Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Teresa Kołeczko-Wacławik

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2018 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko B. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II C 2772/16

oddala apelację.

SSO Teresa Kołeczko-Wacławik

Sygn. akt III Ca 1753/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 28 czerwca 2017r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo Banku (...) S.A. w B. przeciwko B. M..

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 27 czerwca 2013 r. strony zawarły umowę o prowadzenie rachunków bankowych, o kartę płatniczą oraz o świadczenie usług drogą elektroniczną dla osób fizycznych nr (...). Zgodnie z § 15 ust. 1 umowy posiadacz rachunku ROR może korzystać z limitu debetowego uruchamianego przez bank na warunkach określonych w Regulaminie rachunków, a warunki dotyczące limitu debetowego, w tym w szczególności kwoty limitu i sposobu spłaty określa Regulamin rachunków (ust. 6). Zgodnie z taryfą opłat i prowizji bankowych pobieranych za czynności związane z obsługą osób fizycznych powód był uprawniony do naliczania nie więcej niż 18 zł za pisemne upomnienie dotyczące powstania zadłużenia na rachunku oraz nie więcej niż 18 zł za pisemne wezwanie do zapłaty dotyczące przeterminowanego zadłużenia. W dniu 11 maja 2015 r. powód skierował do pozwanej upomnienie dotyczące zaległości na rachunku bankowym, a w dniu 15 czerwca 2015 r. wezwał do zapłaty zaległości. Na rachunku pozwanej księgowań debet niedozwolony wskazano od lipca 2013 r. W maju 2015 r. skierowano do niej wezwanie o zapłatę debetu 663,20 zł i odsetek karnych od debetu. Pismem z dnia 5 sierpnia 2015 r. powód wypowiedział pozwanej umowę z dnia 27 czerwca 2013 r. w związku z naruszeniem przez pozwaną warunków umowy o prowadzenie rachunków bankowych. W dniu 29 lutego 2016 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg Banku (...) S.A. w B., w którym stwierdził, że na dzień 28 lutego 2016 r. figuruje w nich wymagalne zadłużenie: 701,07 zł z tytułu niespłaconej należności, 18,00 zł z tytułu odsetek naliczonych za okres do 27 lutego 2016 r., 70,00 zł tytułem opłat i kosztów bankowych. Dalej wskazał sąd, powołując się na §15, w tym w jego pkt.6, iż przedłożony do akt sprawy Regulamin otwierania i prowadzenia rachunków dla osób fizycznych w Banku (...) S.A. został wydany dopiero w lipcu 2015 r. W rozdziale XII przedłożonego Regulaminu zawarte są szczegółowe ustalenia dotyczące limitu debetowego w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym, jednak nie mogły one wiązać pozwanej, z uwagi na to, że powstały 2 lata po zawarciu przez nią z powodem umowy. Sąd miał także na względzie, że Regulamin wydawania i używania kart płatniczych do rachunku dla osób fizycznych w Banku (...) S.A. przedłożony do akt sprawy pochodził z października 2012 r., a zatem mógł w takim kształcie stanowić integralną część zawartej między stronami umowy, jednak nie zawierał żadnych postanowień uzasadniających wysokość opłat obciążających pozwaną czy też dotyczących warunków zaciągania i spłaty debetu na prowadzonym rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym.

W tych okolicznościach ocenił sąd powództwo za niewykazane zgodnie z art. 6 k.c. Powód wywodził swoje roszczenie z zawartej z pozwaną umowy o prowadzenie rachunków bankowych, o kartę płatniczą oraz o świadczenie usług drogą elektroniczną dla osób fizycznych z dnia 27 czerwca 2013 roku. Podkreślał, że podstawą jego żądań było korzystanie przez pozwaną ze środków nie znajdujących pokrycia w rachunku bankowym, tzw. debet w koncie. Wskazał, iż zawarta przez strony umowa rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego z dopuszczalnym saldem debetowym w istocie była umowa kredytową po myśli art. 5 pkt 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2011 nr 126 z późn. zm.). Powód nie przedłożył żadnych dowodów pozwalających na ustalenie, że kwota należności głównej wynikała z zaciągniętego przez pozwaną na prowadzonym dla niej rachunku „niedozwolonego” debetu . Powód nie wykazał na jakich zasadach pozwana w związku z łączącą strony umową mogła korzystać z debetu, jaki był limit debetowy ani jakimi zasadami i warunkami obwarowany był zwrot kwoty zaciągniętej w ramach tegoż debetu, nie wykazał, iż strony wiązał regulamin rachunków z lipca 2015 roku, że pozwana została z nim zaznajomiona a z pewnością nie był to regulamin, którego otrzymanie poświadczyła pozwana, składając podpis pod umową z dnia 27 czerwca 2013 r. W odniesieniu do umów konsumenckich ogólne warunki umów lub regulamin powinny zatem zawsze zostać doręczone konsumentowi przy zawarciu umowy. Umowy bankowe nie są bowiem umowami powszechnie zawieranymi w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego. Biorąc pod rozwagę fakt, że Sąd uznał, iż powód nie wykazał zasadności roszczenia w zakresie należności głównej, nie można było zatem także uwzględnić roszczenia powoda w zakresie kwot naliczonych tytułem opłat i prowizji oraz tytułem skapitalizowanych odsetek.

