Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Jachniewicz

Protokolant: Katarzyna Tymińska

Pod nieobecność Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 06.04.2017r., 20.07.2017r., 02.08.2017r., 03.10.2017r. na rozprawie sprawy:

D. R. (R.), syna Z. i L. z domu P. , urodzonego 080.08.1989r. w G. , PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

w dniach 18/19 marca 2015 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, po uprzednim włamaniu poprzez pokonanie zabezpieczeń samochodu m-ki S. (...) o re rej. GD 918HT o wartości 19.000 zł, dokonał kradzieży w/w samochodu, czym działał na szkodę M. C., tj. o przestępstwo z art. 279 §1 k.k.

i

R. M. (1), syna M. i I. z domu Ł., urodzonego (...) w G., PESEL (...)

Oskarżonego o to, że:

1.  W dniach 18/19 marca 2015 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, po uprzednim włamaniu poprzez pokonanie zabezpieczeń samochodu m-ki S. (...) o re rej. GD 918HT o wartości 19.000 zł, dokonał kradzieży w/w samochodu, czym działał na szkodę M. C., tj. o przestępstwo z art. 279 §1 k.k.

2.  W dniach 14/15 marca 2015 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, po uprzednim włamaniu poprzez pokonanie zabezpieczeń samochodu m-ki S. (...) o nr rej. (...) o wartości 11.000 zł, dokonał kradzieży w/w samochodu, czym działał na szkodę M. M. (1) i G. N., tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

oraz

P. G., syna W. i B. z domu R., urodzonego (...) w L., PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

w dniach 14/15 marca 2015 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, po uprzednim włamaniu poprzez pokonanie zabezpieczeń samochodu m-ki S. (...) o nr rej. (...) o wartości 11.000 zł, dokonał kradzieży w/w samochodu, czym działał na szkodę M. M. (1) i G. N., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 17.04.2013 roku do 17.10.2014 roku części kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wejherowie II Wydziału Karnego z dnia 30.01.2012 roku w sprawie II K 1543/10 za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. , tj,. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.

I.  Oskarżonego D. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka;

II.  Na mocy art. 69 §1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. R. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

III.  Na mocy art. 63 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu D. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 20.03.2015r. (1 dzień) przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny;

IV.  Na mocy art. 46 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. zasądza od oskarżonego D. R. na rzecz pokrzywdzonych M. C. i J. C. kwoty po 9.500 zł (dziewięć tysięcy pięćset złotych) z tytułu naprawienia szkody;

V.  Oskarżonego R. M. (1) w ramach 1 z zarzucanych mu czynów uznaje za winnego tego, że w dniu 18/19 marca 2015 roku w G. pomógł w ukryciu uprzednio skradzionego przez D. R. samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) o wartości 19.000 zł, będącego własnością M. C. i J. C., w ten sposób, że po dokonanej kradzieży przez D. R., na jego zlecenie pojechał wskazanym samochodem do E., przestępstwo to kwalifikuje z art. 291 §1 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k., na mocy art. 291 § 1 k.k skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 1 , 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda stawka;

VI.  Oskarżonego R. M. (1) uznaje za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie 2 zarzucanych mu czynów i za to, na mocy art. 279 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda stawka;

VII.  Na mocy art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. łączy wymierzone wobec oskarżonego R. M. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 2 (dwóch) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda stawka;

VIII.  Na mocy art. 63 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec R. M. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania w sprawie od dnia 20.03.2015r. od godz. 17:15 do dnia 21.03.2015r. do godz. 12.25;

IX.  Oskarżonego P. G. uznaje za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w akcie oskarżenia i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda stawka;

X.  Na mocy art. 63 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec P. G. kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania w sprawie od dnia 20.03.2015r. od godz. 20:00 do dnia 21.03.2015r. do godz. 13.00;

XI.  Na mocy art. 46 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. zasądza od oskarżonych R. M. (1) i P. G. solidarnie kwoty: 4.500 zł (cztery tysiące pięćset złotych) na rzecz M. M. (1) i : 4.500 zł (cztery tysiące pięćset złotych) na rzecz G. N. z tytułu naprawienia szkody;

XII.  Na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., 633 k.p.k. obciąża oskarżonych kosztami postępowania w sprawie, w tym opłatą: od D. R. w kwocie 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych, od R. M. (1) w kwocie 1000 (tysiąc) złotych, od P. G. w kwocie 900 (dziewięćset) złotych.

