Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2018 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. S. na rzecz powoda E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. kwotę 1.603,60 zł (słownie: jeden tysiąc sześćset trzy złote, sześćdziesiąt groszy ) płatną w 8 miesięcznych ratach po 200,00zł każda, z tym, że pierwsza z rat w wysokości 203,60 zł, każda rata płatna do dziesiątego dnia każdego miesiąca poczynając od marca 2018 r., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie braku płatności którejkolwiek z rat

II.  nie obciąża pozwanego kosztami postępowania

Sygn. akt I C 639/17

UZASADNIENIE

Powód E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, aby J. S. zapłacił na jego rzecz kwotę 1.603,60 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 06 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz koszty zastępstwa procesowego.

Powód wskazał, że pozwany z wierzycielem pierwotnym zawarł w dniach 28 maja 2015 roku i w dniu 13 lutego 2015 roku umowy pożyczki. W dniu 06 grudnia 2016 roku (...) z/s w Wielkiej Brytanii, dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G..

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowieniami z dnia 04 października 2017 roku stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty oraz przekazał przedmiotową sprawę do Sądu Rejonowego w Nidzicy.

Pozwany J. S. nie kwestionował wysokości zadłużenia i wniósł o rozłożenie zadłużenia na raty. Na rozprawie wskazał na swoja trudną sytuacje materialną. Podniósł, ze leczy się z choroby alkoholowej, od sześciu miesięcy nie pije, uczestniczy w terapiach mieszkając z siostrą i jej rodziną. Jednocześnie zapewnił, że od wiosny zaczyna pracę ze skierowania z GOPSu w związku z czym będzie miał wynagrodzenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 13 lutego 2015 roku J. S. zawarł z (...) S.A. umowę pożyczki pieniężnej. Zgodnie z przedmiotową umową wierzyciel pierwotny udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 600,00 zł na 45 tygodniowych rat. Pierwsza rata wynosiła kwotę 24,57 zł natomiast każda następna kwotę 24,81 zł.

Dowód: umowa pożyczki [k. 14-15];

Następnie W dniu 28 maja 2015 roku J. S. zawarł z (...) S.A. kolejną umowę pożyczki pieniężnej. Zgodnie z przedmiotową umową wierzyciel pierwotny udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 600,00 zł na 60 tygodniowych rat. Pierwsza rata wynosiła kwotę 19,14 zł natomiast każda następna kwotę 19,15 zł.

Dowód: umowa pożyczki [k. 16-17];

Pożyczki w całości nie zostały spłacone przez pozwanego.

Wierzyciel pierwotny (...) zawarł w dniu 06 grudnia 2016 roku umowę cesji wierzytelności z E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G.. W skład sprzedawanych wierzytelności wchodziła również wierzytelność wobec pozwanego.

/bezsporne/

Zadłużenie pozwanego J. S. wobec aktualnego powoda wynosi kwotę 1.603,60 zł.

/bezsporne/.

J. S. aktualnie nie pracuje, zatrudnienie ma podjąć od 1 kwietnia 2018 roku. Mieszka z siostrą i jej rodziną. Pozwany choruje na padaczkę alkoholową.

Dowód: zeznania pozwanego [k. 70-70v].

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Pierwotnego wierzyciela z pozwanym łączyły dwie umowy pożyczki.

Zgodnie z art. 720§1 kc, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Ze sformułowania „zwrócić” wynika, że obowiązek oddania pożyczki przez biorącego powstaje tylko wtedy, gdy jej przedmiot został wydany przez dającego oraz, że między wydaniem a zwrotem musi upłynąć pewien okres przeznaczony na uczynienie użytku z pożyczonych pieniędzy albo rzeczy.

Zgodnie z art. 509 § 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią / przelew / chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki / art. 509 § 2 kc /.

Przelew jest umową, z mocy, której wierzyciel-cedent przenosi na nabywcę-cesjonariusza wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. Zgoda dłużnika na jej zawarcie jest potrzebna tylko wtedy, gdy w umowie łączącej wierzyciela z dłużnikiem wyłączono możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Skutek przelewu polega na tym, że zmieniają się jedynie osoby stosunku zobowiązaniowego, a poza tym pozostaje on taki, jaki istniał przed dokonaniem przelewu.

Pozwany J. S. w toku postępowania, nie kwestionował zawarcia umowy pożyczki. Pozwany nie kwestionowali także wysokości kwoty dochodzonej pozwem, zarówno co do kwoty głównej, jak i wysokości odsetek.

W ocenie Sądu, powód przedstawiając dowody z dokumentów prawidłowo wykazał wysokość zadłużenia pozwanej i wysokość dochodzonej pozwem kwoty.

W realiach rozpoznawanej sprawy, trudna sytuacja materialna pozwanego nie stanowi i nie może stanowić podstawy do zwolnienia go z zaciągniętego zobowiązania. Strona stosunku zobowiązaniowego musi liczyć się z koniecznością spełnienia zaciągniętego zobowiązania, nawet w przypadku pogorszenia jej sytuacji materialnej i rodzinnej.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, na podstawie art. 509 § 1 kc w zw. z art. 720 § 1 kc, Sąd zasądził od J. S. na rzecz E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. kwotę 1.603,60 zł.

Zgodnie z art. 320 zdanie pierwsze kpc, w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Założeniem powyższego przepisu jest uczynienie postępowania wykonawczego realnym ze względu na określoną sytuację ekonomiczną i finansową dłużnika.

Szczególnie uzasadnione wypadki w rozumieniu przepisu art. 320 kpc nie muszą, mieć wyjątkowego charakteru. O tym, czy chodzi o szczególnie uzasadnione wypadki, decydują okoliczności konkretnego wypadku. Z reguły chodzić będzie o okoliczności leżące po stronie pozwanego dłużnika, jego sytuację majątkową, finansową, rodzinną, które czynią nierealnym spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia.

Rozłożenie na raty należności na podstawie uprawnienia przewidzianego w art. 320 kpc nie eliminuje konieczności uwzględnienia żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek za okres od dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, powoduje natomiast, że nie przysługują mu odsetki od świadczeń ratalnych za okres pomiędzy wydaniem wyroku a datą płatności poszczególnych rat / tak uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970r., III CZP 11/70, OSNCP 1971/ 4 / 61/.

Sąd dał wiarę pozwanemu o jego trudnej sytuacji i możliwości poprawy jakości życia w związku z odbywająca się terapia i skierowaniem do pracy. Mając to na uwadze, oraz trudną sytuację materialną i rodzinną pozwanego, który nie pracuje, zasądzoną w punkcie 1 wyroku kwotę, Sąd na podstawie art. 320 kpc, rozłożył na 8 miesięcznych rat, pierwsza rata w wysokości 203,60 zł a pozostałe w wysokości po 200,00 zł, płatne do 10-go dnia każdego miesiąca, poczynając od marca 2018 roku, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpc przyjmując, że wobec złej sytuacji materialnej powoda nie jest uzasadnione obciążanie go tymi kosztami. Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Ideę tę urzeczywistnia wyrażona w powołanym przepisie zasada słuszności. Ocena, czy wypadek określony w art. 102 kpc rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu. Chodzi tu nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Do wypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniu art. 102 k.p.c. można także zaliczyć sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu sądu, przekonania strony no słuszności swojego stanowiska zwłaszcza gdy nie korzysta z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, a także stan majątkowy strony. Wszystkie w wymienionych okoliczności w konkretnej sprawie zaważyły nad nieobciążaniem powoda kosztami.