W apelacji powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 233§1 kpc poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów poprzez pominięcie okoliczności płynącej z dokumentu w postaci Wyciąg z rachunku pozwanej na okres obowiązywania umowy do czasu wypowiedzenia z 5 sierpnia 2015r., potwierdzającego fakt, iż kwota należności głównej wynikała z zaciągniętego przez pozwaną na prowadzonym dla niej rachunku ,,niedozwolonego” debetu; brak wszechstronnego rozważenia twierdzeń powoda o faktach mających istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy skutkujące niesłusznym uznaniem roszczeń powoda za wątpliwe; błędne przyjęcie, że sąd orzekający w sprawie, iż regulamin rachunków z lipca 2015r. nie obowiązywał pozwanej w związku z zawartą umową podczas gdy regulamin z 2015r. został dołączony do pozwu z uwagi na ziszczenie się przesłanek wymagalności roszczenia z tytułu powstania niedozwolonego debetu. Wskazywał na naruszenie art. 230 w zw. z art. 233 kpc poprzez pominięcie faktu, iż fakt wymagalności zapłaty na rzecz powoda kwoty 36 zł z tytułu wystawienia przez powoda upomnień i wezwań do zapłaty nie został zaprzeczony przez pozwaną i powinien zostać uznany za przyznany z uwagi na fakt, iż zasadność żądań zapłaty wskazanej opłaty wynika wprost z postanowień umowy o prowadzenie rachunków bankowych, o kartę płatniczą oraz o świadczenie usług drogą elektroniczną dla osób fizycznych nr (...), Regulaminów oraz Tabeli Opłat i Prowizji.

Na tych podstawach wnosił o zmianę wyroku poprzez zasądzenie kwoty 754 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 701,07 zł liczonymi od dnia 29 lutego 2016r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, względnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwana wnosiła o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja, jako niezasadna, podlegała oddaleniu.

Dla wykazania przez skarżącego zasadności dochodzonego pozwem roszczenia konieczne było w pierwszej kolejności wykazanie prawnej skuteczności naliczenia limitu w saldzie debetowym w świetle zarzutu pozwanej o jego zawyżeniu i treści szczegółowych postanowień umowy z 27 czerwca 2013r. dotyczących warunków przyznania pozwanej możliwości zadłużania się i spłaty w ramach przyznanego limitu. Trafnie uznał Sąd Rejonowy, że okoliczności tej powód nie wykazał przedłożonymi dokumentami.

Rzeczą powoda w niniejszej sprawie było udowodnić roszczenie co do jego wysokości. Przedłożony przez stronę powodową wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, wobec braku jakichkolwiek innych dowodów - wbrew stanowisku apelującego - nie stanowi wystarczającego dowodu na potwierdzenie istnienia należności głównej w wysokości 701,07 zł. Sąd nie mógł zweryfikować powyższych kwestii wobec braku przedłożenia Regulaminu rachunków aktualnego na dzień zawarcia umowy, na który powołuje się § ust. 1 pkt 4 w zw. z §15 umowy. Okoliczność braku wykazania wysokości roszczenia i zaniechań procesowych w niniejszym postępowaniu - w świetle postanowień umowy - obciążać musi powoda. W przypadku kwestionowania wysokości roszczenia sam wyciąg z ksiąg banku - nie potwierdzający treści umowy, a obrazujący jedynie wynik zapisów banku na rachunku bankowym klienta - nie może być uznany za dowód poprawności ustalenia wysokości salda rozliczeń w tym dokumencie. Nie daje on bowiem podstawy do przyjęcia że, że ujawniane w wyciągu z ksiąg obciążenia na rzecz banku miały swoją podstawę umowną w danej wysokości. W niniejszej sprawie wobec stanowiska strony pozwanej jak i przy braku wykazania treści umowy w zakresie prawa do limitu, sam wyciąg z ksiąg nie mógł więc stanowić podstawy zwłaszcza do wnioskowania (formułowania domniemania faktycznego), co do istnienia prawa powoda do spornej co do wysokości wierzytelności. W szczególności podnieść należy, iż wbrew twierdzeniom apelującego, nie stanowi w ocenie Sądu Odwoławczego przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów uznanie przez Sąd I instancji, iż przedłożony przez powoda Regulamin rachunków z 2015r. nie stanowi wykazania i udowodnienia w sposób należyty wierzytelności wobec pozwanej. Trafnie dalej ocenił sąd, iż nie mógł się przyczynić do wyjaśnienia okoliczności spornych w niniejszej sprawi również przedłożony Regulamin wydawania i używania kart płatniczych do rachunku dla osób fizycznych w Banku (...) S.A. z października 2012r. Skoro bowiem uprawnienie powódki do naliczania limitu zadłużenia wynikało z treści czynności prawnej łączącej ją z pozwaną to jest umowy z 27 czerwca 2013r. do wskazanej umowy zastosowanie mają przepisy Regulaminu obowiązującego w dacie jej zawarcia, a inne przedstawione w tym zakresie dokumenty nie wykazują przesłanek jego wysokości. Skarżący w żadnym zakresie nie wykazał, iż regulamin datowany później niż zawarcie umowy głównej wiązał skutecznie stronę pozwaną.

W rezultacie, w ocenie Sądu Okręgowego, powód nie wykazał treści umowy w istotnym dla rozstrzygnięcia zakresie, dotyczącym wysokości salda zadłużenia, w konsekwencji też i w zakresie wysokości odsetek i roszczeń ubocznych. Kwestionowanie roszczenia w zakresie jego wysokości rozciąga się na całą dochodzoną należność i nie może skutkować – jak tego chce skarżący - przyznaniem na podstawie art. 230 kpc żądania w zakresie opłat za upomnienia w kwocie 36 zł.

W konsekwencji powyższego, skutkująca oddaleniem powództwa ocena Sądu Rejonowego, że skarżący nie podołał ciężarowi udowodnienia wysokości dochodzonego pozwem roszczenia, została dokonana bez naruszenia reguł swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 § 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda.

SSO Teresa Kołeczko-Wacławik