Sygn. akt II K 797/15

UZASADNIENIE

Wobec złożenia przez obrońcę oskarżonego P. G. wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu, zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k., Sąd ograniczył uzasadnienie w stosunku do tego oskarżonego jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć. Natomiast uzasadnienie wyroku sporządzono w całości, co do oskarżonego R. M. (1) zgodnie z jego wnioskiem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 marca 2015 roku przed północą R. M. (1) przyjechał samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) należącym do jego teścia po P. G. i wspólnie udali się do G. na teren P., gdzie wysiedli z samochodu i zaczęli chodzić po pobliskich uliczkach w poszukiwaniu samochodu, który chcieliby ukraść. R. M. (1) zauważył w pewnym momencie zaparkowany samochód marki S. (...) o nr rej. (...), należący do M. M. (1) i G. N. o wartości 11.000 złotych. R. M. (1) podszedł do zaparkowanego samochodu otworzył jego drzwi przy pomocy łamaka i odpalił go. W tym czasie P. G. stał nieco dalej i obserwował okolicę. Następnie R. M. (1) kazał wsiąść P. G. do skradzionego przed chwilą samochodu i jechać do garażu, który wynajmował, natomiast sam wsiadł do samochodu należącego do jego teścia i pojechał nim osobno. Po dojechaniu na miejsce, skradziony samochód został wprowadzony do garażu wynajmowanego przez R. M. (1), gdzie oskarżony rozbierał samochód na części. W dniu 14 marca 2015 roku około godziny 7.30 rano M. M. (1) zauważył z okna swojego mieszkania, iż brak jest samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) na parkingu niestrzeżonym od tylnej strony ul. (...), gdzie dzień wcześniej go zaparkował.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. M. (1) – k. 140-143; 146-148; 171-173; częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. G. – k. 161-162; 539-540, 169-170; protokół eksperymentu procesowego z udziałem P. G. – k.169-170; protokół eksperymentu procesowego z udziałem R. M. (1) – k.. 171-173; zeznania G. N. –k. 260, 568; zeznania M. M. (1) –k. 179-181, 410-411; zeznania E. W. – k. 156;

W dniu 18/19 marca 2015 roku D. R. dokonał kradzieży samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) , który był zaparkowany przy sklepie przy ul. (...). Samochód był własnością M. C. i miał wartość około 19 tysięcy złotych. Następnie odjechał skradzionym samochodem na ul. (...) zboczu w G., gdzie zostawił w/w samochód. Udał się do R. M. (1) i poprosił go o pomoc w przetransportowaniu skradzionego samochodu. R. M. (1) zgodził się i udał się razem z D. R. samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) należącym do teścia R. M. (1) na ul. (...) zboczu. Tam R. M. (1) wsiadł do uprzednio skradzionego samochodu marki S. (...), a D. R. pozostał w S. I.. Następnie obaj pojechali do E., gdzie R. M. (1) zostawił skradziony pojazd marki S. (...). Po tym obaj oskarżeni wrócili do G. S. I. należącym do teścia R. M. (1).

dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. R. – k. 126-127, 210-213, 388-390, 132-133, 538-539; wyjaśnienia oskarżonego R. M. (1) – k. 140-143, 148; 171-173; protokół eksperymentu procesowego z udziałem R. M. (1) – k. 171-173; protokół eksperymentu procesowego z udziałem D. R. – k. 132-133; zeznania M. C. –k. 2-4, 391-392, 567; protokół oględzin miejsca zdarzenia –k. 27-29; prptokół oględzin nagrania z monitoringu –k. 135-136; nagranie z monitoringu

