Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Zenon Węcławik

Protokolant: Anna Lasko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2018 r. w K.

sprawy z powództwa Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko P. G.

o zapłatę

powództwo oddala.

sygn. akt I C 514/17

UZASADNIENIE

Strona powodowa Kancelaria (...) S.A. z/s w K., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, że pozwany P. G. ma zapłacić na jej rzecz kwotę 763,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21.04.2015 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. Uzasadniając swoje stanowisko podała, że (...) spółka z o.o. zawarła w dniu 21.03.2015 r. umowę pożyczki na kwotę 410,00 zł za pośrednictwem należącej do cedenta platformy internetowej (...) pl. (...) po zweryfikowaniu danych pożyczkobiorcy wypłacił mu w dniu 21.03.2015 r. środki pieniężne zgodnie z zawartą umową. Całkowita należność pozwanego do zwrotu wynosiła 763,00 zł, na co składały kwota 410,00 zł kapitału pożyczki, kwota 123,00 zł tytułem prowizji i kwota 230,00 zł tytułem kosztów monitów. Pozwany nie wywiązał się z umowy. (...) spółka z o.o. przelała w dniu 30.09.2015 r. na stronę powodową wierzytelność względem P. G.. O dokonaniu cesji pozwany został poinformowany przez cesjonariusza pismem z dnia 30.09.2015 r.

W dniu 30.05.2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty ( k. 4 akt ).

Pozwany P. G. – po otrzymaniu odpisu pozwu i wezwania do stawiennictwa – nie stawił się na rozprawę i nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, ani też nie złożył w sprawie żadnych wyjaśnień ustnie lub na piśmie ( art. 339 i 340 k.p.c. ).

Zachodziły zatem warunki do wydania w sprawie wyroku zaocznego ( art. 339 § 1 k.p.c. ). Po myśli jednak art. 339 § 2 k.p.c., nie można było przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie i w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, ponieważ budziły one uzasadnione wątpliwości.

SĄD USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY

W dniu 12.02.2015 r. (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. zawarła z P. G. umowę pożyczki na kwotę 900,00 zł z terminem spłaty do dnia 15.03.2015 r. Całkowita kwota do spłaty wynosiła 1.141,20 zł, przy prowizji w kwocie 241,20 zł i (...) wynoszącym 1537,4 %.

( dowód: umowa pożyczki z załącznikami na k. 25-30 akt )

W dniu 12.02.2015 r. pożyczkodawca (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. dokonał przelewu bankowego kwoty 900,00 zł na rzecz pożyczkobiorcy P. G..

( dowód: przelew na k. 24 akt )

W dniu 16.05.2016 r. (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. dokonało przelewu wierzytelności z umowy pożyczki z dnia 12.02.2015 r. na rzecz Kancelarii (...) S.A. z/s w K..

( dowód: umowa przelewu wierzytelności z 16.05.2016 r. z załącznikiem na k. 17-21 akt )

Pismem z dnia 6.06.2016 r. Kancelaria (...) S.A. z/s w K. zawiadomiła P. G. o cesji wierzytelności z umowy pożyczki z dnia 12.02.2015 r. i wezwała dłużnika do zapłaty kwoty 977,72 zł.

( dowód: wezwanie do zapłaty na k. 22-23 akt )

SĄD ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE

Ustaleń powyższych Sąd dokonał na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, działającą przez profesjonalnego pełnomocnika. Pozwany co prawda nie wdał się w spór i tym samym nie zakwestionował istnienia wierzytelności i jej cesji, jednakże nie sposób było przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie i w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, albowiem budziły one zastrzeżenia natury zasadniczej. Nawet bowiem pobieżna lektura dokumentów załączonych do pozwu nie pozwalała ich uznać jako dowodu twierdzeń objętych pozwem. Przypuszczać jedynie można, że dokumenty te odnosiły się do innego stosunku prawnego pozwanego z osobą trzecią.

Według art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem ( § 2 ). Opierając się tylko na twierdzeniach pozwu można przyjąć, że wskazana w nim umowa pożyczki, jako usługa finansowa, podlegała przepisom Ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim ( t.j.: Dz.U.2014.1497 ) i Ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta ( t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 683 ).

Przede wszystkim jednak należało zważyć, że w niniejszej sprawie obowiązywała zasada kontradyktoryjności, zgodnie z którą strony są zobowiązane do wskazania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wynika to z przepisu art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c., które nakładają obowiązek wykazania takich twierdzeń. W niniejszej sprawie strona powodowa Kancelaria (...) S.A. z/s w K., działająca przez zawodowego pełnomocnika, miała skutecznie udowodnić swoje twierdzenia przede wszystkim przedstawić umowę - jeśli taka istnieje - na podstawie której dochodzi od pozwanego roszczenia. Powyższa umowa nie została w niniejszej sprawie przedłożona. Podobnie zresztą nie została przedstawiona Sądowi stosowna umowa przelewu wierzytelności na rzecz strony powodowej. Należy mieć tutaj na uwadze podwyższony stopień należytej staranności przy obsłudze strony przez zawodowego pełnomocnika ( art. 355 § 2 k.p.c.

W tym kontekście podkreślić należy, że wszystkie dokumenty załączone do pozwu były dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.p.c. Dokumenty takie stanowią dowód tylko tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Dane ujawnione w dokumentach załączonych do pozwu stanowiły dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych pewnego podmiotu względem dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt ich sporządzenia, nie stanowiąc jednakże dowodu istnienia i wysokości wierzytelności. Okoliczności te, w konkretnych realiach sprawy, w razie zaistnienia potrzeby, powinny być wykazane odpowiednimi dowodami, zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. W niniejszej sprawie zaoferowany zaś przez stronę powodową materiał dowodowy całkowicie rozminął się z jej twierdzeniami zawartymi w pozwie. Z tych względów powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu na podstawie przywołanych wyżej przepisów.