Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Koło, dnia 13 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kole I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Winiarska

Protokolant: st.sekr.sąd Donata Makowska

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2017 r. w Kole

na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa

procesowego.

III.  Nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kole kwotę

31,76 zł. tytułem nie uiszczonych wydatków.

Sędzia

Elżbieta Winiarska

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2016 roku powód P. B. wniósł przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 2.909,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 28 marca 2016 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należącego do K. M.. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, u którego pojazd sprawcy zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności OC posiadacza pojazdów mechanicznych. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego na rzecz K. M. przyznano i wypłacono kwotę 9.054,64 zł brutto. Następnie, na podstawie umowy przelewu wierzytelności, powód P. B. nabył wierzytelność pieniężną względem pozwanego wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Żądana pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy ustalonym przez powoda kosztem naprawy pojazdu w wysokości 11.964,54 zł a wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego kwotą 9.054,64 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany Towarzystwo (...) w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany przyznał, że ze sprawcą kolizji łączyła go umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Zakwestionował natomiast, że w toku postępowania likwidacyjnego zaniżył kwotę odszkodowania. Argumentując wskazał, że uszkodzony pojazd nie został zbyty przez pozwanego, lecz naprawiony, a powstała szkoda odpowiada kwocie faktycznie poniesionych wydatków na naprawę. Podniósł również, że w chwili zdarzenia pojazd był użytkowany od 9 lat, a zatem nie było konieczne, przy przywracaniu go do stanu poprzedniego, użycie nowych i oryginalnych części zamiennych.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 marca 2016 roku, między godziną 15 a 16, w miejscowości K., na skrzyżowaniu ulic (...), doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), rok prod. 2007, którego właścicielem jest K. M..

/dowód: dowód rejestracyjny pojazdu – k. 7-8/

Sprawca wypadku w dacie zdarzenia poruszał się pojazdem posiadającym ważne ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy zawartej z Towarzystwem (...) z siedzibą w W. (nr polisy: (...)).

/okoliczności bezsporne/

W wyniku kolizji pogięte zostały drzwi lewe (przednie i tylne), doszło do odkształcenia listew ochronnych i dolnych drzwi, przetarcia powłoki lakierniczej na górnym lewym słupku B, pogięcia poszerzenia progu w części tylnej lewej, wygięcia zawiasu dolnego drzwi, wygięcia błotnika.

W dniu 29 marca 2016 roku poszkodowany K. M. zgłosił szkodę pozwanemu. Sprawę zarejestrowano pod numerem (...).

/dowód: akta szkody nr 1200/16/33/40 – k. 38, 40/

W toku postępowania likwidacyjnego, na podstawie kosztorysu E.’s nr (...), szkoda została wyceniona na kwotę 9.054,64 zł i odszkodowanie w takiej wysokości wypłacono poszkodowanemu.

/okoliczności bezsporne, a ponadto: kosztorys – k. 9-12, potwierdzenie transakcji – k. 13/

Pojazd naprawiany był w zakresie właściciela, w poleconym warsztacie L. O.. Naprawione zostały drzwi przednie i tylne od strony kierowcy, zawiasy, próg, słupek środkowy oraz tylny błotnik. Zostały założone drzwi w oryginalnym lakierze. Ponadto uszkodzone części również były lakierowane. Drzwi i zawiasy zostały zakupione przez K. M. za pośrednictwem Internetu. Za naprawę zapłacono gotówką. Poszkodowany nie dopłacał w warsztacie nic ponad kwotę 9.054,60 zł. Naprawa trwała około 3 miesięcy.

Pojazd w dalszym ciągu jest użytkowany przez K. M.. Samochód został naprawiony, zdolny do jazdy.

/dowód: zeznania świadka K. M. raport o pojeździe – k. 36-37/

W dniu 19 listopada 2016 roku pomiędzy K. M. a P. B. została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której P. B. nabył wierzytelność względem pozwanego powstałą na skutek zdarzenia z dnia 28 marca 2016 roku.

/dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 14/

W ocenie Sądu za wiarygodne należało uznać zeznania świadka K. M., albowiem były jasne, logiczne i szczere, a nadto znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Wątpliwości Sądu nie wzbudziły również dokumenty zebrane w toku postępowania, na których Sąd oparł się wydając rozstrzygnięcie. Ich autentyczność i wartość dowodowa nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę roszczenia powoda stanowi art. 34 i 122 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22.05.2003r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152). Zgodnie z treścią art. 34 z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, uszkodzenie lub zniszczenie mienia.

Legitymację czynną powód wywodzi z zawartej z poszkodowanym, w dniu 19 listopada 2016 roku, umowy przelewu wierzytelności, w wyniku której nabył wierzytelność przysługującą K. M. względem pozwanego, tj. Towarzystwa (...) w W., z tytułu poniesionej przez niego szkody w postaci uszczerbku w majątku powstałego na skutek zdarzenia z dnia 28 marca 2016 roku, polegającego na uszkodzeniu pojazdu będącego jego własnością.

Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Powód wniósł o zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem odszkodowania.

Sumę należnego odszkodowania w niniejszej sprawie stanowiły koszty naprawy pojazdu. W toku postępowania likwidacyjnego poszkodowany otrzymał od pozwanego kwotę 9.054,60 zł. Jak wynika z zeznań świadka K. M. kwota ta w całości została przeznaczona na naprawę pojazdu w poleconym warsztacie. Poszkodowany nie był zobowiązany do zapłaty kosztów naprawy ponad kwotę odszkodowania przyznaną na etapie likwidacji szkody. Pojazd obecnie jest w dalszym ciągu użytkowany, nie został zbyty, jest naprawiony i zdolny do jazdy. Skoro zatem, według oświadczenia samego poszkodowanego, koszty naprawy pojazdu zostały w całości pokryte z wypłaconej przez pozwanego kwoty, która była wystarczająca na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego, a właściciel warsztatu samochodowego nie żądał nic ponad tę kwotę, to oznacza to, że szkoda została naprawiona w całości, a odszkodowanie wypłacone w pełnej wysokości.

Z uwagi na powyższe Sąd w punkcie I sentencji oddalił powództwo w całości jako bezzasadne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie powód przegrał proces w całości, a więc powinien zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty, na które złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika powoda, będącego radcą prawnym, w wysokości 900,00 zł (zgodnie z § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

W puncie III sentencji Sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kole kwotę 31,76 zł tytułem nieuiszczonych wydatków, tj. zwrotu kosztów dojazdu świadka K. M. na rozprawę w dniu 7 marca 2017 roku (zgodnie z postanowieniem z dnia 8 marca 2017 roku).

SSR Elżbieta Winiarska