W dniu 20 marca 2015 r. w wyniku działań operacyjnych policji zatrzymano P. G., D. R. oraz R. M. (1), a następnie dokonano przeszukania garażu, który wynajmował. Wewnątrz garażu ujawniono skradziony samochód marki S. (...) o nr rej. (...) skradziony w dniu 14/15 marca 2015 r., który był już częściowo rozebrany na części i uszkodzony. Wrak został oddany M. M. (1), który sprzedał go za 2000 złotych, ponieważ naprawa była nieopłacalna.

dowód: protokół przeszukania garażu nr (...) w G. – k. 107-109; protokół zatrzymania P. G. – k. 118; protokół zatrzymania D. R. – k. 80-81; protokół zatrzymania R. M. (1) – k. 94; zeznania G. N. –k. 260, 568; zeznania M. M. (1) –k. 179-181, 410-411; protokół oględzin przedmiotów –k. 63; kalkulacja naprawy –k. 298-299;

Oskarżony R. M. (1) przesłuchany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do zarzucanych czynów i wyjaśnił, iż w dniu 19 marca 2015 roku w godzinach nocnych zadzwonił do niego kolega D. R. i poprosił, by wyszedł przed blok. Gdy wyszedł D. R. poprosił go, by pomógł mu przewieźć samochód. R. M. (1) nie wiedział gdzie ma jechać tym samochodem, ale w trakcie rozmowy domyślił się, iż chodzi o skradziony samochód. Ze względu na trudną sytuację majątkową R. M. (1) zgodził się pomóc D. R.. Pojechali więc samochodem marki S. (...) należącym do jego teścia po skradzioną S. (...), do której R. M. (2) się przesiadł i jechał za D. R. do E.. Na miejscu D. R. kazał zostawić S. (...) i przesiąść się R. M. (1) do S.. Po czym wrócili do G. i nie wiedział, co dalej działo się ze s. (...). Co do drugiego czynu R. M. (1) wyjaśnił, iż S. I., którego funkcjonariusze policji znaleźli w garażu, który wynajmował, ukradł z terenu przymorza razem z P. G.. Włamania do samochodu i jego uruchomienia dokonał sam, natomiast P. G. jechał nim dalej do jego garażu, gdzie go zostawili. Samochód ten miał rozebrać na części, których miał użyć do samochodu swojego teścia. Przesłuchany po raz drugi w toku postępowania przygotowawczego ponownie przyznał się do zarzucanych mu czynów i podtrzymał swoje wyjaśnienia. (wyjaśnienia oskarżonego – k. 142-143, 148)

Oskarżony M. M. (2) posiada wykształcenie gimnazjalne. Jest bezrobotny, utrzymuje się z prac dorywczych, osiągając dochód w wysokości ok. 1500 zł/ m-c. Żonaty, na utrzymaniu dwójka małoletnich dzieci. Nie leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie posiada majątku. Oskarżony był dotąd sześciokrotnie karany sądownie.

dowód: dane osobo-poznawcze – k. 141, dane o karalności – k. 581-584, odpisy wyroków –k. 206, 207-207, 271;

Oskarżony P. G. posiada wykształcenie gimnazjalne. Jest bezrobotny, utrzymuje się z prac dorywczych, osiągając dochód w wysokości ok. 1500 zł/ m-c. Kawaler, na utrzymaniu jedno małoletnie dziecko. Nieleczony psychiatrycznie ani odwykowo. Majątku nie posiada. Uprzednio był pięciokrotnie karany sądownie, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wejherowie z dnia 30.01.2012 r. w sprawie II K 1543/10 za czyn z art. 279 § 1 k.k., za który odbył w okresie od 17.04.2013 roku do 17.10.2014 roku część kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

dowód: dane osobo-poznawcze – k. 159-160, dane o karalności – k. 578-580; odpisy wyroków –k. 203-205,

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w szczególności w oparciu o zeznania świadków – w szczególności pokrzywdzonych, wyjaśnienia oskarżonych złożone w toku postępowania przygotowawczego, jak i na podstawie rzeczowych źródeł dowodowych w postaci licznych dokumentów znajdujących się w aktach postępowania.

