpliwie ten rodzaj łączenia kar można stosować do najlepiej ocenianych sprawców, których przebieg resocjalizacji jest dalece zaawansowany. Istotnym w ocenie Sądu jest również, że porównanie dyrektyw wymiaru kary łącznej w obu stanach prawnych (przed i po 1 lipca 2015 r.) prowadzi do wniosku, iż różnią się one w minimalnym stopniu. Wskazuje na tę okoliczność treść art. 85a k.k., który co prawda ukazuje zasady prewencji (ogólnej i szczególnej) jako podstawowe dyrektywy wymiaru kary łącznej. Jednakże poprzedzenie ww. wskazania zwrotem "przede wszystkim" ujawnia, że podobnie jak wcześniej opisane w art. 53 k.k. i następnych pozostałe zasady wymiaru kary i obecnie mają zastosowanie do określania wymiaru kary łącznej. Dlatego podnieść należy, iż w szczególności zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 1997 r., sygn. akt II AKa 321/96).

W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że oparcie wymiaru kary łącznej na dwóch ostatnich zasadach traktować należy jako rozwiązanie stosowane wyjątkowo. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji ( tak: A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok SN z 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKa 339/03). Analiza wszystkich okoliczności ujawnia, zdaniem Sądu, brak podstaw do zastosowania wobec M. C. zasady kumulacji bądź absorpcji.

Jak wyżej wskazano, zgodnie z art. 85a k.k., orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa?

Także jak wyżej podniesiono, przy ustalaniu wysokości kary łącznej znaczenie mają również elementy składające się na związek przedmiotowy i podmiotowy zbiegających się realnie przestępstw. Im związek ten jest ściślejszy, tym bardziej przeważa absorbowanie poszczególnych kar, im luźniejszy - ich kumulacja. Należy zwrócić uwagę, że związek przedmiotowy zbiegających się realnie przestępstw ocenia się według tożsamości lub podobieństwa dóbr naruszonych poszczególnymi przestępstwami oraz na podstawie zwartości czasowej i miejscowej ich popełnienia. Związek podmiotowy rozumie się jako podobieństwo rodzaju winy i zamiarów ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 marca 2007 r. o sygn. akt II AKa 44/07, KZS 2007/4/27).

Określając wysokość kary łącznej Sąd nie brał pod uwagę okoliczności przyjętych za podstawę wymiaru kar za poszczególne przestępstwa, jak i kary łącznej zawartej w wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 19 marca 2013r. sygn. akt III.K.16/13 - stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, ówczesnego stopnia winy skazanego, związku podmiotowo – przedmiotowego przy wymiarze kary łącznej w ww. orzeczeniu. Okoliczności te zostały już wzięte pod uwagę przy wymiarze poszczególnych kar za czyny jednostkowe podlegające łączeniu, jak i kary łącznej w sprawie III.K.16/13.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać na odległy związek czasowy przestępstw podlegających łączeniu. Czynów, za które M. C. został skazany wyrokami w sprawach o sygn. akt XV.K.498/10 i XV.K.1130/12 Sądu Rejonowego w Białymstoku, które później zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III.K.16/13 dopuścił się on w 2009 r. Z kolei przestępstwo, za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 18 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.188/15 popełnił w okresie od dnia 12 grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. Tak więc dzieli je blisko 4 letni okres. Należy zwrócić również uwagę na różnorodność naruszanych dóbr: mienie, wiarygodność dokumentów, obrót gospodarczy, zdrowie powszechne. Nie sposób też nie zauważyć, że wszystkie czyny zostały popełnione z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, co stanowi o ich podobieństwie.

Nie mniej istotną okolicznością na wymiar kary łącznej ma również proces resocjalizacji skazanego. Z opinii penitencjarnej (k. 133) wynika, że skazany odbywa karę w warunkach zmniejszonego nadzoru i izolacji charakterystycznych dla zakładu karnego typu półotwartego. Deklaruje przynależność do podkultury więziennej, jednakże nie stwarza sytuacji konfliktowych z innymi osadzonymi. W celi mieszkalnej funkcjonuje zgodnie. W stosunku do przełożonych regulaminowy. W warunkach izolacji więziennej był 104 razy nagradzany regulaminowo i 5 razy karany dyscyplinarnie. Ostatni raz był karany 17.07.2017 r. za odmowę wykonania prac porządkowych w miejscu zatrudnienia. M. C. jest zatrudniony nieodpłatnie w magazynie żywnościowym. Brał udział w programach resocjalizacyjnych.

W ocenie Sądu dość dobra treść opinii penitencjarnej świadczy jedynie o tym, że skazany dobrze funkcjonuje w warunkach izolacji więziennej. Zaznaczyć należy, że bezproblemowe funkcjonowanie w warunkach więziennych powinno być normą i wcale nie skutkuje koniecznością znacznego obniżenia kary łącznej. W chwili obecnej należy uznać, że prognoza kryminologiczna skazanego jest dość niepewna.

Sąd orzekając karę łączną miał na uwadze jej znaczenie w zakresie dyrektyw prewencji, zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej, jak i prewencji generalnej. W odniesieniu do M. C., oceniając całokształt jego przestępczej działalności należy zwrócić uwagę na wielość popełnianych przestępstw. Analiza karty karnej i wyroków jednostkowych nakazuje uznać, że skazany jest osobą zdemoralizowaną. Podkreślenia też wymaga, iż analiza akt sprawy XV.K.188/15 ujawnia, iż tego przestępstwa dopuścił się przebywając w areszcie co kategorycznie potwierdza ww. tezę o demoralizacji skazanego.

W tej sytuacji swoje rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary łącznej w wysokości 3 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności Sąd oparł na zasadzie mieszanej. Zastosowana metoda wymiaru kary łącznej pozwala uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasady racjonalności wymiaru kary i zasady humanitaryzmu stosowania kar i środków karnych, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji. Z drugiej strony wybrana przez Sąd metoda pozwala również uniknąć nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego wiele przestępstw, do czego prowadzi zasada absorpcji oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych.

Z uwagi na to, że połączeniu w niniejszej sprawie podlegały wyłącznie kary pozbawienia wolności, w pozostałej części wyroki opisane w punktach I.2. i II. sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył postępowanie w zakresie połączenia kary opisanej w punkcie I.1. Kosztami procesu w tej części obciążono Skarb Państwa.

Sąd w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych.