Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 11-12-2017 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant:sekretarz sądowy Sylwia Marek

po rozpoznaniu w dniu 11-12-2017 r. w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa G. C.

przeciwko K. M.

o zapłatę 1 149,00 zł

I.  zasądza od pozwanej K. M. na rzecz powoda G. C. kwotę 849,00 zł (osiemset czterdzieści dziewięć złotych 00/100) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7.03.2016 r. do dnia zapłaty ,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  rozdziela stosunkowo koszty procesu i z tego tytułu zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 232,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Katarzyna Porada-Łaska

Sygn. akt I C 3383/17

UZASADNIENIE

Powód G. C. (...) z siedzibą w T. wniósł o zasądzenie od pozwanej K. M. kwoty 1.149,00 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 999,00 zł od dnia 7.03.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód podał, że pozwana zawarła w dniu 5.02.2016 r. umowę pożyczki gotówkowej w kwocie 999,00 zł zobowiązując się spłacić ją do 6.03.2016 r. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

- kwota 999,00 zł tytułem niespłaconej pożyczki

- kwota 50,00 zł z tytułu wezwania do zapłaty

- kwota 100,00 zł z tytułu kosztów windykacji.

Pozwana pozostawiła powództwo do uznania Sądu. Podniosła, że z tytułu pożyczki wypłacono jej jedynie 750 zł oraz że umowa nie była w żaden sposób zabezpieczona, czy też ubezpieczona. Wywodziła, iż nie negocjowaną z nią indywidualnie warunków umowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5.02.2016 r. pomiędzy G. C. a pozwaną została zawarta umowa pożyczki gotówkowej w kwocie 999,00 zł na okres od dnia 5.02.2016 r. do 6.03.2016 r. Niespłacenie pożyczki w całości lub w części w ustalonym terminie powoduje uznanie niespłaconej kwoty za zadłużenie przeterminowane. Od kwoty niespłaconego w terminie zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca nalicza odsetki według zmiennej stopy procentowej stanowiącej dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym. Od całej pozostałej do spłaty pożyczki pożyczkobiorca nalicza i pobiera odsetki według stopy procentowej określonej dla zadłużenia przeterminowanego.

Od kwoty pożyczki pożyczkodawca pobrał jednorazowo prowizję w kwocie 49,00 zł. Kwota prowizji w wysokości 49,00 zł oraz kwota ustanowienia zabezpieczenia pożyczki wynoszą łącznie 249,00 zł i stanowią całkowity koszt pożyczki.

Pozwanej wypłacono z tytułu tej umowy 750 zł.

Koszty związane z niewykonaniem przez pożyczkobiorcę zobowiązania ustalono w kwocie 50,00 zł za każde wezwanie do zapłaty i za czynności windykacyjne w kwocie 100,00 zł.

(dowód: umowa pożyczki k. 13-13v)

Pismem z dnia 21.03.2016 r. pozwana została wezwana do zapłaty kwoty 1.055 zł w terminie 7 dni.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 14)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione co do kwoty 849,00 zł to jest w zakresie wypłaconej kwoty pożyczki 750,00 zł, prowizji w kwocie 49,00 zł oraz kosztu wezwania do zapłaty 50 zł.

Strona powodowa nie udowodniła, że przeprowadziła jakiekolwiek czynności windykacyjne. Takim dowodem nie może być dołączony do pozwu protokół z 25.04.2016 r.(k. 15). Jest to dokument prywatny - oświadczenie wiedzy „windykatora”. Prawdziwość tego dokumentu, po myśli art. 253 zd. 2 k.p.c., strona powodowa powinna udowodnić. Jednakże tego nie uczyniono, przez co nie udowodniono żądań w tym zakresie według art. 6 k.c. Zaznaczyć trzeba, że pozwany zaprzeczył jakoby miały miejsce jakiekolwiek działania windykacyjne.

Ponadto sam fakt zawarcia w umowie zapisu, że koszt działań windykacyjnych będzie wynosił 100 zł nie oznacza możliwości automatycznego powstania roszczenia o zapłatę określonej kwoty, jeżeli nie zostanie wykazane, iż jakiekolwiek czynności o takim charakterze zostały podjęte. Niedopuszczalne jest bowiem aprioryczne przyjmowanie odpowiedzialności odszkodowawczej konsumenta (por. m.in. wyrok SN z 4.03.2010 r., w sprawie CSK 404/09). Takie zapisy rażąco naruszają interesy konsumenta, doprowadzając do nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta, w związku z tym stanowią niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c.

W myśl powołanego powyżej przepisu postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

Powód nie wykazał, że treść umowy w zakresie opłaty windykacyjnej była indywidualnie uzgodniona z pozwanym, a pozwany temu zaprzeczył.

Zatem powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 100 zł tytułem podjętych czynności windykacyjnych, jako nieudowodnione i jako niezasadne, podlega oddaleniu.

Powód nie wykazał także, iż poniósł koszty zabezpieczenia pożyczki w kwocie 200,00 zł. Podkreślić należy, że kwota prowizji i koszt zabezpieczenia łącznie 249,00 zł zostały uwzględnione przez powoda w kwocie pożyczki gotówkowej, natomiast faktycznie pozwanej wypłacono kwotę 750,00 zł.

Powód nie udowodnił, że pożyczka była w jakikolwiek sposób zabezpieczona, a jeśli tak, to jaki był koszt ustanowienia tego zabezpieczenia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 1 i 2 wyroku.

O odsetkach od kwoty zasądzonej orzeczono na podstawie art. 481 k.c. i 482 k.c.

O kosztach procesu orzeczono w pkt 3 wyroku, na podstawie art. 100 zd.2 k.p.c. Pozwany przegrał sprawę w 73% i w takim zakresie obowiązany jest ponieść koszty procesu. Powód poniósł koszty w postaci wynagrodzenia dla radcy prawnego w wysokości stawki minimalnej 270,00 zł określonej w § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2016 poz.1667), 17 zł opłaty od pełnomocnictwa i 30,00 zł opłaty sądowej od pozwu.

SSR Katarzyna Porada - Łaska