Sąd dał wiarę w całości wyjaśnieniom złożonym przez M. M. (2). Wyjaśnienia te są szczegółowe i logiczne, a przede wszystkim znajdują swoje oparcie w wyjaśnieniach pozostałych oskarżonych – P. G. i D. R. złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Ponadto wyjaśnienia te znajdują swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, jak protokoły oględzin, czy też protokoły eksperymentów procesowych, w których to M. M. (2) szczegółowo i zbieżnie ze swoimi wyjaśnieniami przedstawił okoliczności dokonanych czynów. Ponadto dobitnym dowodem świadczącym o kradzieży przez M. M. (2) pojazdu marki S. (...) jest fakt, iż został on znaleziony w garażu, który był przez niego wynajmowany. Odnośnie czynu dotyczącego pomocy w ukryciu skradzionego przez D. R. samochodu marki S. (...), głównym dowodem wskazującym na sprawstwo oskarżonego są jego wyjaśnienia oraz wyjaśnienia D. R., w których w identyczny sposób i zbieżnie opisali czyny przez nich dokonane w dniu 18/19 marca 2015 roku.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych D. R. i P. G. tylko w zakresie w jakim zeznawali pierwotnie w postępowaniu przygotowawczym. W postępowaniu sądowym obaj oskarżeni nie przyznali się do winy i wyjaśnili, iż ich pierwotne wyjaśnienia zostały złożone w wyniku wymuszenia przez funkcjonariuszy policji. Sąd nie dał wiary takim wyjaśnieniom. Przede wszystkim nie potwierdziły tego zeznania świadków W. Ł. (1) i K. W. – funkcjonariuszy policji uczestniczących w sprawie. Obaj zgodnie zaprzeczyli, by w toku postępowania przygotowawczego były wymuszane wyjaśnienia od oskarżonych lub by stosowana była wobec nich przemoc. Ponadto żaden z oskarżonych, czy to podczas czynności, czy też później nie składali żadnych zastrzeżeń, co do przeprowadzonych czynności. Taka zmiana wyjaśnień stanowi jedynie obraną linię obrony oskarżonych. Ponadto obaj oskarżeni w postępowaniu przygotowawczym szczegółowo i zgodnie z zebranym materiałem dowodowym oraz wyjaśnieniami M. M. (2) opisali dokonane przez nich czyny, dlatego tym wyjaśnieniom należy dać wiarę. Ponadto nieprawdopodobne są wyjaśnienia P. G., jakoby ten po rzekomym pobiciu przez funkcjonariuszy policji udał się do szpitala w celu wykonania obdukcji, jednak tam „wyśmiano go” i odmówiono badania, albowiem z doświadczenia życiowego wynika, iż lekarz wykonujący obdukcję nie miałby żadnego interesu w odmowie wykonania takiego badania, badanie to jedynie stwierdza, czy dana osoba posiada obrażenia ciała i jakie.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań pokrzywdzonych M. C., M. M. (1) i G. N.. Zeznania ich są zgodne ze stanem faktycznym i przedstawiają jedynie fakt kradzieży ich samochodów. Ponadto zeznania ich nie były w żaden sposób kwestionowane.

Sąd nie odmówił wiary także zgodnym zeznaniom W. Ł. (2) i K. W.. Jak już wcześniej wspomniano ich zeznania podważyły wyjaśnienia P. G. i D. R. jakoby była stosowana przemoc i wymuszenie od nich wyjaśnień. Ponadto W. L. zeznał, iż w niektórych przypadkach zdarzają się próby kontaktu telefonicznego z oskarżonym, np. jeżeli zostanie zaakceptowany przez prokuratora wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Zeznania te są przede wszystkim zbieżne ze sobą, a ponadto jako funkcjonariusze policji nie mieliby interesu zeznawać na niekorzyść oskarżonych.

Sąd za niewiarygodne uznał zeznania K. D., dotyczące tego, iż oskarżony P. G. pracował w jego zakładzie, albowiem sam świadek przyznał ostatecznie, iż oskarżony P. G. prosił go o złożenie zeznań na jego korzyść i wymyślenie całej historii.

Sąd za nieistotne dla rozstrzygnięcia stanu faktycznego w niniejszej sprawie uznał zeznania P. M. i E. W., które nie posiadały żadnej wiedzy na temat zdarzenia.

Nie budziła wątpliwości Sądu prawdziwość dokumentów zgromadzonych w sprawie w szczególności w postaci danych o karalności, protokołów zatrzymania, protokołów przeszukania, protokołów oględzin, protokołów eksperymentów procesowych oraz odpisów sentencji wyroków. Wymienione dowody mają charakter dokumentów urzędowych sporządzonych przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez żadną ze stron kwestionowana i należy uznać, że stanowią one obiektywny dowód stwierdzonych nimi okoliczności.

Wobec ustalonego stanu faktycznego sprawy nie budzi wątpliwości fakt, że oskarżony M. M. (2) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu w punkcie II, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem karze podlega ten, kto kradnie z włamaniem. Kradzież należy tłumaczyć jako zabór w celu przywłaszczenia, co wynika z art. 278 § 1 k.k. Przedmiotem czynności wykonawczej w przypadku tego czynu jest rzecz ruchoma. Do przypisania odpowiedzialności za ten czyn konieczne jest również ustalenie, że sprawca dokonał włamania, sprowadzającego się do pokonania zabezpieczeń rzeczy przed zawładnięciem nią przez osobę nieuprawnioną. Przedmiotem kradzieży był w tym przypadku samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...). Jednocześnie zachowanie sprawcy miało na celu wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby uprawnionej do jej posiadania i zadysponowania nią jak właściciel. Taki też skutek wywarło jego działanie. W/w pojazd był zamknięty, a sam oskarżony przyznał, iż włamał się do niego używając łamaka, co potwierdził także P. G. w swoich pierwotnych wyjaśnieniach. Następnie uruchomił silnik pojazdu, a po jego przetransportowaniu przechowywał go w wynajętym przez siebie garażu, gdzie rozbierał go na części.

Odnośnie czynu zarzucanego M. M. (2) w punkcie I aktu oskarżenia, Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu i zakwalifikował ten czyn z art. 291 § 1 k.k. Przestępstwo to, zwane paserstwem umyślnym, popełnia ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa, pomaga w jej zbyciu, przyjmuje lub pomaga w jej ukryciu. M. M. (2) nie był obecny przy samej kradzieży samochodu S. (...) o nr rej. (...), ani w żaden sposób w niej nie uczestniczył, brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że R. M. (1) w kradzieży z włamaniem uczestniczył, ani że obejmował to sowim zamiarem. Przeczą temu zgodne wyjaśnienia D. R. i M. M. (2). Wynika z nich, że R. M. (1) o kradzieży samochodu dowiedział się już po jej dokonaniu. Brał udział w ukryciu pojazdu, wiedząc, że pochodzi on z kradzieży. Jego działanie polegało na przetransportowaniu skradzionego samochodu do E. w celu ułatwienia jego ukrycia, bądź zbycia dla D. R..

W ocenie Sądu uzasadnione jest także przypisanie oskarżonemu P. G. odpowiedzialności za przestępstwo na zasadzie działania wspólnie i w porozumieniu z współoskarżonym R. M. (1) w kradzieży z włamaniem samochodu marki S. (...) o nr rej. (...). Mimo, iż sam nie wypełnił wszystkich znamion czasownikowych czynu zabronionego, to jednak jego działanie było działaniem podjętym w wyniku ustalonego podziału ról, gdzie P. G. rozglądał się i obserwował okolicę, podczas, gdy M. M. (2) dokonywał włamania do samochodu, a następnie skradzionym samochodem pojechał do garażu M. M. (2) i tam go zostawił. W czasie popełnienia czynów oskarżeni podjęli wspólnie wolę dokonania przestępstwa i wzajemnie akceptowali swoje zachowanie. Kryterium podmiotowe podane w art. 18 § 1 k.k., tj. porozumienie, oznacza, że sprawcy działają w świadomości wspólnego celu, wspólnego zadania. Oskarżony działał w jednym wspólnym celu – dokonania włamania i kradzieży samochodu. Oskarżony zdawał sobie sprawę w jakim procederze uczestniczy, godził się na to i wiedział, jaka jest jego rola w przestępstwie.

Jak wynika z akt sprawy, oskarżony P. G. dopuścił się popełnienia czynu przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 17.04.2013 roku do 17.10.2014 roku część kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wejherowie z dnia 30.01.2012 r. w sprawie II K 1543/10 za czyn z art. 279 § 1 k.k. Czyn, którego dotyczyło to skazanie stanowił takie samo przestępstwo jak czyn przypisany oskarżonemu. Nie ulega zatem wątpliwości, że P. G. działał w ramach powrotu do przestępstwa (art. 64 § 1 k.k.).

Orzekając w stosunku do oskarżonych kary, Sąd wziął pod uwagę dyrektywy i zasady wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. bacząc, by dolegliwość kar nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Oceniając zachowanie oskarżonych M. M. (2) i P. G. w zakresie przypisanego im czynu z art. 179 § 1 k.k. z uwzględnieniem treści art. 115 § 2 k.k. uznać należało, że jego społeczna szkodliwość była niemała. Obaj wspólnie swoim zachowaniem godzili w dobro prawne, jakim jest mienie. Czynu tego dopuścili się w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Działanie obu oskarżonych motywowała chęć osiągnięcia korzyści majątkowej. Podkreślenia wymaga również fakt, iż skradziony samochód został rozebrany na części i utracił przez to swoją wartość w znacznej mierze, pomimo jego odnalezienia. Z kolei oceniając społeczną szkodliwość czynu M. M. (2) z art. 291 § 1 k.k. należy także ocenić jako niemałą, albowiem wiedział on, iż pojazd, który miał przetransportować był skradziony i w wyniku jego pomocy pojazd ten do tej pory nie został odzyskany.

Jako okoliczność obciążającą w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu M. M. (2) Sąd uwzględnił w/w okoliczności przemawiające za niemałą społeczną szkodliwością czynu, wartość skradzionych przedmiotów oraz uprzednią karalność oskarżonego. Sąd nie znalazł w stosunku do oskarżenia okoliczności łagodzących.

Jako okoliczność obciążającą w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu P. G. Sąd uwzględnił w/w okoliczności przemawiające za niemałą społeczną szkodliwością czynu, wartość skradzionych przedmiotów oraz uprzednią karalność oskarżonego, a także działanie w warunkach recydywy. Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących odnośnie w/w oskarżonego.

W związku z powyższym Sąd na podstawie art. 291 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu M. M. (2) karę 1 roku pozbawienia. Zdaniem Sądu kara pozbawienia wolności wymierzona za ten czyn jest współmierna do stopnia zawinienia, albowiem oskarżony świadomie przetransportował samochód skradziony o wartości około 19 000 złotych w celu udzielenia pomocy w jego zbyciu lub ukryciu. Jednocześnie kara ta w ocenie Sądu nie przekracza stopnia winy, albowiem mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za ten czyn. Ponadto ze względu na to, iż M. M. (2) dopuścił się popełnienia w/w czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd wymierzył mu obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka.

Z kolei za czyn z art. 279 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu M. M. (2) karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 złotych każda. Sąd i w tym przypadku kierował się, tym, iż oskarżony był już wielokrotnie karany, a więc w ocenie Sądu tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni wychowawcze i zapobiegawcze cele kary, przy czym orzeczona kara mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Ponadto także dokonując tego czynu M. M. (2) dopuścił się celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wobec czego uzasadnione jest w celu wzmocnienia dolegliwości i zapobiegnięcia w przyszłości popełnianiu podobnych przestępstw przez M. M. (2) orzeczenie grzywny. Zdaniem Sądu wymierzone kary są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonego i wagi popełnionych przez niego przestępstw.

Orzeczenie wobec oskarżonego M. M. (2) jednym wyrokiem kilku jednorodzajowych kar, zrodziło, na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., konieczność ich połączenia. W efekcie, wymierzono mu karę łączną w wysokości 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda stawka. Kryterium decydującym o zastosowaniu w tym przypadku zasady kumulacji kar był brak tożsamości osób pokrzywdzonych przestępstwem.

Sąd zgodnie z art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dni 20 marca 2015 r. godz. 17.15 do dnia 21 marca 2015 r. godz. 12.25.

Wobec oskarżonego P. G. Sąd na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. Wprawdzie P. G. swoim zachowaniem nie wyczerpał wszystkich znamion w/w czynu, jednakże był w pełni świadomy, godził się i zaplanował wspólnie z M. M. (2) dokonanie kradzieży samochodu i aktywnie uczestniczył w tym czynie poprzez stanie na czatach i pomoc w transportowaniu skradzionego samochodu do garażu współoskarżonego. Przede wszystkim jednak o wymiarze kary zadecydował fakt uprzedniej wielokrotnej karalności P. G., a także fakt, iż w/w czynu dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa. W związku z powyższym brak jest podstaw do orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem, a Sąd nie mógł wymierzyć kary pozbawienia wolności w najniższym możliwym wymiarze. Jednakże zdaniem Sądu orzeczona kara pozbawienia wolności nie przekracza stopnia winy, albowiem i tak została orzeczona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Ponadto ze względu na to, iż P. G. dopuścił się popełnienia w/w czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz aby wzmocnić wychowawcze i zapobiegawcze cele kary, Sąd wymierzył mu obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka.

Sąd zaliczył oskarżonemu P. G. zgodnie z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 20 marca 2015 roku od godz. 20.00 do dnia 21 marca 2015 r. do godz. 13.00.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądzono także od P. G. i M. M. (2) solidarnie kwoty 4500 złotych na rzecz M. M. (1) i 4500 złotych na rzecz G. N., jako współwłaścicieli skradzionego S. I., który został rozebrany na części. Wskazana kwota wynika z odjęcia od kwoty 11.000 złotych, wskazanej jako wartość skradzionego pojazdu, kwoty 2000 zł, za którą pojazd został sprzedany. Następnie uzyskana kwota została podzielona na pół. Przy czym w odniesieniu do tego przepisu Sąd zastosował art. 4 § 1 k.k. albowiem przepis ten w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przestępstwa (Dz.U.2009.206.1589) przez oskarżonych był względniejszy dla sprawców. Przepis ten w tamtym czasie nie przewidywał obowiązku stosowania przepisów prawa cywilnego przy orzekaniu szkody, a więc zasądzony obowiązek naprawienia szkody dotyczył tylko rzeczywistej i czystej szkody poniesionej przez pokrzywdzonego. Obecne przepisy dając możliwość stosowania przepisów prawa cywilnego przy zasądzaniu obowiązku naprawienia szkody umożliwia np. zasądzenie także utraconych korzyści, czy też odsetek.

W ostatnim XII punkcie sentencji wyroku Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. obciążył oskarżonych kosztami sądowymi i zasądził od nich należne opłaty z uwagi na fakt, iż postępowanie było wywołane ich zachowaniem, a ze względu na młody wiek mają możliwości zarobkowe i poniesienia powstałych kosztów.